Translate

maandag 1 juli 2013

De kracht van filosofie

~Over het waarom wel, en waarom niet, en de uitwerking van zuiverheid~

Waarom zou je dieper nadenken over dingen? Waarom zou je willen weten hoe het anders kan? En wat heb ik eraan om te weten hoe een ander denkt, en wat een ander vindt van dingen waar ik zelf niet over na heb gedacht? Allemaal vragen die erop duiden dat filosofie niet voor iedereen is weggelegd. Beter gezegd, niet interessant is.

Want het jammere is, niemand begint er aan! Er zijn er maar heel weinig die denken: "Weet je wat, ik ga eens mijn brein plagen en belachelijk lange zinnen lezen die ik soms 4 keer opnieuw moet lezen voordat ik 'm snap!" Ik ga mijzelf een partij dommer voelen dan de schrijver... Of, ik ga mijzelf vervelen met dingen die ik echt niet wil weten. Deze laatste geeft aan dat het eigenlijk beter ook maar niets voor je is.

Alle andere redenen zijn jammer, want wie het toch probeert, zal genoegen vinden in de inhoud van de tekst. Die lastige, veel te lange zinnen zeggen namelijk veel meer dan gewone niet lastige zinnen! Bovendien is het erg verrassend om mee te maken dat je eigen denken sterk afwijkt of juist in de lijn loopt met die van de schrijver! Die afwijking geeft je diezelfde speling ervoor terug, nl, dat alles wat daar tussen zit, jouw gedachten en die van de schrijver, deze verschillen vormen nu een nieuw veld van mogelijkheden.

Dus nogmaals, het lezen van zware kost, waarom niet? We zijn grootgebracht door onze ouders, we hebben van ze geleerd, daarna op school, op het werk, van onze vrienden, van ons zelf (ervaring door doen), maar waarom zouden we stoppen? Is het leven niet rekbaar en langer dan de tijd waarop we klaar zijn met school? En wie ben jij? Wat ben jij? Ben je niet zelf ook maar een denkend brein in een lichaam? En wat is dat brein dan? Het brein is een instrument, en dat moet je leren bespelen! Anders is het alsof je een stratenmaker een Stradivarius geeft, en een goede violist een hamer! Het is zinloos om iets van grote mogelijkheden en een grote potentie niet te benutten op diens capaciteiten. Het enige wat je remt in je ontwikkeling zou kunnen zijn een weerstand om beter te accepteren. Maar die weerstand van binnen uit is een deel van het denkend brein dat een systeem heeft gevormd tot een werkend geheel, en zichzelf afbakent uit voorzorg. Ook wel het karakter genoemd. Het karakter is lastig te veranderen. Maar zijn gereedschapskist is wel uit te breiden, en hierin ligt de vergissing! We zijn soms bang onszelf te verliezen, wanneer we voor de keuze staan onze waarden te veranderen. Ook wel "toegeven" genaamd. Daarom is toegeven voor sommige mensen erg moeilijk. Het is een angst voor zelf verlies. Maar wie zich vastbijt in zichzelf, wordt op den duur een stug mens. Ook een voorspelbaar mens, en daarmee sta je zwak, want mensen kunnen je voorzien en bespelen. En dan moet je weer in de verdediging schieten enzo...

Ik ben van mening, dat je innerlijke zelf, nooit kan veranderen door kennis, maar wel je gevoel. En daar ga ik het even over hebben. Leven is voelen! Of niet dan? Gewaar zijn, opmerken, prikkels komen binnen via zintuigen, de waarneming. Voelen kun je dus letterlijk opvatten en psychisch.
Verder ondervind ik een geestelijke bevrijding, juist door het zo gedachte "zelf" los te laten! Want dit is paradoxaal, hoe meer je het zelf, wilt behouden, des te vervelender je in je vel zit. Het "zelf" zou eigenlijk moeten heten, het "vanzelf" omdat je er niets voor hoeft te doen.
En nu het gevoel, ja.. dat wordt beter. als ik in de keuken sta, en denk even terug aan stukjes tekst dan schiet ik in de lach. Leuke dingen onthoud je gewoon. Ze versieren je brein, want ze geven je meer keuze. Het is nooit zo dat het kan schaden, want wat je niet aanstaat, laat je niet toe in jezelf, dat filter je weg. alleen datgene wat aanspreekt, geeft een klik en geeft blijdschap, en diezelfde blijdschap geeft toegang. Die toegang is niets meer of minder dan een extra stukje informatie die wordt toegelaten, toegelaten bij de rest. Die verzameling die binnen jouw goedkeuring is gevallen. Waar jij je O.K. voor hebt gegeven. Net wat ik zeg, het is alsof je nieuwe tangetjes in je gereedschapskoffer hebt gelegd. Altijd handig.

