Translate

donderdag 29 november 2012

Respect of niet?



http://plzcdn.com/ZillaIMG/7ed5a2a24c074fd3439f76b101e9d9b4.jpg

Het lijkt wel een soort van sociale modegolf om te verkondigen dat je ieders mening respecteert. Alsof het moet getuigen van een morele deugdelijkheid. Een schijn te werpen dat iedereen even belangrijk is dus daarom automatisch ongestraft, zonder kritische noot, zijn idiootste ideeën kan rondbazuinen. Alsof er bij voorbaat geen tegenspraak nodig zou zijn, omdat het allemaal niet belangrijk genoeg is, een strak beleid op de gegrondheid van ieders intrinsieke waarheidsgehalte na te leven.
Ik vind dat mensen veel te veel roepen dat ze andermans mening respecteren. Oja? Doe je dat echt?

Dan vind ik dat je geen onderscheid maakt tussen rationele gedachten en irrationele, en dat je dus daarmee niemand echt serieus neemt behalve jezelf.

Zo kan ik ook zeggen, dat je ieder het zijne moet laten, maar dat zal ik nooit zeggen, want ik geloof in één waarheid. En niet in een wereld waarin iedereen zijn eigen werkelijkheid creeërt en daar lekker in blijft volharden. Erkennen van datgene wat is, schept namelijk eenheid. Juist ja, en zolang iedereen zijn eigen waarheid creëert en ervaart, dan is er geen orde meer.

Maar we hebben het nu over meningen. Ik respecteer helemaal niet ieders mening. Dat zou absurd zijn. Iets gestoorders kan ik me niet voorstellen. Als je echt eerlijk bent, en je hoort dat iemand iets uitspreekt wat haaks staat op het jouwe, dan moet daar een fundamenteel andere kijk op de wereld achter schuilgaan. Wat die kijk verschillend maakt, is dat deze persoon anders dan jij, heel andere waarden koestert. Meestal het gevolg van ervaringen uit het leven, en opvoeding. Maar die dingen zouden eigenlijk niet mogen meewegen in je oordeel. Het feit, dat iemand een andere mening heeft, zegt veel meer dan slechts de mening. Deze andere mening is het resultaat van alles wat in zijn hoofd anders denkt dan jij.
Er zijn genoeg gedachtenstromen die min of meer overeenkomstig zijn. Het is de kunst om via de mening te achterhalen waar nu het verschil in zit. Los van die mening.

Wat iemand verkondigt, verraadt zijn waarden. Maar daarvoor moet je net even verder kijken, en niet vastlopen op die mening. Daaraan moet je, indien je wilt weten met wie of wat je te maken hebt, voorbij zien te gaan. Als iemand vindt dat nertsen best gefokt mogen worden voor hun vacht, om er jassen enz van te maken, zeg je ook niet: "Dat respecteer ik", want als je een beetje fatsoen in je draagt, spreek je daar je afschuw tegen in de hoop dat deze debiel even na gaat denken, in de hoop dat het kwartje valt. Als niemand elkaar corrigeert en eerlijk feedback geeft, wordt het een zootje.

De pijlers waarop een mening staat, zijn de extremen van ons kunnen. Je moed, oprechtheid en daadkracht wegen zwaar mee en bepalen grotendeels de vorm van alle mening bij elkaar. Maar natuurlijk ook inzicht en omgeving. Hoe ouder wij worden, des te groter is de kans dat je meerdere verschillen bent tegengekomen, en hebt kunnen overdenken. De mening van een puber staat vaak nog in de kinderschoenen. Maar iemand van 50 blijft bij zijn punt. De kans dat deze een radicale ommekeer in denken ondergaat, is nihil. Iemand die belachelijke dingen zegt in zijn jonge jaren, is onwetend. Maar iemand die belachelijke dingen beweert op oudere leeftijd, respectabele leeftijd, is onmogelijk. Misschien gedreven door woede of heeft kwellingen ondergaan, maar wat de oorzaak ook moge zijn, veranderen zal hij/ zij nauwelijks nog.

Ik sta open voor iedere mening, en commentaar. Of ik je mening respecteer, dat zal moeten blijken. Dat weet de toekomst alleen. Maar ik weet ook, dat indien iemand me een betere verklaring geeft, ik deze direct hanteer, en de mijne verwerp. Dat is niet omdat mijn mening fragiel is, maar omdat een andere altijd beter kan zijn. Toegeven is een woord wat voor mij overbodig is, want het doet me nooit pijn, ik ben je dankbaar. Toegeven is voor velen lastig. Ik snap dat niet. Ik hoop dat iemand mij dit kan uitleggen...

Ik ken mensen die in een debat of discussie nooit maar dan ook nooit zullen toegeven. Het is een ziekte. Ik vind het onsportief, want zodra je ze vast hebt, springen ze gewoon op een ander onderwerp, of doen alsof ze je niet begrijpen. Maar een debat is ervoor om elkaar tot andere inzichten te brengen. Dat gaat natuurlijk nooit als er een niet wil erkennen. 

Bovendien bestaat er voor mij geen grotere belediging naar iedereen die meer uit zijn leven haalt, door te zeggen dat we allemaal even belangrijk zijn. Nee, het is geen moreel juist ding om te zeggen. Hiermee ontken je alles wat mensen van elkaar onderscheid. Ontken je identiteit. Daarmee zeg je dat er geen verschillen zijn. Maar er is een verschil tussen gelijkheid en gelijkwaardigheid. We zijn gelijkwaardig, maar never nooit niet gelijk. Zelfs mieren hebben onderscheid tussen werkers, schoonmakers, en soldaten. 

Wij hebben slechte kunstenaars en goede kunstenaars. Slechte dichters (diegenen die je aantreft in de jury om andermans shit de hemel in te prijzen) en goede, en zo is alles in gradaties. Wij doen ons best, om onszelf te kunnen onderscheiden van de rest. Dat is niet verkeerd, maar goed. Dit is de reden dat wij elkaar kunnen verrassen en boeien, overtreffen en verbazen.

****************************************************************************
   EINDE                           EINDE                                EINDE                             EINDE                      
****************************************************************************

zondag 26 augustus 2012

Openklappen

We willen elkaar maar wat graag zien openklappen. Die momentjes dat we ons masker even afdoen. Wat we dan zien, is die gevoelige mens die zich eindelijk laat zien. Een fijn gebeuren, want, hij of zij riskeert het in jou aanwezigheid. Dit is een teken van vertrouwd zijn. Maar ook kan het uit wanhoop ontstaan. Zo van: "Dit ben ik en het maakt me niet meer uit wat mensen denken"

Stiekem wachten we tijdens die lange relaties en vriendschappen steeds weer tot dit soort momentjes komen. Dat het acterende ding, zichzelf toont. Even gevoelig en dus zwak als iedereen. Wij willen de wanhoop horen, het verdriet, de schaamte die iemand gevoeld heeft tijdens zijn eeuwig durende rol. Om te beseffen dat het allemaal toch niet echt is. Maar we kunnen nu eenmaal niet altijd zwak en gevoelig zijn. Zo komen we met elkaar niets verder. Schijn ophouden verhardt, maar boekt toch vooruitgang. Daarom laten wij het los, op speciale momentjes. Tijdens een kampvuur in de late avonduren, of slechts wanneer je met je partner alleen bent. 

Meestal schept dit een band. Omdat je elkaar op een echtere manier ontmoet. Daar tegenover staat, dat het net zo hard kan afschrikken. Zeker als je vermoedt dat achter het vermeende gezicht, een stoerdere persoon zit, als diegene die nu eigenlijk een angstig en onzeker haasje blijkt te zijn. Vooral jongens vergissen zich hierin. Eenmaal een vriendin, dan willen zij wel meer dan eens de fout maken, hun hart open te gooien, en volledig open kaart te spelen. Ze laten dan maar wat graag zien, hoe gevoelig ze eigenlijk zijn, en hoe die gedachten eigenlijk echt werken. Dit jaagt vaak schik op de gezichten van haar, en het is dan ook geen verrassing dat deze eerlijke knul het binnen de kortste keren weer alleen moet doen. Voor hem is het een verrassing ja. Voortaan toch maar iets voorzichtiger zijn? Het schijnt dat de vrouw van nature een beter actrice is dan de man. Volgens mij blijft ze daarom ook langer in haar rol, om garanties te waarborgen. Ik denk dat zij beter begrijpen, wat de gevolgen zijn van al te "eerlijk" zijn. Het is alsof je tijdens een veldslag vrijwillig je harnas afdoet. Waarom zou je jezelf domweg kwetsbaar maken? Ho ho,.. dit geldt dus alleen tegenover mannen hè!


Ja, het was die vervloekte eerlijkheid!


Openklappen is stom, want, ook in het spel, de rol of hoe je het wilt noemen, komt je echte aard ook aan het licht. Je hoeft niet te laten zien hoe kwetsbaar je bent. Dat alcohol dat proces vergemakkelijkt, en jou op die manier van je grootheidswaanzin bevrijdt, en eventjes terugzet op AF, geeft je misschien een eerlijke Harrie status, maar voor hoelang? Vrouwen houden volgens mij niet van slappe mannen. Hoe mysterieuzer de vent, hoe begeerlijker. Zij wil het liefst zo min mogelijk van hem weten, zodat zij constant verrast wordt. Zodra de man patronen vertoont, wordt het een saaie voorspelbare boel. Nee, wie zich sterk houdt, en niet bij elke aangelegen situatie de drama queen speelt, maar tevreden volhardt in zijn persoonlijkheid, dus de manier waarop je naar jezelf kijkt, die wordt vanzelf het voorbeeld en krijgt de superstatus. 

