Translate

zondag 23 september 2018

De romantiek ontkleed


"Zodra je het systeem door hebt verandert alles in een spel, en op dat ogenblik is de onschuld vermoord."

-Egotrippen en acteren of toch de onschuld die naïviteit heet-

Het woord ‘liefde’ is een eufemisme voor romantiek met lust verweven, zodat het de taboes doorstaat en zodoende niet vanuit moreel oogpunt bestraft kan worden om zijn intrinsieke curruptie.
Wat liefde beoogt te zijn is een secundaire bewondering; het houden van het bewonderen van de ander, omdat in het bewonderen zelf, het ego smoort en wij zo van onszelf bevrijd raken. Bevrijd aan die perfectionistische drang, met de daarmee gepaard gaande onzekerheden.

Bewijs:
Bewondering die buiten jezelf ligt v/s eigenliefde
-----------------------------------------------------------
Is deze op zich zelf gericht dan vergroot dit het ego en dus het Zelf. Hoe geweldiger wij onszelf beschouwen, des te minderwaardiger de ander wordt. Deze selectie van ‘wie is er geschikt genoeg?’ veroordeelt al dat ongeschikt is. Dit kan geen bakermat zijn voor liefde. Want liefde zelf is positief oordelend.
--------------------------------------------------------------------------------

En dan de romantiek! Romantiek is het bedrijven van de allergrootste egotrip in de veronderstelling dat het verkregen plezier de surplus is aan de kwaliteit van wederzijdse bewondering onderwijl elkaars facade negerend. Gaandeweg verlekkert deze romanticus zich aan de seksuele fantasie, alsof deze de enige is van beiden die de boel bespeelt en weldra zijn trofee behaalt onder de dekens. (de naïviteit sluw bespeeld hebbende...)

Het enige verschil om dit verhaal als waarheid of onwaarheid te nemen, hangt af of de spelers in een toestand van bewondering of spel zouden verkeren. Men moet zich realiseren dat de kans ontzettend klein is om je leven lang overwelmt te raken door telkens weer een nieuwe golf van bewondering en daarin even naïef te blijven als de aller eerste keer. Zonder groei, inzicht of enige vorm van progressie als het aankomt op het doorzien van het systeem “aantrekkingskracht en voortplanting” en daarmee te falen om de ‘evolutie’ van dit spel in de context van de tijd en cultuur te zien.


Maar is de vrouw naïef? Minder vaak niet dan wel! Zij kent het spelletje met de ‘regels’ en verwachtingen, en geeft daarbij en herkent daarin alle signalen die daarin onderdeel vormen.
Ook de man heeft zich hierin meester gemaakt, en pikt subtiliteiten op met een scherp getraind oog, die waakzaam onder het ogenschijnlijk oppervlakkige geleuter de boel nauwkeurig gadeslaat. 

Een spel kun je eerlijk spelen of niet. Eerlijk betekent dat je de verwachting waarmaakt uit de signalen die je weggeeft. Vals spelen is het omgekeerde hiervan, wel de signalen weggeven om zo de verwachting op te voeren, hiermee de druk op de ketel te verhogen, om deze vervolgens op geraffineerde wijze uit te buiten. Redenen kunnen verschillend zijn; Uiteenlopend van een diep gewortelde haat, tot een drang om te kijken hoever je kunt gaan, hoe ver de ander bereid is te gaan, en daarmee te begroten wat je maximaal kunt winnen. Hiermee heeft het spel zichzelf verraden en is de onschuld vermoord.


Einde.

dinsdag 14 augustus 2018

Frank Sinatra, My Way, With Lyrics



Liefde van een hoer (Filosofisch)

Ook dat bestaat!

De titel is een provocatie om je op te warmen voor wat komen gaat! Immers, in ons denken zijn hoererij en liefde  strikt gescheiden, terwijl mijn titel deze twee verenigt.
Dit geschreven stuk is een bewijsvoering hiervan....


...........

