Ik heb hier veel over nagedacht. Het is haar zwijgzaamheid, die
eeuwige nietszeggendheid die daarmee alles in zich schijnt te dragen. Ze wordt
mysterieus omdat ze niet begrepen wordt. Je hoeft er alleen maar voor te
zwijgen. Lief en onschuldig te kijken en al je privézaken voor jezelf te
houden. Wat je thuis ook doet en denkt. Eigenlijk een sterk dubbel leven
leiden. Werk en privé scheiden. Ik heb dat nooit gekund. Voelt zo schijnheilig
aan…
Ergens vind ik Marta super schijnheilig. Misschien juist omdat ik
haar andere kant ook ken. Die wel rechtuit zegt wat ze denkt. Die haar emotie
toont en haar lusten niet ontkent.
Daarnaast is zij enorm bescheiden en ingetogen. Maar die kant hoort bij haar
werkpersoonlijkheid. Ik weet nog dat ik haar nog maar kort kende, en zei;
‘Marta, het lijkt wel alsof jij twee personen in één bent.’ Dat heeft ze
onthouden en vond ze niet leuk. Maar dat deze opmerking zo bleef hangen bij
haar zegt toch ook wel weer wat denk ik dan.
Aan de andere kant, dit sterk scheiden van werk en privé is ook
iets wat ik mijzelf niet toesta vanuit een gevoel dat men van mij verlangt open
en eerlijk te zijn. Ik voel me onder druk gezet mij op een bepaalde manier te
gedragen. Ik bewonder Marta die hier schijnbaar maling aan heeft of men haar
accepteert of niet. Zij heeft een bepaalde zelfverzekerdheid dat wat zij doet,
ook het juiste is. Er lijken aan al haar gedragingen geen twijfels te kleven.
Misschien ben ik hierdoor gaan twijfelen aan mijzelf, mijn hele gedrag als
totaal. Dit naast het hare plaatsen, geeft meteen een vervelend overzicht
waarin mijn missers naar voren komen. Onze personen naast elkaar gehouden is
zij statiger en fatsoenlijker. Dat niet alleen, zij toornt in alles hoog boven
me uit. Behalve op gebied van kennis.
Maar dit alles is schijn. Marta mag dan in haar rol meer overtuigd
zijn, iemand die geen enkele vorm van kritiek kan verdragen, heeft in mijn ogen
zijn rol verraden. Het zegt me een hele boel. Het maakt die hele show onecht.
Alles leek prachtig en super, rijk aan moraal, standvastigheid en
zelfvertrouwen. Totdat je op een punt in haar doen een aanmerking hebt! Dan, op
dat moment loop je tegen een ander aan. Dan wordt ze vuil. OP dat moment
verlaat zij haar rol. Het is het breekpunt in haar façade. Ik heb het niet
alleen tussen ons gemerkt, ook zag ik dit gebeuren terwijl een andere collega
zelfs nog maar milde kritiek gaf. Haar reactie was dan buitenproportioneel
geërgerd. Ik let heel scherp op haar en analyseer haast elke gelaatstrek.
Misschien omdat ik iets vermoedde. Iets klopte niet. Het was allemaal te mooi
om waar te zijn. Is zij dan toch ook een mens met simpele behoeften, lusten,
boosheden en irritaties? Jazeker!
De engel Marta, die kan ik ondanks alles niet ontkennen. Haar
meelevende grote bruine sympathieke ogen die dwars door je heen kijken recht je
ziel in. Ogen die zoveel liefde uitstralen, waarbij je jezelf helemaal klein
voelt worden, omdat tegelijkertijd het verschil tussen jou en haar zichtbaar
wordt gemaakt. Iets dat zo veel compassie uit kan dragen, is iets wat daarmee
zo groots wordt dat je spontaan je doelen verzet. Je kijkt in de spiegel en
ziet je wanhoop, je duistere geweten, je angsten en onzekerheden. Dat maken
haar ogen in je los. Maar alleen op die momenten dat je zwak in je schoenen
staat en toegeeft dat je iets fout gedaan hebt! Dan krijg je die meelijwekkende
blik! Schijnbaar is toegeven in haar beleving het loslaten van je identiteit,
en daarmee het ergste wat er is. Alsof je een nieuwe weg moet bewandelen, alsof
je daarmee een deel van jezelf ontkent of moet loslaten. Nee, toegeven is
vooruitkomen in het leven, of op z’n minst verder kunnen.
