Translate

zaterdag 18 december 2010

Balans, en de zoektocht naar eenheid

~
De drang naar geestelijke rijping, het meer willen halen uit je leven, het onverklaarbare benaderen, en wellicht verklaren, is iets wat steeds meer opkomt. Eromheen kun je niet, het is overal. Er wordt over gepraat op tv, we lezen het in magazines en niet te vergeten de wierook winkeltjes met kaarten, boekjes, steentjes, beeldjes. We duiken in een wereld van het spirituele. Wat dat precies inhoudt weet niemand, maar het is iets met lichtgevoeligheid. De waarnemer in jezelf zijn. Bewustwording spreekt ook erg aan. Het is de tegenhanger van het snelle leven. Van de vlugge afspraakjes, geld verdienen en verplichtingen. Dit is de kant van rust en bezinning. Tenminste, dat is het idee een beetje. De vraag is of daarvoor werkelijk al die boekjes nodig zijn, waarin mensen hun ideeën loslaten over hoe ons denken functioneert. De 'mind', het bekende ego verhaal, wat het nakomertje is uit de jaren 60 psychologie, die nu reeds jarenlang uit de populariteit is, maar het nog altijd goed doet in de alternatieve kringen. Moet altijd een beetje lachen, als mensen over ego praten. Het wordt gebruikt als term, beetje los van wat het oorspronkelijk was, maar nu staat voor de verbouwereerde mens die zijn gelijk wilt. Het zelfzuchtige, als in egoïst. Kort door de bocht, is het een scheldwoord geworden. Ego, zo weten we ondertussen allemaal, is niet goed. Een lelijke eigenschap. We betrappen elkaar maar wat graag, en schromen niet om elkander ervan te betichten. Het is alsof je jezelf een beetje moet schamen, niet op de hoogte te zijn van die reeds zo bekende psychologie. Het duidt een beetje op een gebrekkige zelfkennis. Dan ga je niet in verweer, maar direct op grondig zelfonderzoek af, alvorens je die psychologische aanval op zijn geldigheid afkraakt.


Wat de commerciële spiritualiteit werkelijk doet, haar functie, is een lekkerder gevoel geven, in ruil voor... Jawel, acceptatie. Wie niet het één accepteert, zal het ander niet verkrijgen. Een ruil dus. Als Deepack Chopra iets schrijft en beweert,(een man met prachtige theorieën), en je gelooft het niet, dan heb je er natuurlijk ook niets aan. Dus hoe ver je daarin meegaat, is afhankelijk van hoeveel je wilt veranderen. Dus hoeveel onvrede je momenteel hebt. Ik hoef je niet te vertellen dat een tevreden mens niet zoekt. (wie dit tegen wilt spreken, gaat zijn gang maar, ik ga er sowieso niet op in :) , (zeg gewoon dat ik je ego gekwetst heb)) Dat kun je snel en gemakkelijk verruilen tegen een breed scala aan beweringen. De ene gaat tot hier, en de ander doet er nog een hele berg bovenop. Er zitten aardig wat onderstromingen in het begripsvermogen van de spirituele menigte. Toch is en blijft het, en dit verbaast mij dan ook, een grote eenheidsworst. Mensen discussiëren zelden over meningsverschillen. Zo van; 'mijn illusie is minder nietwaar dan de jouwe' - Niet want ik voel dat jij het fout hebt- 'Oja, mijn tarotkaarten zeggen anders een heel ander verhaal' - Dat komt omdat mijn energetische golflengte de wanordelijkheid van jouw kaarten, in een astrologische dysplasie heeft gezet-
Het zou eindeloos duren..... Er is een ongeschreven onbesproken "afspraak" om niet in elkaars vaarwater te zitten, zodat iedereen er lustig op los kan toveren. We houden het feel good gevoel vast, immers, het bestrijden of in twijfel trekken is in zichzelf al negatief! Positief blijven, betekent, non-kritisch zijn! Dit is het krachtige beschermingsmechanisme.


Graag willen, is nog niet zijn. Waar we over praten, is waar we tekort schieten. Want wat je werkelijk bent, daarover hoef je niet te redetwisten, dat heb je in je zak, dat ben je al. Hoeveel mensen zijn er wel niet, alleen al in mijn omgeving/ kennissenkring die in de alternatieve hoek winkelen? Heel veel! En zijn dit, dat is de hamvraag, nu werkelijk fijnere mensen? Zijn ze rustiger, vredelievender, begrijpend en of doortastender? Om de dooie donder niet. Alles behalve. Daarentegen ken ik wel jongens en meiden, mannen en vrouwen, die nauwelijks of nooit een boek lezen, en erg warm en vriendelijk en open zijn, niet spelen of acteren te zijn. Zij zijn prettig, en met hen ben je graag samen. Raar... hoe kan dat nou? Want als al die boekjes, en zogenaamde fantastische inzichten NIET leiden tot verbetering, wat is dan het nut, en wat is er dan waar van?
Nu komt het mooie. Wat er in die boekjes staat, kan waar zijn en niet. Daar gaat het niet om. Deepack Chopra inspireert mij ook, en zo zullen er gerust veel meer zijn. Toch weet ik dat het niet waar is. Ook besef ik dat het daar niet altijd om hoeft te gaan. De weg naar eenheid hoeft niet via logische weg. Wie zegt dat? Leermeesters zetten je vaak bewust op de verkeerde weg, een andere doelbewuste weg. zodat je iets gaat begrijpen wat in hun ogen van essentieel belang is. Dan is het allemaal voor het doel, en telt ineens niet meer de weg. Het zijn allemaal stukjes, die toevoegen aan een innerlijk leerproces. Dat leerproces blijft afhankelijk van het individu. Die vertaalt en plaatst uiteindelijk alles wat hij/ zij ziet en hoort. Het is niet gelegen in wat je leest of doet, maar hoe. Hoe je ervaart en interpreteert.


Samengevat;


Ik laat in dit stuk een hoop onbesproken. Licht niets uitvoerig uit. Dat is aan jou.
Mij verbaast het te zien dat de meest rustige onder ons, de warmste en liefste mensen, de belangeloze mens, geen mens is die bewust spiritueel begaan is. Maar de doorsnee mens, die niet eens op de hoogte is van zijn daden en gedrag. Die doet, omdat het hem zo is ingegeven. Die handelt naar beste kunnen. Die in het leven staat, en zonder zich ervan gewaar te zijn, de mens om hem heen een warm hart toedraagt. Dat is grandioos!


Emil Snijer
~

vrijdag 8 oktober 2010

De reikwijdte van het brein

 ~

Proportionele waarden liggen binnen
het bereik van de weter, niet de zoeker
Ja, bij het herkennen van meesters woorden,
ligt het luisterende oor ten spijt
Want bij herkenning van herhaling
doodt het weten de alertheid
Wees daarom origineel en onbevangen,
en de zoektocht maakt je vrij
Vrijer dan de strekkende grenzen van weten
Losser dan de elementen,
van waaruit iedere fantasie is opgebouwd
En zo weten, zijn eigen grenzen bezet,
zo dichtbij is er vrijheid
Zo dichtbij is die waarheid weer anders…


~

Zonder einde

“de politicus raakt nooit uitgesproken
het hart heeft nooit liefde genoeg
de behoefte raakt nooit vervuld,
alleen de dood vervult zijn eigen
wens”

Alles neigt naar simpelheid,
want alleen dat is onbaatzuchtig
en wordt daarom beloond.
Maar niets is onbaatzuchtig
en de wereld is een leerschool
voor de beste hypocrieten.

Zij die nooit toegeven,
zij die nooit echt eerlijk zijn,
zij zullen overwinnen!!

Eerlijkheid is ergens laf,
je gooit je openhartigheid in de strijd
als troef! Je oprechtheid verborgen houden,
is willen overwinnen zonder jokers…

Want niemand zit te wachten op een waardeoordeel.
Omdat het uiten van een waardeoordeel
vragen is om diens bevestiging.
Als het ware je gelijk opeisen in ruil
voor je bereidwilligheid, je kwetsbaar
op te stellen, maar ook dat is een
schijnwerkelijkheid. Al die moeite komt
voort uit onzekerheid.

Zij die weten wie ze zijn,
gaan nooit en te nimmer in discussie!!!
Zij gaan hun eigen weg, en worden daarom
beschouwd als simpel. Wie de klappen van conflict
geweerd heeft, en gezien heeft dat het spel
nergens ophoudt, dat het hart altijd blijft
schreeuwen, dat de wil blijft vechten om
zijn gelijk, en dat er altijd iets nieuws
is om voor te knokken,
zij berusten in die wetenswaardigheid.

Want het nut
en de daaraan toegevoegde
rede, zijn alles wat het streven
op zijn plek houdt

de rede is al het valse
de rede zelf is nep
zij maalt en denkt
zij wikt en weegt

en het streven voedt de rede
en de rede geeft hem zijn gelijk
dus houdt op met denken, houdt op met pogen
berust in het weten, en vertrouw er maar op…

er is geen weg, er is geen wil
er is alleen het zijn!
het geweest zijn tot de laatste spil

Het was de levenslust in de leerling, die de zenmeester zijn status gaf

Ik geloof niet dat het eenzame stilzwijgen het hoogste goed is. Wij hebben de ander nodig om onszelf te kunnen zijn. De spiegel waarin we onze eigen grootheid zien. Via complimentjes houden we onze naasten tevreden, en de mate van het toekennen van complimenten aan een persoon, bepaalt al gauw diens geluksgevoel. De eigenwaarde van de persoon in kwestie is volledig afhankelijk van die loovende woorden. Maar niet alleen het krijgen, ook het geven vereist status. Je kunt niet zomaar complimenteus zijn. Het zijn de winnaars zelf, wiens complimenten een aanwijzing zijn voor het volgen van de juiste weg. Het duidt aan dat je hun ideaal goed vervult. En anders delen ze diezelfde ambitie en zijn zij het die als eerste over je heen walsen indien je op verliezen staat. Het is tweezijdig, aan de ene kant doet het jou goed, terwijl de gever van het compliment zich schaart bij de winnaars, daarbij zichzelf ophemelt omdat hij het is die inziet dat die specifieke prestatie een prestigieus iets is. Je kunt ook geen compliment geven. En kijken naar wat de ander doet. Een leerling zal niet constant tegen zijn meester zeggen; ‘goh, wat knap’! Nee, die luistert en volgt, en dat is dan die bevestiging. Gewoon hetzelfde. Het is zaaien en oogsten. Wij mensen trekken ons aan elkaar op, volgen de beste, of, diegenen die ons een goed gevoel van onszelf geven.
De oude zenmeesters snapten dit principe ook, en konden voor de volle 100% zichzelf zijn. Zij hadden door het hebben van leerlingen geen tijdsverlies aan reflectie. Ze kregen continue feedback, welke dan was, het volgen en luisteren door de leerlingen. Als het ware een continue stroom aan complimenten. Wat op zijn beurt de meester aanspoorde nog dieper te kunnen gaan in de leer. Het was een versterkende kettingreactie. De meester zou dan ook bijna nooit complimenteus zijn naar zijn leerlingen, ook niet één. Dat zou averechts werken. Ook al was hij zeer onder de indruk, dan moest dat heel subtiel gebeuren, zodat het wel duidelijk was, wel voelbaar, maar nooit gezegd. Dat was voor de leerling het grootste compliment, die stille bewondering, daar kan geen compliment tegenop. Dat was wel eenrichtingsverkeer, dat was pas een echt compliment!

woensdag 15 september 2010

Zuiverheid

Wat mooi gevonden wordt, zit ‘m in het proces van beoordeling. Maar wie kan zeggen wat mooi is? Niets is, want alles is voor iedereen weer net even anders. Daarom gaat het niet om universele schoonheid, maar persoonlijke. Wat voor de persoon in kwestie mooi is, is wat diegene erbij voelt. Het is de prikkel die bepaalt, in hoeverre wij het labelen als mooi of lelijk. Van lekker tot vies. Dan is het niet gelegen in hetgeen we observeren, maar is het de inwendige reactie, op datgene wat we observeren. Het is het inwendige spiegelbeeld wat het object oproept, dat direct in een sensatie wordt vertaald.