Hoe bepaal je wat liefde is? Zit het in de motivatie van de actie, of in het verkregen effect? Wie bepaalt dat, of het liefde is? Wie uitgaat van de intentie, kan alleen maar van vooronderstelling uitgaan. Wij zijn onmachtig in de gedachtewereld van anderen te kijken. Nu weten we wat een prostituee doet voor geld, maar wij weten nooit haar eigen inbreng los van haar professie

Zo kun je makkelijk redeneren, en zeggen:

"Alles wat er gebeurt nadat je betaald hebt, is een gevolg van het overhandigen van het geld, of, is het gevolg van de afspraak aan de deur"

Dit is waanzin. Hiermee elimineer je haar als persoon. Zet je haar op gelijke voet met een robot. Dus deze valt af.

En als je zegt:

"Alles wat er binnen gebeurt is een bijproduct van de algemene gang van zaken, (daar wij weten wat een prostituee doet, en niet meer verbaasd kunnen zijn van de gevolgen die voortvloeien uit het bezoek aan die prostituee) dan kun je met diezelfde stelligheid concluderen dat een "liefdesrelatie" en alles wat daarin gebeurt en uit voortkomt, ook een bijproduct is van de algehele verwachting van de gang van zaken, en onder diezelfde noemer "verwachting" valt.

Het enige verschil schuilt hierin, dat het de overdracht van geld betreft die een argwaan geeft aan de oprechtheid in die zin, dat wij doen alsof een relatie en alles wat daarin gebeurt, berust op een toevalligheidsaspect waarin wij als naïevelingen steeds worden overrompelt door de waas van liefde, en dat de gevolgen daaruit steeds weer een plotseling zichzelf aandienende aangelegenheid is. Maar dit is niet waar. Wij beginnen een relatie onder diezelfde verwachting, noem het voorwaarden, als die je meeneemt wanneer je bij de prostituee naar binnen stapt.

Goed beschouwd kunnen we nu vaststellen dat de ene weg directer en sneller is, en de verwachting zich openlijk uit via het geld, als ander inzetmiddel dan het versieren, -dat gedrag wat een seksuele behoefte in diens bedrijvigheid omvat, en over een langer tijdsbestek plaatsheeft- De methoden die men hanteert, (vleien, uitjes, bioscoop, vakanties) vallen onder een andere noemer. En ook weer kunnen wij niets zeggen over de intenties, maar het laat zich wel te raden als dit gedrag voor 99% zich uit in seksuele bedrijvigheid. Dan valt het moeilijk te ontkennen, dat de intentie in feite niets verschilt, en dat het betalen aan de deur, diezelfde vorm heeft in een andere jas.
Maar zolang het met een omweg gebeurt, is er blijkbaar niets aan de hand. Dit alles is alleen tegen te spreken indien wij als mensen echt zo naïef zouden zijn, wat vaak wel het geval is bij jonge mensen. Maar na verloop van jaren zou het patroon zichzelf toch wel verraden moeten hebben. Dan kunnen wij beter toegeven aan de lust, iets wat vele vrouwen verachten. Het directe hierin, vinden zij vaak aanstootgevend. Ik vraag mij af wat romantiek nog anders is, dan een roze leugen om tot diezelfde doeleinden te komen als wanneer je met je knip open aan de portiek van een hoer staat.
Dit valt omwille van de motivatie, natuurlijk zoals bovenin uitgelegd, nooit te bewijzen.

Terug naar de vraag

Liefde van een hoer, bestaat dat? Liefde is dus niet te bepalen aan de hand van de actie, maar het verkregen effect. Liefde is wat wij 'noemen', door het gevoel wat wij ervaren. Dat kun je niet legitimeren aan de actie, nogmaals, wij kunnen niet kijken in het motivationele aspect van de tegenspeler, en zijn en blijven wij onmachtig om te oordelen over de toegevoegde waarde, elke inbreng in elke actie. Wel kunnen wij oordelen of de uitkomst de verwachting benadert of voorbij streeft. Streeft de uitkomst de verwachting voorbij, dan spreken wij van toegevoegde waarde. Weer zit dit in het effect. Het effect geeft het oordeel vorm, en omdat het in deze volgorde gebeurt, kunnen wij niet achteraf, na een ongelukkige uitkomst deze volgorde omwille van teleurstelling omdraaien, en zeggen: "Het effect was omwille van de actie"
Liefde zit hem dus in de onzekerheid, zolang niets vaststaat. Stond het wel vast, dan was dit alles te vergelijken met een ritje in de draaimolen. De wagentjes, de paarden, volgen telkens weer diezelfde op en neergaande beweging in eenzelfde richting. Dus, het toevalligheidsaspect in het verkregen effect! De onvoorspelbare gebeurtenis.
        