Dan blijft er één ding over. De reden dat wij de ander graag zien klein worden, is het moment waarop jij wint. Rollenspel. Met de nadruk op spel. Mensen zijn dol op spelletjes, en niet alleen bordspellen. Hier, in het dagelijks leven, spelen we honderden spelletjes. Natuurlijk niet kwaad of slecht, maar goed beschouwd is alles een spel. Alleen in verschillende vormen. Slapen is geen spel. Dan sturen wij niet meer, maar worden wij gestuurd door dat ding wat wij overdag bespelen...

Eerlijkheid en openklappen, waarom toch denken wij dat we op die manier meer punten kunnen scoren? Ten eerste verraad je je eigen tactiek. Het heeft daarom eigenlijk iets gluiperigs. Waarom zou er geen dubbele bedoeling inzitten, zoals we met alles wat we doen, proberen te winnen? We helpen een ander ook omdat we daarvan een innerlijke beloning krijgen, was het niet zo dat het nooit ongemerkt gaat en er altijd ook een extra bedankje van buiten komt. Het spel, ja het spel is gaaf. Het maakt de stomste dingen leuk en spannend. Ik heb het niet over het ziekelijke spel, waarbij alleen winnen centraal staat, en niet het vieren van het leven. Een spel is vermaak, en een goede besteding van tijd. Je grootste vrijheid. Men kan naar je redenen gissen. Men kan erover speculeren, en jij als enige weet wie je bent. Dat is toch lache?!

Ik denk dat het openklappen geen echt openklappen is, maar een extra listige zet in je spel is. Het heeft namelijk, - al zou dit geen opzettelijke streek zijn - alleen maar nadelige effecten. 
Vrouwen doen dit niet bij mannen, wel extreem bij hun vriendinnen. En hun vriendinnen zijn in principe de moordende concurrenten. Het zet je toch te denken. Dit is hun harde natuur. Het zal "vanzelf"gaan. Toch is en blijft het list en bedrog. Het meelij is een sterke troef. Meelij en sympathie opwekken bij je vriendinnen door herhaaldelijk open te klappen en je diepste gevoelens en kwestsbaarheid te tonen. Ze zullen dan minder snel geneigd zijn je liefde van je af te pakken. Het wordt zo een kunstmatige club van vriendinnen waarin opnieuw de rollen goed verdeeld zijn. Wie het zwakke schaap speelt, wipt misschien het meest. De rest daar omheen, de supportgroep, strijkt met de morele eer. Zij worden spontaan de intieme raadgevers van haar ziel. Dit is de ruil voor de onzekerheid waarmee ze anders had rondgelopen. Dan maar hulpeloos. De "vriendinnen" die best goede kanshebbers zijn, en waarschijnlijk zelfs een beter ontwikkeld meer variabel karakter hebben, zouden eigenlijk een betere partner vormen met haar kerel, maar omdat zij iets mooier was, kreeg zij het voordeel van de twijfel. Dit heeft zij natuurlijk allang voorzien, vandaar deze nieuwe rolverdeling. Geef ze een rol, door jezelf hulpeloos te presenteren. Het is een spontane reorganisatie in de pikorde, maar deze is niet echt. Dit is een ingebouwde garantie tactiek. 

Dus de man is de lullo die met zijn oprechtheid haar sympathie denkt te kopen, en de vrouw is de feeks die haar vriendinnen tot raadgevers maakt. 
Wij moeten met z'n allen wel een ongelooflijke hekel hebben aan onzekerheid. Spellen zijn dan eigenlijk al die trucjes om deels die onzekerheid te beperken. Dat kunnen wij onszelf niet kwalijk nemen toch? 


Identiteitsgebrek?


Leven met onzekerheid is toch veel mooier, of je nu wilt of niet. Het is spannender want alles is een avontuur. Avontuur is alleen avontuur door het uitblijven van garanties en zekerheden. Niets is zeker en alles is spannend. Moed. Alles draait uiteindelijk hierom. Moedige mensen, en minder moedige mensen. Ik geloof niet dat dit iets is wat je kunt leren na een bepaalde leeftijd. Dit moet in je kinderjaren worden bijgebracht. Zoals indianen hun kinderen tot echte mannen maken. Door ze te laten jagen op gevaarlijke dieren. Door ze te laten strijden met anderen. Pas dan zullen het eervolle mannen worden. Die spelen geen spelletjes. Dat is niet meer nodig. Want zij zijn!

Ik vrees dat de veilige factor van de samenleving, gelijk ook deels zijn ondergang is. Alles wordt nepper. Er zijn meer slinkse trucjes nodig, foefjes om je doel te behalen. Dat kan keihard aankomen voor sommigen, en een grote winst opleveren voor de ander. 

http://www.geheugenvannederland.nl/hgvn/webroot/files/File/extra/atlanticworld/atlanticworld1/tentoon2.html

Spelregels bij het handel drijven

"...De Directeuren van de West Indische Compagnie gaven aan de Nederlanders die zich vanaf 1624 in het gebied gingen vestigen nadrukkelijk opdracht om de Indianen vriendschappelijk te behandelen. Gouverneur Willem Verhulst, las in zijn instructies dat hij de Indianen met: "eerlijkheid, getrouwelijkheid en oprechtheid" moest behandelen."

http://nl.wikipedia.org/wiki/Wovoka

"...De Indiaan zou een spirituele herbeleving doormaken en in overvloed leven. Dit moest volgens Wovoka overigens gepaard gaan met een innerlijke oprechtheid: alleen moreel juist gedrag bracht geestelijke redding. "

http://books.google.nl/books?id=jF5jGI6ur6oC&pg=PA29&lpg=PA29&dq=indianen+en+oprechtheid&source=bl&ots=nn_PApczJp&sig=kuGBd6FOIHGpFu2K-xqQT1Gq3XQ&hl=nl&sa=X&ei=1WMyUI6pNIqU0QWdn4DoDA&ved=0CGIQ6AEwBA#v=onepage&q=indianen%20en%20oprechtheid&f=false


http://plzcdn.com/ZillaIMG/6df03b0c8b802eac585ea0c2c3335839.jpg

Indianen haatten de list, het waren de meest oprechte mensen die hier ooit op aarde rondliepen. Zij stonden in de natuur, waren er deel van. Het geeft je te denken...
Maar wie niet wint met eerlijkheid, wordt listig. De list, het bedrog, zij winnen van de moedigen. Daar stapt de list zo overheen. Maar liefde laat geen list toe, want dan geniet je niet meer. Liefde is puur en stelt ons open. Dan pas zie je de mens erachter. En het is niets anders dan dat verschil wat aangeeft in hoeverre jij listig bent. Vandaar dat openklappen bij de vrouw schrik kan aanjagen. Zeker als je nu bedenkt, dat zij dit wel, en hij dit niet begrijpt! Er mag geen verschil in zitten tussen je dagelijks handelen en intiem zijn. Is dat er wel, dan ben je de boel zogezegd aan het belazeren. Pas op met openklappen! Doe het niet, maar integreer je gevoel in je hele doen en laten. Wees niet listig! Het is een bewijs dat je geen moed hebt. Wie wil hier mee te koop lopen? 

Het gevoel van eerlijk praten hoort niet eens in je op te komen. De behoefte zou niet eens in je mogen ontstaan. En dan die mensen die anderen betichten nooit hun gevoel te tonen. In feite zijn zij een spel aan het spelen, en worden daar uiteindelijk zo dol van, dat ze niet langer daarin kunnen blijven volharden, en eventjes op dat ene moment laten zien dat ze wel degelijk mens zijn. Schiet toch op! Wie houdt wie voor de gek? 

Moed, alles draait om moed. Wie niet moedig is, en toch wilt winnen, zal liegen en bedriegen. 