Maar niets is ook minder waar. We hebben een venster van vaststaande oordelen die het inwendige beeld vervormen, voordat deze ook maar aankomt op het rooster van sensatie. We noemen ze vooroordelen. Dat zijn beeldstructuren die al reeds eerder beoordeeld zijn, en als vergelijkingsmateriaal dienen om soortgelijke situaties sneller op hun waarde in te schatten. Het vergemakkelijkt het proces van waarneming en zodoende houden we tijd vrij voor andere dingen. Om niet steeds te worden overladen door de sensatie van de omgeving, maar er tussenuit kunnen knijpen. Even de droomwereld in, onze eigen fantasie. Die fantasie die ons behoedt voor realiteit. Misschien omdat niemand de Wereld in zijn ware gedaante kan of wil zien. Wat echt is, is te moeilijk en vraagt een heel diep begrip. Niemand is erin geslaagd, dus waarom proberen?

Een voorbeeld is om de liefde uit te kleden tot je uiteindelijk komt op eigenbelang. Het is een nare manier van zien, maar daarom nog niet onwaar. Andersom, liefde is het mooiste. Het voelt goed, en klaar. Ook op een andere manier waar.
Oordelen is gemakkelijk.., maar het stompt af. Vooroordelen vlakken alles uit. Niets is nog origineel, het brein weet het al. Het oordeel staat klaar om het van zijn ware gedaante te ontdoen. Alles ziet er naakt hetzelfde uit. Makkelijk hè. Maar toch ook zo saai. Dingen zien met een nieuwe kijk, vraagt soms een stukje inlevingsvermogen. Of soms helemaal niet. Gewoon neutraliteit. Dat is waar ik hierin naartoe wil. Naar de zuiverheid der alle dingen. Gewoon door het oordelende wezen in onszelf in de kast op te sluiten. Neutraliteit geeft namelijk een heel nieuw scala aan zienswijzen, omdat je het vormgevingsproces weer kans geeft.

“Moeilijkheid en kwaliteit zijn niet gelegen in hetgeen we waarnemen, maar in de manier van interpretatie van de observator.”

Zo kan een filmpje voor de ene persoon heel flauw of dom zijn, maar weer een ander haalt er meer uit. Informatie die de gedachtewereld prikkelt. Een vorm van humor die de ander niet ziet, of een diepere betekenis. Soms ook niet te halen uit hetgeen we waarnemen, maar passen onze eigen ideeën erop toe. Mooier maken van de waarneming. De gedachte is continue de waarneming aan het wegen en meten.

Toch, om helemaal niet te oordelen, lijkt me onmogelijk. En positief denken werkt ook als een bedrieger. Het is een direct aftreksel van de keuze. Daarom niet geloofwaardig voor jezelf. En dat is toch de hoofdreden.
Het zal tijd en energie vergen om het oordelende mechanisme in jezelf te vermijden of onderdrukken. Alzheimer doet het ook, maar dat lijkt me nou niet het meest gewenste beeld.
Ik denk dat het begint bij het neutrale denken, en dan het eerste oordeel wat er doorbreekt, laat dat dan door een roze filtertje gaan. Plak er desnoods een lintje aan;

“ik sta niet toe dat dit fenomeen in een kwaad licht woekert in mijn hoofd”

K.Gibran beschrijft in zijn boek ‘the profet’ ook goed hoe alles eigenlijk intrinsiek met elkander is verbonden. En het veroordelen van een stukje uit het geheel belachelijk is.

“En evenmin als een enkel blad aan een boom geel kan worden, zonder het stille medeweten van de ganse boom, kan ook de boosdoener kwaad doen zonder de verborgen wil van ons allen."

Hij bedoelt dat het niet kan. Het blad kan niet ongezien geel worden zonder het weten van de boom. De boosdoener is niet in een keer van goedaardig veranderd in kwaadaardig. Dat was deze allang, en geen haan kraait ernaar. Iedereen leeft voor zich, pas als de problemen zichtbaar zijn, dan wijzen we met het afkeurende vingertje. Daartussen zit een grijze ruimte, ontstaan en uitkomst daarvan. Het worden, en het doen. Het is een lastige zin, want het zegt veel. Het zegt dat zelfs die kwaaie daad, de uitkomst is van onze gezamenlijke wil. Dat het inherent besloten lag, als in een potentie in een ruimte. Wie vult hem in, de ruimte hebben wij geschapen. En de minst gewaarschuwde loopt erin, vervult die stiekeme taak. Als een Fout in het systeem, maar we kunnen niemand aanwijzen. “Oh daar is en slachtoffer!”

We zijn allemaal verantwoordelijk voor alles wat er gebeurt. Dat is wat Gibran zegt. Wij als mensheid, niet als individuen. Het journaal wijst ook individuen aan als zijnde de boosdoeners. De verkrachter was gisteren nog een mens, een van de onzen, maar toen het ontdekt werd… De seriemoordenaar was nog een vriendelijke kerel, maar nu is het een seriemoordenaar. Zo geld het voor alles. Zijn er niet continu types die tot het moment dat ze in overtreding gingen, niet gewoon als mens werden beschouwd? Al dat labelen. Al dat wijzen. Misschien is de samenleving als geheel wel ziek, en ontspringt daar zo nu en dan bewijs van uit. Dan zou die nieuwslezeres op tv moeten zeggen, “jongens, wees toch een keer wat liever voor elkaar, want dit gaat niet goed zo. Er is weer een zinloze moord gepleegd.” Zolang je je gedraagt, ben je een van de grote groep. Zodra je in overtreding gaat, wordt je plotsklaps een individu. Een outsider.
Raar toch, zo geef je steeds de zwakste schakel de schuld. En blijft de poel gezond. In plaats van besmeurd.

Maar wij als groep, wij als mensheid tegen de rotte appels. Kwamen die rotte appels ook niet allemaal uit de gezonde groep? Zo gezond is die groep dus niet. Wij worden toegesproken over de badguys. Wij goede brave mensjes, mogen wijzen naar hen die in de fout schoten. Boeven zitten in het gevang. En de wapenfabrikant is een held. Die heeft meer moorden op zijn geweten dan alle gevangenissen gevuld samen op het geweten draagt. Ohnee die mensen hebben geen geweten. Even vergeten. Dom van me. Oorlogshelden…. Ergens klopt het niet. Politieke leiders die de oorlog verklaren. Horen die niet gevangen dan? Want zo ga ik redeneren wanneer ik mijn filter negeer. Wanneer ik bepaalde vooroordelen eventjes weglaat. Zie je wel, het kan wel. Met een beetje goodwill

maandag 16 augustus 2010

De schijn van surrealistische bogus, Hyves

~Vrij uit de klauwen van grote media consorten~

Radicale beschouwing op "gewone" zaken

Ben er sinds mijn account, niets gelukkiger op geworden. Er gaat echter wel een hoop tijd in zitten. Mijn leven wordt digitaal, mijn verlangen krijgt niets. De wereld is buiten, en in de fantasie. Die fantasie teert deels op hoop. Maar alle hoop is tevergeefs, als je veel Hyves gebruikt.

Hyves houdt de fantasie levend, de hoop nog groter. Maar daar blijft het bij!! Het is een kloof die niet te overbruggen is. Behalve door te doen, actie te ondernemen in real life. Leven is en blijft daar waar de computer niet is. En een account is geen representatie voor de persoon in kwestie. Slechts een tipje van diens creatieve sluier. Ik ga voor echt, ik ga voor direct. Ik ga praten en schrijven in de wereld, op straten in parken, zelfs de bibliotheek. Mijn krabbels worden brieven, die 's middags op de mat gevonden worden. Waarbij alleen al het lezen van het handschrift de nieuwsgierigheid prikkelt tot het uiterste. Het zijn die lijnen uit de pen, die een betekenis overdragen waar meer vanuit gaat dan Times new roman.
We vlakken uit, personificatie is slechts de moeite van enkele muisklikken... De laagdrempeligheid die gelijk staat aan de keuze van een frisdrank op het terras. Dit is de moeite die voor je gedaan is, en dat is je waardering gelijk.

Nee, lef gaat vooraf de ontmoeting. Onze borst te ontbloten, de kwetsbaarheid zichtbaar. Niet verstopt in een smiley! Die om het even gebruikt wordt, om aan te geven dat het met de ernst in de woorden nog meevalt. En zo draaien we en keren onze bange reet uit de vijver van kans en beproeving.

Waar zijn de echte gesprekken? Laten wij ons werkelijk leiden door media, reclame en het vernuft van enkele gewiekste zakenlieden? Die jouw leven en diens sociale horizon verkleinen tot het uitzicht op hun flikkerende reclamespotjes, aan de zijkant van je scherm? Dit alleen al is het bewijs, hoe gluiperig je wordt beetgenomen. Als jij iets wilt van of met iemand, dan kun je dat vragen. Een wandeling door het bos, of een middag de stad in. In die momenten bewijs je jezelf. Hyves is een lange pauze die dit soort momenten voor je uitstelt. Het is niets meer dan blijven hangen in een waan, die zich voedt met geruststellend nieuws uit een niet van betekenis zijnde tekst, die met xxx-jes afsluit, en jij je vreugde viert, totdat je ziet dat ze dat bij iedereen doet.

De krabbel, dames en heren, geeft alleen maar aan dat ook deze persoon bang is, geen ruggengraat heeft en gestrikt is door de massa-maat.

woensdag 4 augustus 2010

schrijfrestjes...

Toen de zondag wreed verstoord werd door elektrische grasmaaiers en schuurmachines, dacht ik aan de noodzakelijkheid van vervanging. Ja ik dacht aan de behoefte van mensen om constant bezig te moeten blijven, omdat naar binnen kijken de grootste schrik is. Die vervloekte bezigheden alleen maar om het bezig zijn. Rust ontwend in een productie/ consumptie maatschappij. We moeten ons nuttig voelen… De elektrische grasmaaier is hier een goed voorbeeld van; het ding is onhandig, duurt langer dan een rolgrasmaaier, en maakt ook een erg irritant geluid. Plus die stroomkabel! Ik bewonder iedereen die het nog met dat ouderwetse ding doet, “roetsjj ,.. roetsjj “ het geeft me rust, dat geluid, mits in de juiste maat! En dan die lieden die om het jaar hun huis schilderen, alsof die nieuwe verflaag meer gelukkig maakt. Je kijkt van een afstandje naar de gevel, en ziet dat het wat dofjes oogt. Dat is een kleine imperfectie. Maar alleen als jij dat vindt. Denk je dat een alcoholist zich druk maakt om zijn afbladderende verf? Nee natuurlijk niet, die is met andere dingen bezig. Die staat nog meer in het leven, al is het wat destructief

Spijt of niet

~


Laat je nooit leiden door spijt
het is de boodschapper van onrust 
die gebeurtenissen verdraait en vervormt
altijd in je nadeel 


Luister niet naar je hart
in het voordeel van een ander
je gevoel heeft betrekking op jou
op jou alleen! 


Wees niet vol verwachting
er zal niets komen waar jij op rekent
Als je goed leeft en nergens vanuit gaat 
komen de dingen altijd onverwacht


Onverwacht en plotseling 
dragen hun eigen unieke schoonheid
welke hierom nooit 
door gedachten kan zijn besmeurd


Het is gedrag dat maakt
gedachten die vermaken
en kneden 
tot ieders overtuiging


Gedrag is het toneel
gedachten zijn de toeschouwers op het balkon
Zij kunnen joelen
huilen, schreeuwen of genieten 

~

Liefde is

~Zolang de mens bestaat, zolang is de liefde niet begrepen. Dit omdat er nog altijd uiteenlopende beschrijvingen te zien zijn over dit onderwerp. Er in woord en tekst, altijd een benadering naar het onbegrepene wordt gemaakt.
Ook ik heb me de kop gebroken, en heb een benadering die in ieder geval in zijn eigen zeggen waterdicht is~

~Natuurlijk is liefde een mooie ervaring, maar om tot de kern te komen moet je het totaal, loslaten. Als liefde de uitkomst is van, wat is van dan? Ik ben deductief en inductief te werk gegaan. Van simpele algemeenheden, naar het complexere, en terug. In vergelijking gaan we dieper. En vanuit het diepe, verklaren we het gewone~

~pijn is pijn kun je zeggen, maar we weten nu dat pijn in het brein wordt gemaakt. Het is een waarschuwingssignaal. We hebben emotionele pijn, maar ook vreugd. Wil dat dan zeggen dat het omgekeerde van vreugd die pijn is, of het uitblijven daarvan? Nee. Mag ik jou lezer uitnodigen mijn volgende verklaring voor de liefde grondig door te lezen? Veel plezier!~