                             ~Dat had ik gisteren, en kreeg liefde van een hoer~
 

De datingsite (satire)

~de ontmoetingsplek voor narcisten, gladjakkers en druiloren, slijmprikken en seksverslaafden, wino's en freaks~
De man, vaak een sufferd vanjewelste, eerlijke beschrijving inclusief levensverhaal. Half kalend op de foto met auto, zijn grote trots. Oeps, even niet beseffend dat de vrouw hem uitlacht, snel wegklikt en doorzoekt naar de man in pak. De gladjakker. Goed inkomen, en erg met zijn werk behept.
De vrouw, altijd zo eerlijk en lief, zo vrolijk en spontaan. Ja vast! bijna 2/3 heeft minstens twee van deze termen in haar vaak zeer beperkte ingekorte beschrijving, als er al een beschrijving staat! Vaak moet een grijnzende foto voldoen, en als je meer wilt weten, dan vraag je maar! (verwacht alleen geen reactie terug) Nee, veelal heb je te maken met de vrouwelijke narcist. Elke reactie beurt haar somberheid weer op. Het geeft haar die kleine kick, waar ze zo gretig op zat te wachten. ("werkte die foto toch!, en hoef je jezelf niet zo bloot te geven")
De druiloor. Arme jongen, snap je nu nog steeds niet hoe het werkt? Ze kijkt niet naar je innerlijk, zij weet aan die foto ook wel dat je over je heen laat lopen. Je kat of hond het enige aard-wezen is dat je troost biedt, en zit echt niet te wachten op liefdesbrieven en bloemen 3 maanden nadat zij het met je heeft uitgemaakt.
De wino. Vaak een vrouw tussen de 50-65 die reeds lange gewend aan haar dagelijks troost in fles, ook tot de ontdekking komt dat wellicht een goedzak ook comfort kan bieden. Maar tot haar schrik bekomt en achteraf beter begrijpt waarom ze toch ooit met drinken was begonnen. Zij staat enigszins triest op de foto, om je niet teveel verwachtingen te geven, daar ze van zichzelf ook niet al te hoog meer van de toren blaast.
Het zijn een aantal pogingen, om achteraf met minder spijt, aan hetzelfde wijntje te nippen...
De slijmprik. Deze denkt in te spelen op de zwakke plekken van de vrouw. Vaak lukt het hem ook nog. Toch hoewel zelf gebukt gaande onder het deken van schaamte, slaagt de slijmprik er toch in een wip te scoren. Trots en stoer vertelt hij zijn vrienden, met welk een bedrevenheid hij de onbenullige vrouw, naar zijn pijpen laat dansen. Maar als dan de telefoon gaat, moet hij zich als de sodemieter excuseren! (volg hem maar een eindje, en luister goed hoe klein hij wordt!)
De freak. Dit is er een voor de vaste relatie. Heb jij ook ringen door je neus, tatoeages, 4 honden, vega en anti alles? Dan zit je al gauw geramd! Freaks herkennen elkaar gemakkelijk, en hen is een gelukkig samenzijn beschoren. Misschien nog wel de langste relatie van alle categorieën, totdat...Ahja.., totdat ze erachter komen dat zij dit eigenlijk niet zijn, en tegen elkaars façade aankijken. "Hoezo heb jij vroeger VVD gestemd?"
Dan tot slot, de seks verslaafde. Deze weet een poel om zich heen te bouwen van gelijksoortigheid. In de lijst van hun vrienden, komen ze hun exen tegen. "Heb jij ook met ...?" Ach ja, als je na een tijdje alle gaatjes hebt gehad, begin je gewoon van vooraf aan!
© Snijer producties

De digitale piemelmarkt

~Datingsites~ 
 

Welkom mannen! Op de leugenachtige datingsite...

"Driftig op zoek, gejaagd door pure lust? (acceptatie, in de vorm van bereidwilligheid) De zucht naar het warme zachte donkere en veilige vochtige geurende vrouwelijk schoon? Stop maar met zoeken, je zit hier fout. Hier op de datingsites waar hongerige wolfjes komen, en zoals  het voor het lustige oog lijkt, hoerige vrouwtjes zichzelf presenteren...."

