Kroeg avontuur met Bart

Kroeg avontuur met Bart

Bart en ik gingen gisteren naar de film, TED. Best leuk, vooral omdat de humor van de regisseur erin doorklonk. De vele scheten die er werden gelaten, gaven een onschuldige schets weg van een volwassen kinderbrein. En dat mag! Daar is niets mis mee, het enige wat je niet moet doen, is jezelf te volwassen voelen voor dergelijke humor. Daar heb ik als groot kind dan ook geen last van.

Bart, een goede vriend van me, is tegenwoordig super sportief bezig. Hij fietst 200 kilometer per week, en traint daarbij 4 tot 5 keer per week kracht. Drinkt en rookt niet. Tot gisteren, alleen drinken dan, maar hoe!!

Hij is net als ik, ingetogen, het denkende type dat liever over dingen speculeert en tot in detail kan ingaan op onderwerpen waarin normale mensen geen interesse hebben. Ik heb hem aan de bar in de bioscoop, gisteren even fijn geconfronteerd met zijn gedrag 2 jaar geleden. Toen was Bart nog in duistere zaakjes, wat trouwens echt niets voor hem is, en juist dat maakte het zo idioot, vervelend en ook weer grappig tegelijk. Hij heeft een buitengewoon hoge intelligentie, en dat is ook zijn strop. Deze overcapaciteit steekt hij geheel aan het zichzelf in twijfel trekken, wat er meestal toe leidt dat het allemaal niet goed genoeg is.

Ik dwaal af... Wij hebben gisteren veel te veel gedronken, en ik vraag me nu af hoe het met hem is. Ik ga hem nu bellen. Eérst een voorspelling doen. Ik voorspel dat Bart nog in bed ligt en zich ziek voelt! Máár ik weet dat dit stuk onkruid zo sterk is, dat het best eens zo kan zijn dat hij net genoeg energie heeft dit allemaal met een heldere stem te camoufleren, en mij het plezier misgunt van zijn belabberde lichamelijke gesteldheid. Daar gaat ie...  Ha! Wat grappig, ja Bart was brak, máár hij had ergere katers gehad ;) Bart teert nu op een aspirine en veel water.

Oké, vanuit de bioscoop een broodje shoarma halen, en als dat nog niet genoeg was, moest hij en zou hij met mij uitgaan, want, het was tenslotte Zaterdagavond en dan gaan mensen uit. Ik wilde niet, maar Bart met bier kan weinig tegenspraak verdragen, en wordt erg goed in overhalen. Het gaat min of meer gebiedenderwijs. Daar zaten we dan, uur of 22:30 het was nog aardig leeg. "Hoe laat gaat de laatste bus terug, Emil?" Ehh 01:50", zeg ik..  "Oh dan hebben we nog even.."

We ontmoette een raar figuur. Een beetje eng was deze. Hij bleef de hele avond een beetje rond ons hangen. Deze stond erop een dame voor ons te halen, waar wij echt niet op zaten te wachten, maar ergens in het achterhoofd leek het ons een goed idee, omdat wij te schijterig zijn, en anders kwam het er toch niet van. Dus we stemden erin toe. Vreselijk eigenlijk...

Daar stonden 3 mooie gekleurde meiden, schattig op een rijtje. Die rare dronkenlap loopt erheen, en terwijl hij in hun oortjes zijn dronkenmanstaal spettert, wijst hij onze kant op. Ik krimp ineen.... Bart gaat dan lachen op een manier waarbij hij zijn ogen bijna geheel dichtknijpt. Vol schaamte dus...

Die gozer komt terug, en de meiden willen weten hoe oud wij zijn. 33 en 34 zeg ik, en hij loopt er weer heen. Ik begin dit spelletje leuk te vinden. Kijk even hoe dat gaat, en zie een hoofd nee schudden. Shit, natuurlijk, wij zijn te oud. Die gozer komt terug, en ik zeg meteen tegen hem, "Zeg maar dat we rijk zijn" Vreemd genoeg duurde het een paar seconden of dat meisje staat achter me en wilt twee appelsapjes. Een voor haar en dat andere vriendinnetje. Ze zag er erg schattig uit, en op dat moment ging mijn rokkenjagers instinkt over in een vader instinkt. Het had waarschijnlijk met die appelsap te maken in combinatie met zoveel ogende onschuld. De lol was er af. Schattigheid kreeg de overhand, en vadergevoelens regeerden. Ik wilde niets van ze, eerder beschermen. Heel raar allemaal. Ze zagen er ergens zo kwetsbaar uit. 0,0 % brutaliteit. Komt er natuurlijk ook door dat ze met een kruk liep. Zeker iets verrekt..