Mensen die wanhopig zijn over de toekomst, zeggen vaak uit protest; ’liefde overwint’, met of zonder ‘alles’
Vraag me af wat dan die rol van liefde meer is dan die van emotionele kwelgeest.
Liefde voelt goed, dat staat buiten kijf. Maar de claim dat het alles overwint gaat me wat ver. Hoe bedoelen ze dat dan? Liefde overwint?
In de zin dat die liefde als een leger over de wereld trekt, dus van mens op mens, slechts het juiste voorbeeld volstaat? Of moeten we denken aan een tweestrijd, tussen het kwaad en de liefde. De liefde als toonbare schoonheid die doorschemert in het donkere gezicht van haat?
Nog een mogelijkheid; ‘liefde overwint alles’ maar nu gezien vanuit de eerste persoon. Wie liefde in zich heeft of deelt die kan erge tegenslagen hebben. Alles zegt men, dus, als je maar veel lief hebt, ben je tegen alles bestand. De functie die neutraliseert. Dit is waanzin. Een simpel voorbeeld; je verliest een dierbare. Hup, we voelen ons rot. Deze is afgekeurd.
Als liefde het antwoord is op alles, hoe wil je dit toepassen? Eerst moeten we weten wat liefde is. Hoe ontstaat het, waar komt het vandaan en hoe gedraagt het zich?
Over wat voor liefde praten we eigenlijk? Liefde voor het leven en de natuur, liefde voor een partner, voor spullen? Deze diversiteit leent zich te denken dat het gevoel liefde, gewoon een overvloed aan lekker gevoel is dat zich laat vertalen voor welke voorkeur van de persoon in kwestie dan ook. Liefde als algemeen goed, dat zich laat projecteren. Zeg maar de reserve vreugde die een extra dimensie kan geven aan secundaire zaken. Niet primair, want dat is zorgen dat je in leven blijft en eten hebt en onderdak. En ja, zodra die drie dingen goed geregeld zijn, en je voelt je lichamelijk goed, en alles gaat je voor de wind, dan heb je een hoop liefde zou je denken. Maar zo werkt het niet helemaal.
Liefde is een investering. Of het nu om een auto gaat, een pasgeboren lam, je aanstaande of huidige echtgenoot. Het maakt de beleving intenser. Het liefdessausje erover en we hebben te maken met een meer intensieve emotionele betrokkenheid. Dit in stand houden is belangrijk, en raak je het kwijt, was alles voor niets. Liefde is gezond, mits goed besteed. Wij mensen zijn graag betrokken bij alles en nog wat. Hechten ons als bloedzuigers vast. Wie nergens geen betrekkingen heeft,((wie zich nergens toe getrokken voelt)) leeft niet. Intensiveren die handel! Hoe intenser de beleving, te meer voelen wij ons betrokken. ((betrokkenheid en intentie hangen nauw samen))We maken ergens deel van uit. Deel uit maken van iemands leven, naast het jouwe, deel uitmaken van het leven van de hond, van het kerkgenootschap.
Met de minste moeite, veel betrokkenheid, dat is de kunst!

Ik houd van het regenwoud, echt waar. Maar door alle kaalkap vreet ik me alleen op. Ergernissen zijn mijn beloning! De beelden en foto’s die ik ervan zag, schiepen de fantasie waarin ik mijzelf daar kon zien leven. In vrijheid, weg van deze drukke wereld. Ik heb mijn hoop toen gevestigd, en een voorliefde werd geboren. Door mijn voorliefde voor het tropische regenwoud, ben ik emotioneel gehecht geraakt, en daardoor nu extra kwetsbaar. Al zou ik erheen gaan, dan merk ik niets van de houtkap in de mij daar omringende omgeving. Dan trek ik profijt. Helaas, niet helemaal waar. Door zo’n ervaring is de kans dat je nog sterker gehecht raakt zeer waarschijnlijk. De kaalkap zou me van binnen opvreten voor weet ik hoelang.
Liefde, liefhebben, ze dragen grote consequenties met zich mee. Er zitten belangen aan vast. En dan die uitspraak; ‘liefde overwint alles’ Ik moet dan altijd even denken. Deed de situatie zich voor dat iedereen vol liefde in het leven stond, dan hadden we te maken met één grote belangenverstrengeling. Er valt niets meer op te eisen, er is niets meer origineel, want iedereen houdt van dat lam, van jou, van zijn buur. Waarvoor zou je nog je best doen?
Liefde is een inzicht, een soort voorspelling van de toekomst. Zodra we een situatie hebben ingeschat, kunnen we op de troost verheugen die in de toekomst voor ons ligt.. En dan kijken hoe het uitpakt. Het is een soort gokspel. Wij mensen zijn gevoelig voor gokken, misschien omdat we ons hele leven niets anders doen dan inschatten en afwachten. Ondertussen meeleven. Dat is waar het om gaat. Liefde is meeleven.

Liefde is geen woord als hoedanigheid. Liefde is eerder een proces. Het geeft een betrokkenheid aan. Tevens is het een bepaalde verwachting, immers, een proces werkt een kant op. Liefde is het gevolg uit de vertrouwde gang met dat proces, waarvan de toekomstperspectieven gunstig in het oog liggen. Hoe groter de verwachting, des te meer liefde je ervaart.
We nemen soms ook gokjes, en dat is net zo verslavend als echt gokken. Dit heet ‘gevoelsgokken’ soms een enorme boost, dan een naderende depressie.
De betrokkenheid ten aanzien van liefde als hoedanigheid, is de connectie met het nog uit te voeren idee. Liefde is nooit zonder betrokkenheid, dus hebben we een bedoeling. We willen er iets mee. Nu of ooit.

Maar hoe kunnen mensen denken dat liefde “alles” overwint. Wat willen ze, en wat verwachten ze? Waarom zou liefde overwinnen? Het heeft hier niets te zoeken. Liefde is onderwerp van het innerlijke bevrediging proces. Het is geen kolonel of maarschalk die je tijdens een strijd in kunt zetten. Daarom zou je de vraag helemaal niet moeten stellen, of liefde wel of niet overwinnen zal. Zo stel je eisen aan iets wat daarvoor geen betekenis of functie heeft.
Vanuit dit oogpunt wordt liefde dus wel gezien als inzetbare strijdmakker, en wordt het hele fenomeen ‘liefde’ verkeerd begrepen.
Goede start voor een betere wereld!
Liefde is in zijn gedaante iets wat continue en op gelijkmatig niveau aanwezig is. Zolang er mensen zijn, zolang zijn er wensen, zolang is er verlangen naar betrokkenheid, en vreugde. Die verwezenlijk je door datgene te intensiveren waar de verwachting hoog is.
Vreugde is de prijs voor winnen, het is de beloning van ons lichaam, hoewel tijdelijk van aard, toch zeer welkom.

Vreugde, al of niet in de vorm van troost, die zoek je niet, die genereer je!


het begint niet met liefde, liefde is de uitkomst van die hele som
*liefde is het proces, dat al in gang is gezet
*uit een berekening, met zijn verwachting. heeft alles te maken met kansen zien
liefde is vrij vertaald, de wisselwerking tussen de blije verwachting en de betrokkenheid in het proces

*ben nu zover dat ik kan zeggen; 'liefde is een schijnvreugde'

*omdat het gevoel geen beloning is, immers, het is in een proces, en er is niets zeker en klaar.
Liefde duurt lang, en voelt goed, en kan daardoor geen afgeleide zijn van enig resultaat, tenzij het die terugkoppeling is van het gaandeweg proces. Maar nu vergeten we het doel.
Liefde staat niet los van het doel, maar het doel kan zich verschuiven.
De grens verleggen.

Relatie; heel verliefd, alle aandacht gaat erheen! Meestal dromen van de twee samen.= doel, toekomst perspectief. Plus verwachting!
Mooie Verwachting>> hoop>> planning?>>Betrokkenheid>>

Liefde is niet eerst, en dan de betrokkenheid, liefde komt als laatst. Liefde ontstaat pas als alle andere dingen eraan vooraf zijn gegaan.


* Dan blijft er 1 ding over, liefde is een schijnvreugde. Daarom kan je jezelf zo verraden voelen na een mislukte relatie!
* * Zolang de blije verwachting stand houdt, is liefde zijn afspiegeling.**


>>bewijs zoeken dat liefde in direct verband staat met betrokkenheid.
>>met planning

“Liefde is een terugkoppeling van intensiteit vergrotend vermogen, vergaart uit de blije verwachting van een op de toekomst gericht planningsmodel, met als doel een nog grotere betrokkenheid te creëren ”

Dit alles is afhankelijk van het vertrouwen in dat plan. Daarom is Liefde vertrouwen afhankelijk. Daarvoor moeten we gokken, omdat we geen enkele garanties hebben.

Zo niet? Dan zou liefde nooit toekomstgericht zijn. Maar dat is onmogelijk. Een liefde koester je met dromen en fijne gedachten., Gedachten zijn creatief en maken nieuwe beelden. Die beelden maken ons nieuwsgierig, met als gevolg, we stellen die ideeën mogelijk als nieuw doel! Dat kan alleen in de toekomst liggen!

Paradox= ze kan nooit garantie bieden,
om de intensiteit van datgene te versterken waar de liefde op gericht is.

waarom zoeken we naar betrokkenheid?
Antwoord: “vergroting van de kans om mee te delen in vreugde momenten.

Wat doet een vreugde moment?

Antwoord;
bevestiging “getting on the right track?”
maken ons lichaam gezond?
vergroot liefde gevoel (terugkoppeling, zou het eigenlijk moeten verkleinen!!)

-liefde is de hoge inzet, vreugde verlaagt deze. Omdat vreugde de climax is van liefde.
Liefde is ; ‘het geïntensiveerde’ gelijk het risico.
Liefde is kwetsbaar, vreugde is immuun.
Liefde kan vermoord worden, vreugde kan slechts afnemen.
Vreugde is de lont, op de mooie roze liefdes bom.

Vraag; is liefde een ander soort vreugde? Een dieper werkend kalmeringsmiddel?
Veiligheid?
Troost?
Partner liefde/ materiële liefde?
Liefde die pijn en depressie kan induceren...= geen liefde?
De neutrale onafhankelijke vreugde vs de afhankelijke liefde

*****************************************************
Nieuwste wetenschappelijke bevinding!! 28 juni 2012

Researchers have identified the areas in the brain that interpret love and desire. According to co-author of the study, Jim Pfaus, "We didn't know what to expect -- the two could have ended up being completely separate. It turns out that love and desire activate specific but related areas in the brain." These two areas have been identified as the insula and the striatum. The insula is part of the cerebral cortex located between the temporal and the frontal lobes. The striatum is found in the forebrain.
The study revealed that love and desire influence different areas of the striatum. Things that are pleasurable, such as sex and food, stimulate areas of the striatum associated with desire. The area of the brain that interprets love however, is associated with the areas that interpret and link reward and pleasure with value. The researchers state that this area of the striatum is also involved in drug addiction.
************************************************************************
Liefde en "desire"(VERLANGEN) = IN DE TOEKMST, "..EEN OP DE TOEKOMST GERICHT PLANNINGSMODEL...  en dan >>> REWARD, = VREUGDE, DE CLIMAX VAN LIEFDE.