Bijna alle (jonge) mannen hebben (vagina) zucht. Natuurlijk geven velen dit niet toe, en durven het zelfs liefde te noemen. Dan zeg ik één woord: seksindustrie. En ook alle prostituees weten waar de ogen op gericht zijn wanneer kerels langs haar raam lopen, eerst het koppie dan het slipje. (of andersom)

Wat weten de mensen het toch altijd mooi te verpakken hè! "Ik ben vrolijk lief en spontaan" zeggen de vrouwtjes dan. Deze vertaal ik even voor je; "Ik wil aandacht, nu en veel!"
Wat ze er ook niet bij zegt, is dat ze weet wat jij er zoekt, hoe je het wilt en hoe graag je het wilt. In feite houden de vrouwtjes zichzelf actief, naïef.

Oke, dus we hebben de foto's van de meisjes, haar beperkte beschrijving, en de lust die de pan uitrijst. Vrouwen willen ook, maar anders. Die willen er meer rendement uit slepen. Die wilt, "en, en." En de seks en aandacht en je grenzen zien en je ondergang. Je klein zien worden is je emotioneel te verslaan. Houdt hem op het gevoelsniveau!, dat stukje waarin zijn sterke rede niet meer in staat is je te verslaan.
-De vrouw staat krachtig in de waanwereld, het intuïtieve raadselachtige wat gevoel inhoudt.- (Het zouden A. Schopenhauers woorden kunnen zijn)

Zie je, de jonge vrouwen kennen de man nog niet, dat terrein is door de perversiteit van de samenleving, (aparte kleedkamers voor jongens en meisjes) volkomen vreemd, dus je kunt ook geen respect verwachten voor iets wat je niet kent. Jonge vrouwen experimenteren met mannen. Met hun aanstaande vriendjes. Later, pas veel later wanneer ze het andere geslacht voldoende kennen, en vooral vertrouwen, nemen ze hem ook meer serieus. Daarom prefereer ik ook de vrouw van minstens 30. Dan weet je bijna zeker dat ze je niet probeert te breken, om te kijken of toch niet ergens in je karakter iets zit wat voor problemen kan zorgen in de toekomst.

~Als we iets niet kunnen peilen, dan gaan we ermee spelen. Dan verandert het van aangezicht.~

Het is het stukje wat het spinnensoort: 'zwarte weduwe' nog actief uitdraagt, maar bij ons mensen verscholen zit in een relatie. De relatie is de sublimatie waarin langzame verstikking tot levenskunst verheven wordt.
Strijd. Alles is strijd. Zelfs het toegeven en accepteren zijn onderdelen van strijd. Als het geen strijd was, dan was alles belangeloos. Maar dat kan niet, en het is het belang wat de strijd voert.

Winnen is niet openlijk voor derden, maar is een stille strijd, waarin niet wordt gesproken, maar geweten en gehandeld. Hoe er gehandeld wordt, is hoe de zaken ervoor staan. Gedrag is dan die afgeleide van de feiten. Woorden zijn vooral de bedriegers. Daarin is veel van wat wij praten misleiding. De ander op een verkeerd been te zetten.

Daar zijn de dating websites het beste voorbeeld  van! Werkelijk alles wat er geschreven staat is onzin. Wat er aan de hand is, is een speurtocht uitgezet met lintjes. Volg de lintjes en je komt er. Zo lokken wij elkaar mee.

Wat haar tegenstaat is alles wat sterk is en zelfvertrouwen uitstraalt. De echte bitch wilt je kneden en je verslaan. Het is oorlog, en je pikt nu eenmaal niet de sterkste uit, maar ook niet de zwakste, want dat geeft geen voldoening.