Sinds ik Schopenhauer lees, een man die in zijn schrijven veel van zichzelf laat zien, puur en een trefzeker geloof in zichzelf, -wat voor de een storend en de ander als leuk wordt ervaren- kijk ik een beetje met minder zorgen naar het leven. Mijn gevoel wordt positiever, en dat voor een filosoof van het pessimisme! Hij wordt beschouwd als de meester van het pessimisme, maar de grap is eigenlijk, dat is hij niet! Pessimisme is een kijk, die, zodra hij wordt verteld, de naïeve een gevoel van negativiteit geeft. Het werkt als een vervelende botsing met zijn realiteit. Soms zijn dingen niet leuk om te horen, maar soms moet je de dingen ook niet zo zwaar nemen, en i.p.v. in te zoomen, kijk je er naar van een grotere afstand. Want dan wordt een probleem ineens kleiner!
Maar alles wat wij als leuk ervaren, trekken we automatisch dichtbij. En als iemand dan een mening geeft, -zoals de pessimist- dan geeft dat een schokeffect. Maar de truck is, om het in een ander kader te vatten, en niet langer te kijken of jij het zelf leuk vond, maar of die uitspraak metafysische waarheid bevat. Vaak is dat zo, en de wereld wordt komisch en minder ernstig. Wij klampen ons te vaak vast aan het leuke, om het niet leuke te verdoezelen. De aard van het bestaan, is angst negeren, en de verveling op voor te blijven. En die ankerpunten van mooie overtuigingen, geven ons de zekerheid. Wanneer die worden ontkracht, ontstaat twijfel en dat is voor blijdschap funest. Zoiets.. (ik ben er geen ster in dat kan hij velen malen beter)
In ieder geval, wil ik iedereen aanraden om toch eens een poging te wagen. Om bijvoorbeeld een boek van Nietzsche, of Schopenhauer te lezen ;) Dan zie je de kwetsbaarheid van de schrijver in zo'n pure en zachte weergave, als paardenbloemen die hun zaden loslaten bij de eerste bries. Dit zijn geen arrogante mensen, maar denkers die ook voor jou dachten. Zij woelden met zichzelf en hun wereld, hun omgeving. En die dingen waar mensen mee worstelen zijn tijdloos, dus het maakt niet uit dat de ene 100 jaar geleden en de ander 150 jaar terug zijn analyses losliet op de wereld. Het zijn prachtige zuivere openlijk en eerlijke analyses. Dat kan ook niet anders, want wie de dingen echt probeert te begrijpen, moet wel starten vanuit zijn pure oorsprong, want dat is waar je begrip naar verlangt, je begrip van de wereld is wie jij echt bent!

Voor mij was het 8 jaar geleden dat ik, "Herwaardering van alle waarden" las. Ik had er grote moeite mee. Ik heb het teruggebracht naar de bieb met het idee; "wacht maar, want later ben ik hier klaar voor!" Ik was geen lezer, en nu eigenlijk nog steeds niet. Bedoel, ik moet eerst over de schrijver zelf hebben gelezen, voordat ik zijn boeken lees. De schrijver, zijn bestaan, het type mens dat het was, moet me aanspreken. Anders begin ik niet eens. Ik moet bewondering hebben voor de man of vrouw, en vanuit die bewondering lees ik. Ik moet het voelen, zijn pijn, zijn emotie, zijn humor en sarcasme, de weg om onbegrip dragelijk te maken. Sarcasme wordt altijd als plamuur gebruikt om de scheuren te dichten.
Het boek van Kahlil Gibran, "de profeet" was ook niet één, twee drie even lezen en klaar. Dat is onmogelijk bij dat boek, voor die stijl waarin het is geschreven. Daarbij moet je jezelf eerst voorbereiden. Althans, ik wel. Dan pas kun je erin komen, en het ervaren! Dat is altijd zo met moeilijke en of zware kost. Dat vereist een harmonie van jou! Een openheid en ontvankelijkheid. Dan pas, kom je echt tot een climax, als die wereld van deze schrijvers zich aan jou begint te openbaren..

woensdag 29 mei 2013

Dat wat schattig wordt verklaard

~Schattigheid zit 'm (helaas) niet in de intentie, maar in de aanblik~




Daarom is schattigheid geen waarde, maar een projectie. Hetgeen als 'schattig' wordt verklaard, is de stille wens die van binnenuit komt, de vervolmaking en tevens het bewijsstuk van een mooie onbevooroordeelde wereld. In het benoemen, ligt de verzoening met het onbaatzuchtige geaard en verankerd.