WAS MIJN THEORIE GOED VOORSPELD!!! :)  :)

Over de zin en onzin van light producten

Het is niet eerlijk, het slaat nergens op, het heeft geen nut, geen enkele zin, het is smeriger en duurder. Het is niet eerlijk dat mensen met een goed figuur, met een normaal metabolisme, de dupe zijn van al die smerige smaakloze producten in de supermarkt zonder vet en of suiker. van koek, tot mayonaise. er is bij ons geen kwark meer te krijgen of deze is op z'n minst mager, dwz, 1,5% vet. en dat is veel te weinig! 
Vet in eten maakt niet dik, en is zelfs belangrijk. een maaltijd die voor 9% uit vet bestaat is voor een persoon die niet sport goed. voor sporters loopt dit op tot 20%. 
Ik ga hier NIET uitweiden over biochemische processen. Ik weet globaal hoe vertering tot uitscheiding in zijn werk gaat.
weet dat vet smaak geeft aan ons eten. Dat je moet bewegen, en niet teveel moet eten. Mensen zijn soms lui, en dit in combinatie met teveel eten geeft dubbele ellende. Dik zijn is soms onontkoombaar. Dus vet en suiker vermijden is zinloos. Als iemand teveel brood eet, wordt dat brood omgezet in vet. Alles wat teveel is, wordt vet. Niet altijd, sommige lichamen, waaronder het mijne, gaan meer verbranden. Schroeft zijn verbrandingsniveau op.
Vetvrij eten is ongezond, duurder en minder smaakvol. Suikervrij is goed. Alleen minder lekker, en suiker vervangers zijn gewoon vies. Frisdrankenindustrie gaan steeds vaker over op deze synthetische stoffen, met een zoetkracht van 100 tot 4000 keer zo sterk als glucose, ons kristalsuiker. 
Wat zoet smaakt, komt niet door de stof suiker, maar is een bepaalde structuur in het molecuul. Vandaar dat het wordt nagebootst. Het is een bepaalde driehoeksvorm in het molecuul dat precies of minder precies aangrijpt op receptoren op de tong.
Grijpt dit goed aan, heb je een sterker signaal naar de hersenen. Glucose geeft hierin een signaal wat onze suikerervaring geeft, die bekende zoetsmaak. Frisdrankfabrikanten hoeven dus 100 tot 4000 keer minder toe te voegen om tot eenzelfde soort smaaksensatie te komen. Lekker goedkoop dus. Niet te zuipen dus. Maar zolang je het volk dom houdt, en laat geloven dat suiker de dikmaker is, of vet, is er niets aan de hand, en stroomt het geld alleen maar harder binnen.
Wie echt slank wil worden, kan dat worden of niet, maar nooit door light producten.
Maar aan problemen wordt goed geld verdiend. Heel veel. Maak op tv een probleem van dik zijn, laat het een echt probleem worden, en we gaan het als een dusdanig probleem zien. Kassa! Pilletjes, tot videobanden, en nieuwe producten. De consument wordt overspoeld. Hij verwijt zichzelf de verkeerde producten te hebben gekocht als het niet lukken wil.
Het helpt je niet, nu niet en nooit niet. Er zijn wel agressieve methodes voor, die werken goed, maar voor korte duur. Filmsterren gebruiken schildklierhormonen T3 , T4 of agressieve thermo burners. Er is van alles wat WEL werkt, maar wat niet 1,2,3 te krijgen is. Immers, als je problemen van dik zijn, zijn opgelost, dan valt er niets meer aan je te verdienen.
Ikzelf volg de meest extreme tak van het beheersen van je lichaam. Volg, want ik doe er niet aan. Wel maak ik gebruik van kennis, hier en daar. De bodybuilding wereld. Deze jongens weten 20 kilo kwijt te raken in 2-3 maanden. Het kan dus wel! Om te weten wat kan en niet, daarvoor moet je naar de meest extreme vormen kijken. Daar liggen de grenzen van het mogelijke. En dan gaat het er niet om, of jij het mooi of lelijk vindt. Persoonlijke voor en afkeur hebben niets te zoeken op dit terrein.
Voorlopig erger ik me aan die onzin, en ik ben niet overgewichtig! Wel is er geen kwark meer, als ik dat wil, enkel vetvrij. Koop ik per ongeluk frisdrank zonder suiker, en blijkt de pot mayo, light te zijn! Deze idioterie moet ophouden. Maar dat duurt wel even vrees ik. Voordat kenners zich hier openbaar en eerlijk over uitlaten, moet er eerst iets nieuws, iets beters voor handen zijn. Een nieuw aangrijpingspunt…. We moeten iets de schuld kunnen geven.
Mensen, houd uzelf niet voor de gek. Maar bovenal, gun het die hufters niet die hiermee de boel uitbuiten. Doe het ook voor mij, en alle mensen die van lekker eten houden. Gewone frisdrank, gewone producten. Geen vetvervangers, geen suiker vervangers. Het is niet voor ons, maar voor de producent!

Dank u

" Ter verdediging, de antisociale aanpak”

~

Je popelt je weerwoord te geven, 

maar je mening is als de boeien in de haven
ze vangen de schokken op van de klappen uit het vrije woord
Niets zal je rustig stemmen dan te berusten in leegte
De eigen wil ontzien, de streber aan het oog onttrokken
Juist op het terrein van woorden geeft verdediging zijn zwakte weer
En iedere poging blijft een probeersel
Het is nodeloos erop in te gaan, tenzij je van het spel geniet
Want in mijn bos is het te donker voor je, 

in jouw woestijn voor mij te heet
Alleen op zee, komen alle argumenten samen, 

en verdrinken in die veelheid
En pas wanneer je de greep loslaat, en naar de bodem daalt,
zul je lachen terwijl je in de bellen stikt


~Opgedragen aan Magdalena~

De moeite niet waard

~de vloek van materialisme~

Visite! Gezellig toch, mensen die de moeite nemen om bij je langs te komen. Die het kennelijk gezellig bij je vinden. Dat is een voorrecht, dat niet is uit te drukken in eenheden.
Je zet een kopje thee of koffie, al of niet met koekje erbij. Je wisselt woorden, en komt zo nu en dan uit op een vruchtbaar gesprek. Een gesprek waarin je geeft en neemt. Je luistert niet altijd met even veel zin naar de verhalen van een ander. Maar dat geeft niet. Want straks ben jij weer aan het woord, en doe je je zegje. Of je begrepen wordt, dat maakt niet uit, zolang de ander kijkt en knikt, heb jij voldoening. Het is het idee dat leeft, ik tel mee. Ik en mijn beslommeringen zijn de moeite waard.
Vaak eten ze een hapje mee, tenminste, als het gezellig is, bied je het aan. Maar ook al was het slechts uit beleefdheid. Voor mij voelt het goed, om te delen. Om te kunnen geven. Hen door mij laten inspireren door mijn eigen bijbel, de profeet. Die zegt, dat het geven van groter vreugd is, dan te ontvangen. Zo voelt het ook echt. Dat is niet bij iedereen zo! Materialisten. Voor mij het lelijkste woord wat er is. Ik snap die mensen niet, altijd gehecht aan spullen. Aan de stoffelijke wereld.
Zij rekenen niet in menselijkheid, positivisme, geduld, manieren, maar geld en waarde. Zo was ik gister bij een oude vriend. Ken de familie al lang, en ging veel met de middelste broer om. Bart. Zijn oudste en jongste broer, Peter en Jan, zitten net even anders in elkaar. En dat kleine verschil maakt zoveel uit. zoveel, dat ze hun hele leven ongelukkig zullen blijven, nooit echte vriendschap zullen kennen, en hoogstwaarschijnlijk later in eenzaamheid, afgunst en wrok doodgaan. Het is de materialistische manier van denken, die elk kopje koffie, biertje patatje op een weegschaal zet. Bang dat er van ze wordt geprofiteerd. Dat ze zelf tekort komen.
Ik kon mijn oren niet geloven, toen ik hoorde hoe ze over mensen denken. Namelijk; in termen van halen en brengen. Juist ja, de een haalt, dus dat is de profiteur, en de andere brengt, dat is de goede. Walgelijk gewoon. Deze manier van denken, is een bewijs dat er heel veel dingen van belang nog niet tot ze zijn doorgedrongen. Er zitten grote gaten in hun begripsvermogen. Wat is geld, wat is je stereo waard? Hoe kun je dat vergelijken met respect? Eerbied, vertrouwen? Moet je jezelf eens een Wereld voorstellen waarin iedereen ging bijhouden wat de ander heeft gegeven, en wat jij hem of haar. Dat iedereen zo ging doen, en als de buurman langskomt of je even de klep van zijn auto wilt openhouden, jij stellig zegt; “wat heb je zoal voor mij gedaan de laatste tijd?” Dat kan toch niet, en is ziekmakend. Dit gedrag is pathologisch.
Je herkent ze snel, ze streven altijd naar betere spullen, en als ze het hebben, dan is het al snel niet meer goed genoeg. Het kan beter. Echt tevreden zijn ze nooit. Dat kunnen ze niet. De auto van de buurman is maar een wrak, ook al is ie misschien duurder…
Zo was ik bij andere mensen thuis, om hun katten te verzorgen en het eiland. Heb die moestuin onderhouden, daar ben ik gek op. Bezig met planten, in de buitenlucht. Ook de wietplanten van Jan. Jan heeft er geen sjoege van, en weet, Emil heeft er boeken vol over gelezen, dus dat komt wel goed! En dat kwam het, want Emil weet er veel van, en helpt je dan ook graag. Hoef er niets voor te hebben, maar dat spreekt voor zich. Een dienst omdat ik je ken. En omdat ik geloof, dat je het zult waarderen, en dat die waardering op welke manier dan ook, in enige vorm zijn gezicht laat zien. Maar dat niet alleen, vooral omdat ik geloof, in samenleving. En alles wat dit behelst. Voor mij is dat doen wat je kunt doen, op een leuke manier. Alles soepel en gezellig, liefst zonder te hoeven vragen. Zodat de ander zich niet eens beschaamd hoeft te voelen, nee, we zien dat er ergens hulp gebruikt kan worden, en springen dan met liefde in. Gewoon omdat we kunnen helpen. Als het goed is, en je bouwplan is compleet, zul je er in jezelf een goed gevoel bij krijgen. Dit krijg je als beloning door het besef, dat jijzelf ook blij zou zijn, als een ander dit voor jou zou doen. Een empathie. Je maakt een ander blij, die kweekt een positief beeld van je, en slaat zijn dank op in zijn geheugen. Dat zijn dan jouw verrassingen voor de toekomst.

Het diertijdperk

~ inhaal van verloren moraal ~

Hallo!, en welkom in de mensenwereld. Wij leven met 6,8 miljard op deze gezellige bol. Hebben sinds een paar eeuwen de hele handel overgenomen. Demografische voorspellingen zeggen in 2050 een bevolkingsaantal van ongeveer 10 miljard.
Het is hier niet altijd even gezellig, maar we leven doorgaans ethische regels na. Behalve als onze eigen belangen in het geding komen! Dan is natuurlijk alles toegestaan. Zoals je leest, het klinkt allemaal een beetje tegenstrijdig. Zo zijn er landen, zeg continenten op Aarde, die noemen wij 3e Wereld landen. Dat is een excuus om de ellende daar in een ander verklaringsmodel te gieten. Niet te vergelijken dus met die van ons. Snap je de truck?
Ieder geval, daar drijven we handel mee. De grond zit er vol met erts en edelmetaal, olie enz. De politiek is er een zootje. Mensen worden afgeslacht, en leven onder de armoedegrens. Anders gezegd, die creperen. Zij leven is een wat wij zouden omschrijven als, hel. Maar het is niet zo heel erg, want ze zijn het gewend. Alles went.
We hebben in ons land, dankzij verkeerde politiek, boeren een harde tijd gegeven, en min of meer gedwongen tot monocultuur. Dus geen geitjes, schaapjes, koeien, kippetjes en tuinbouw, maar of kippen, of koeien, of aardappelen etc. En dan wel zo dat er met minimaal geld, maximaal moet worden geproduceerd. Resultaat; Bio-industrie.
Juist, dieren zijn het haasje. En flink ook! Wij als bevolking, weten ervan, en keuren het af. Er is bijna niemand die zal zeggen; Ja maar wij moeten ook eten. Nee, we walgen ervan. Maar wat moet je? Wat kun je doen? Als jij geen vlees meer eet, eet je buurman een lapje extra. Onzin, maar waar het om gaat is, schuldgevoel. Wij zitten ondanks dit alles, met een onverklaarbaar schuldgevoel, dat als een algemeen besef aan je principes knaagt. Het is vee… Dat is het enige verschil, net als 3e Wereldlanden. Een hond of een koe, het maakt uit! voor het gevoel… Want honden zijn slimmer, en staan dichter bij ons. Met honden heb je lol. Katten net zo. Maar even op een andere manier.
Wie kijkt er wel eens naar een operatie op tv? Best wel interessant. Hoe zo’n geleerde dokter, levens redt. Wonderlijk nietwaar? Beetje luguber ook wel. Soms kijk je gewoon naar een kloppend hart. De eerste keer kijk je gewoon je ogen uit. De o.k. Operatie kamer fascineert.
Laatst zette ik de tv aan. Jawel, een arts met het gebruikelijke lampje op zijn hoofd, die blauwe kledij, het gepiep van de hartmeter…Hij was iemand aan het opereren. Assistent chirurgen, het hele team. Verwonderd wacht je af, om een blik op te vangen van het te opereren gedeelte. Zou het iets ergs zijn? Misschien een orgaantransplantatie? Dan gaat de camera omlaag, en met verhoogde hartslag kijk je gespannen naar, …”Een verdoofde kat!”
Met grote ernst en precisie, staat daar een operatie team, met uiterste vakkundigheid, een maagoperatie te verrichten bij poekie….
Dan heb je ook nog van die politieteams die een hond redden van een crackhoofd, die vergeet dat hij ook nog huisdieren heeft. Of een half demente vrouw met 30 katten, die door haar medicatie vergeten is dat ze op Aarde woont met mensen. Meestal zo’n smerige junkyard met auto onderdelen, of een camperbus, of welke achterstandswijk dan ook. Het resultaat van een graai-economie waarin sommigen heel rijk, en anderen niets hebben. Natuurlijk hun eigen schuld. Even terug naar het dier…. Het dier is er dan vreselijk aan toe, en het doet dan ook goed om er als mens naar te kijken. Hoe die heldhaftige mensen, die arme dieren redden van de beesten. Daarbij vergeten we even die zere plek. Denken we eventjes niet meer aan onze koeien, varkens, paarden, kippen en proefdieren. (De lijst is langer) En dat is de truck! Weer lopen we in het valletje, het valletje van ogenschijnlijk moraalbesef. Vereenzelviging met weldoeners. Dan zie je de betrokken man of vrouw van het animal rescue team, vaak een echte zelf- in- de- steek- gelaten- mensenhater, met krokodillentranen zijn mededogen uiten over de horror dat het dier heeft getroffen.
Steeds meer zien we die tv programma’s over arme huisdiertjes, en die brute mensen. Die paar half verdoofde slaappil, drugs gebruikers/ alcoholisten, die een dier niet fatsoenlijk kunnen onderhouden. Meestal omdat ze zichzelf niet fatsoenlijk kunnen onderhouden. Alsof het dierenleed door hen wordt veroorzaakt, ja vast! Zijn niet ook die mensen zelf het slachtoffer geworden van een zieke maatschappelijke structuur? Ik denk het wel. Maar los hiervan, gaan de echte schurken vrijuit. Die zie je niet in beeld.
Het probleem met dit soort tv programma’s is dat er zondebokken worden aangewezen. En hiermee een excuus in de ring wordt geworpen. Problemen komen van bovenaf, niet van onder. Het treft echter altijd de onderkant.
Wat die operaties betreft, hetzelfde verhaal. Leuk voor die poes. Echt. Maar gaat dit niet ietsjes te ver? Want ik voelde me behoorlijk in de zeik genomen, toen ik naar die gedachte operatie keek. Voortaan, wanneer er een operatie in beeld is, wacht ik eerst af, of het geen grap is, alvorens ik me klaarmaak voor bloederige beelden.
Het probleem zit hem in het contrastverschil. Aan de ene kant, gebruiken we in alle Westerse landen, de dieren als planten. Geef het voeding en water, uitgedrukt in biomassa, dus 5 kilo maïs wordt 1 kilo kip. En dit is geen onzin maar echt! Aan de andere kant, wordt er een katje geopereerd. Een hondje gered door een dieren-politieteam. Als ze die daadkracht eens om zouden zetten tot constructief algemeen goed. Want dit lijkt meer op een spelletje waarin wéér wordt gespot met normale intelligentie. Te vergelijken met tv na 00;00 op de commerciële zenders. Echt waar, leuk voor die krokodil, die met man en macht versleept wordt naar een andere locatie. Maar schaf dan verdomme ook die alligatorfokkerijen af. Waar krokodillen aan de lopende band worden afgemaakt voor leren jasjes en schoenen.
Want anders is het zo’n afknapper, wanneer wij als mens wakker worden uit die leugen die wordt voorgehouden. Ik doel op het moment waarop dat vervloekte kwartje valt. Het moment waarop we uit een vreemdsoortige hypnose ontwaken. Heb ik dat nooit geweten dan??