~Wacht niet op de momentjes 
                 dat er eerlijk wordt gesproken.~

                                                   ~Het is de list bovenop de list~

woensdag 4 juli 2012

De opkomst van de mijmering





Vaak loop ik over straat. Ik reis veel in eigen land. zoek verschillende plaatsen op, liefst waar ik niet geweest ben. Soms ook dezelfde plekjes zoals de kade aan Den Helder, Gouda (het plantsoentje met dat bankje bij die mooie boom) of de grachtjes achter de kerk. Utrecht, ook zo'n leuke plaats met grachten. Wie mij leuke tips kan geven, kom maar op, ik heet ze welkom!
Waarom ik veel loop weet ik niet, maar het heeft iets te maken met dolen. Ik dool en mijn gedachten nemen de boel soms zo erg in beslag, dat gaat dan het beste in een omgeving die mij vreemder voorkomt dan thuis, in eigen dorp. Sterker nog, mijn thuishaven werkt geestdodend op mijn creativiteit. Sterker nog, zodra ik achter mijn bureau zit, hoef ik niets meer te verwachten wat schrijven betreft!
Dan sta ik letterlijk op non actief! En zodra je dan lekker in de bus zit, (oké, wel steeds datzelfde stukje...) gaat dat denkapparaat weer malen. Spontaan. Je kunt best stellen dat mijn brein mij spontaan doet voorkomen. Gedachten die ontstaan, komen onaangekondigd en ongevraagd. Dit heeft natuurlijk iedereen, denk ik, maar niemand praat er echt over. Toch is het best bijzonder. Zo krijg je, -starend uit het raam- plotseling een inzicht dat je snel wilt opschrijven. (voordat je het vergeet!) En geloof me, ik zou willen dat ik elke mijmering had opgeslagen. Er zat best bruikbaar spul tussen. Maar vandaag ga ik het over een zo'n mijmering hebben. Ik kreeg 'm toen ik van de bioscoop terugliep. Heb het snel in mijn telefoon getypt. (dat kleine onhandige uitschuif ding, waarbij je geduld moet uitoefenen op het knopje van nr.3, daar de D/E/F gezeteld zijn. De (d) en de (e) heb je altijd nodig!! Hoe vaak ga ik daarmee de fout in... die 3 seconden wachten, zijn dan teveel als je iets snel wilt doen...


De mijmering, ik denk dat dit uit het onbewuste denkproces rolt, als een fabrieksproduct dat na zijn laatste montage de lopende band oprolt. Daar ligt het dan! Het zijn die openbaringen die jouw denkende motor, aan je laat zien. Zo van; "hier jongen, ik hoop dat je er iets mee kunt"
Mijn onbewuste is een brave en harde werker. Hij maakt me moe maar blijft me verbazen en verrassen. Het is uitputtend, dat wel. Maar voor niets ter wereld zou ik willen ruilen, niets ter wereld dan mij te mogen zijn. Klinkt dit gek? Ja ik ben blij met mij, maar lang niet altijd hoor! Wees gerust. (verpest een hoop voor mijzelf, maar dat een andere keer..)

De gedachte die ik zojuist uit het vakje; "Concepten" heb gevist, en ik in eerste instantie volledig kwijt was waar het nu werkelijk om ging, deed nog eenmaal zijn ronde en gelukkig, ik zit er weer in!

















Partner, liefde, seks en romantiek. De man en de vrouw dus. Waarom is het toch zo dat mannen goed met mannen kunnen opschieten, en vrouwen met vrouwen? Maar toch ook die sterke behoefte is naar dat intieme? Even duidelijker.. Veel stammen, in de jungle, het oerwoud, generatie op generatie, leven de mannen apart van de vrouwen. Behalve wanneer ze intiem zijn! Voor het overgrote merendeel, leven en slapen vrouwen met vrouwen, mannen met mannen. Strikt onderscheid. Toch kunnen ze niet zonder elkaar. 
Maar het stoot af. Ik zie om me heen, in ogenblikken van seconden, in supermarkt of waar dan ook, die verbaasde blikken van de jongen naar zijn vriendin, of andersom. Vrouwen betrekken persoonlijke ergernissen meestal meer tot zichzelf. De man is sneller geneigd zijn verbazing te richten op zijn partner. Er zitten nogal wat verschillen in die twee. De jongen, verlaat zijn vrienden, en kiest op een gegeven moment voor zijn zo geliefde schone. Maar krijgt regelmatig figuurlijke klappen van waanzin in zijn gezicht.  Zo ook wordt de teleurstelling op haar gezicht steeds duidelijker.

Mannen en vrouwen, een wereld van verschil. Maar nu komt het! Waarom kunnen ze dan zo vreselijk goed intiem zijn. Het vrijen maakt alles goed! Dat bindt de band. Dat is echt! 

Antwoord; (de mijmering) "omdat op dat moment de vrouw zich niet als vrouw gedraagt, en de man zich niet als man gedraagt." Omdat op die momenten de rollen daar niet meer zijn. Het is niet dat de seks die rol negeert, nee, het mannelijk denken is niet meer, en het vrouwelijk denken ook niet, zij worden beiden datgene wat toegeeflijk is. Na de daad, komt de man er weer in, en even later de vrouw weer in de vrouw. We zijn weer wakker!

Misschien dat het verneukeratieve hiervan is, dat de twee zullen denken: "Het was net toch ook zo fijn, waarom dan niet wanneer we samen boodschappen doen?" Tja....iets is weer ingeschakeld wat zojuist was UITgeschakeld. Wat dat zal zijn mag Joost weten.

De lust verdringt de persoonlijkheid? Immers, in feite wordt hier nieuw nageslacht gemaakt, met weer een eigen identiteit. (Dat de vrouw een pil hiertegen slikt, of de man een condoom, die voorzienigheid heeft moeder natuur niet ingebouwd) Nee, in de voortplanting is het wel zo gemakkelijk om verschillen even aan de kant te zetten! Als daar nog over gediscussieerd moest worden..


Het is niet voor niets dat de huisarts in zijn anamnese vraagt hoe het met het seksleven staat. In die momenten zijn wij niet in strijd, dat kan niet. Die ogenblikken van niet denken (eigenlijk: niet zijn) , deze meditatieve toestand heeft een drukke geest nodig. Zodat wij ook die verschillen kunnen incasseren. Maar niet te lang! Daarvoor moeten we minstens 3 keer per week vrijen. Om die schuld weer recht te breien. En wie weet, groeien we naar elkaar toe. Hoeveel wippies dat zal duren, hangt natuurlijk af van de intensiteit van dat spel.


Deze theorie voorspelt -u voelt hem zeker wel aankomen-, dat indien er al een volledige harmonie tussen de man en vrouw is, de relatie seksloos moet zijn. Want waar moet dan die aantrekkingskracht vandaan komen? Als er geen verschillen zijn om dit te genereren? Is het niet zo dat seks na ruzie het lekkerst is? Dat hoor je toch altijd? Is het ook niet hierom, dat nieuwe stelletjes het meest vrijen? En daarna minder? Natuurlijk, het is logisch dat getrouwde stellen minder vrijen, omdat deze langzaam intiem worden! Nee, dat is niemands schuld. Dat doet je eigen natuur. De magneet verliest zijn trekkracht. Misschien eerst even bekvechten? Even die verschillen opzoeken? En dan, dan vliegen de vonken er weer vanaf!




En zo worden wij heen en weer geslingerd tussen de illusie van de relatie, en de harde realiteit van verschil in karakter.  De bosjesmensen begrepen dit principe wel goed. Die beschaving is al wat ouder, en heeft weinig revoluties meegemaakt. Een langlopende harmonieuze ontwikkeling heeft ertoe geleid, dat men goed met elkaar, en toch in afzondering kan leven. Waarom kunnen wij dat dan niet? Is het dan zo dat de kerk dit expres heeft genegeerd? Zodat de problemen die hieruit ontstonden, de mens meer afhankelijk heeft gemaakt voor het verlossende woord van god? Natuurlijk! Een evenwichtige massa kun je niets vertellen. Wie luistert?
Wel als zij onzeker is, wankelt en in nood verkeert.


Bij het woord "Huwelijk" krijgt iedereen tegenwoordig een ander denkbeeld dan waar het woord voor staat. Het kan en klopt ook niet. Wijze mensen zoals Osho en Schopenhauer hebben gezegd dat het huwelijk eigenlijk gedwongen prostitutie is.  Er heerst geen seksuele vrijheid maar obsessieve seksualiteit. 




Wat één enkele mijmering al niet teweeg kan brengen. Je loopt nietsvermoedend naar de bus, denkt over partner aantrekking en afstoting, het huwelijk, ,...en je komt nota bene uit bij de pygmeeën!!!

Zij wisten, en deden het wel goed! En met hun talloze andere volkeren. We forceren teveel, en willen te snel, en dat gaat niet, want je haalt de natuur nu eenmaal niet uit de mens....

zondag 1 juli 2012

De verneukeratieve moraalridder

Wat zal ik zeggen, het is te gemakkelijk om een morele uitspraak te doen, over bepaalde onderwerpen. Maar de vraag is; Moet je altijd de zaken "moreel verantwoordelijk" beschouwen? Dat zou alleen nuttig zijn in een wereld die in zichzelf moreel en verantwoordelijk zou zijn. 

