Translate

maandag 27 februari 2012

Muziek met inhoud?

Inleiding

     ~Ontspannen met een wijntje, of achterover met muziek op,
                                   liefst niet nodig, want "zonder" maakt je sterker~

Ik ben van mening, dat mensen zonder die vlucht in muziek, sterker en stabieler zouden zijn.
En ook dat de muziek die ze luisteren en zoals men deze gebruikt, hen in een constante staat "gevangen houden" van emotionele afhankelijkheid ten aanzien van die muziek.

Dat was alles. Ik ben hiervan overtuigd, Noem me gek, dat mag, dat is jouw vrijheid. Ik zeg er het mijne van. Niet met de bedoeling mensen te schofferen, (ook al weet ik dat het zo wordt ervaren) Nee, ik wil graag ideeën delen. Dat gaat nooit zonder woede en ergernis, Helaas.... Ach, dat neem ik dan maar voor mijn rekening, in de hoop dat later iets ervan wordt doorgegeven, onthouden, en bovenal, profijt van wordt getrokken. Want ik ben helemaal vóór het STERKE individu. Ik heb als doel de mens zelf onafhankelijk en sterk te maken. Niet zoals wordt beoogt, saamhorigheid te vieren. Ik beschouw dat als laf en een zwakte. Eerder gevaarlijk. Maar dat is misschien te veel voor nu...

Oké, nou ik ben niet tegen muziek, zoals ik schrijf, alleen tegen de overwaardering van tekst in de song. Scheiding van tekst en melodie. Verder vind ik inderdaad, dat een veel luisteren naar muziek, je emotioneel zwakker maakt. Volgens mij treedt er emotionele labiliteit op, juist door het herhaaldelijk kwetsbaar opstellen vóór die zo geliefde muziek. Ik ben van mening dat het op-en -neer-gaan van je gevoel, (welke de muziek vereist en bewerkstelligt) een algeheel gebrek aan weerbaarheid tegen de beslommeringen van alledag teweegbrengt.
Dat beweer ik niet zomaar, ik loop al jaren met deze overtuiging rond in een wereld die voor mij dienst doet als laboratorium, waar ik nauwlettend observeer en leer. Het is een onderwerp wat steeds duidelijker wordt, en waarin ik steeds sterker begin te geloven. Ook ik kan erg genieten van een lied. Ook ik word van bepaalde nummers emotioneel. De vraag is niet of muziek voor mij hetzelfde doet als voor een ander, maar eerder of ik het mijzelf toesta daarin mee te gaan, en mijn gevoel prompt open stel op de momenten dat ik dat aan mijzelf vereis. Eerder dan af te wachten tot er uit mijzelf een emotionele weerbaarheid of nieuwe golf van kracht plaatsvindt, zonder stante pede mijzelf begin te doseren met liederen die een emotionele snaar weten te raken, en ik voor eventjes wordt ondergesneeuwd. Een dosis zogenaamde erkenning beloof aan mijn brein, van de hartenkreet van deze zanger/ (es). Zijn of haar emotie is de jouwe niet, en de redenen van die 'so called' emotie, diens stemverheffing waaraan jouw brein zich voor eventjes troost, zijn dan feitelijk om jou te bedonderen. Sterker nog, wie er gek genoeg voor is, hier niet doorheen prikt, en zijn gevoel erbij open stelt, kan er zijn eigen brein mee bedonderen. "Ohh wat geeft het me een kracht" Nee.., je vind troost en troost maakt je afhankelijk en zwak. Het is zelfverheerlijking, die jij als mens, in een waan laat leven van ultiem plezier. Deze "supra natuurlijke" geluiden (welke de natuur nooit kan produceren) verheffen je naar een climax. Het ritme geeft trance. En trance bevrijdt. Trance is lekker. Maar nu komt het! Tot zover is alles goed, dit kan ik niet tegenspreken, waarom zou ik? Tot hier heeft u als lezer zoiets van, "Ja dus Emil, en wat wou je nu verzinnen?"Climax, vrijheid, ontspanning..