Wat moet hier dan toch een vreemde filosofie aan ten grondslag
vallen! Die types die niet kunnen toegeven zijn wel van een heel apart
kaliber! Zij opereren vanuit een totaal andere visie, zo’n beetje 10 x de
impact van een religie die met de paplepel is ingegeven, in combinatie met zo’n
hele cultuur, inclusief tradities! Want je kunt dit stukje ‘niet kunnen
toegeven’ niet als losstaand deel zien uit een arsenaal van
karaktereigenschappen. Dit is zo iets wezenlijks dat het echt met veel meer
verweven is. Als je bij de fundamenten van ons zijn bent aangekomen, ligt het
ergens daaronder. Het spelen van je rol, het zijn van je persoon, het hebben
van een karakter, welke dan zijn de kenmerken van het totaal als één
functionerend geheel. Dan zou je als mens daarin terugkijkend ook slecht twee
opties hebben;
Optie A) Mijn
gedrag was fout (wetende dat het fout was)
Optie B) mijn
gedrag was niet fout (wetende dat het fout was)
Even er van uitgaande dat het geweten constant is. Het mag niet zo
zijn dat dit komt omdat het geweten selectiever werkt bij de een dan bij de
ander. En hierdoor de foutjes over het hoofd gezien worden. Dit is de enige
verklaarbare uitweg. Maar die houdt geen stand, want je weet wat je doet/
gedaan hebt, en alles is terug te herleiden in termen van goed en kwaad.
Hooguit intenties zijn onzichtbaar. Maar als je pretendeert van goede wil te
zijn, en alle acties daaruit komen verrot aan, dan mag je een goede advocaat
van jezelf zijn om je hieruit te redden!
Maar waarom geeft zij naar de buitenwereld niet toe, als zij weet
van zichzelf dat zij anders is. Het verbergen, waarom toch zoveel verbergen?
Heeft dit geen raakvlak met die ingetogen houding en haar nietszeggendheid?
Alleen zij weet dat ze anders is dan zij zich voordoet! Die geheimen, zoveel
moeite dit met je mee te dragen. En ik heb tal van voorbeelden om weer voor
mijzelf te verklaren dat wat ik van haar denk, waar is! Hiermee zijn Marta en
ik in een psychologische patstelling beland. We kennen elkaar te goed, ik die
altijd open is, en zij die alles verbergt. Ik die zegt wat hij over haar weet
en denkt, en zij die dat ontkent. Dit stuk is en blijft ongrijpbaar en daarmee
onzichtbaar. Ik zou heel ver moeten gaan om haar zover te krijgen dat ze
eindelijk toegeeft. Daarvoor moet ze breken, en dit kan zelfs gevaarlijk zijn
voor haar mentale welzijn. Laat ze maar slapen..
Alleen ik voel die behoefte haar wakker te schudden, vast te pakken, en dan af
te wachten. Zij zal zich hevig verzetten, maar mijn grip is te sterk. Zij zal
lichamelijk overgeleverd zijn, en zich machteloos voelen. Ik hou haar vast en
fluister in haar oor; ’Rustig maar’ Zij zal haar boosheid niet meer kunnen
bedwingen, maar weekt daarmee los uit haar rol. Die vervloekte rol waarin de
eigenwijsheid zwakker en zwakker worden zal. Zo stel ik mij dat voor.. Iets zal
voor goed veranderd zijn. Toch ben ik niet de aangewezen persoon. Ik heb het
recht niet om zo voor een ander te kiezen. Probeer wel te zoeken naar wegen,
maar die weg die nodig is, is te drastisch en heftig. Er is voor ons geen weg.
Hoe graag je dat ook zou willen, je weet dat er echt geen opties zijn. Dit, dit
is een echte onmogelijkheid. Het is misschien mogelijk, maar die prijs is te
hoog. Wat rest is die hele houding die ik nooit zal begrijpen. Zij heeft het
mysterie weten te behouden. Dat alleen door diezelfde eigenwijsheid die ik
vervloek. Het heeft iets gecreëerd. Het heeft iets heel sterks neergezet. Iets
wat je denken nooit meer zal loslaten. Het eeuwige onbegrepene.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Kritisch = analytisch