De verneukeratieve moraalridder


Het verneukeratieve van moraalridder spelen, in tijden dat spanningen oplopen, is dat je altijd gelijk hebt. Jij hebt gelijk, ten alle tijden, als je zegt dat stigmatisering slecht is. Of wanneer iemand een volk of ras verkettert. Dan heb je op voorhand gelijk. Want dat is ethisch verkeerd om te doen. Racisme is fout, klaar.
Maar... Dit zeggen staat gelijk aan het openlijk in twijfel trekken van mensen hun waardestelsels. In feite zeg je; "Jullie oordeel is niet gebaseerd op 'rede en eerlijkheid.' Je kunt eigenlijk niet in tijden waarin veel mensen over hun grens van acceptabel zijn gegaan, zeggen, "Dit is fout". Dat weten zij zelf het beste, maar hun persoonlijke belangen en drijfveren, al of niet gevormd uit angst of slechte ervaringen, negeren deze ethische regels.
Het is kennelijk erg genoeg. Daarom denk ik dat mensen die zelf niet de behoefte voelen om zich tegen bijvoorbeeld de Islam te verzetten, beter gewoon niets kunnen doen. Als er toch spanningen zijn, maak je het erger door partijdige bemoeienis, terwijl je daar niet diezelfde innerlijke emotionele drijfveer voor hebt, als diegenen die dat wel doen.
Wat ik denk dat het beste is, is kijken wat er gebeurt. Analytisch. Elke actie krijgt vanzelf zijn reactie, en bereikt een plateaufase. Diegenen die zich het eerst erger misdragen, zullen vanzelf uit de band schieten. Het is een probleem tussen diegenen die er problemen mee hebben. Niet diegenen die problemen hebben met de herrieschoppers. Dat is een te gemakkelijke strijd. Je weet dat je van een afstand gelijk hebt, maar hebt er niets te zoeken.
Er wordt snel van je gedacht, dat je die situatie misbruikt, om met je moraal onder de arm, goede sier te maken.
Het is niet jouw ergernis, dus bemoei je er niet mee. Zij die ergernissen ervaren, hun ergernissen zijn wel degelijk echt. Net als hun motivatie om hun onvrede uit te roepen. Laat ieder het zijne. Wij moeten minder beleren, omdat die actie alleen al, de kwade oppositie radicaliseert. Het is alsof men dan in overdrive gaat, die extra versnelling om door de golf van kritiek te beuken. Kritiek uit eigen omgeving, erger is er niet. Wat de een wel ziet, is voor de ander nog een dikke grijze mist. En vanuit die mist roepen; "er ligt niets op de weg", is natuurlijk als een blinde roepen! Puur uit een gevoel van vertrouwen. Maar dit vertrouwen ligt niet verankerd in wetenschap, maar hoop en diens verwachting. Meestal een aanhangsel van eigen ideologie.
Islam was maar een voorbeeld, waar het om gaat is het betuttelen en neersabelen van hen die klagen. Zij die menen een soort van catastrofaal doembeeld in zicht te zien, en daarom voortijdig aan de bel willen trekken. Dit betuttelen is dan een keiharde ontkenning van deze mensen hun kennis en ervaring. Een dikke belediging. Bovendien is het arrogant. Luisteren is moeilijk voor deze groep, die vast zit in eigen overtuiging, niet zo zeer overtuiging, het is meer een anti-overtuiging. Wanneer er ergens een groep opstaat en A beweert, zeggen zij per definitie B. Puur omdat het beeld van A, naargeestig overkomt. In deze ontkenning worden die dingen die wel erg zijn en de aandacht verdienen, over het hoofd gezien, door een struisvogel met zijn kop in het zand.


Nogmaals, wat jouw ergernis niet is, zou je je bemoeienis logischerwijs ook niet moeten rondbazuinen. Jij bent geen haar beter, en hebt niet meer bestaansrecht dan een ander. Iedereen mag er het zijne van zeggen. Maar dit wordt helaas gestigmatiseerd. Kijk maar naar de PVV. Op de VU waar ik zit, en waarschijnlijk op heel veel andere Universiteiten, is het bijna een taboe. Er heerst een mentaliteit waarin je beter uit je hoofd kunt laten ook maar iets positiefs over Geert Wilders te zeggen. Maar ik denk dat dit berust op vooroordeel en een soort van gedachte-mode. Een nieuw verschijnsel, met een dikke laag ontkenning en goede sier.
En weet je, nu denkt u lezer waarschijnlijk dat ik voor de PVV ben, en als u dat denkt, is dit niets dan logisch. Maar ik moet u daarin dan teleur stellen. Ik stem niet. Politiek interesseert mij niets. En nee, ik klaag en bemoei me dan ook niet op dat terrein. Maar ik mag wel zeggen, dat ik niet stem omdat mijn hele vertrouwen in politici zo laag is, dat ik me daar te goed voor voel en mijzelf nog serieus neem, liever dan me in de maling te laten nemen door mooi weer spelers. Politici hebben geen principes. Hebben ze wel, waarschijnlijk, maar spreken die niet uit. Alleen heel voor de hand liggende, die waar iedereen het wel mee eens is. Zoals; 'Vandalisme moet stoppen', of; 'meer wegen', 'meer werkgelegenheid'. etc etc..
Hadden zij wel hun  expliciete principes uitgesproken, dan verdeelde de bevolking zich gelijk in groepen. In vóórs en tegens. Dit is natuurlijk dom, als je zoveel mogelijk stemmen wilt!
Geert deed dit wel. Misschien snapte hij dit principe niet. Ik waardeer wel de eerlijkheid hiervan. Of moet ik zeggen; De domme oprechtheid?

donderdag 7 juni 2012

Partnerliefde

"De wereld van partnerliefde zoals je hem kent, is niet!"



-Wij zijn opgevoed met sprookjes, letterlijk! Pas tijdens de pubertijd, en daarna, openbaart de wereld zich zoals zij in elkaar steekt. De ontgoocheling kan beginnen. Laat me jou lezer daarop voor zijn, laat de ontgoocheling hier beginnen!-

Soms denk ik...

Je houdt niet van je vriendin/ vriend, en wat jij vriend(in) noemt zie je als bezit. Daarom wordt je kwaad als hij/ ze bij je wegloopt.(vanaf nu in mono sekse! -vanuit de hij vorm-) Bijna niemand zal zeggen; 'ach.., het is haar wil, en ik wens haar het beste..' Niemand kan dat, want dat zou betekenen dat je hele bestaan niet gestoeld is op eigenbelang.
Wij doen wel alsof onze geliefden met ons in een band zijn die voortvloeit uit begrip en gelukkig samenzijn. En iedere keer weer, wanneer men daar niet in slaagt, komen de bewijzen van het tegendeel weer op tafel.
Waarom houden we elkaar inclusief onszelf voor de gek? Omdat dit spelletje anders niet werkt!
We delen samen een sprookje waarin wij overmeesterd zijn door ons lichaam die anders denkt en doet. En omdat wij ons daar niet meester van kunnen maken, maken we daar ook gelijk een mysterieuze gebeurtenis van. In feite misbruiken we iets wat we willen hebben, via een spel, om achteraf te kunnen zeggen; 'het werkte niet' Maar wat je bedoelt is; "Ze deed niet wat ik wilde"
Het werkte niet, alsof je een chemische reactie verwacht, dat kan reageren of niet. Nee, wij weten donders goed dat liefde, de grote valse noemer voor alle bezitsdrang en egoïsme bij elkaar, niet iets is waarin wij met onze naïviteit en goede bedoelingen het beste uit proberen te halen. Maar dit toegeven zou rampzalig zijn. Wij zijn tenslotte beschaafde dieren!
Het liefste nog, halen we de max uit het samenzijn, zonder al teveel ergernissen aan elkaar. Dit doen we door herhaaldelijk zeiken en wederzijdse afspraken te maken. We richten elkaar af, en de rest zijn regels. Het liefste denken alle twee dat ze de baas zijn. Dan kan wanneer bijvoorbeeld de man, zich laat domineren op momenten en in kwesties die hij zelf niet belangrijk vindt. Dan weegt het amper. En bij de vrouw omgekeerd. Laat ieder het zijne.

Houden van, zoals we dit implementeren, bestaat niet en is onnatuurlijk. Bewondering. Het houden van, is dan als een onzelfzuchtige houding waarin je een bewondering koestert, en een voorbeeld neemt aan diegene die je bewondert. Wat je doet als je zegt; "ik houd van haar", dan koester je datgene wat je hebt. Het koesteren is dan het vieren van je bezit. En iets wat je bezit, waardeer je niet om diens vrijheid, want bezit maak je eigen. Alle bezit, daarin spiegelen wij onszelf, wij maken een vergelijking. Een vrouw die je koestert, wil je perfect hebben. Non-conformistisch! Je kunt niets koesteren dat tegenwerkt. Dat gaat ten koste van het plezier wat je eraan hebt.

"Jij bevestigt mij, dan doe ik dat bij jou"
"Laten we afspreken dat het echt is, wanneer we elkaar voor de gek houden... "

Leven in de fantasie, is een leven kiezen in de werkelijkheid.
Want niets is werkelijk, zonder jouw goedkeuring en zonder jouw geloof.
En dat wat wij niet kiezen, is wat ons kan belemmeren, omdat we er geen grip op hebben.
Deze valkuil, daaraan ontsnapt de relatie.
Totdat de 'afspraak' verbroken wordt, en het spel is bedorven

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=31x2WpuSAkA#!

Ik geloof helemaal niets van het thema; Houden van en verliefd zijn. Verliefdheid is dan de opperste staat waarin het ego floreert. Het bezit in je armen, dat geile bezit wat jou aanbidt.
Je spiegeltje die alleen moois terugkaatst.
Weet je waarom ik niets geloof van liefde, en wel geloof in de drijfveer van seks? Omdat een zwangere vrouw, teveel is liefgehad, er is kennelijk teveel van haar gehouden op een manier die toevallig alleen maar kenbaar wordt gemaakt via de kut.
Daar loopt het toch altijd op uit, de dierlijke seks. De daad, en wat je liefde noemt zijn de slingers die je erboven hangt! Om het feestje een beetje op te leuken. Maar speel het wel in die volgorde, eerst de lust, de seks, en de liefde op plek nummer twee... Een verre twee. Want liefde is bijzaak. Liefde is jouw trots op hetgeen je denkt te bezitten. Maar als die $%*&# bij je wegloopt, waar is je liefde dan? Dat zal ik je vertellen; Dat is nu een berg haat!
En als iets zo snel transformeert, dan is het niet echt, maar een grote schijnvertoning.