Mijn idee is om die hypocrisie terug te dringen. Gewoon vlees eten met vol besef, en niet willen vergoelijken met hondje en katje redden. Jezelf in de leugen mengen, en ogen sluiten voor wat gaande is. Die lafheid en schijnheiligheid vind ik erger dan het Globaal massale leed wat bewust berokkend wordt. Draag je schuldbesef dat je overkomt. I.p.v. selectief lokale tegenacties filmen, en Globaal uit te zenden.
Het is juist schuldbesef dat leidt tot gedragsverandering. Wat anders, dan die hap gewoon niet meer door je keel te krijgen, of het misselijk worden van het idee, wanneer je door de supermarkt langs de koelbakken loopt, en terugdenkt aan de kistkalveren, kan leiden tot verandering in jouw keuzes? Maar door; ‘redt het diertje’ programma’s houden we die vervloekte trots die de schaamte bedekt in stand. Het is bizar te zeggen, maar het leidt alleen maar tot uitstel van actie.
Al zouden we Hitler op tv zien die een baby vasthoudt, en de fles geeft, en vertelt hoe kwetsbaar het hem maakt, om die kleintjes in de wieg te zien slapen, dan was meteen een deel van de bevolking van mening veranderd. Dan was het achteraf misschien toch een goede man.
En een uitgebreid verslag van een moordenaar die zijn verhaal doet vanuit de dodencel, met tranen in zijn ogen, wekt ook sympathie. Een mening is zo maakbaar, daar wordt je bang van.
Voorkom dit, en maak van het oordelen een studie. Want straks weten we niet meer wat normaal is. Een kat opereren is niet normaal. Een hondje redden met een team, en filmen om te laten zien, dat we achteraf zo slecht nog niet zijn, is niet normaal. Een walvis doorboren met een harpoen die van binnen explodeert, is niet normaal. Een kernbom werpen op mensen, is niet normaal. Een oorlog beginnen, is niet normaal. Wapens maken waar mensen mee vermoord gaan worden, is niet normaal. Dieren fokken voor hun vacht,……

maandag 21 juni 2010

Het is stil op straat

Het miezert, vogels fluiten onophoudelijk. Er is niemand die het hoort, behalve ik. Altijd op zoek naar de stilte en de leegte, het moment dat alles mijn is. Plekken met rumoer mijd ik als de pest. Die galmende merel op het dak, maakt nog altijd meer indruk op me, dan welke sportauto dan ook, of ene onverlaat op motor.

Zie affiches op lantaarnpalen. Haastig heeft iemand van die printjes opgeplakt met de kat erop. Die kat die plots uit je leven verdwenen is, waar niemand weet van had, totdat ie weg is. Dan zie je de vruchteloze pogingen op elke hoek van de straat. Een wazige foto, zo'n foto die tussen neus en lippen door gemaakt is, op een avond zonder betekenis. Vergroot uitgeprint. De kat staat even tussen het moment van onmacht en verleden. Hij prijkt de straten in, en geeft een teken van geweest zijn. Het is voor de voorbijganger al het trieste nieuws, wat enkel de eigenaar nog niet weet, of weten wil. Hier hangt liefde voor een beest. Hier staat, dat er van een dier gehouden is. Er is altijd hoop op terugkomst, wie weet.

De straat, als je er fietst, je komt altijd mensen tegen die je niet wilt zien. mensen te groeten, of te doen als een blinde? De gedachte alleen al, telkens in het gebied te moeten komen van twijfel, maakt je een kluizenaar. Dat lijkt een bekende, en hij stopt. Het is een oude maat, eentje die dan ook deel uitmaakte van de kring. die kring van chaos en drankmisbruik. Waarom stop je als je niet wilt? Zijn zenuwachtigheid maakt mij extra relaxed. je moet wel, om de ander af te remmen. Het is een mechanisme, en je hebt geen keus. Samen nerveus doen versterkt, en je wilt niet weten waar je dan uitkomt.
Het was zo stil op straat. Is dat een rede dat ontmoetingen meer impact krijgen? zitten we daardoor allemaal in hogere sferen? Zijn het de vogels die ons gek maken, in combinatie met grauwe wolken, en hoge luchtvochtigheid? Nee het is de eenzaamheid die verstompt, en je stil laat staan bij onnozele dingen. We rotten weg, functieloos.
Houd van het woord alleen al. Alles zou een functie moeten hebben, er is altijd potentieel dat wacht op zijn nut. Zoals de affiches op de lantaarnpalen, zoals de vogels hun best doen, het geschreeuw op de mist te laten dragen naar die ene vogel van betekenis. Of die ene meid, die fietst, alleen, en die ene blik die ook niets zegt, maar waar jij dan met je stomme kop iets meer in ziet, en zo jezelf voor gek zet. Dan lach je er later om, en hebt wat meegemaakt. Want iedere poging is meer dan geen. We zetten iets in werking, maar wat? Het maakt niet uit, we maken acties, de rest volgt wel.
Langs de ramen, even een blik naar binnen. Een verbaasd persoon, wordt uit zijn moment getrokken. Die ene seconde van niet denken, die verraadt dat iedereen even kwetsbaar is. Het is lachen, de mensen zo te betrappen, want eerlijkheid zit 'm in de reflex. Tegelijkertijd is het mooi en puur. Die ene seconde is echter dan alles. Veel mensen zitten in halve hypnose achter tv. Hun gedachten de vrijheid, hun attentie gevangen. Het is het wezen dat zijn rust zoekt, middels een slimme truck. Al zou je je hand opsteken, is alles wat je ziet, reflex. Er zijn geen gedachten. Er is geen oordeel, alleen systeem, de afspiegeling van wensen en waarden.

donderdag 17 juni 2010

Tv reclame, fitness toestellen en videotapes

Het moet snel gebeuren, mag niet tijdrovend zijn. Het mag vooral niet time-consuming zijn. Raar hoor, want iets dat je wilt bereiken, kost tijd. En als je het trainen zo vervelend vindt, moet je het vooral niet doen.
Maar je wilt afvallen, en ze gaan er vanuit dat de mensen die dat willen, eigenlijk daarvoor niets willen doen. Er zeg maar geen reet voor over hebben. Dus alles is tijdsbesparend. Nu komt hier het mankement. Iets wat je wilt, iets dat moet gebeuren, daar zou je juist tijd voor moeten vrijmaken. En als je er dan ook nog van genieten kunt, is mooi meegenomen.
Trainen kost tijd, maar die investeer je graag, is het niet? Je wilt toch afvallen? Ik vind het ongelofelijk tegenstrijdig.

Nog sneller, nog eenvoudiger... oehh help! Trainen met name afvallen is zwaar en irritant. Dat kan dus niet gemakkelijk gaan, anders was het niet een dusdanig probleem. En als het 5 minuten per dag gebeurt, dan gebeurt er dus niets. Heel simpel. Als je mensen echt wilt helpen met een video, dan zou er dus een man of vrouw de kijker in 90 min uitleggen dat er vooral veel tijd voor moet worden vrijgemaakt, dat men zich mentaal enorm moet voorbereiden, en een zware tijd tegemoet gaat. Dan zouden de positieve kanten tegen de negatieve kanten worden afgewogen. Meestal in de vorm van; Echt slank worden kun je vergeten als je echt dik bent. Zet dat maar uit je hoofd. Ten tweede, een lichaam dat geruime tijd dik is, heeft een lichamelijk ‘dik' geheugen. Dat betekent dat het lichaam het dik-zijn- stadium als ‘normaal fase' beschouwd. En elke terughoudendheid in eetgedrag als tekort wordt gezien, met als gevolg een zeurende aanhoudende trek.

De vetcellen hebben een streef niveau.
Dan zou er worden verteld dat slank zijn geen normaalfactor is, en dat de mensheid verdeeld is in allerhande vormen en figuren. Dit is je pakket en doe het er maar mee.
Maar wij willen alles naar onze hand zetten, desnoods operatief. We zien modellen gelukkiger zijn dan wij zelf, en dat komt in eerste plaats natuurlijk door hun figuur. Kan wel wezen ja. Maar ik denk dat het streven naar slank zijn grotendeels komt, omdat vandaag de dag nog steeds wordt gesuggereerd dat je kunt afvallen tot elke gewenste vorm. Dat je met de juiste pilletjes en trainingen ieder fysiek kunt krijgen. En als dat niet lukt, dan moet je maar een personal trainer huren.

Ik kan niet dik worden ook al doe ik er mijn best voor. Vreet ik me een maand lang helemaal vol dan ga ik vaker naar de wc, en mijn lichaamstemperatuur gaat omhoog ten gevolge van een hogere verbranding. Of wordt gewoon misselijk bij een teveel. Een ‘No go' voor iedere calorie die binnenkomt. Best irritant als je geen keuze hebt. Andere lichamen verwelkomen iedere calorie met een rode loper, en muziek.
Maar dat daargelaten.
Wat nu, we hebben dikke mensen tot dunne mensen. En de nadruk wordt gelegd op het slank zijn met de daarbij horende slank-zijn-voordelen. Welke dan zijn; Je komt eerder in beeld als er een strand shoot gefilmd wordt, en de penthouse red je eerder van een faillissement. Maar dunne mensen hebben vaker last van hoofdpijn, zijn vaker ziek, stress gevoeliger, en minder sterk, minder gezellig, enz. alles heeft zijn voor en nadeel. Nu wil ik niet meteen ieder figuur goedpraten, want als je op bed ligt en jezelf niet meer kunt keren, heb je gewoon pech. Heel veel pech. Maar voorlopig lijkt het alsof we willen afvallen zonder enige investering, liefst 5 minuten per dag op een prettige manier. Ja ja vast.
Kijk wij Nederlanders zijn iets te nuchter om in die reclames te trappen zou je denken. Vertel dat die Amerikanen maar eens. Daar komt die troep vandaan. Wij krijgen de after-mode. Daar slikken ze allang een verbeterde pil om extra vet te verbranden. Natuurlijk voor op het werk, want tijd voor training is er niet.