De rare kwibus vond het grappig om midden in de tent, een pluk shag onder zijn neus te doen, en de Hitlergroet.. tijd om te gaan. Veel zinnigs kwam er al niet uit. In de bus had iemand overgegeven, wat ik pas zag toen ik er al doorheen gelopen was. Groen met brokken. De persoon waartoe deze maaginhoud behoorde, had goed gekauwd. Een deeltjesgrootte van ik schat, 3-4 mm met een standaarddeviatie van 1 mm.

Een uur geleden kwam mijn buurjongen Rob, een beetje klagen over de jeuk op zijn kop. Die arme snuiter heeft zijn leven lang eczeem. Arm is hij trouwens niet! Wel zuinig haha. Ik liet hem de vele vliegen zien op de klimop, die nu in bloei staat. Dus we pakten 2 trappetjes, en gingen van dichtbij de vliegen observeren. De bedrijvigheid van dichtbij zien. De miniwereld. Dat leidt lekker af. Vervolgens liet ik hem allemaal foto's zien uit het groot tropisch regenwouden boek. Uitgestrekte wouden, watervallen, vruchten, beesten. Dáár moet je wezen.....

 

In de greep van Marta

Ik heb hier veel over nagedacht. Het is haar zwijgzaamheid, die eeuwige nietszeggendheid die daarmee alles in zich schijnt te dragen. Ze wordt mysterieus omdat ze niet begrepen wordt. Je hoeft er alleen maar voor te zwijgen. Lief en onschuldig te kijken en al je privézaken voor jezelf te houden. Wat je thuis ook doet en denkt. Eigenlijk een sterk dubbel leven leiden. Werk en privé scheiden. Ik heb dat nooit gekund. Voelt zo schijnheilig aan…

 

Ergens vind ik Marta super schijnheilig. Misschien juist omdat ik haar andere kant ook ken. Die wel rechtuit zegt wat ze denkt. Die haar emotie toont en haar lusten niet ontkent.
Daarnaast is zij enorm bescheiden en ingetogen. Maar die kant hoort bij haar werkpersoonlijkheid. Ik weet nog dat ik haar nog maar kort kende, en zei; ‘Marta, het lijkt wel alsof jij twee personen in één bent.’ Dat heeft ze onthouden en vond ze niet leuk. Maar dat deze opmerking zo bleef hangen bij haar zegt toch ook wel weer wat denk ik dan.

 

Aan de andere kant, dit sterk scheiden van werk en privé is ook iets wat ik mijzelf niet toesta vanuit een gevoel dat men van mij verlangt open en eerlijk te zijn. Ik voel me onder druk gezet mij op een bepaalde manier te gedragen. Ik bewonder Marta die hier schijnbaar maling aan heeft of men haar accepteert of niet. Zij heeft een bepaalde zelfverzekerdheid dat wat zij doet, ook het juiste is. Er lijken aan al haar gedragingen geen twijfels te kleven. Misschien ben ik hierdoor gaan twijfelen aan mijzelf, mijn hele gedrag als totaal. Dit naast het hare plaatsen, geeft meteen een vervelend overzicht waarin mijn missers naar voren komen. Onze personen naast elkaar gehouden is zij statiger en fatsoenlijker. Dat niet alleen, zij toornt in alles hoog boven me uit. Behalve op gebied van kennis.

 

Maar dit alles is schijn. Marta mag dan in haar rol meer overtuigd zijn, iemand die geen enkele vorm van kritiek kan verdragen, heeft in mijn ogen zijn rol verraden. Het zegt me een hele boel. Het maakt die hele show onecht. Alles leek prachtig en super, rijk aan moraal, standvastigheid en zelfvertrouwen. Totdat je op een punt in haar doen een aanmerking hebt! Dan, op dat moment loop je tegen een ander aan. Dan wordt ze vuil. OP dat moment verlaat zij haar rol. Het is het breekpunt in haar façade. Ik heb het niet alleen tussen ons gemerkt, ook zag ik dit gebeuren terwijl een andere collega zelfs nog maar milde kritiek gaf. Haar reactie was dan buitenproportioneel geërgerd. Ik let heel scherp op haar en analyseer haast elke gelaatstrek. Misschien omdat ik iets vermoedde. Iets klopte niet. Het was allemaal te mooi om waar te zijn. Is zij dan toch ook een mens met simpele behoeften, lusten, boosheden en irritaties? Jazeker!