Een individu kiest voortdurend uit kwaden. Samen sterk is ieder de helft zwakker. Maar in strijd leven kost teveel. Dus maken we afspraken. Oh wee als je jezelf er niet aan houdt!, dan is er reden voor ruzie, en het spel krijgt opnieuw vorm. In het spel, van geestelijk heen en weer getrek, waar seks wordt uitgedeeld op verzoek, popelen we door tot onze lusten ons langzaam vaarwel zeggen.
Dit is het trieste relaas, waaraan we onderhevig zijn gezien de huidige omstandigheden. De digitale wereld, met zijn zogenaamde voordelen. We kennen elkaar op afstand, en die afstand zul je moeten overbruggen. Maar omdat het contact niet ging zoals de natuur het bedoelde, zal er hoogstwaarschijnlijk veel teleurstelling en strijd opduiken. Strijd tegen gezichtsverlies en behoud van zelfrespect. "Als het niet aan mij ligt, dan moet zij het wel zijn."
Ik las zojuist dat 1 op de 5 relaties ooit zijn gestart met online dating. Dat is dan bar weinig, gezien het minimale contact face to face, en alle digitale pogingen. Ze durfden volgens mij geen cijfer toe te kennen aan het aantal mislukkingen, met alle gevolgen en kosten van dien. (het is soms nogal prijzig, dat online daten). Het is een gemene business, over de rug van hopeloosheid.

Een samenzijn tussen man en vrouw, maar ook gelijke geslachten, geeft wrijving. Daaraan ontkom je bijna niet. Ik licht hier meer de kant van de strijd toe, en weet best dat er meer is in het spel. Maar daarover lezen en horen we al genoeg.

Mijn schets hierboven, is geen representatie van de feiten! Maar een manier van kijken. Een manier, niet de manier. Ik geef gewoon een andere visie.

De verwachting als zondebok

De verwachting als zondebok
~Alleen de onvolprezen naïeveling gaat zonder verwachting op zijn doel af~

Ik hoor het te vaak, en er klopt niets maar dan ook niets van! Mensen zeggen maar al te graag, wanneer je in de intiemere sferen, op je bek bent gegaan, dat je geen verwachtingen had moeten kweken, want die geven je de ellende. En omdat ik weet, dat dit klinkklare onzin is, ga ik deze stelling finaal met de grond gelijk maken, en iedereen die dit leest laten zien en overtuigen, dat verwachtingen juist de mooiste dingen zijn, en alles op hun waarde kwalificeren, ja zelfs die dingen zijn, die alle betekenis aan het leven geven.
Geen verwachtingen, is je laten overbluffen door licht en donker, in de tragedie staan van de domme nuchterheid, de aardse slaaf die braaf uit de hand vreet die hem voedt. Maar verder dan de verrassing kom je niet. Verder dan de continu vernieuwing als aanvulling op je leegte kom je niet. Want geen verwachtingen, is geen hoop noch verlangen. Het is als de seniele kunstenaar wiens kwaliteiten langzaam zijn opgeslokt door mentale retardatie waardoor hij zich niets meer kan verbeelden. Het enige wat over is gebleven, is een gekte van onnozelheid, waarin alles wat er gebeurt als een korte schijnvreugde even een nog stommere verbazing op diens gezicht teweeg brengt, en zich laat vertalen in een wijdopen blik met lach die net niet ver genoeg komt om nog overtuigend te zijn.

Mijn ex vertelde me altijd, dat ik geen verwachtingen moest koesteren. Zij was natuurlijk bang dat ik mijn teleurstelling op haar zou botvieren. Wat ik uiteraard ook deed! Ik gaf haar dan altijd het antwoord waar zij dan niet omheen kon, en eigenlijk dwars door die trucjes heen knalde.
Het was een heel foute vriendin, die niet uit liefde met me ging maar het minimale gaf om me toch bij zich te houden. De precieze beweegredenen wil ik niet eens weten. Ze vond me een interessant figuur ja. Meer niet. Daarvoor moest ik afzien! Ze wilde me dichtbij, maar nooit tè dichtbij, begrijp je.

-Zo blijf je hongerig en trek je alles uit de kast-

Daar kon zij dan weer van genieten, en het gaf haar precies datgene wat ze wilde. Het secreet. Ik teerde langzaam weg, mijn hart in brand, mijn gevoel hongerig en verwaarloosd. Het was mijn schuld, ik ben op dat gebied naïef en niet handig. Mijn vertrouwen is te groot, misschien omdat ik vrij sterk in mijzelf geloof.
Wanneer zij zichzelf weer wilde indekken, en vertelde dat ik bij de volgende afspraak geen verwachtingen moest meenemen, gaf ik dus als antwoord: “Geen verwachtingen, wel verlangens”
(ik was verliefd op het misselijke kreng, en voelde me als een slaaf van mijn biologische projectie)