Oké, het gevaar is, of gevaar, het lastige en vervelende hiervan is, dat net als bij drugs het geval is, dat het gewone niet langer bijzonder is, en het bijzondere gewoon wordt. Vroeg of laat moet er weer iets sterkers voor in de plaats komen. Muziek met een middel, hardere muziek, snellere muziek met sterkere middelen. Je bent gewoon je brein aan het fucken. Zie je nog wel de schoonheid van bomen en planten? Geniet je nog wel van die vogel in de tuin, die zijn liedje zingt? Want dat maak je mij niet wijs! Wie continu muziek luistert, heeft hier simpelweg geen oor meer voor. Maar jouw wereld is die waarin bomen groeien, en vogels fluiten. Waar wind door takken raast, waar regen klettert op de sloot en op de daken. Waar stemmen echoën in een woonwijk. Waar eenden kwaken, een vliegtuig over vliegt. (best irritant trouwens) Waar de buurman zijn best doet, om zich te ontspannen door een lied te zingen onder de douche. En waar je gillend met je handen op je oren wegrent wanneer je vader opera opzet, omdat die sukkel denkt dat het hoort bij zijn leeftijd en wijsheid. :)
Omdat dit nu eenmaal een hoge status heeft in bepaalde Klassen, maar waar kinderen nog de eerlijkheid van geest hebben, dit te schuwen. zij zijn nog niet verpest, door regels en gebruiken. een gillend niet te verstane opera zangeres, of Gregoriaanse muziek, ach, ergens in hun harten zal waarschijnlijk ook die rotte zwarte plek zitten, waarin die muziek dan ook prima in past. Tijdens je leven doe je nu eenmaal ook trauma's op... Gezond is het natuurlijk niet. (Lees Donald Duck ofzo...)
Nee, mensen houden van hun leed, het is HUN leed en daarin voelen zij zich thuis. Het heeft iets heel akeligs wat ik nu in ieder geval niet weet te omschrijven.


Tot Slot


Leven in een luxe, met veel supranormale prikkels, is ontwend raken aan je eigen natuurlijke leefomgeving. Wat je doet, is waar je aan gewend raakt. Alles went, en wordt gewoon op den duur. Wanneer je een stap terug gaat, bijvoorbeeld naar een kleiner huis, is dat alleen in het begin moeilijk. Ook andersom, wanneer je ineens rijk wordt, zul je daar in het begin extatisch over zijn. Na een maand niet meer..Sterker nog, er komt een dip.
Zo ook met ons gevoel, de dagen, jaren die we doorbrengen, waarin leuke en minder leuke dingen gebeuren, hebben pieken en dalen, en deze gaan vanzelf terug naar wat ik noem;

"Je natuurlijk gemiddelde"

