Over de onlogische methodiek in de recruitment business

Er staat in je cv dat je pro actief bent. De recruiter vraagt of dit klopt. Je bevestigt met ja. Dan krijg je het volgende .... De vraag, ‘kun je hier een voorbeeld bij geven?’ Waarom vraagt hij/ zij dit?

Kennelijk is je woord ‘JA’ niet genoeg, dus een voorbeeld dan wel? Máár.... Is het voorbeeld ineens wel waar? Hoe valideer je dat? Vreemd hoor, ze vragen een voorbeeld te geven, en als je dat niet hebt, ben je gezakt, heb je dat wel, ben je geslaagd. Hmmmmm....

1. = het ja/ nee antwoord op de vraag; “ben je pro actief?”
2.   = het voorbeeld dat je wel/ niet kunt geven op de JA.

 

Het spelletje van de recruiter

De recruiter, (dit is echt lache, want ik ga de belachelijkheid zichtbaar maken!) is pas tevreden als je na de A = ‘JA’ , ook bij B (voorbeeld) kunt geven uit je arbeidsverleden.

1. = NEE, B = niet belangrijk
2. = JA, B =NIET (geen voorbeeld), je verliest.
3. = JA , B = WEL (je hebt een voorbeeld)   Recruiter is tevreden.

Nu is het zo, dat we niet alleen moeten kijken naar A:  JA/ NEE en B: WEL/ NIET, maar
ook tussen A en B. Wat is de meerwaarde van B (het voorbeeld) als dit voorbeeld niet echt is, maar verzonnen? M.a.w., als we wel uitgaan van A, (wel/ niet proactief zijn) in zijn ontkenning, maar argwanend worden in zijn bevestiging, is er al iets mis.
Nu B, geen voorbeeld? (NIET) en terwijl A =JA, resulteert in verlies. Maar indien WEL voorbeeld na A = JA, dan succes, recruiter tevreden. Máár.., als dus alles van B afhangt, is de JA/ NEE van A niet meer belangrijk. Het onderscheid tussen Ja/ en NEE van A is volledig verwaarloosd. Omdat alles alleen afhangt van B, het voorbeeld verhaaltje. Maar dit verhaaltje kun je nooit fact-checken.  Dus is vragen naar een voorbeeld, (stap B) volslagen zinloos.  Het verhaal staat namelijk gelijk aan de JA/ NEE van A. Even gemakkelijk of iets lastiger is het verzinnen van een voorbeeld in situatie B, als het liegen tijdens situatie A. Maar waarom hechten recruiters wel zoveel meerwaarde aan het voorbeeldverhaal, en is de JA/ NEE bevestiging op de vraag; ‘Ben je pro actief?’ niet voldoende? Dit is me een raadsel. En het lijkt erop dat ze er zelf nooit echt bij stil hebben gestaan.

Bovenal, staat (gezien de nadruk ligt op B), de selectie niet zoals je zou denken, op goede werkers, (zoals hierboven beschreven al naar toe werkt) maar op goede vertellers/ acteurs. Wie kan het best de recruiter op de tuin leiden?... Tenzij de recruiter beschikt over een ingebouwde sensor die ten minste voor 95% nauwkeurigheid (de acceptabele foutmarge) onderscheid maakt tussen echt en bedrog.

Voorbeeld 2, de stress vraag.

“Als je veel dingen moet doen op een dag, krijg je dan stress?”

Antwoord: Bij ‘dingen’ gaat het al fout, want voor de recruiter is het woord “Veel” in de vraagstelling reden tot logisch gevolg aan stress. Nu is in eens de hoeveelheid ‘dingen’ een bepalende factor. Je kunt dan gerust antwoorden; dat hoeveelheid en stress niet gecorreleerd zijn, maar de aard van de bezigheden wel, indien die bezigheden vervelend zijn. Veel doen kan leuk zijn, zolang je energie genoeg hebt. Terwijl één vervelende taak al stress kan geven!

Voorbeeld 3, stressbestendig

“Ben je stressbestendig?”, kan jou worden gevraagd. Opnieuw, een heel domme vraag. Aangezien stress al iets is, stress is een staat van ontregeling van het lichaam en zijn functies. Nadelig ontregeld dus.. Niemand reageert daar goed op, omdat het altijd nadelig is. De vraag die ze dus eigenlijk stellen is deze: “Functioneer je goed als je lichaam niet goed functioneert?”

Wat ze eigenlijk willen weten, maar verkeerd overbrengen is dit: ‘Kun je een hoop hebben?’
Beter gesteld is dit (en altijd specifiek!):  “Geeft het je stress indien je X of Y moet doen?”(specifieke voorbeelden, want wat voor Pietje stressvol is, is voor Sjaak helemaal niet stressvol) 

Of nog beter gesteld is gewoon: “Wat geeft jou stress?” (Simpel eigenlijk hè?!)
En als je vraagt; ‘Kun je voorbeelden geven van dingen, situaties, die je irriteren?’ krijg je dus allemaal antwoorden die stressvol voor de kandidaat zijn. Zit in die opsomming geen raakvlak met de huidige functie waarvoor de kandidaat komt, dan kan de recruiter dit afstrepen.

Recruiters maken mijns inziens dus onderscheid tussen:
             Situaties
1) Slechte werkers die slecht kunnen vertellen
2) Goede werkers die slecht kunnen vertellen
3) Slechte werkers die goed kunnen vertellen (acteurs en leugenaars)
4) Goede werkers die goed kunnen vertellen

De goede werker zit in antwoord JA bij situatie A, maar aangezien A niet relevant is, verschuift alle aandacht naar B, het vertellen, en wordt er niet logischerwijs geselecteerd op goed en slecht vertellen, als in waarheid die er wel of niet toe doet, of de leugen die er wel of niet toe doet. Maar omdat de leugen altijd een WEL vertaald, (immers, niemand zal liegen om te zeggen dat hij/ zij niet proactief is, terwijl hij/ zij dat in feite wel is).
Dus selecteert de recruiter tussen eerlijk en geen voorbeeld,(het afhaken bij A, niet pro actief, en tussen B wel proactief bij A, en WEL voorbeeld bij B. Máár kan nooit onderscheid maken tussen wel of geen waarheid in B. Als er bij A gelogen wordt, is het liegen bij B ook aannemelijk!

Wat maakt toch dat de recruiter voor het verhaaltje valt? Is die extra moeite om het verhaaltje wel of niet op te ratelen, (even  los van het feit of dit wel of niet waar zou zijn, omdat dit niet gecheckt kan worden is dit dus ook niet meer relevant!) nu zoveel zeggend?

Het zou alleen betekenisvol zijn indien er waarheidsgehalte zit in B, welke niet terug te vinden is in A. Maar omdat A en B even onzeker zijn, kun je logischerwijs geen onderscheid maken.
Recruiters vragen door om onzekerheid te verminderen, terwijl de kansen even groot blijven, en de risico’s op vals positieven groter worden!

Situaties
Kortom, de recruiter is dankzij deze bevragingsmethode onderhevig en dus overgeleverd aan zijn eigen positieve selectie op leugenaars en acteurs (3), en gelijktijdig een negatieve selectie op goede werkers zonder voorbeeld (2). M.a.w., het vangnet laat een flink deel van de goeden glippen, en behoudt een flink deel van de foute. Deze bijvangst is nu niet meer te onderscheiden. Alleen situaties (1 en 4) zijn duidelijk te onderscheiden zonder fout.

Is het niet verschrikkelijk?