De balle!


woensdag 6 juni 2012

De stadsmeiden van nu

Ik kom veel in Amsterdam, ik studeer daar en werk er af en toe. Wat mij tegenstaat en dwarszit, zijn de egoïstische, wraakzuchtig en hatelijke actrices die in één grote maskerade op hoge hakken blikken uitdelen die verlammend werken op mijn frisse gemoed. Die als een bijl mijn blije verwachting van de mens, maar ook mijn heteroseksuele affectie naar de vrouw doormidden klieven.
Deze stad zit vol met naargeestig Surinaams egocentrisch Kentucky fried chicken geteisem. Allemaal te dik, te onbeschoft en leven in hun eigen wereld, namelijk die van rappers met gouden tanden, en een scheve pet, (meestal een crimineel vanjewelste).
Daar loopt ze hoor, in een te strakke spijkerbroek, haren strak met cocosvet, geëpileerde wenkbrauwen tot een model "vampier", nog geen 18 jaar met een kinderwagen kroost. Moet toegeven, die negroïde kindjes huilen van alle volkeren het minst!
Kennelijk gedijd dat al goed met het ingebouwde ritme op de pas van moeders mee..
Die vlotte pas, altijd een onbegrepen haast, totdat het op eten aankomt, dan smullen ze net eventjes te lang van hun kippetjes, hamburgers en te grote bekers cola. Waarmee ze zich gelijk kunnen afmeten als de Amerikanen van Holland.
Ik heb niets tegen buitenlandse mensen, sterker nog, ik vind het prachtig. Geef mij maar een wereld die anders is. Maar please, kijk niet zo ongelooflijk arrogant en koud! Dat je gevoel en emotie gelijk zijn aan een kikker die net uit zijn winterslaap omhoog komt, -misschien ook met datzelfde verstand?- geeft je geen vrijbrief dit dan ook zo natuurlijk als het je is ingegeven uit te dragen. Acteer dan a.u.b. een beetje fatsoen. Acteren is je natuurtalent, maar ik begrijp het wel... Jaa, ik snap die houding wel. De Hollandse dames, die haten jullie. vooral die blondines, waar jullie kerels zo op kicken. tja..., en daarbij nemen we even de competitiedrift in ogenschouw, en plotseling wordt alles duidelijk. 
Die grimas is als een fototactische respons van een plant naar het licht, alleen in dit geval van licht naar duisternis. 

De stadsnegerin in Amsterdam, is er niet eentje waar je spontaan vrolijk van wordt. Toch zijn het best heel mooie dames, met hun eigen schoonheid. Maar zeg dat ze maar, als je durft!
Deze dames zijn ehh buitenproportioneel gespierd en agressief. Nu weten we al dat de neger breder en gespierder is gebouwd dan de stakkerige blanke die op een zinloze manier de sportschoolhouder rijk maakt in de hoop zijn donkere broeder te evenaren. Lukt niet! Zij zijn (volgens Chris Rock) vroeger geselecteerd op hun spierkracht. Ik geloof dat. Ik dwaal af.., maar waar het op aankomt is dit. Als zelfs de neger man bang is als zijn vrouw kwaad wordt, waar sta ik dan? ;)

Juist, we kijken het maar aan, en laten het allemaal rustig gebeuren. Voor je het weet, heb je een roei voor je kanis te pakken! Maak ze maar niet boos!! geef ze een extra Macdonnald's en zorg dat ze lekker veel eten, want als je dan toch besluit er iets van te zeggen, weet je in ieder geval dat je wel harder kunt rennen!

maandag 4 juni 2012

Sam's "Death and the present moment" epiloog


                     https://www.youtube.com/watch?v=ITTxTCz4Ums

Sam's schitterende visie met goede voorbeelden laat ons zien hoe het is om rationeel gelukkig te zijn. Dit zonder jezelf te bedotten, maar open en eerlijk met vol verstand.
zijn visie sluit goed aan op die van andere grote denkers als o.a. Osho, R.Dawkins, R. Feynman, A.Schopenhauer en F. Nietzsche.
Sam's revolutionaire visie is de vereniging van stijlen. Toen ik Sam Harris voor het eerst hoorde praten (via internet) op een conventie in 2006 genaamd "Beyond belief", wist ik meteen dat deze man het ver zou kunnen schoppen. Hij sprong er als het ware uit, tussen al die geleerde koppen. Dit was geen naprater, maar een unieke éénsoortige regenboogpapegaai. Hij omvatte het hele spectrum.
Sinds 2006 volg ik Sam met veel aandacht en plezier. (hij heeft sindsdien een paar bestsellers geschreven, en is enorm populair. Een van de betere debatteurs, en spreekt rustig, beheerst en helder. Voor mij is Sam één van de meest respectabele denkers van deze tijd)
Zijn toespraken, essays en boeken werken bevrijdend. Het opent deuren. Zijn filosofische achtergrond heeft hem een stijl meegegeven om analytisch en structureel een probleem te ontrafelen en te herschikken tot een doorzichtig perfect geheel.
Wat hij werkelijk zegt, correspondeert met de visie van een Lao-tsé als de bloemen van het Oosten, gecombinerd met wetenschappelijk gefundeerde werkelijkheid. Geen gezweef, maar het beste van beiden. Geen banale kale feiten, maar de feiten als muur rondom een gekleurde tuin.
In deze lezing past hij een gedurfde techniek toe, die Osho destijds hanteerde. Mensen terug te brengen naar het moment. Een geweldige gewaagde zet! (voor een grote groep atheïsten, krijgt hij de hele zaal plat, waartussen een paar bekende wetenschappers. Wat hij doet is het denkende subject van het brein, uit zijn eigen doolhof van gedachten te leiden. Dit vereist een overgave van het publiek en een vertrouwen. Maar dat zit bij Sam wel goed!)
Zodoende laat hij ipv alleen over die tuin te vertellen, ook de mensen die tuin zien.
Brengt de mensen terug naar de oorsprong van hun werkelijke zelf. Net als een bloem, het resultaat is van het zaad dat het bevatte. Op die momenten zitten de mensen op één lijn, alvorens zij weer "wakker" worden en hun denken weer wordt opgeslokt door de gedachte aan verleden en verwachtingen van het heden. Als jojo's tussen tijdsfacetten van het ideaal, en slachtoffers van gemiste kansen.
Ik heb ooit een gedicht geschreven getiteld: "De Wereldtuin", eenzelfde metafoor voor werkelijke schoonheid. http://gedichtenvanemil.blogspot.nl/2010/10/de-wereldtuin.html

Maar toch moet ik -hoewel ik Sam heel erg bewonder- kritisch zijn. Uiteraard is dit een poging, een nieuw denkmodel als substituut voor religie neer te zetten. En ik weet dat in zijn goede bedoelingen de mens een deel van zijn vrijheid terug te willen geven,-dat stuk wat tot op heden grotendeels de mensheid op een zekere manier dom of naïef heeft gehouden- toch niet geholpen is met deze visie.
Het is de zoveelste Utopia redenatie. Ik zeg -wetende dat je niets kunt sturen en veranderen zonder dwang,straf of beloning-, laat al dat is voor wat het is.
Er zijn te veel hervormers geweest en langzaam aan komt die verschuiving ook tot stand. Religie verliest zijn grip ook zonder het debat van rede.
Ik twijfel aan de aard van de menselijke geest in die zin, dat het voor mij geen gegeven feit is, dat iedereen het beste af is in een wereld waarin het intellect zijn bestaansrecht draagt, puur uit het simpele gegeven dat het gewoonten retorisch kan ontkrachten. Wij hebben drama, spelletjes en misère nodig. Surrogaat objecten als een god, geesten en de gedachte aan een overleden opa die vanuit het dodenrijk met je meedenkt. Dit omdat wij dit kunnen verzinnen. Het is een wezenlijk onderdeel van onze capaciteit, en die moet je niet selectief uitschakelen.
Net zoals het getrainde brein dat jaren lang is gevoed door het academische klimaat, zich ergert aan de in zijn ogen simpelheid en domme botheid van diens omgeving die heel anders naar de wereld kijkt.

Vrijheid, dat wil je de mens zoveel mogelijk geven. Maar niet te veel, dan wordt het gevaarlijk. Wat overblijft, is vrij kunnen voelen. En dat is wat Sam poogt te geven. Daar is niets mis mee.
De reden dat religie onder druk wordt gezet vanuit atheïstische zienswijze is grotendeels vanuit de overtuiging dat het geloof iets is dat aan de mens is opgelegd, en in vrijheid belemmert door al haar regels en voorschriften. Een geloof behelst veel meer dan leuke verhaaltjes uit een boek. Het zegt ook hoe je moet leven. En wie houdt er nu van de ketens die hem gevangen zetten?
Probleem is; Zo zien de aanhangers dat niet.
Tegenargument is; "Nee, nogal wiedes, zij zien het niet zelf, omdat ze er middenin leven. Zij zijn geketend opgevoed. zij aanbidden hun geestelijk gevangenschap omdat het met alles in hun beleving is vergroeid en dus samenhangt." Het vormt hun fundament.
Wat Sam Harris doet, en velen met hem, is niet alleen kritiek uiten op wat er mis is met religie, maar er een perfecte leer en zienswijze voor terug te geven. Een nieuw fundament! Wel zo aardig...
Bovendien is het goed om controverse uit te dragen, want hoe groter het gedachte aanbod, hoe meer keus, hoe meer vrijheid!


donderdag 12 april 2012

Waar geloof jij in?