Dit gaat automatisch, en het enige wat je doet is doorgaan en afwachten. Maar voor sommige mensen is dit niet voldoende. Zij regelen hun eigen gevoel wel! De roker, de drinker, de drugsgebruiker en de muziek verslaafde, maar ook de boekenwurm die door het vele lezen van andermans gedachten, bijna zijn eigen gedachten is kwijtgeraakt. Ze hebben allemaal iets gemeen. Ze hebben zichzelf afhankelijk gemaakt, en leven met een gebrek. Dit gebrek is ongeduld en wanhoop. Logisch want een brein dat gewend is aan een vlugge fix, leunt met zijn handen achter het hoofd, en wacht tot het vanzelf gaat. Dit "vanzelf" ben jij, die een boek pakt, en wegduikt in een vreemde fantasie, of snel weer haaltjes neemt van de joint of sigaret, of die broodnodige borrel inschenkt, of die veel te grote koptelefoon opzet, nadat je net wakker bent, en naar school moet. Je brein wordt niet eens gegund om rustig wakker te worden, jij gunt jezelf niet om je gedachten gewaar te worden, want het eigenwijze baasje trapt er herrie in.
Weet je, gedachten van jezelf zijn niet eng, niet vervelend of irritant. Ze zullen je wel gek maken, wanneer jij het nooit de tijd geeft om tot rust en harmonie te komen. Dan verander je langzaam in een neuroot. Dan verlies je langzaam de controle over je lijf en je denken. Krijg je tics, en ga je neuriën. Rusteloze benen ...
Ik stel voor dat iedereen een week de rust zoekt, in zichzelf duikt, en kijkt en gaat ontdekken wie diegene is die binnen in je regeert. Vrede met hem sluit, zijn excuses aanbiedt voor alle chaos waarmee je die goedzak extra hebt belast, en ik hoop echt dat je relaxed en vredig verder leeft. Die vogel aanhoort, de schoonheid ziet van de treurwilg in het half donker, en al het gewone zich weer tot schoonheid aan je openbaart. En de eerstvolgende keer dat je MTV ziet, keihard lacht en vervolgens uitzet. Deze shit heb jij niet nodig. Vermijdt de pest, dan gaat het best!

Einde
................................................

"Muziek geeft mijn leven inhoud"

Dat is een uitspraak die per definitie niet klopt, muziek is altijd oppervlakkig, daarom heet het muziek. Er zijn volgens mij twee soorten muziek, de ene muziek is de muziek zoals zij bedoeld is. Lekker weg te dromen, en even alles om je heen vergeten. Hierbij wordt niet gezongen, alleen maar geluiden, instrumenten en weet ik wat al niet meer. Die andere is de intensieve muziek, die eigenlijk niet onthaast, maar eerder nog meer toevoegt aan de dag. Het vraagt veel energie en aandacht. Maar het ergste is nog wel, dat mensen nog een bruikbare boodschap uit de woorden van de zanger menen te halen. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen;

"voor inhoud leest u boeken, en voor ontspanning luistert u muziek"

Alsof inhoud versterkt wordt door de geluiden. Het is tegendraads. Geluiden ontkrachten inhoud. Inhoud vereist selectie en verdieping, en verbreding. Inhoud vereist een gerichte focus. Muziek is een aaneenschakeling van chaotische melodieën om juist mensen te verhinderen van inhoud. Muziek heeft geen enkele inhoud, en juist dat vinden wij fijn, om zo te ontsnappen aan datgene wat binnen in je echt is. De horror van de stilte, de blootstelling en openbaring aan de inwendige stille stem, is wat we vermijden met muziek. Muziek is zo inhoudsloos, dat wij er inhoud aan geven, met onze reden. En omdat alle reden vals is, vermijd ik muziek.

Niets is, zonder beoordeling, en alleen ons brein, dus wij zelf, geven aan iets betekenis. Dat kan het beste in stilte. Wanneer 'ons brein' / (wij) het minst zijn afgeleid, heeft hij de meeste aandacht voor beoordeling van datgene wat buiten ons ligt. Vooral omdat er een harmonie in jezelf vereist is, om juist zuiver te kunnen oordelen. Geluiden in onze oren, beelden voor onze ogen, aanraking op de huid, en geur in onze neus, het zijn allemaal zenuwbanen die een plekje opeisen aan het verwerkingsapparaat. Hoe meer je het prikkelt, des te minder controle je erover hebt. Zo simpel is het.