-Ze pakte dan weer haar agenda erbij! Mijn vriendin, maakte een afspraak met me-

De liefde die ik genoot, kwam nooit verder dan van een sterk twijfelende vrouw. Dat is omdat wij zo slecht bij elkaar pasten, wat het voor mij weer een mega uitdaging maakte. Probeer het onmogelijke! Ik heb 4 onmogelijke relaties geprobeerd, en ja, dat was geheel mijn eigen wil. Wie weet voel je onbewust aan dat dit je pijn zal gaan doen, en dus zal laten inzien, en leren. Je kiest je eigen leerschool, onbewust en vervloekt de gevolgen met volle overtuiging.
Ik heb rare vrienden, (toch heel goede), maar de vriendinnen die ik heb gehad, hebben nooit van me gehouden. Mijn vrienden houden wel van me. Ik heb met mijn vrienden een aparte band, en hoe wij met elkaar omgaan, zie je niet veel volgens mij. Wij spreken zonder omweg, leren elkaar en confronteren elkaar. De vrede wordt niet bewaard uit angst voor de gevolgen van conflict. Er is geen conflict, want niets hoeft te knallen, want niets wordt opgepot.
Verlangen is gezond, waarom dan geen verwachtingen? Wat maakt de verwachting zo slecht? Waarom zouden we niet mogen verwachten? Misschien omdat we hetgeen we verwachten dan bij de ander neerleggen, en zo een druk neerleggen. Maar dat kan niet. Een verwachting is stil. Een verwachting wordt niet uitgesproken, zo wel, dan heet het afspraak of verzoek.
Wie een doel heeft, heeft verwachting, simpel en klaar. Hier kun je niet omheen. Een doel ten uitvoer brengen zonder verwachting is een gek die doelloos over de wereld zwerft en zijn plannen is vergeten.
Daarom ben ik fel tegen de kritiek die mensen uiten als ze je raad geven om je verwachtingen in te dammen. Wat ze dan van je vragen, is om je leven minder inhoud te geven, je energiestroom af te knijpen, en een beslagen bril op te zetten. Verwachting is inherent verbonden met je inschattingsvermogen en dus je intellect, en dus je zelfvertrouwen. Een aan lager wal geraakte zal meer aan de hulpeloze kant staan, en elk hand die hem reikt, zal zijn verbazing tarten.

~Verwachting is het oog van de hoop op het genoegen~

Je kunt verwachting zien als een blij kind gehuld in onschuld. Verwachting zelf is positief van aard. Zo niet dan noemen we het wantrouwen, deze is negatief van aard. Negatieve verwachting is wantrouwen, onthoud dit!
De verwachting dus, het blije kind, wat kan daar nu fout aan zijn? De natuurlijke honger naar vervulling. De zucht naar rust en vrede, de zoektocht die eindigt bij de vervolmaking.
Verwachtingen zijn onze innerlijke motoren die ons drijven, ons motiveren, ons verblijden in bittere tijden, want verwachting staat gelijk aan hoop en vertrouwen. Het is het vakantiegevoel als je in de auto zit op weg naar je bestemming. Je gaat niet weg als je overtuigd zou zijn dat het niets wordt. Verwachting laat je hart bonzen, verwachting maakt je gezond, vrolijk en enthousiast!
Vervloek niet de verwachting, vervloek hem nooit. Dan vervloek je het leven zelf, zijn passie en drijfveer.
De verwachting gaat hand in hand met het vertrouwen en goede wil.
Verwacht, leef met verwachting en koester deze. Dit geeft je een eerlijkheid en openheid. Dit geeft je de natuurlijke speelsheid terug. Een kind verwacht van je, en rekent op je. Dat maakt ze zo geliefd. Een mens zonder verwachtingen is afstotelijk. Zo'n mens wil je je tijd niet aan verdoen, omdat het je een gevoel geeft dat je water naar de zee draagt.
Maar iemand met verwachting, daarvoor wil je je best doen. Die verwachting wil je waarmaken.
Dat is wat het leven mooi maakt, en wat de vrede en harmonie versterkt. Zo bouw je buffers op, en groei je.
Geef niet hen die de verwachting koesteren, de schuld van het lijden. Het is alleen bedrog die zo zijn gezicht laat zien. Verwachting is in zichzelf onschuldig.