Het moet snel, liefst nog sneller. En plezierig. Buikspieroefeningen op een mat? Dat kan je je rug kosten. Dan zie je die mensen met zo'n vertrokken gezicht, de ergste pijn en ongemakken verdragen. Eigenlijk is het een goedwerkende oefening. En ja, spieren trainen gaat gepaard met een raar gevoel. Verzuring. Maar dat wordt met elke opvolgende keer trainen minder. Dat heet conditie. Het lichaam past zijn metabolisme aan, aan jouw bezigheden. Als een ondergeschikte, zeg slaaf. Je lichaam is jouw slaaf. Van het brein. En het brein is weer slaaf van de tv. Die gelooft wat de ogen en oren samen waarnemen. Die heeft een ingebouwd systeem, wat afkijkt naar alles wat plezier heeft. De mensen in de reclame zie je lachend die achterlijke nutteloze oefeningen uitvoeren. Dus die doen het goed! No way dus he. Wij weten dat ze daarvoor worden betaald. Om tijdens die leugens hun lach in te houden. Deze modellen hebben zich jarenlang het zweet getraind op matjes ja, die hele gemene oefeningen gedaan, om jou te laten zien dat je ook zo kunt worden door met je knieën op een glijbord, lekker heen en weer te wiebelen. Je ziet vooral die mooie witte tanden, keurig gebleekt natuurlijk. Daar hechten die Amerikanen enorme waarde aan.

Meestal wordt zo'n veels te lange reclame door een vrouw en man samen gepresenteerd. De man (een stevige anabolen/ Richard Gere mix) vertelt dan, aan de vrouw, een slank model, hoe geweldig het is. Zij weet nog van niets, en raakt vol overtuigd. Dit tot groot genoegen van die kerel, die jou als kijker, net zo belangrijk vindt als haar.
Maar het mooiste zijn nog die korte zogenaamde interviews met sporters die het knullige apparaat hebben geprobeerd. Die gezichten moeten voor een specialist in emoties en liegen toch als een Mr. Bean de 2e zijn? "denk aan de poen, denk aan de poen"

Yeah Mike, it's really a great method. I use it myself, since the day I met You. I lost over 20 pounds in just a week.....

zaterdag 22 mei 2010

De gezond & wel winkel

De winkeltjes rukken op, soms ter grote van een kleine supermarkt. Het is de gezond & wel winkel. In eerste instantie leuk, je kunt er echt gezonde producten kopen. Reform producten, dieëtvoeding, kruiden, eco-producten enz enz.
Het leukste vind ik die simpele dingen zoals rijstvlokken, lecithine, zemelen, gedroogde abrikozen, vijgen, bessen, pitten, oliën, muesli en vruchtendranken. Dagelijkse voeding, wat je niet zo snel aantreft in de supermarkt. De eco granen, brood beleg, gedroogde vruchten en biologische dranken.
Ik kom er graag, al was het alleen al om het zuivere gevoel, omringt te zijn met kwaliteitsvoeding, en de lekkere geur die er altijd hangt. Het zachte licht, en natuurlijke kleuren. Verwacht niet dat je snel geholpen wordt, want er wordt aandacht aan de klant besteed. En hoe...
Nu komen we op een minpunt. En ik doel op de sfeer rondom deze winkeltjes. De klandizie. Het is jammer, maar er hangt een mix van spiritualiteit en natuurgenezing omheen. Dan sta ik met mijn pak soja-eiwit te wachten, en kan het niet verhelpen dat ik ook hoor wat er gezegd wordt. Ik sta dan stomverbaasd te luisteren, naar de flauwekul die er verteld wordt. Mensen die er komen, zo heb ik het idee, die denken vaak dat ze iets mankeren.
Zo zei de mevrouw van gister, die samen met haar moeder, een vrouwtje van rond de 72 jaar, dat ze reageert op suikers. verder hield haar lichaam koper vast. De vrouw achter de bali, inmiddels de status verkregen als arts, vond het natuurlijk allemaal erg herkenbaar. Deze trok conclusies op gronden, waar een geleerde mol nog geen gang zou durven graven. Het mens voor de balie vertelde de raarste verhalen, en haar moeder met handen op de wangen, viel van de ene verbazing in de andere. Ze keek zo nu en dan naar de deskundige blik van de eigenaresse, die in een paar zinnen het deterministisch gat van onkunde op het gebied van het menselijk lichaam opvulde.

Elke zelfverzonnen diagnose die de veroudering ontkent, wordt gesteund en verholpen met te dure preparaten. Die doosjes van €30.- waarop te lezen staat dat het middel al 10 jaar wordt toegepast in Scandinavië, en ene natuurarts erbij zweert. Dat is toch voldoende bewijs? Neem daarbij de overtuiging van de verkoopster, in een sfeertje van esoterie, en je hebt gewonnen van de wetenschap.

Het is jammer dat het weer zo moet. Is er dan nooit een middenweg, vraag ik me af? Waar genoegen wordt genomen met de kwaliteit en voedselkeuze, het ruime assortiment van producten. Waarom moet er weer zoveel gehannes omheen, pseudo wetenschappelijke lulkoek. Waar mensen denken dat hun lichaam, buiten het feit dat er allergieën zijn voor gluten en weet ik wat, iets speciaals nodig heeft om bepaalde gifstoffen kwijt te raken. Bio drain de-tox

"Ondersteuning voor het lichaamseigen vermogen om afvalstoffen te verwijderen"

Dit betekent voor veel mensen dat die capsules hun lichaam reinigen. Te denken aan een stofje, die grijpt het gif beet, en hupsa, naar buiten ermee.
Ik overdrijf niet, zo abstract is het gemiddelde begrip over deze producten. Het is duur, peperduur, en hoop betaalt de prijs. Hoop op een beter gevoel, hoop op meer aantrekkingskracht. Feit is, dat de zin hierboven, helemaal niets betekent. Ondersteuning.., een kop thee of glas water vallen ook in die categorie.
Het begint op religie te lijken, maar dan die van voeding. Voedsel met speciale meerwaarde. Maar het blijven ingrediënten. Die mevrouw die dacht dat haar lichaam metalen vasthield, weet waarschijnlijk niet welke functie die ijzer of koper vervult in haar lichaam. Het is horen en zeggen, en meestal in de vorm zoals het christendom werd vertaald door de parochie. Geen mens destijds sprak Latijn. De interpretatie van de bijbel was geheel overgeleverd aan de fantasie van de predikant. Dat is er nu gaande in de gezond & wel winkel. En iedere keer sta ik versteld van de verhalen. Dan begint er een stem te praten in me kop. Die geeft die mevrouw dan antwoord. Een eerlijk antwoord. Maar goed dat ik dat denk, en mijn mond houd. Waar bemoei ik me mee.
Nee voor mij geen Hans Teeuwen, Joep van het Hek, of wie dan ook. Wie een beetje verstand van biologie en het menselijke lichaam heeft, dan is de wachtrij van de gezond & wel winkel, het beste toneel voor nonsens en grappen.

zaterdag 6 februari 2010

Oordeel zonder vooroordeel of voordeel

Dierproeven We nemen twee kooien, A, en B. In kooi A zetten we een mens, in kooi B een aap. Noch de aap noch de mens weet hoelang hij geen eten krijgt. De aap is gevangen genomen in zijn eigen omgeving, het oerwoud en de mens hier is gevangen genomen op straat vlak bij zijn huis. De proef is om te bepalen wie het meest te lijden heeft naar gelang de behandeling… We laten ze beiden verhongeren. Vervolgens stel je willekeurig de vraag aan iemand:’Voor wie is dit erger?’ voor de mens! Wordt er dan gezegd… want die ervaart het meer en is zich ervan bewust. Dus omdat je het ook nog weet, is het leed erger? Ja!, zeggen we dan. Maar dan zeg ik, ze krijgen toch diezelfde behandeling? En kunnen alle twee niet zonder voedsel. En het feit dat de mens het wel bewust ervaart, is een gevolg van zijn eigen complexiteit, en doet het in wezen zichzelf aan. Dus het extra leed als gevolg van complexiteit, is de oorzaak die niet door toedoen van de aap, en niet door toedoen van die behandeling is, maar door het ‘zichzelf aandoen’. ‘je kunt ook niet denken aan wat een leed je overkomt, misschien net als de aap, en simpelweg honger lijden’ maar oké, de mens is “zichtbaar” meer aan het lijden, (wat ook slechts een interpretatie is) Vervolgens is er gewacht tot de dood intrad, en na 13 dagen stierven zowel de aap en de mens, nog geen uur na elkaar. Ze hadden in die tijd in de kooi nooit iets anders gezien dan elkaar, en voor de rest was die kamer helemaal wit. Slechts twee kooien… in de tussentijd geen water en eten. Ze zijn allebei gestorven. Voor wie was dit erger? Weer krijg ik als antwoord; ‘voor de mens’ en weer die bewustheid als argument. Maar de aap heeft ook een dergelijke honger gehad? Ja, maar toch de mens. Oké, zeg ik; en stel dat wij in gebreke zijn voor wat betreft het peilen en dus begrijpen van het gevoel van de aap, en zijn geestelijke gesteldheid voor wat betreft zijn hardheid en pijngrens? En het tonen van emotie als gevolg van het ervaren van leed. Stel dat die aap een nog véél grotere honger prikkel of welke vorm van niet zichtbaar en bepaalbaar lijden ondergaat? Misschien een vreselijk verlangen koestert naar zijn boom, zijn bos? Ja van binnen behoorlijk verscheurd is door eenzaamheid en dorst, en dat niet zichtbaar is omdat wij dat niet kunnen bepalen, maar dat die dingen een rechtstreeks effect uitoefenen op het hele functioneren van de aap als wel zijn hele biochemische huishouden verstoort die naar buiten treedt in vormen als maagklachten, jeuk, dwangmatig gedrag ,bijten enz enz… Dan zou het een kwestie zijn van misverstand, en kun je totaal niet oordelen over wie meer leed ervaart. Dan kun je enkel nog spreken van leed tonen. “De mens toont ogenschijnlijk naar gelang onze interpretatie meer leed” dat is correct gezegd! Maar we hebben twee gevallen, en doen ze allebei hetzelfde aan. Oordelen wie meer lijdt kunnen we dus niet, dus voorlopig is het even erg. Want zeg nou zelf, heb jij vroeger nooit op je kop gekregen omdat je aan t vechten was, en de ander ging hard huilen op het moment dat meester kwam, zo dat jij de straf kreeg en hij de troost? Dan is het aan de interpretator die de keuze maakt en een vlugge verklaring neerlegt, m.a.w., hij zal partij kiezen. Zou het dan echt zo eerlijk zijn om diegenen die t hardst klagen, het eerst te helpen? Of die huilen, te helpen, of die het eerst opgeven, het eerst te helpen? En die niet klagen, en toch hard werken, omdat ze geestelijk beter in elkaar zitten, daardoor kunnen relativeren, door aan mooie dingen te denken tijdens bittere omstandigheden, of er voor kiezen om geen emotie te tonen uit overwegingen die voor de andere partij niet te begrijpen zijn, dan maar te laten zitten in benarde toestand? Is het dan echt zo, dat de sterken onder de zwakken zouden moeten lijden? Wie kabaal maakt wordt gehoord, en we trekken meteen verkeerde conclusies. Elke conclusie is het resultaat van interpretaties, maar is niet iedereen anders? Om dat zaakje gemakkelijker te maken hebben we regels en wetten. Die vertellen ons wat kan en niet kan. Zo kan iedereen die van de standaard afwijkt, weer bijgestuurd worden, en alles is onder controle… Als wij onze interpretaties, (die bovendien in ‘ons’ voordeel denken) nou eens zouden weglaten, en enkel noch naar de situatie kijken en de omstandigheden, dan zouden we meteen inzien dat het doen van dierproeven niet gerechtvaardigd is en niet te rechtvaardigen valt. Twee levensvormen op de wereld, opgesloten in kooi A en B. allebei geen eten, en allebei dood. Maar omdat de mens in kooi A een meer gerelateerd wezen is dan de aap in B, kiest ons gevoel voor A en met ons verstand voegen we daar rede aan toe. Gemakshalve zeggen we toch gewoon;’in de naam van wetenschap’ Wie zijn wetenschap? Niet die van dat dier, dat wil gewoon met rust gelaten worden! Nee, onze wetenschap, voor ons geld, niet voor onze zieken, maar voor het geld wat wij aan die zieken verdienen! We zijn tenslotte maar met ongeveer 8 miljard mensen op aarde, waaronder genoeg rijken, wat al aangeeft dat het niet in eerste instantie ter voorkoming van ons uitsterven bedoeld is. Ja, we zijn de machtigste soort, ja we zijn alom vertegenwoordigd, en kunnen doen wat we willen. We dienen de wet, die we zelf gemaakt hebben, zo nodig veranderen we die. De wet, door ons gemaakt, vreselijk. Ik denk dat de wereld beter af was als wij mensen geen wet hadden. Dan werd het een lekkere janboel, een beetje zoiets als in het wild, en bleef de populatie stabiel, en niet explosief stijgen. Dan maakten we geen mooie regels en praatjes, om al dat walgelijke gedrag te vergoelijken. De natuur heeft geen wetten, ja die zijn er wel, maar volgt ze niet. Het gedrag van de hele natuur zijn die wetten zelf. Die wetten zijn echt, en houden al een paar miljard jaar stand. Niet als in onze wereld, waar macht, het primitieve gevoel van zoogdieren, waarin de alfa van de horde genoegdoening krijgt bij het zien van onderdanig gedrag naar hem toe, door de zwakkere, vaak nog niet volgroeide soortgenoot. Nu zit dat verkleed in heel veel gedaantes, maar het is datzelfde gevoel wat we zoeken (superioriteit). Kijk maar in relaties tussen mensen hoe ver men gaat om de erkenning te krijgen die men zoekt, of beter gezegd, verlangt te krijgen. En is dat niet binnenshuis, dan wel op het werk, en ieder heeft ergens wel een rolletje waarin hij zich superieur kan wanen. Maar altijd door gebrek aan zelfvoldoening. Onvrede met weet ik wat niet allemaal. We passen niet en nergens in, en zoeken het in oppervlakkigheden, om daarin een tijdelijke troost te vinden, een afleiding. We willen allemaal meetellen en belangrijk zijn. Dat is die strevende kracht in de natuur. Die moet je niet ontkennen! En wie wel vrede met zichzelf heeft zonder daarvoor rare sprongen te maken, proficiat! En anders is het een kwestie geworden van indekken tegen problemen. Netwerken, ik kom voor jou op, en jij voor mij. Groeperingen. De alfa’s van nu, de grootmachten, deinzen nergens voor terug. En alles wat daartegen rede kan verzinnen wordt gekortwiekt. Alles wat dat tegen wil houden zal zijn neus stoten. Want binnen die grote schaal van het streven naar, is alles goed en wel geplaatst, en alles heeft er zijn rang in. Maar die ladder van aanzien, is niets dan een denkbeeldige inferioriteitsschaal, waarin men zichzelf spiegelt met wat onder zich en boven zich bevindt. Is dit niet heel zielig? Ik vind van wel. Maar ja, wie ben ik? Maar doe mij een plezier, en dat is als volgt; als je aan dierproeven meedoet, wees geen schijnheil, wees niet hypocriet en zeg gewoon dat je maling hebt aan dieren, omdat jij voelt dat je machtiger bent en een kick krijgt dat uit te oefenen. Een kick dat je de middelen hebt, om over hun ruggen, jouw poging tot alfa positie, te vergroten. Kom daar dan openlijk voor uit, zodat de gezonde mens onder ons ook wat te lachen heeft, en zichzelf niet constant hoeft te ergeren aan die laffe leugens! Dank u.

