Waarom is het zo, dat wij vaak een korte heftige relatie opbouwen die met ruzie en jaloezie eindigt?
Misschien omdat de liefde ons iets geeft, en op het moment dat die "band"er niet meer is, er geen liefde meer is, en krijgen wij niets meer. Dat lekkere gevoel, die roes..
Het voelt fout, je weet dat het gek is, maar toch eis je je deel. Je kunt zelfs kwaad worden als je dat ene belangrijke niet meer krijgt. Ik zeg, krijgt, want je bent tenslotte afhankelijk. Liefde geeft, mits beide partijen overeengestemd acteren naar elkaars wens. Ik hoef geen voorbeelden te noemen, we weten ook dankzij studies, dat een relatie hetzelfde effect heeft als een drug. En als dat ineens ophoudt, omdat een van de twee een ander heeft, komt dat keihard aan, en we worden half krankzinnig. soms zo erg dat mensen zelfmoord plegen. In de meest milde gevallen, schelden we, stalken we, sturen boze brieven, en praten we slecht over elkaar. De echte harde mensen onder ons, kunnen zich erin berusten, en zijn na een paar weken zonder al teveel ellende weer op de rails. Misschien omdat zij liefde niet beschouwen als een gevoel dat slechts geeft?
Als liefde een gever was, dan rekende deze goedzak alleen maar in de plus, en nooit in de min. Maar feit is, dat de min achteraf, veel dieper gaat dan de plus! Het is de regel van 3.
Nu de offer liefde. Opoffering. Het is een manier van erin gaan. Hoe je in de relatie staat. Als een junk, of als een gever. Wil je alleen hebben, of geniet je van jouw betekenis voor de ander? Als gever zijnde, krijg je ook, maar het verschil zit 'm hierin, dat je focus daar niet ligt. Als jij met de ander bezig bent, en je in je partner kunt verplaatsen, dan vind je zelf de rust en bovendien bouw je aan duurzaamheid. Slechte relaties zijn relaties tussen egoïsten. Zij willen alleen maar krijgen, en eisen hun deel. Desnoods met geweld! Dat is geen liefde mensen, dat is wederzijds parasitisme.
Ze delen beiden mee in het effect van hun samenzijn. Daar hoef je niet met goede bedoelingen in te staan, dat heeft de natuur er al helemaal ingebakken. Je kunt in zekere zin, zonder liefde en opoffering profiteren van het effect, alleen krijg je harde klappen als één van de twee plotseling andere plannen heeft. Dan rekent die andere egoïst nog op zijn portie wat niet komt, en wordt natuurlijk boos. Tja...
Dat kan niet bestaan in offer liefde. De echte vorm, waarin het geven van liefde, en het zien van het effect in harmonie zijn. De reactie van je partner bepaalt precies hoeveel jij geeft. Het is niets anders dan een vorm van liefde die zich per moment laat sturen, niet op afspraak.
Ik zeg ook niet voor niets; 'een relatie kun je niet hebben' want dan leef je een afspraken verband. Nee, een relatie is er, of is er niet. Alleen in zijn beschrijving, niet in zijn bepaling.
"Wij zijn in relatie, wij hebben er geen"
Want iets hebben, betekent dat het een ding is, en dat er regels aan verbonden zitten. Waarop anders kun je het beschrijven, dan aan zijn kenmerken?
Wij moeten niet verwachten, want verwachting is leven in de toekomst, en dat maakt de band kunstmatig. Wel kunnen wij genieten, en reageren op acties en reacties. Hoe meer verwachtingen wij kweken, des te meer neigt de relationele band naar die parasitaire. Het is een evenwicht.
Een stabiele relatie is er een die heen en weer gaat. Die verschuift, dan naar het offer, dan naar een afwachtende houding. Niemand slaagt erin, alleen maar te offeren. Puur om het simpele feit, dat iedereen wel eens een slechte dag heeft. En we daarom niet altijd zo'n edele houding kunnen uitdragen, ook al zouden we dat wel willen. Soms zijn we gewoon onmachtig over onze eigen norm.
Kunstmatige relaties, die ik de ongezonde noem, omdat deze achteraf een verraden gevoel geeft, en veel ellende. Hierin wordt veel verwacht, en men stelt graag regels op. Als in een spel. Dat maakt het voor beide parasieten gemakkelijk, want zo kunnen zij hun geven afstemmen aan het nemen. En wanneer zij beiden de balans hebben opgemaakt, kan er eventueel nog wat gebekvecht worden over bepaalde offers die teveel zijn. De compromissen.
Tot slot; Liefde zoeken is de eerste stap naar verderf, want dit is een verwachting najagen.
Ze zeggen toch dat liefde bij jezelf begint? Nou dat betekent niets meer dan liefdevol in de wereld te staan. Liefhebbend. Dat kan op zijn beurt weer, als je ook tevreden met jezelf bent, dus over een zekere innerlijke trots beschikt. Een tevredenheid uitstraalt. Daarvoor moet je je best doen! Dit is de rede dat evolutie de juiste kant opgaat, de besten planten zich voort. Vrouwen vallen op succes, niet omdat ze sletterig zijn, en dure dingen willen, maar omdat ze geen loser willen. Liever een die wel zijn best doet! Die zit vanzelfsprekend goed in zijn vel, en is tevreden en trots. Is minder geneigd zijn goede gevoel van de ander te verkrijgen, maar liever zijn goede gevoel deelt.
~Je vult elkaars leegte nooit op, maar deelt van wat je over hebt~
En als je geeft, en daarbij niets verwacht, maakt het je dan nog uit, aan wie? Het echte offer, is doelloos....