Helaas wordt toch geprobeerd inhoud te verkrijgen door middel van melodie. Het meditatieve effect van het ritme van de muziek, voegt als het ware betekenis toe aan de tekst van het lied. Maar dat is bedrog en dit moet je inzien. Overwaardering. De klanken geven je een fijn gevoel, de tekst zal je een rotzorg wezen, het klinkt lekker. Als je goed luistert naar de tekst in gezongen muziek, dan vraag je jezelf af hoe het in godsnaam mogelijk is dat het zo goed wordt beoordeeld. Samenspel van tekst en klank, is voor slechte teksten een uitkomst, en goede teksten doe je tekort. Als je kijkt welke nummers/ songs het beste verkocht zijn, kom je snel tot de conclusie dat tekst niet de doorslaggevende factor is. Het gaat niet om inhoud. inhoud heeft een Shakespeare, een Gibran, een Nietzsche, een Dawkins enz enz... Zodra je een goed nummer inhoudelijk vergelijkt met een goede schrijver, schrik je. Dan slaan de liedjes ineens nergens meer op. Dan zie je het misbruik van tekst en melodie in een smerig samenspel. Twee valse verleiders in een bedrieglijk, irritant, storend schouwspel, die dankzij elkaar, een schijn weten te werpen welke een must lijkt voor je naïeve oortjes. Die oren die schreeuwen om afleiding, de helpende handen van het bange brein. Zij staan in contact met de buitenwereld, en vissen alles uit de lucht wat ook maar enigszins bruikbaar is.

Het luisteren naar mooie muziek is niet zonder prijs. Ik heb het niet over geld... mooie muziek, daarbij stel je jezelf open, en je maakt je daarmee kwetsbaar. Zou je dit niet doen, dan kon je ook niet zo intens genieten van de muziek! Er ontstaat een ruil. "Devil's joy, is never priceless.." Alles heeft een prijs. Dit keer wordt je kwetsbaar, en bij elk nummer dat je luistert, zul je inboeten. Voor genot, je ziel.
Het maakt ons op den duur tot een emotioneel wrak. Jawel, muziek maakt ons mensen week en meer weerloos. Dat komt omdat je voor je genot, -in dit geval het meer willen halen uit je muziek- jezelf extra kwetsbaar maakt, om zelfs de meest emotieloze noot, tot een warme welkome vriend te maken. Telkens weer, ontbloten wij onze borst, en geven wij ons over, aan de hebberige kreten van een radioslet. Ze doet maar, en zingt wat, en wij schaapjes vouwen onze handjes dicht, en laten een krokodillentraan. Meisjes huilen mee met zangeressen die ze niet anders kennen dan van de muziek. Het is niet dat de traan het bewijs is van ultieme bewondering, neen, deze traan is een eigengereide traan. Deze traan is het zielleafval van alle onverwerkte smuik, gegoten tot een medogenloze vorm van meelij en zelfverheerlijking.

 De muziekclip op TV. Er wordt in gezongen, en de stoere zanger in de video, kijkt je indringend en brutaal aan door de camera. "wauw, wat zal die een waarheid spreken dan!" Hij heeft zijn haren extra gek gekamd, om jouw aandacht nog meer op zichzelf te vestigen. Meestal ook erg typerende kledij, want alles is nodig om jouw naïviteit beet te grijpen, en je ziel uit te wringen tot er niets puurs meer in je lijf zit.Je moet worden tot één leeg individu net als hij zelf. Laten we met z'n allen lekker gek doen, de een nog gekker dan de ander, want alles komt in deze oppervlakkige wereld tenslotte neer op uiterlijke schijn...

Gadverdamme!!!!

Velen onder ons zijn van binnen in rustige toestand, chaotisch en verward. Sterker verward dan een rustig mens onder invloed van muziek. Voor hen is muziek de bliksemafleider van die innerlijke draak, maar ik vraag me af of chaos in ruil voor andere chaos, wel de juiste oplossing is! De eigen chaos zit binnenin, die andere komt van buiten via je oren binnen. Dus bovenop die puinhoop die er binnenin al zat! Dubbel dus...
Zou het niet beter zijn, eerst in je eigen onrust te duiken, en vervolgens te kijken waar die bron ellende vandaan komt, om deze actief te bestrijden, en vervolgens te kijken wat het je gaf? I.p.v, vuur met vuur te bestrijden? Ik weet het wel zeker, en het zijn stuk voor stuk de meest neurotische mensen onder ons, die muziek misbruiken als vlucht om aan hun eigen gedachten te ontkomen. Maar je kunt niet harder rennen dan de problematiek van vervelende gedachten. En voor diegenen die denken dat het normaal is om continu met een koptelefoon op je hoofd te lopen, en altijd en eeuwig in een ruimte zitten met muziek aan, nee, het is niet normaal. Maar sterker nog, het is ziekelijk en laf.