Goed of slecht?

“Lief zijn gaat samen met een goed zelf overzicht. Anders is het toeval, en verdien je geen credit! “ Lief zijn is iets dat alleen bewust telt, “je bent je er zelf bewust van” en neemt genoegen met minder terwijl je meer geeft. Alleen dan kun je lief zijn. Wanneer ben je lief? Als je beter doet dan de ander, zeg maar boven het gemiddelde uitsteekt. Weet je dit zelf niet, dan heet dat een domme goedzak. Weet je dit wel, ben je lief, maar voor hoelang? Alles vraagt om zijn erfdeel. En ook lief gedrag wil zijn gram krijgen. dwz, zijn inzet terug… Bewust lief, en lijkend lief, het lief zijn in jouw ogen. Twee soorten dus. Bewust lief doen, kan het gevolg zijn uit principiële motivatie. ‘Vinden dat het zo hoort’ terwijl gelijkertijd wordt waargenomen hoeveel ermee wordt gewonnen. De gedachte is kien en zal altijd zijn investering nakijken, meten op verlies of winst. Als je met lief doen weinig wint, doe je minder lief tot baldadig en gemeen. Gemeen zijn heeft een negatieve investering, dus heft het de verliezen op. (het cadeautje kapotmaken dat je eerder hebt gegeven) en als het goede gedrag niet wordt beantwoord, dan word je vrijwel altijd gemeen naar diegene. Dat is niets meer of minder dan het overschot gelijkstellen. Alle moeite wordt op een balans gezet. En zo niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Wij geloven van binnen kennelijk nog in het spreekwoord; ‘oog om oog, tand om tand.’ Het bewuste lief is dus een investering, die zoniet aanslaat, dan maar in de brand wordt gezet zodat niemand er wat aan heeft. We keren om, en worden gemeen, en zorgen voor een even zo niet vervelender gevoel in de ander als het gevoel dat wij in ons dragen bij het toezien van de verspilde moeite. Principes en hun goeddunken. Dáár gaat het hier over. Is het wel de rede tegen de noodzaak? De moraal boven het streven? Of is het een tijdelijk verschuilen in het recht, en die ruimte dan gebruiken om je vrij in te bewegen? Voor de hunkering van het leven in ons zelf, voor die alles overspoelende drive, bestaat geen sentiment, geen rede of gevoel van rechtschapenheid. Dat zijn de regels van de gemeenschapsgeest, en hebben geen invloed, het zijn slechts overkoepelende middelen, indien je deze hanteert, je zo goed als onschendbaar bent, omdat er geen rede over is tot nijd, want alles zit in kannen en kruiken. Moraal, de vrijbrief voor rechtvaardigheid. Net als wraak, een innerlijk gevoel van tegenwicht geven zonder schaamte, zonder mogelijke spijtgevoelens. De wraak is je vrijgeleide. Het punt is dit, wat ik duidelijk wil maken gaat niet over het onderscheidt tussen lieve en gemene mensen. De voordelen van lief of niet lief, maar over de keuzes die we kunnen maken en staven met geldige argumenten. De ruimte van vrijheid binnen een kader van onschendbaarheid. De kritische grenzen van onze moraal, die we in alles terugzien, en uiteindelijk wordt beslist door de gemakzucht die past bij deze tijd. Wie dit niet begrijpt, zal die slaaf zijn, onder hen die regeren, en bepalen in hoeverre jij oordelen kunt over hun. Je oordeel is dan niet van jou, maar een samenraapsel van kritische lijnen, gefundeerd en bedacht in tijden van onzekerheid en psychische druk, de perioden van mooie hoop en slimme praatjes. Het is de nieuwslezeres bij het avondjournaal, wiens intonatie bij het voorlezen van het nieuws, jou al vertelt hoe je het moet interpreteren. Het is de manier waarop het gebracht wordt, gezegd wordt, dat al direct een waardeoordeel geeft aan het nog ‘onbevlekte nieuws’ het is geen nieuws als wij het horen of lezen, het is bekritiseerd feit. We hopen vooroordelen op, we plaatsen het in goed en niet goed. Ja, wij hebben een uitgekookte partijdige geest. Alles wil jou “goed” naar zijn of haar gelijk trekken. Je innerlijke gevoel voor goed. Mensen spelen in op goed, en weten zelfs heel erg niet goed, zo te verpakken, dat het in jouw goed vakje terecht komt en daar blijft zitten. Als een virus. Een gemeenschapsgeest is veel sterker en machtiger dan een verdeelde maatschappij. Een verdeelde maatschappij heb je niet onder de duim. Daarom is het handig om in te spelen op mensen hun waardegevoel. Zodat zonder dat wij het weten, toch het merendeel diezelfde mening deelt. Osama bin Laden is slecht! Niemand heeft de man ooit ontmoet, gesproken, gelezen. Toch hebben we een sterke mening, maar die mening is niet van ons, die is erin gestopt, héél subtiel! Ik fel geen oordeel, dan zou ik eerst alles in het volle licht willen zien. Dat moet toch ook, want ik geloof niet in sprookjes van ‘hun zijn slecht, en wij zijn goed’. Ik geloof dat in alles wel iets goeds schuilt, en tegelijkertijd dat iedereen de potentie in zich draagt om slecht te zijn, en zichzelf te verkiezen boven het lijden van anderen. Ik geloof in de sterke en zwakke geestkracht, de zwakte van de wil, wat impliciet alle gevolgen met zich meedraagt. Ik geloof in de sluwheid van het menselijke brein, de chimpansee politiek die we bedrijven, de samenzweringen die we aangaan om zodoende sterker te staan. Ook geloof ik in de domheid van de meerderheid, die als slaaf van die kleine selecte groep, klakkeloos alles doorslikken wat er ook maar in kranten staat, of wordt verteld op het journaal. Sterker nog, ik geloof in evolutionaire verdeeldheid in groepen die graag accepteren wat er gezegd wordt, en hen die zeggen wat er geloofd moet worden. Mensen zijn immers kuddedieren, en kiezen de makkelijke weg, door simpelweg te luisteren naar de alfa’s. Maar deze alfa’s in onze maatschappij hebben zichzelf niet bewezen door hun moed, kracht en vechtkunst. Maar zijn een stelletje sluwe uitgekookte gasten, die denken aan hun centen, en aan hun macht.

De prikkel is de baas

Iedereen wil wat, iets zeggen, iets doen. Die invulling geven op plekken waar behoefte ontstaan is. Maar die plek bestaat niet, en is fictief. We willen, ja wat willen we eigenlijk? Nee hoor, we zijn niet overgeleverd aan chemische processen. Dat we op gezette tijden geprikkeld worden is toeval. Een beeld roept een gedachte op, of is het zo dat we het beeld misbruiken om die gedachte los te laten? De wereld is een overall museum waar je alles kunt vinden en meemaken, en wij zoeken daarin onze weg. Ook niet waar, we schikken ons in de situatie die er het makkelijkst in fit. Begrijp je, de één redeneert vanuit de zelfbeslissende persoon, ik vanuit een mens als Duracel konijn dat zich van zijn vooruitkomen bewust is, behalve dan van zijn batterij, waarin de mens als ondergeschikt medium handelt. Ondergeschikt, omdat we ten prooi vallen aan prikkels, die weer op hun beurt onze keuzes beïnvloeden. Ondergeschikt, omdat we weten dat besluitvorming altijd na de inwendige prikkel komt, wat betekent dat niet wij (de waarnemer in het bewustzijn) maar onze chemische drager, ons lichaam die invulling nodig heeft. Voor hem is de wereld een mogelijkheid, een ruimte waarin continue wordt gezocht naar de best passende invulling. Het brein functioneert niet meer of minder dan alles tegen elkaar af te wegen, de makkelijkste weg hierin te zoeken, en daarvoor allerhande berekeningen te maken, ja zelfs tot waardeoordeel aan alles te verbinden. Geen wonder dat we gespleten raken, we kunnen het niet meer berekenen, want als je goed nadenkt, is het een niet beter dan het ander, en toch heeft je mind al gekozen. Je biochemie heeft plannen met je, in je omgeving, het heeft zijn pad uitgerekend. Het is niet die trekkracht uit je omgeving wier volhoudengheid jou tot overgave dwingt, maar je eigen brein die je erin duwt! Hij heeft zijn kansen gezien! Maar wat verstaan we onder kansen zien, prikkels die verlangen koesteren? Verlangen is maar een woord voor iets, en de prikkel kan niet praten die vuurt alleen signalen af. Het is als een baby die zijn dorst uit in geschreeuw. Nou kijk, ons lichaam en zijn cellen, werken op zeer kleinschalig niveau individueel, maar ook samen als een eenheid. Alles verbonden met het brein. Houd je het brein goed, werken de cellen optimaal. Het brein is baas, en zorgt voor het lichaam. Die verantwoordelijkheid draagt het, en daar is het goed in geworden over tijd. Het mooie is het bewustzijn hiervan, pas veel later hier aan toe gevoegd. Foutje is echter, dat het een afsplitsing is geworden van het grote geheel, en langzaam de boel begint over te nemen. Met de toenemende gevaren van dien, kwam de bewustwording goed van pas, en we konden tegen onszelf ingaan, zeg maar ons brein tegenwerken omdat die goedzak je regelrecht de dood in zou jagen, zie je, die houdt de ontwikkelingen gewoonweg niet bij. Oorlogen vergden inzicht, en hoe red je jezelf tijdens rampen? We hadden die eigenwijsheid nodig, iets dat sneller ging dan adaptatie.(het langzame aanpassingsproces van het individu aan zijn omgeving)((meer uitgebreid;'op celniveau';de hersencellen calculeren de prikkels in hun berekening in, ze gaan er zeg maar al vanuit. Externe factoren verliezen hun invloed, waarin de dingen niet langer als vreemd worden beschouwd, maar het wordt zeg maar 'part of life', en dus gewoonte. Het hele wezen is erop afgestemd, zowel fysiek als mentaal)). Toch hebben we er ook last van, want ook al wil je dingen vaak niet, je doet het toch. Dat is te wijten aan je instinctieve gemakzucht van die nog altijd primitieve aanwezige eikel, die ook de vlucht in drank en drugs als een goede eigenschap rekent. We voelen ons er toch lekker bij? Dus voor dat denkvermogen met zijn neus op de feiten is gedrukt zijn wij mensen al veel verder met allemaal nieuwe problemen van dien aard. Voorlopig moeten we al die prikkeltjes maar even in de wind slaan, gewoon negeren. Helaas zit er een simpel systeem dat nog altijd zijn stenen tijdperk gangetje gaat. Dat rent achter bloot aan, en eet als het honger krijgt, dat scheld als het wordt tegengewerkt, dat huilt als het zijn zin niet krijgt. hoewel dit laatste een nieuwkomer is. Jawel, het leerproces uit berekening. Er werd mee gewonnen en meelij kwam op het toneel. We zijn tegenwoordig prima acteurs, maar daarover de volgende keer...