-Over het eeuwige debacle tussen pseudowetenschap en wetenschap.-

De zwevende criticasters en de logische irritatie van de eerlijke gestrafte

"Het wordt tijd voor korte metten!":

Het is als twee kinderen in de klas. Het ene kind krijgt bij alles wat hij zegt straf, en het andere kind mag alles zomaar flikken, zonder straf. Dit is het geval met wetenschap en spiritualiteit. Wanneer wetenschappers iets beweren, moeten ze dat heel goed onderbouwen. Veel kritiek, en controle. Maar spirituele claims zijn nooit onderbouwd, verklaren niets. Je moet het alleen maar geloven. Sterker nog, in wetenschappelijke disciplines, is het zo, dat hoe meer je beweert, hoe moeilijkere claims je maakt, des te harder wordt het bewijs dat je moet aandragen. Deze gaan hand in hand. Het ene kan niet bestaan zonder het andere. -Wie hoog klimt, valt hard.-
Maar in spirituele hobby's, is dat principe juist omgekeerd. Hoe belachelijker de bewering, zoals praten met overleden mensen, des te minder tekst en uitleg je krijgt. "het is gewoon zo" Dit is de wereld op zijn kop! Ik vind het laf, flauw, en zelfs lichtelijk misselijkmakend. En stoor me er vreselijk aan, wanneer zulke types ook maar één keer uithalen naar de wetenschap, wat wel een eerlijke toetsing ondergaat.

"Meester, dat jongetje naast me stak net zijn tong uit toen u niet keek!"

Het is gewoon weer een vorm van baldadigheid, als het kleine kind in de klas, maar zou in dit geval, eerlijk is eerlijk, een flink pak voor z'n reet moeten krijgen!

Noot
Het klopt dat het brave jongetje zijn tong uitstak naar de etter links van hem. maar hij deed dat omdat het vervelende mannetje tijdens het proefwerk voortdurend zat af te kijken. (met het risico dat hierdoor beiden een onvoldoende kregen) Toen de meester de cijfers teruggaf, bleek de afkijker alles fout te hebben overgenomen, maar kreeg bij gratie van de meester een 6, en het eerlijke ventje een 7.


Dit verhaaltje is een metafoor, en alles wat ik hier beschrijf is dubbelzinnig. Een betere manier om iets te verduidelijken is er volgens mij niet.
Pseudowetenschappelijke bezigheden ontlopen voortdurend aan oprechte kritiek. Zijn afkijkers en apen alles na en interpreteren dat weer op hun manier, waardoor voor de slecht geïnformeerde onder ons, een sterke verwarring optreedt. Wetenschappelijk vakjargon wordt gekopieerd, en zo jatten ze letterlijk de meerwaarde, net als dat je een ander het kaas van zijn brood steelt.
Toch krijgen ze erkenning! Meer dan 70% spiritualiteit, ten opzichte van wetenschap, wordt er verkocht in de boekenwinkels.
Wanneer er een theorie wordt vervangen in de natuurkunde, roepen ze al gauw, "zie je wel!", en menen daardoor een gelijke stand te bereiken, of op z'n minst de geloofwaardigheid van wetenschap als poten onder een kruk vandaan te kunnen schoppen. Ze komen er veel te gemakkelijk mee weg, en worden overal geaccepteerd en gelooft. Maar alles wat ze doen is leugenachtig en nep! Spirituele praktijken zijn als dwarse, verwaande, baldadige kinderen, die overal mee wegkomen.


"Pseudowetenschappen zijn de kleine viezige schoothondjes van vader wetenschap, die overal schijten waar het niet mag. Maar hun hoopje zo goed weten te verbergen, dat je het net niet ziet, totdat je erin trapt!" 
 

donderdag 15 maart 2012

Gedachte vs ervaring


Heb hier ook heel veel over nagedacht. En elke minuut was er een teveel. Je kunt "volgens mij" (en dit zet ik één keer neer, de rest moet je er bij bedenken, anders moet ik steeds "volgens mij" zeggen) niet met je denken de liefde begrijpen. Ze zijn haast elkaars tegenpool. Liefde is een ervaring, en de gedachte heeft hier niets te zoeken. Wil je de liefde slim spelen, heb je op voorhand verloren.
Je vraag, wat is nou echte liefde, is gesteld vanuit het denken. Je logica. Dit is een verkeerd uitgangspunt. Je zou de vraag niet moeten stellen. Sterker nog, je zou je gedachten juist moeten negeren, want kennelijk zit die je in de weg. Anders zou je liefde voelen, vanaf het eerste moment dat je denken stopt. Waar liefde is, is geen gedachte, geen tijd beleving.
Ik heb met mijn logica de liefde beschreven in 3-4 A4 tjes. Ik zal het jullie besparen, maar voor wie het wenst? I will please you. -laat je email achter-
Maar pas op, het lijkt logisch en kloppend. Het beschrijft liefde als mechanisme. Toch blijft de ervaring altijd nieuw. Er bestaat niet zoiets als liefde herbeleven. Liefde is altijd nieuw en anders, omdat alles altijd overal verandert. Het heelal is reuring. Alleen de geest, wilt de beleving in een kader vangen, en een beschrijving eronder plaatsen. Kijk!, dit is het.
Meer niet.

En dan een ander onderwerp wat je aansneed. Onvoorwaardelijke liefde, is een innerlijke afspraak naleven. En heeft niets te maken met een reflecteren op wat je ziet en voelt. Immers, ongeacht wat en hoe, je houdt toch wel van diegene. Dat lijkt weer op 'dingen aan banden leggen'

Uiteindelijk is het wat wij mensen ervan verwachten, en dan blijft er slechts de som over; verwachting - beeld van de situatie = oordeel. Dit is geheel afhankelijk van ieder individu. De een is teleurgesteld en zet zijn denken in werking in de hoop het te begrijpen. Helaas zie je vaak een neerwaartse spiraal. Liefde en denken, gaan niet samen.

Ik denk dat het kernwoord hier is; vertrouwen. Is het niet alleen wanhoop, dat ons ontevreden maakt?

Verder, zijn we voortdurend in strijd met onszelf, het gevoel en de gedachte. Daarom zeggen ze niet voor niets, eerst jezelf op orde, en liefde voelen, voordat je verder kijkt. Een ander kan het niet doen voor je. Ik las vandaag nog een mooie zin.

Paul Scherer;

“De liefde is verkwistend. Zij rekent niet, ze staat altijd rood”


Wanhoop niet! Wanhoop brengt je op een dwaalspoor


Twee theorieën, twee typen mensen -

"Brein-appen" Brein applicatie theorie

Iedereen kent de Iphone en soortgelijke mobiele toestellen. Daar zijn talloze te downloaden applicaties voor. Je zet er gewoon op wat je leuk vindt! Er is voor iedereen wel wat.
De brein applicatie theorie..., dit is een hobby voor de wat minder begaafden. Zij nemen een bepaald aantrekkelijk en of interessant stukje New-age tot zich. Ze horen ervan, kijken ernaar op tv, en dan voltrekt wel of niet de beslissing, ik geloof dit en voeg het toe aan mijn brein onder de noemer; "leuk!"
Zij verdiepen zich echter niet in alle regels. Ze kunnen er ook niet zoveel over vertellen. Zo kunnen er heel veel brein applicaties naast elkaar bestaan. Astrologie, tarot, Engelen, communiceren met overledenen, wichelroedes, aardstralen, aura's, noem het allemaal maar op.
Dit conflicteert niet met elkaar, omdat deze hobby's niet op logica en waarheid zijn gegrondvest, maar als losse leuke dingetjes zijn toegevoegd aan het repertoire. Nieuwe 'brein apps'. Het trekt ze aan, ze weten niet goed waarom. Gewoon interessant.
Ze houden van kant en klare concepten. Ze kopiëren het idee of gedachtegoed.
Stelling: ~Hebben ze zelf soms weinig fantasie?~