 

De engel Marta, die kan ik ondanks alles niet ontkennen. Haar meelevende grote bruine sympathieke ogen die dwars door je heen kijken recht je ziel in. Ogen die zoveel liefde uitstralen, waarbij je jezelf helemaal klein voelt worden, omdat tegelijkertijd het verschil tussen jou en haar zichtbaar wordt gemaakt. Iets dat zo veel compassie uit kan dragen, is iets wat daarmee zo groots wordt dat je spontaan je doelen verzet. Je kijkt in de spiegel en ziet je wanhoop, je duistere geweten, je angsten en onzekerheden. Dat maken haar ogen in je los. Maar alleen op die momenten dat je zwak in je schoenen staat en toegeeft dat je iets fout gedaan hebt! Dan krijg je die meelijwekkende blik! Schijnbaar is toegeven in haar beleving het loslaten van je identiteit, en daarmee het ergste wat er is. Alsof je een nieuwe weg moet bewandelen, alsof je daarmee een deel van jezelf ontkent of moet loslaten. Nee, toegeven is vooruitkomen in het leven, of op z’n minst verder kunnen.

Wat moet hier dan toch een vreemde filosofie aan ten grondslag vallen! Die types die niet kunnen toegeven zijn wel van een heel apart kaliber! Zij opereren vanuit een totaal andere visie, zo’n beetje 10 x de impact van een religie die met de paplepel is ingegeven, in combinatie met zo’n hele cultuur, inclusief tradities! Want je kunt dit stukje ‘niet kunnen toegeven’ niet als losstaand deel zien uit een arsenaal van karaktereigenschappen. Dit is zo iets wezenlijks dat het echt met veel meer verweven is. Als je bij de fundamenten van ons zijn bent aangekomen, ligt het ergens daaronder. Het spelen van je rol, het zijn van je persoon, het hebben van een karakter, welke dan zijn de kenmerken van het totaal als één functionerend geheel. Dan zou je als mens daarin terugkijkend ook slecht twee opties hebben;

Optie A) Mijn gedrag was fout (wetende dat het fout was)

Optie B) mijn gedrag was niet fout (wetende dat het fout was)

Even er van uitgaande dat het geweten constant is. Het mag niet zo zijn dat dit komt omdat het geweten selectiever werkt bij de een dan bij de ander. En hierdoor de foutjes over het hoofd gezien worden. Dit is de enige verklaarbare uitweg. Maar die houdt geen stand, want je weet wat je doet/ gedaan hebt, en alles is terug te herleiden in termen van goed  en kwaad. Hooguit intenties zijn onzichtbaar. Maar als je pretendeert van goede wil te zijn, en alle acties daaruit komen verrot aan, dan mag je een goede advocaat van jezelf zijn om je hieruit te redden!

 

Maar waarom geeft zij naar de buitenwereld niet toe, als zij weet van zichzelf dat zij anders is. Het verbergen, waarom toch zoveel verbergen? Heeft dit geen raakvlak met die ingetogen houding en haar nietszeggendheid? Alleen zij weet dat ze anders is dan zij zich voordoet! Die geheimen, zoveel moeite dit met je mee te dragen. En ik heb tal van voorbeelden om weer voor mijzelf te verklaren dat wat ik van haar denk, waar is! Hiermee zijn Marta en ik in een psychologische patstelling beland. We kennen elkaar te goed, ik die altijd open is, en zij die alles verbergt. Ik die zegt wat hij over haar weet en denkt, en zij die dat ontkent. Dit stuk is en blijft ongrijpbaar en daarmee onzichtbaar. Ik zou heel ver moeten gaan om haar zover te krijgen dat ze eindelijk toegeeft. Daarvoor moet ze breken, en dit kan zelfs gevaarlijk zijn voor haar mentale welzijn. Laat ze maar slapen..
Alleen ik voel die behoefte haar wakker te schudden, vast te pakken, en dan af te wachten. Zij zal zich hevig verzetten, maar mijn grip is te sterk. Zij zal lichamelijk overgeleverd zijn, en zich machteloos voelen. Ik hou haar vast en fluister in haar oor; ’Rustig maar’ Zij zal haar boosheid niet meer kunnen bedwingen, maar weekt daarmee los uit haar rol. Die vervloekte rol waarin de eigenwijsheid zwakker en zwakker worden zal. Zo stel ik mij dat voor.. Iets zal voor goed veranderd zijn. Toch ben ik niet de aangewezen persoon. Ik heb het recht niet om zo voor een ander te kiezen. Probeer wel te zoeken naar wegen, maar die weg die nodig is, is te drastisch en heftig. Er is voor ons geen weg. Hoe graag je dat ook zou willen, je weet dat er echt geen opties zijn. Dit, dit is een echte onmogelijkheid. Het is misschien mogelijk, maar die prijs is te hoog. Wat rest is die hele houding die ik nooit zal begrijpen. Zij heeft het mysterie weten te behouden. Dat alleen door diezelfde eigenwijsheid die ik vervloek. Het heeft iets gecreëerd. Het heeft iets heel sterks neergezet. Iets wat je denken nooit meer zal loslaten. Het eeuwige onbegrepene.