Vaak hoor je jonge mensen zeggen; "ik kan echt niet zonder muziek" Ik ga dan bijna over mijn nek, wanneer ik dit hoor. Eigenlijk is het heel triest. Ik beschouw dit ook niet meer als mensen, maar op hol gedraaide apparaten van vlees. Ze staan niet meer in het leven, en zijn zich haast nergens van bewust. Werkelijk alles ontgaat ze. Het enige wat hen bezighoudt, is de angst voor hun eigen gedachten, en het alert zijn hiervan, om op tijd in de afleiding te vluchten van de muziek. Net zoals een rook verslaafde braaf gehoor geeft aan de trek van zijn lijf, de graadmeter van zijn innerlijke onrust toevertrouwd is, zo is de muziek freak een asociale egoïstische zenuwlijder, die vervreemd is van zijn omgeving en bovenal, zichzelf.

Hij zal in afwezigheid van zijn zo geliefde en onmisbare muziek, een bovengemiddeld zelfvertrouwen en arrogantie krijgen. Want zonder muziek, is hij vreselijk alert. Zo alert zelf, dat er geen discussie wordt vermeden. De muziekfreak weet het allemaal wel. Nu heeft hij zich bewezen, en kan weer verder wegduffen onder het aanstootgevende beeld van een te grote koptelefoon. "ik ben nu niet bereikbaar"

Ik ben voor een scheiding van tekst en muziek. Het hoort niet samen. Wel zangklanken maar geen gezongen tekst. Omdat of de muziek de tekst tekort doet, of andersom. En als de muziek de tekst opkrikt, dan wordt de tekst overgewaardeerd, en dat is niet eerlijk ten opzichte van goede boeken, die juist geschreven worden op inhoud.

De ergernissen van een slanke popdiva met het verstand van een spliterwt, die achterlijke tekst zingt, maar door haar uiterlijk -dat onderdoet voor de gemiddelde straathoer in Venezuela die zich voor $ 10 dollar verkoopt- en goede gitaarmuziek toch steenrijk weet te worden. Dat klopt gewoon niet. Het is niets anders dan een ziekelijke ongegronde meerwaarde toekennen aan een domme slet, die dan alleen maar leuk zingt. Hoe staat dit tegenover een groot filosoof, die van zijn leven een uitdaging maakt om de meest complexe theorieën te ontrafelen, daar een boek mee schrijft, en pas na zijn dood door een handjevol erkent wordt? Het is een regelrechte schande!

Een popdiva verdient niet zoveel credit als ze krijgt. Het is niet fair, het is niet logisch en niet beter. en dat allemaal omdat mensen te laf zijn om in zichzelf te kijken. Wie wel in harmonie is, ziet gelijk in dat dit ziekelijk en gestoord is. De zangers en zangeressen zijn de propaganda van het laffe brein. Een René Vroger, met zijn slappe liedjes, is de pleister op de emotionele wonde van grijs Nederland. Het is niet goed, en zingen kan deze man ook niet! Net als zovelen niet kunnen zingen. hoe, zeg me godverdomme hoe het kan, dat die kloothommels dan toch zo beroemd worden? Toeval?? Naar voren geschoven marionetten? Ze hebben GEEN diepgang, GEEN grote inzichten, GEEN talenten, GEEN GEEN GEEN....