Verwachting ontstaat uit een vertrouwde klik met de toekomst, anders niet. Daarvoor is een sterke wil nodig, inzet en enthousiasme. Je kunt niet verwachten, zonder inzicht of tegenprestatie! Dat heet naïef.
Een gezonde verwachting is het verblijdde hart, dat zwemt in onschuld en kinderlijk verlangen. Het speelt met zijn eigen fantasie vergaart uit blijde gebeurtenissen die het hart, het gevoel voeding geven, en ruimte om verder te groeien.

~Verwachtingen kunnen nooit te hoog zijn.

                             Alleen de teleurstelling, kan te groot zijn~

zondag 15 juli 2018

Over algemene misvattingen en de pseudo-oprechtheid van ethische verantwoordelijkheid

~een analytische gang door de duistere krochten van de mens~



Door: Emil Snijer
-2017-





Dit is een zeer kritische beschouwing, waarin het zeker niet mijn bedoeling is geweest ons als mensen op een podium te zetten, maar juist te kijken waar het misgaat. Wat is de voedingsbodem voor ellende? In dit stuk wordt zonder aarzeling of schroom de donkere kant van onszelf beschreven.
Daarnaast worden er vragen onbeantwoord gelaten, daar ik van mening ben dat niet alles moet worden voorgekauwd, en ik een groot voorstander ben van zelf nadenken.
Dit stuk is dan ook een visie en vertegenwoordigt geen waarheid, noch maakt het de claim hierop. Toch ben ik van mening dat de zoektocht en erkenning van waarheid heel belangrijk zijn, en deze erkent en gerespecteerd zou moeten worden. Ik durf zo ver te gaan, dat het uitblijven van dit gegeven de reden is voor alle conflict.

Origineel en gewaagd is wat mij boeit en vermaakt, en dit probeer ik dan ook zelf te zijn. Excentrieke figuren zoals Osho (Bhagwan Sre Rajneesh), Richard Feynman, Arthur Schopenhauer, Ivan Wolffers, Friedrich Nietzsche, Sam Harris, Douglas Murray, Jordan Peterson, Mark Steijn, Sad Gaad, etc, hebben me veel gefascineerd en opgevrolijkt. In hen vond ik delen van mijzelf terug. Dit betekent niet dat ieder van hen het voor het grootste deel met mij eens zal zijn of zou zijn geweest. Dat is niet belangrijk. Voorliefde en aantrekking hebben soms ondoorgrondelijke redenen, dus het kan in alles zitten. Maar patronen zien we wel, en laten we die patronen voor zichzelf spreken...”