Een kind is niet schattig omdat haar moeder twee staartjes in het haar met strikjes heeft gemaakt, in feite wordt schattigheid zo uitgelokt. Een kind is jong en onnozel. Hoe suffer het staart, des te schattiger het wordt benoemd. Dit is niet eerlijk tegenover de kindjes met een scherper ontwikkeld venijnig karaktertje.

Ook volwassen vrouwen ontlokken schattigheid aan hun vaak zeer complexe en helaas egocentrische gedrag. Dan zie je een stringente vrouw met vlechtjes. Iets meer in het oog springend, reden verpestend, alles vernielende gedrag vind je nergens. Maar dit is natuurlijk alleen in de ogen van de verliezer. Je wilt bijna uitschreeuwen: "Hoe durft ze!"

Uiterlijk vertoon kan een grens bereiken wanneer deze haaks komt te staan op zijn intrinsieke drijfveer. 'De gemene vrouw met een schattige look.' Het is alsof zij hun eigen tekorten expres willen ontzien.
"Nee hoor ,ik ben lief!"       Aaaaaahhhhh shut up!

Niet in de intentie dus.., schattigheid zit 'm niet in de goede bedoelingen. Raar, want het strijkt wel met die eer. Waaraan anders ontleent schattigheid zijn kracht, dan de verwachting die het beeld oproept van diens intrinsieke goedheid? Als gekante jurkjes en vlechtjes in het haar niet geassocieerd waren met een grote graad van onschuld, werd het niet als zodanig benoemd. Maar je kunt niet in de hoofden kijken, dus feitelijk is elk benoemen van dat wat schattig 'schijnt', bedrog. Want goede intenties heten anders, en worden nooit als 'schattig' getypeerd.

Schattig is dus altijd uiterlijk vertoon. Een monster dat goede daden verricht, is eerder nobel, sociaal, goedhartig, maar nooit schattig. Met 'schattig' gaan we dus meteen de mist in.
Niets is schattig, dat ten eerste. Ten tweede is het je eigen wens, en bewijs aan jezelf dat pure goedheid jou omringt. Het is een zekere verklaring van de hemel. Daarbij wordt het benoemen van datgene wat jij als schattig acht, een uiting van inzicht in dat volmaakte geheel. Het is een alles ontziende houding uit de mr. Positivo beweging.

Schattigheid mixt vorm met inhoud. Shattig = lief om te zien, zonder dat je weet of het wel lief is. Het krijgt het voordeel van de twijfel.
Veel loverboys zien er voor de meisjes schattig uit. Zo slecht kan schattig zijn, dat je eenmaal in die val getrapt, geslagen kan worden en verkracht, gedwongen en vernederd.
Schattigheid van een kind, ik geef toe, -het niet denkende slechts ervarende zijn-, roert. Onnozelheid vertedert.
Veel kennis creëert afstand. Mensen die geleerd zijn, zijn het minst geliefd. Kunnen ook moeilijk liefhebben, wat er ziftten teveel gedachten in de weg. Denken en liefde gaan erg slecht samen. De een is plannen, het ander is ervaren in het moment. Dat stoort elkaar.

Schattigheid wordt misbruikt als een trigger. Alles wat schattig pretendeert te zijn na de kindfase, wantrouw ik. De grootste feeks kan zich hullen in een mantel van schattigheid. Gelukkig hebben we allemaal een ingebouwde sensor hiervoor, die waarschuwt omdat je verbazing direct wordt overreden door afschuw.

Waarom hebben ze dat zelf nou niet door?

zondag 7 april 2013

Liefde van een hoer

Ook dat bestaat!