Het is allemaal de schuld van Barbie, dit opgemaakte poppenkreng, de perfectie die ze uitstraalt, het mooie haar, de nietszeggendheid ervan. Haar emotieloze blik, heeft half de wereld gevoed en gemaakt tot wat ze nu is geworden! De keuzes die de vrouwen maken, hebben hun vertaalslag gemaakt naar de noodsprongen die wij nu als mannen moeten wagen. Haar zin, haar wil, want via de kut, worden wij geboren!

Amen

donderdag 16 februari 2012

Valentijnsfilosofie


“Ik hou van je, mits! je als een joker voor me danst totdat ik niet meer om je kan lachen…”

De liefde die wij ervaren is een ondetermineerbaar gevoel van machteloosheid die een bepaalde kant opwijst. Dit centrale punt wordt ook wel partner genoemd.
De “overspringende vonk”, is niets meer dan een schijnheilige anti-pessimistische houding die wakker wordt geschrokken door een plotseling controleverlies.. Het masker van de geest, moet een noodsprong wagen, daar hij voor niets kan en mag buigen, moet hij het omhelzen. Een vriendschap met het onbegrepene…, wat anders geeft er meer voldoening, controle en gevoel van macht?

Het is de acteur die recht tegenover de natuur in duel is gelopen. Zijn pennenvriend van gene zijde
Deze zet hem oog in oog met zichzelf en al zijn tekortkomingen. Het is de spiegel van volmaakte onvolmaaktheid, en maakt je slaaf in een lijdende egostrijd naar perfectie. Afhankelijk dat je bent, maakt de laffe compromissen, en de sterke zijn kruistocht van zelfkastijding. Al hoewel ze nu met twee zijn, blijven ze beiden alleen en onvolmaakt, en het is niets meer dan dat hun samen zijn, diezelfde gids is naar die leegte. Het worden junkies van gevoelens, zwak en afhankelijk,  Het enige wat ze sterkt is hun medemens die wel in deze façade gelooft! Die houden leven in het spel.
“Zolang ik blijf lachen, blijf dan bij me! “

Nee.., Valentijnsdag prikt hier doorheen, en is als het ware een waarschuwing. Het lieve kaartje, de bloemen, of bonbons, zijn de voorzichtige indicatie dat er mogelijkerwijs meer vlees in de kuip zit.

“Ik schrik niet van je, ik zoek je zelf op”

“Laat mij je alvast voorbereiden op mijn plannen. Laten we even vergeten wat spontaan is, in deze woelige zee der gewoontedieren, die dood komen aandrijven op het vieze zand. Pik er de mooiste uit, zou ik zeggen. Verras jezelf met de mooist verpakte leugen. Want wij weten wat liefde is!!!”
Stuur je kaart naar de ijskoningin, zodat zij haar neus kan ophalen, en per brief jonger en kouder wordt
Zo is het maar net, eenrichtingsverkeer geeft de minste brokken…
Valentijn, wat verschrikkelijk, wat vreselijk. De liefdesvlinders..., deze knagende ratten die je van binnen opvreten in je hopeloze zoektocht van verderf naar geluk. En dan diegenen die ervan gevrijwaard bleven, zij voelen zich de verliezers. Hoe? Hoe is dit mogelijk? Als iedereen slaag krijgt, behalve jij, ja dan, dan voel je jezelf tekort gedaan.
“Waarom kreeg ik geen klap?!!”

Liefde is niet goed en mooi, want deze veilige haven maakt je slap en week. Ze rukt de pit uit de kaars, en zonder vlam ga je verder. Het kruid is nat, en spettert wat. Het ploft niet meer. De natuur heeft een wild paard getemd, als een nieuwe plek voor het jonge kroost. Stel dit zo lang mogelijk uit!!! Het vreet namelijk je inspiratie op, je geestdrift, en schaaft alle fijne randjes van je bolster. Deze vuurpit, waaruit zo’n beetje alles kan ontspruiten. De magische bal met stekels, "geef het geen warmte en water!" Want dan zie je de kwetsbaarheid, het verse groen, voer! voor elke langslopende ezel..