Pleister theorie; Een "pleister" over de wond

Deze theorie verklaart die groep mensen die er wel heel veel tijd in steken en zich grondig verdiepen. Meestal de meer intelligente mensen. Zij verdiepen zich in een of meerdere takken. Geen broodwinning, maar puur voor eigen lol. Het fascineert ze en ze delen het met mensen die ze goed kennen. Uit vrienden kringen en familie. De bekende reken trucjes. Letters en getallen, geboortecijfers, alles kan er een rol in spelen. Namen enz. Dit is best een werk, en het ziet er verbluffend uit. Helemaal als de uitkomst, een suggestief bericht, jou zelf de links laat leggen.
Waarom pleister theorie? Omdat ik geloof, zeker omdat mensen uit deze groep wel degelijk over een gezond verstand beschikken, en hun interesses op de spirituele markt ook veel beperkter zijn. Zij houden het bij 1 of 2 vormen. En lezen er boeken vol over, welke ze tot in detail begrijpen. Daarom ga ik ervan uit dat deze hele hobby een pleister is voor een onverwerkt trauma. Het stilt de pijn, en leidt af. Het verklaart ook de energie waarmee steeds meer details worden vergaard, en het enthousiasme waarmee ze werken. Het moet iets vervangen wat ze wellicht vroeger zijn misgelopen, een niet behaald doel bijvoorbeeld. Onafgemaakte dromen, niet behaalde doelen.
Het is ook erg oneerlijk om daarom alle mensen die zich bezig houden met bepaalde spirituele hobby's, over één kam te scheren. Het zijn sowieso twee heel aparte groepen, waarvan de Brain-appers, die overgrote meerderheid vormen. De pleister-hobbyisten kunnen trouwens naast hun vreemde hobby, over een zeer goed onderscheidingsvermogen beschikken. Heel kritisch zijn naar informatie. En dat is het paradoxale hiervan, als ze diezelfde kritische houding hadden tegenover hun astrologie of numerologie, dan waren ze er nooit mee begonnen. Dit veronderstelt dat er ergens een gat moet hebben gezeten, een blinde vlek in het beredeneren. De objectiviteit is in deze mensen selectief uitgeschakeld. Dat zou dan het trauma kunnen zijn, wat voorrang heeft boven de rede. Alles behalve die pijn...
Hoe de pleister hobbyisten erop zijn gekomen om zich te verdiepen in iets wat irreëel is, is te verklaren uit de ontstane wanhoop na die traumatische ervaring. Wanhoop maakt tijdelijk labiel, en er ontstaan gaten in je onderscheidingsvermogen. Deze ruimte wordt naar hartenlust opgevuld met iets 'nieuws' (denk aan handlezen, numerologie, astrologie) wat eigenlijk hetzelfde effect als hetgeen in je leven net is misluk, zou moeten geven.. Omdat deze "hobby's" iets magisch bezitten, een zekere boven natuurlijke lading, mits het waar zou zijn. En dàt is nou een vervelend punt. En om dit te versoepelen hoeven zij alleen nog maar hun kritiek op dit gebied uit te schakelen. Zo houden ze sowieso zichzelf niet voor de gek. Zo heb ik het effect van selectieve objectiviteit verklaard. Dit is een trauma vervanger. Trauma's kunnen een leven lang blijven zeuren. De vraag is; wat is beter? Na die vervelende gebeurtenis even door de modder en hopelijk daarna weer sterk terug, of kiezen we voor de snelle troost, met gedeeltelijke zelfverloochening? Ze hadden weinig te kiezen, want een mens is nu eenmaal niet meer bij volle verstand in wanhopige toestand. -we grijpen elke strohalm-




De gevoelsmens vs de rationeel ingestelde mens

-Geloof is altijd een keuze. En wat die keuze drijft zijn motivaties. Deze zijn afgestemd op hoop.-

- De eén vertrouwt op gunstige effecten in toekomende tijd,(mensen van waarden en principes)We vertrouwen op gezonde gedachten, (dit zijn rationele mensen)
Zij denken: "Wat waar is, is altijd goed, ongeacht of het in je voordeel is of niet. Principes zijn belangrijker dan eigen gewin."

- De ander rekent in dit moment,(gevoel bepaalt de keuze) Deze mensen spreken zichzelf veel tegen. Omdat hiervoor de context niet hoeft te veranderen, maar wel hun gevoel op dat moment. En deze bepaalt de richting, i.p.v de regel. Dus eenzelfde situatie, wordt telkens een andere beoordeling toegekend, ook afhankelijk van de persoon. Het is zeker niet fair, want zo krijg je ongelijke behandeling. "voortrekkerij"
Bijvoorbeeld; "als jongetjes vechten krijgen ze strafwerk, als meisjes vechten een waarschuwing.."
Voordeel is, gevoelsmensen zien eerder dan anderen aan je of je niet lekker in je vel zit, en ze zijn warmer in de omgang. Ze praten over gevoelens, -soms iets vaak- en winden er geen doekjes omheen.
Ander nadeel; Dit gebeurt dan weer wel in een sfeer van overdreven aanhang en interesse. Buitenstaanders worden min of meer "gedwongen" mee te gaan in deze trend, en anders voor koud aangezien. Ik noem het even zo, maar bot en gevoelloos is ook op zijn plek hier. Dit is natuurlijk niet zo, maar als buitenstaander, met een logica volgend brein, (die van de waarden en principes), kom je er niet gemakkelijk tussen. En aanpassen van de gevoelsmensen kun je vergeten, de aanpassing moet van jouw kant komen, omdat zij menen dichter bij hun gevoel te zitten.
Hekel punt, je zou denken, "ja dat klopt toch ook?" Nou nee, er is een verschil tussen. Zie je, de logische principe mensen, luisteren ook naar hun gevoel, alleen zij noemen het verstand. En als dat verstand zijn goedkeuring heeft gegeven, is het dus net of je naar je gevoel luistert. Het verschil is, dat de spirituele gevoelsmens, zijn logica actief negeert, en diens gevoel een overblijfsel is van onberedeneerd gedachtegoed, welke alle kanten uit kan gaan.



De farce van romantiek

Vanaf het moment dat je hem erin duwt, vanaf dat moment is het gedaan met de romantiek.


In dat moment verval je beide in een toegeven aan lust. De climax is behaald, en alleen kunstmatig kun je dit herhalen. Alleen voor hen die dit in spelvorm weten te vatten, is herhaling mogelijk.
Het nieuwe en de spanning brachten je naar de climax, die hiermee tot einde komen. Nu duik je beide een andere fase in. Een terrein waarbij je in directe openheid en toenadering belandt. De lichamelijke afstand is overbrugd, maar de geestelijke kloof is nog steeds aanwezig. Maar omdat het lichamelijke elkaar zo hevig aantrekt, ontzien beide partijen hun psyche, en verdrukken deze. Meningen, gevoelens irritatie punten van vóórs en tegens, ze worden allemaal tijdelijk weggestopt. Zo ontstaat een beeld van volledige eenstemmigheid, maar dit is een leugen. Er is op het geestelijk vlak nog geen contact gemaakt. De werkelijke misverstanden (al zouden deze er zijn) zijn in deze fase niet eens aan bod gekomen, en werden om het seksuele plezier genegeerd. Alles wat dit spel kon bederven, zal later onherroepelijk zijn intrede doen. En juist als het seksuele in gewoonte vervalt, en dit niet langer de hoofdmoot van het samenzijn is, en beide partijen in een meer open vorm van sociaal toegeven zijn beland, (meer gericht naar buiten) gaan we zien dat datgene wat voor de handigheid werd vermeden, nu als grootste storende factor het spel bederft.


Romantiek is helaas een zeldzaamheid, en dit is de reden dat er innerlijk om wordt gestreden. Al was het een alledaags gebeuren, dan zouden we ook niet onze gedachten wegstoppen om het seksuele spel niet te bederven. Dit maakt de romantiek zo hevig, en in die hevigheid gaan we dingen ontzien. Werkelijke waarden en zaken die belangrijk voor ons zijn, dingen die de partner zou moeten weten, worden weggestopt, in de hoop dat dit zich later vanzelf zal gaan zetten. Eerst het intieme contact, daarna praten??
En daar zul je achter komen. Een hardere en duidelijkere realisatie van de kloof tussen lichaam en geest kom je niet beter tegen dan op het terrein van liefde. Alleen als romantiek een vanzelfsprekendheid zou zijn, i.p.v. een zeldzaamheid, pas dan kreeg niemand de angst en daarmee de behoefte om zichzelf in de ander te ontzien. Dan maakten we ons niet druk, of jouw ideeën botsen met die van je mogelijke partner. Dan past de ander wellicht beter.
"Nood breekt wetten", in dit geval jezelf, je eigen leefregels en opinie. Alle versier trucks, boekjes, trainingen, zijn allemaal methoden jezelf weg te cijferen, en datgene te doen, wat tot resultaat leidt.
Pure romance is leven in het moment, zonder angst, maar met gezond verlangen en een open gezicht. 
Daarbij wordt natuurlijk niet gekeken naar effecten op lange termijn. Nee, de seks daad, en meer niet. Maar wat mannen willen is niet een snelle wip scoren, maar intimiteit ervaren. Erkend worden, en geliefd zijn. Maar omdat dit te ver weg lijkt, proberen we de snelle manier. Niet wetende dat deze 'manier' de reden is dat je nog verder van de kans verwijdert, echt je doel te verwezenlijken. Die mensen die one-night stands doen, hebben meestal een sterke bindingsangst. Ze spelen de klootzak, om aan die intimiteit te ontkomen. De geestelijke intimiteit die volgt op de lichamelijke! Zij komen nooit verder dan tot het niveau van het lichaam. Geen wonder dat voor sommigen een goed uiterlijk alles is, want meer is er in hun beleving ook echt niet.
Romantiek kan alleen bestaan in afwezigheid van angst. Omdat angst je transformeert en je in een persoonlijke defensieve staat brengt over je zwaktes. Misschien zijn het wel juist die zwaktes, die de partner in je zou kunnen waarderen. De kwetsbaarheid in een mens, zegt meer dan dat wat sterk in hem is.