Normen en waarden?

Ze worden in een adem genoemd, toch zijn het twee heel verschillende dingen. Bijna elkaars tegenovergestelde. Normen zijn plaatsgebonden, en veranderen met de tijd. Elke cultuur heeft zijn eigen normen zeg omgangsvormen. Het geeft aan wat gebruikelijk is en niet. Dus normen zijn een gemeenschappelijk gebeuren. Het is afgekeken en aangeleerd goed, om een socio-culturele samenhang te vergroten. Tenminste, dat is de bedoeling. Om beter aan elkaars verwachtingen te voldoen. Met al die integratie weet ik niet of het nog zo’n voordeel is… Waarden daarentegen zijn persoonsspecifiek. Het zijn die gedachtes die alles kwalificeren op hun emotionele impact. Dus de mate van belangrijkheid. Waarden kun je en zou je logischerwijs niet moeten leren. Die ontstaan in jezelf. Je kunt een kind niet leren om van zijn cavia te houden. Of een boek te laten lezen met plezier. Waarden daar zoeken we ons leven lang naar, en telkens schaven we ze bij. Wie weet wat hij wil, en wat hij goed en niet goed vindt, wat kan en niet kan, die leeft prettiger. Je hebt ze op een rij en beslissen gaat gemakkelijk. Waarden maken dat we ons leven met meer zekerheid leven. Met overtuiging. Het is als een gitaar die goed is afgestemd, voordat je erop gaat spelen. Normen niet, die zijn nep en irritant. Heb jij het nog in de gaten als de caissière jou een prettig weekeinde toewenst? Vast, maar voel je jezelf dan ook een beetje opgelaten en vereerd? Normen zitten ons tegenwoordig in de weg, en het wordt tijd daar iets aan te doen. Hoe vaak hoor je mensen niet klagen dat buitenlanders zich niet aanpassen? Wat er eigenlijk aan de hand is, is dat zij zich verbazen dat die buitenlanders onze normen niet 1,2,3 overnemen. Maar om dat te verwachten, is hetzelfde als vragen aan bijvoorbeeld een Turk of Marokkaan om van zijn leven een muppet show te maken. Speel maar een ander! Natuurlijk kan dat niet en is dát verwachten volslagen idioot. Te denken dat jouw normen beter zijn dan die van een ander. Zo zie je, die normen botsen nogal. Normen ontstaan in kleine gemeenschappen, en zijn daarin ook echt handig. Het draagt de functie als algemeen fatsoen. Maar niet op grote schaal. Daar heb je aan de wet genoeg. De rest is gewoon leven met in het ergste geval, acceptatie en verdraagzaamheid. Helaas is dit voor veel mensen nog niet helder. Die roepen liever luidkeels na wat hen vroeger zelf met de paplepel is ingestopt. Dat moeten we dan maar even verdragen…..

Neuroses in de natuur

Wie denkt dat je in de natuur vrij bent van de obsessieve dwangetjes, en allerhande aangeleerde psychische afwijkingen heeft het mis. De natuur is de broedplaats bij uitstek voor het ontwikkelen van dwangmatigheid. 'iedere vogel zingt zijn lied' klopt, en dat is dan ook meteen het enige lied, wat die vogel dan ook braafjes uren achtereen zingt, zonder er zelf gek van te worden. Nee dat worden wij wel! "oh, wat een lief mereltje, en wat zingt hij toch mooi", maar nu is het wel weer eens mooi geweest, houd nu maar weer je kop! En over die duiven maar te zwijgen, zo vlak boven je slaapkamerraam. Na een paar warme dagen heeft dat beest ook jouw besmet met zijn neuroses. En hoor je hem roekoe-hoeën ook al is nergens een duif te vinden. De vredige rustige natuur, met al zijn vrijheid, schept ruimte voor herhaalbaarheid. dit komt omdat er geen tijdsgebrek is. er is namelijk alle tijd, en daarom geen afwisseling. Geen wonder dat wij mensen weer tot rust komen na een zondagswandeling door het bos, waarin we weer even worden blootgesteld aan al die obsessieve geluiden, al die herhalingen door elkaar heen. Daarvan hebben wij ons allang bevrijd, en het terugkeren naar de natuur is dan alsof je weer een bezoekje brengt aan je vroegere basisschool. Het was een leuke tijd, maar je moet er niet aan denken het weer eens over te doen! Nostalgie. Wij zijn die eenzijdigheid ontvlucht, en ook al denk je dat daarbuiten alles vrij is, in feite zitten zij gevangen, de dieren. Zij zitten bekneld in hun gedragssysteem, en vertonen voorspelbaar gedrag. "kijk!, straks maakt die scholekster een duikvlucht..." De koolmees in de boom, wilt alleen nu een vrouwtje, en als dat niet binnen een uur gebeurt, dan maar in een week, zo niet een maand. Achja, een uur schreeuwen of een maand, de natuur maakt geen haast. Het mes snijdt aan twee kanten, aan de ene kant krijgen we een kick van het toezien op de simpliciteit van de natuur, maar aan de andere kant benijden we diezelfde ongedwongenheid die het in zich draagt. Achja, de natuur. Het blijft fascineren

Hanggroepjongeren ?

Wanneer we over hanggroepjongeren horen, zijn we geneigd te denken aan een stelletje toekomstloze luiwammesen, verantwoordelijkheid en plichtsbesef ontduikend, samen met hun soortgenootjes door het leven gaan. Waarschijnlijk omdat hun ouders hen niet thuis dulden, zij hun heil op straat gevonden hebben, om toch nog een vleugje van alledaags leven op te snuiven en indien mogelijk, de fanatieke burgerlul zo nu en dan eens flink op zijn nummer te zetten vanuit de groep. Die groep waar je liever met een flinke boog omheen loopt omdat het kleine beetje besef van mislukking dat ze in zich dragen, genoeglijk wordt omgezet in haat naar diegene die het wel goed doen. Dat is zo’n beetje het beeld dat het woord oproept. Hanggroepjongeren, een fouter woord heb ik nog niet gelezen. Het is een 3 ledig woord, bestaande uit; hang- groep- jongeren. Twee ervan zijn correct namelijk; groep en jongeren, en daar is niets mis mee. Het woordje ‘hang’ irriteert mij. De was hangt, een aap hangt, maar mensen zie ik zelden hangen. Het woord duidt op rondhangen, maar dat is een negatieve benadering, en niet objectief. Je noemt een groepje zakenlieden op de wandelgang die elkaar tegen het lijf liepen ook geen hanggroepzakenlui. Nee, want die praten waarschijnlijk over zaken, en winsten. Maar weten wij waar jongeren over praten? Want dat is wat mensen bij elkaar brengt, we hebben behoefte aan een gesprek. Jongeren op straat praten, en elke groep heeft zijn niveau. Er zullen erbij zitten waar de gesprekken niet verder komen dan een voetbaluitslag, maar wat dan nog? Nee, ik denk dat het moeilijk geaccepteerd wordt omdat zittende jongeren op een bankje, of waar dan ook, met hun houding de brave burger belachelijk maken. Als een verzet tegen het algemeen belang. Maar het is meer een vlucht uit de geforceerde sleur van maatschappij en de hersenspoeling van tv, of hektiek van een ongecoördineerd huishouden of erger. Niet iedereen past goed in het gemiddelde, vooral niet de vrijdenkende. Redetwisten in een groep, op straat of in het park. Met joint of zonder. Maar groepsdiscussies zijn zo oud als de mensheid zelf, en zijn leerzaam en dus een gezond sociaal signaal. Rangorde, lichaamstaal, gesprekstechnieken en overtuiging, alles komt aan bod. Juist jonge mensen hebben behoefte hun visie op de wereld te vergelijken met die van een ander. Dat geeft zekerheid en vertrouwen. Natuurlijk hebben telefoonmaatschappijen liever dat we dat over de telefoon bespreken met elkaar, maar er blijft een leegte over die je zo niet invult. Eigenlijk gaan gesprekken veel te veel over de telefoon. Handig voor concrete dingen, afspraken en zakenrelaties, maar voor de rest schiet het overal tekort. Een bevolking die braaf achter de tv zit is wel te manipuleren. In tegenstelling tot pratende groepjes, die met hun discussies in tijd, zichzelf loswerken uit de hypnose van tv. Daarin wordt een schijnwereld geschapen. We hebben ten slotte zoveel nodig om ons gelukkig te voelen. Maar wie praat, komt vanzelf uit op onderwerpen waarin de zin en onzin van zaken aan bod komen, en dat is de kweekvijver voor rebellie. Informatie delen, kennis en gevoelens. Is dit fout? Ik zie veel liever groepjes rondhangen, waarvan ik weet dat alleen al in hun samenzijn, die jongeren zich goed ontplooien en hun ontwikkeling in sneller vaart voortvloeit, dan wanneer ze ieder individueel achter de buis zaten. Om nog maar te zwijgen over de in zichzelf gekeerde Ipotters! Hun waarheid is het slappe aftreksel van de valse hartontboezemingen van gewiekste trendzetters. Die slappe filosofie in muziekjes die met leuke deuntjes even ons emotioneel lichaam verstoren omdat het lied, en niet wij, bepalen welke kant ons denken opgaat, en de luisteraar zich daarin als een slaaf moet schikken. Genieten van muziek vereist een zekere overgave daaraan.We misbruiken de liedjes om ons ego te strelen en emotionele pijn te verzachten. Maar gevaarlijk wordt het als er erkenning in wordt gezocht. Dan nemen we het letterlijk. Ach, er wordt goed aan verdiend. Zo is het met alles wat rot en vuil is, zolang het geld oplevert kan alles. En dan de computergame jongeren. Lekker achter de pc is leuk, maar meer dan 4 uur is niet goed. Contacten op afstand, relaties die worden aangeknoopt zonder ook maar één keer elkaar echt mee te maken. Alles wordt surreëel. Openlijke gesprekken maken plaats voor telefoongesprekken en email verkeer. Dan zijn hanggroepjongeren in deze tijd juist een voorbeeld! Die laten zich nog varen door hun instinctieve neiging zoals dat ons in het bloed zit. Zitten we met iets, dan zoeken we elkaar op. We zijn groepsdieren, en dat kun je niet verbieden. ~Dit was weer een productie van ‘Snijer is kwaad’, even een andere kijk op de werkelijkheid~