Hoe bepaal je wat liefde is? Zit het in de motivatie van de actie, of in het verkregen effect? Wie bepaalt dat, of het liefde is? Wie uitgaat van de intentie, kan alleen maar van vooronderstelling uitgaan. Wij zijn onmachtig in de gedachtenwereld van anderen te kijken. Nu weten we wat een prostituee doet voor geld, maar wij weten nooit haar eigen inbreng los van haar professie

Zo kun je makkelijk redeneren, en zeggen:

"Alles wat er gebeurt nadat je betaad hebt, is een gevolg van het overhandigen van het geld, of, is het gevolg van de afspraak aan de deur"

Dit is waanzin. Hiermee elimineer je haar als persoon. Zet je haar op gelijke voet met een robot. Dus deze valt af.

En als je zegt:

"Alles wat er binnen gebeurt is een bijproduct van de algemene gang van zaken, (daar wij weten wat een prostituee doet, en niet meer verbaasd kunnen zijn van de gevolgen die voortvloeien uit het bezoek aan die prostituee) dan kun je met diezelfde stelligheid concluderen dat een "liefdesrelatie" en alles wat daarin gebeurt en voortkomt, ook een bijproduct is van de algehele verwachting van de gang van zaken, en onder diezelfde noemer "verwachting" valt.

Het enige verschil schuilt hierin, dat het de overdracht van geld betreft die een argwaan geeft aan de oprechtheid in die zin, dat wij doen alsof een relatie en alles wat daarin gebeurt, berust op een toevalligheidsaspect waarin wij als naïevelingen steeds worden overrompelt door de waas van liefde, en dat de gevolgen daaruit steeds weer een plotseling zichzelf aandienende aangelegenheid is. Maar dit is niet waar. Wij beginnen een relatie onder diezelfde verwachting, noem het voorwaarden, als die je meeneemt wanneer je bij de prostituee naar binnen stapt.
Goed beschouwd kunnen we nu vaststellen dat de ene weg directer en sneller is, en de verwachting zich openlijk uit via het geld, als ander inzetmiddel dan het versieren, -dat gedrag wat een seksuele behoefte in diens bedrijvigheid omvat- en over een langer tijdsbestek plaatsheeft. De methoden die men hanteert, (vleien, uitjes, bioscoop, vakanties) vallen onder een andere noemer. En ook weer kunnen wij niets zeggen over de intenties, maar het laat zich wel te raden als dit gedrag voor 99% zich uit in seksuele bedrijvigheid. Dan valt het moeilijk te ontkennen, dat de intentie in feite niets verschilt, en dat het betalen aan de deur, diezelfde vorm heeft in een andere jas. Maar zolang het met een omweg gebeurt, is er blijkbaar niets aan de hand. Dit alles is alleen tegen te spreken indien wij als mensen echt zo naïef zouden zijn, wat vaak wel het geval is bij jonge mensen. Maar na verloop van jaren zou het patroon zichzelf toch wel verraden moeten hebben. Dan kunnen wij beter toegeven aan de lust, iets wat vele vrouwen verachten. Het directe hierin, vinden zij vaak aanstootgevend. Ik vraag mij af wat romantiek nog anders is, dan een roze leugen om tot diezelfde doeleinden te komen als wanneer je met je knip open aan de portiek van een hoer staat.
Dit valt omwille van de motivatie, natuurlijk zoals bovenin uitgelegd, nooit te bewijzen.

Terug naar de vraag

Liefde van een hoer, bestaat dat? Liefde is dus niet te bepalen aan de hand van de actie, maar het verkregen effect. Liefde is wat wij 'noemen', door het gevoel wat wij ervaren. Dat kun je niet legitimeren aan de actie, nogmaals, wij kunnen niet kijken in het motivationele aspect van de tegenspeler, en zijn en blijven wij onmachtig om te oordelen over de toegevoegde waarde, elke inbreng in elke actie. Wel kunnen wij oordelen of de uitkomst de verwachting benadert of voorbij streeft. Streeft de uitkomst de verwachting voorbij, dan spreken wij van toegevoegde waarde. Weer zit dit in het effect. Het effect geeft het oordeel vorm, en omdat het in deze volgorde gebeurt, kunnen wij niet achteraf, na een ongelukkige uitkomst deze volgorde omwille van teleurstelling omdraaien, en zeggen: "Het effect was omwille van de actie"
Liefde zit hem dus in de onzekerheid, zolang niets vaststaat. Stond het wel vast, dan was dit alles te vergelijken met een ritje in de draaimolen. De wagentjes, de paarden, volgen telkens weer diezelfde op en neergaande beweging in eenzelfde richting. Dus, het toevalligheidsaspect in het verkregen effect! De onvoorspelbare gebeurtenis.