Een zweef-teven tijdperk

Help, ik kan er niet meer tegen. Ik weet nu wel dat de wereld vol is, en het overal druk is, en dat er mensen zijn met problemen, eenzaamheid en liefdeloze levens. Maar dat er dan ergens ook maar één gluiperd hoeft op te staan, met een vredige glimlach, die een boek schrijft met sappige woorden, waarin beschreven staat hoe je blij met jezelf kunt worden, daarmee ook direct een bestseller schrijft, vind ik erg jammer.
Bekijk een interview met zo'n geweldige healer/ster, en alles wat ze zeggen is diezelfde non-informatieve ratel van clichés. Accepteer jezelf? zo hé die had ik nog niet gehoord!!
Gadverdegadver, schiet toch eens op. En waarom hebben zo velen daar die smakeloze behoefte aan? Hoe kan je leven zo miserabel zijn, dat je leugens koopt van oplichters, van meestal ongeschoolde domme zwetsers, om jezelf mee te troosten? Hoe is dat mogelijk, om echt alleen maar met je symbolen hersenhelft, die van de kleuren en abstractie, te luisteren, en daarbij volledig je logica te negeren?? Hoe?!
Want er staat echt niets in die boeken dat enige inhoudelijke waarde bevat. Het is een berg met lieve woorden mensen! Allemaal kleine aaitjes over je bange kind. Allemaal ballonnen voor je schaafjes, allemaal gekleurde pleisters voor elke druppel bloed.
Hupsa daar komt weer zo'n boek uit, in felle kleuren, met een titel die kort uitlegt dat het lijden vanaf hier stopt! Het is een titel met een troostende tekst. Diegenen die troost zoeken, herkennen meteen het boek. "Hier!! Hier lig ik, vol met troost! Koop mij maar, "healing voor de ziel" Quantum genezing", Deze dan, "Leven in liefde met jezelf" Zal die het doen dan? Zou het? Ik vrees van niet.
Weet je wat ik denk, het is weer gewoon het semantische effect wat die troost geeft. Het zijn de zachte woorden waar je met je ogen over glijdt. Elk woord is in ons brein gekoppeld met een gevoel, ervaring. Die boeken buiten dit effect uit. Totdat...., totdat je ervan afhankelijk bent geworden. Juist.., als een drug. Alles wat je afhankelijk maakt is een drug.

Als je een spiritueel boek leest, en er wordt je gezegd; 'hervindt de balans in je leven, balans is wat je nodig hebt', dan ben jij als lezer geneigd te denken; "ja balans, dat is zeker goed! Dat heb ik nodig" Je erkent de waarde van balans, je bent het er fijn mee eens. Dat alleen al, geeft je een goed gevoel. Lekker herkenning vinden hè? Alleen alles wat je zou moeten doen, om die balans in je leven te krijgen, doe je niet... Volgens mij ontstaat balans uit een zekere continuïteit van bezigheden, en niet het lezen van het woord! Het beamen van de noodzaak het te hebben. Twee heel verschillende dingen. Om gelukkig te zijn, is in de eerste plaats niet het boek te lezen dat zegt hoe je gelukkig moet zijn. Hoe belangrijk balans is, of bewustzijn is. Nee, om bewust te zijn, is misschien wel in eerste plaats vereist dat je ziet en snapt hoe dit boek wat je gekocht hebt, werkt! (help)

Een Christen haalt zijn motivatie uit de bijbel, een Moslim uit de koran. Ze weten wat ze kunnen verwachten, en als ze nieuwe fundamentalistische brandstof nodig hebben, volstaan een paar bladzijden...
En depressies blus je uit met spirituele hotemetotem. Felle kleuren, bloemen, glimlachende/ grijnzende oudere vrouwen, of mid 50 grijze mannen... (single natuurlijk) Ze zijn heel begrijpend, en vertellen hoe je jezelf kunt genezen. Meestal komt het hier op neer;

Past u op voor de clichématige confrontatie!!! Wie hier niet tegen kan, sla 1 alinea over....
Geloof in jezelf, denk aan leuke dingen, zeg niet dat je iets niet kan, wees goed voor anderen, vooral veel voelen, bewust zijn, en het gaat veel en veel verder. Iedere schrijver geeft een eigen draai aan hetzelfde fenomeen. Vrede -liefde -rust-ontspanning, voel je het effect al van de woorden? :)
Zal ik even doorgaan dan? "Liefde, zachte armen, wolken, blijheid, kinderen, ziel, rust, kussen, troost, dieren, vrijheid, kracht, samen, vrolijk, zachtheid", (laat de woorden hun effect maar doen) zo werken de spirituele boeken, met natuurlijk her en der zelfstandig naamwoorden, bijvoeglijk naamwoorden en lidwoorden ertussen....
(ik heb even Gregg Braden aangezet,http://www.youtube.com/watch?v=vRQeIsfQtE4
een idioot vanjewelste en terwijl ik met afgrijzen luister naar deze gek, probeer ik een rijtje te maken van de lulkoek. Meneer praat over wetenschap om zich te scharen bij de deze tak van beroeps beoefening. (ik noteer snel wat ik hoor....)
'2001 sept 11, satellieten!! (klinkt als complottheorie) vreemde signalen van satellieten, magnetische veranderingen, wetenschap had het nooit eerder gezien, spikes te zien op die data, nadat een vliegtuig in tower vloog. Wetenschap is vals op twee dingen; het ziet geen verbanden, alleen losstaande dingen. enz enz. ik stop dit wordt me teveel! Deze man is krankzinnig, maar zijn boeken verkopen geweldig.' wat erg....Denk echt dat onze Gregg lijdt aan schizofrenie ofzo. Want waar de hele wetenschap niet in slaagt, daar komt het feitelijk op neer, dat weet hij wel!!
Drugs, leugens voor het feel good gevoel. Geef mij mijn portie, dan kan ik weer voort! Gregg is de dealer, hij moet nieuwe leugens verzinnen, i.p.v de coke te versnijden. Het zijn andere dingen met eenzelfde doel. De dealer verkoopt een middel, dat middel heeft effect. Gregg verkoopt zijn middel (het boek) en de effecten zijn zinsbegoocheling. Een tijdelijke rust van binnen, een troost, net als de drugs een afleiding zijn. Alleen ieder kiest zijn manier. De een gaat voor alcohol, de ander rookt, weer een ander slikt pillen van de dokter, en een ander gebruikt niet-geregistreerde stoffen, van de nacht apotheek. XTC, en snuif in pakjes. Allemaal hebben we onze methoden. Liefst niet nodig om het op een van bovengenoemde manieren te doen. Dat zijn, zoals u al begrepen heeft, "de snelle manieren" Want om weer gelukkig te worden, kost tijd en moeite, maar bovenal geloof in jezelf, en anderen. Oeps!, laat ik nu maar stoppen, voordat u deze tekst misbruikt!!

We hebben het niet altijd gemakkelijk. Leven pakt ons op, en vaart een onaangename koers. Het is verleidelijk om die snelle weg te kiezen, waarmee we even tijdelijk weer terug zijn waar we waren. Weer even die rust, even dat feel-good gevoel vast.. Maar al gauw zakken we terug! Omdat de oorzaken niet zijn aangepakt. Het enige wat we doen, is erkennen van wat goed is. Daarvoor kopen en en lezen we de verhalen van hen die op onwetenschappelijke wijze verdienen aan jouw leed. Het helpt je echt, eventjes... Het geeft je een hand, het voelt goed! Maar weer zakken we terug, want we kunnen het niet zelf. En zelf is wat je moet, samen maar toch ook alleen, zonder mooie woorden, moeten we dat wat mooi en waardevol is, Waar Maken.

We leveren vrijheid en strijdlust in voor half-bakken oplossingen. Onze ruggengraat wordt week, en we verslappen. Maar we hebben nieuwe dragers gevonden! Zij begrijpen ons en dragen ons, of niet? Of zijn het gestoorde idioten waar wij als hulpeloze mensen teveel op vertrouwen?De mensen die doen alsof zij het weten, maar zonder de hulpeloze, nooit zo welvarend waren geworden. Dan stonden ze in een fabriek aan de lopende band! Het lijkt verdomd veel op een spel, met zieke regels. De ziekte erin is, dat wij geneigd zijn onszelf weg te cijferen, en alles op te hangen aan die illusie. Waren die boeken niet in eerste instantie jou als lezen sterker te maken? Nee! Want als je echt sterkt was, had je hun niet nodig. Deze mensen maken je afhankelijk, en komen met steeds nieuwe vreemde theorieën aandraven om je meer en meer te verwarren. 
~Ik zeg; Pas op! Dit werkt nog gemener dan alcohol en drugs! Dit werkt op het niveau van je denken, je perceptie van de wereld. Deze gluiperds knoeien, al of niet bewust van wat ze uitkramen, met je besturing!~
Maar jij bent het die informatie toelaat. Jij stelt je grenzen. Wees daarom selectief naar wie je luistert. Kijk naar de bron, wie zegt dit, waarom wordt dit gezegd, voor de spreker of voor het publiek? wie wordt hier beter van? enz enz...