"De mens als superheld "
Het is een bekend verschijnsel dat de geschiedenisboeken mooier zijn dan de geschiedenis. Dit komt omdat wij graag onszelf ‘goed’ zien. Verklaringsmodellen zijn altijd zo ingericht dat wat je er ook mee kunt verklaren, de uitkomst zal en mag nooit zo zijn dat de mens een mislukte aap is, en grap, een vloek, ziekte of fout. Ik wil niet beweren dat dit wel zo is, maar typisch is toch wel dat het sowieso dat allemaal niet is. Wat ik bedoel te zeggen is, voor verklaringsmodellen is het individu in zichzelf volmaakt en compleet. Een mooi uitgangspunt, en een gezonde. Want, wil je er het beste van maken dan zul je niet moeten beginnen met je eigen soort te verdommen. We hebben wel haat, jaloezie en doen erge dingen, maar ook goede dingen. En of deze elkaar in evenwicht houden maakt niet uit, we bestraffen wel de verkeerde. Dat was dan een foutje. Of zat het er gewoon in, als onderdeel van wie we zijn, maar schamen wij ons voor de wandaden, en maken het zo dat wie de minste weerstand kan bieden tegen zijn eigen mindere kant, deze persoon dan slecht is? We gaan wijzen, wie is de beste? Wie is de slechtste?
Er wordt een fundamentele fout gemaakt! Gedrag wat niet getolereerd wordt, is geen dwarsbomerij van de regel, of een kwade ziel. De gezonde groep is toevallig diezelfde kweekvijver voor iedere bad guy. Daar ontspringt telkens weer bewijs van uit. Je bent goed totdat je het tegendeel bewezen hebt. Dan lijkt het alsof er iets is gebeurd wat de aanstoot gaf, en de afhandeling daarvan, dat probleem-management heeft dan gefaald of zo?
En dan de evolutieleer, in zijn kern zegt het gewoon dat je als individu alles doet om je voortbestaan te verzekeren, plus je nakomelingen, jouw genetisch materiaal wat dus een halve kopie is van jezelf. Dus toch eigenbelang.. In hoeverre zijn onze vrienden dan die personen waar we graag bij zijn omdat wij hen bewonderen? Misschien puur omdat juist deze mensen jou niet al te kritisch gezind zijn? Je wordt makkelijk geaccepteerd. Af en toe geven ze je het gevoel dat je grappig bent, of slim, of wat het ego ook maar strelen kan. Nee, nee! Het is de behoefte ergens bij te horen, aangezien we groepsdieren zijn. Er is wel degelijk een hiërarchie. In die gezellige kringen heb je ongeschreven regels een rangorde. Vandaar ook dat vriendschappen vaak spaak lopen. Nee niet allemaal, er zijn altijd uitzonderingen. Die waren dan zeker precies aan elkaar gewaagd, beter gezegd, zij vervulden elkaars tekortkomingen. Want vermoedelijk zijn gelijk krachtige eigenschappen de bakermat voor strijd. Dat is het proces van rangverdeling. Het zijn niet personen, maar dan spreken we van verzamelingen van eigenschappen. Jij als mens, bent zo'n verzameling.
Wat betreft die uitzonderingen, van de zoveel mogelijkheden heb je kans technisch gezien altijd uitschieters. Maar daar moeten we juist niet naar kijken! En dat doen we wel. Sterker nog, vele uitschieters zijn onze voorbeelden. We hunkeren met z'n allen dan tegen een grofweg 99,99% onmogelijkheid.
En voor wat betreft vriendschappen .., zijn dit niet de momenten waarbij je sterke en zwakke eigenschappen meedingen in het spel? Dat spel waarbij de vrouwtjes vanaf de kantlijn toekijken hoe de mannen zich blootgeven en lachen? Maar achter die lach is het bloedserieus! Er is een stille strijd gaande in een race tussen de beste genen die tegen elkaar opboksen. Wij als systeem mens, die verspringen van de ene gedragsmodus naar de andere, ongemerkt, wordt telkens op zijn kwaliteiten getest. En is de wereld dan geen gigantisch experimenteel lab waarin dit zich dan ook prachtig voltrekt?

De roze schemerwereld

En dan hebben wij de liefde en Valentijnsdag, onze trouwerijen, relaties, en godallemachtig wat gaat er hier een hoop mis! Grootste fout hierin is zoals ik hem graag noem: De roze leugen. Ons verklaringsmodel van liefde en verliefdheid, de zoektocht naar een partner (de zucht tot seks) is er eentje die werkelijk zo krom is als een hoepel. Eigenlijk is het gewoon een vorm van wederzijds parasitisme. Jammer, het zou zoveel pijn en ellende schelen als we ook hier eerlijk over waren. We hebben namelijk totaal foutieve ideeën hiervan. Maar ja, de heftigste emotie van de mens is tevens zijn paradepaardje! Tenminste, zoals wij onszelf graag zien, is op dit terrein geen ruimte voor egoïsme en lustbejag. Dat botst met ons zelfbeeld.
Dat ‘houden van’ en die zogenaamde garantie dat je gevoelens telkens op eenzelfde prachtige weergave zich aan je presenteren. Het is een verslaving en een heftige, en deze ontlokt het slechtste gedrag in ons! Als een relatie, waar wij veel in hebben geïnvesteerd (moeite) die ons geruststelt en kalmeert ineens ophoudt, dan ja dan worden we gemeen, vals, ach..., het is te erg om op te schrijven. Schaamte.. Waar is die beschaafde persoon nu? Liefde is een link spel waarin mensen enorme risico’s nemen! Twijfel slaat daarom ook niet zelden toe. Wat zijn we slap en afhankelijk, het is gewoon zielig. Als kinderen, ontroostbaar huilend. Dit is je ware gezicht. Je hebt voor eventjes geen behoefte aan je masker, en speelt voor even geen rol meer, want alles waartoe die rol je heeft geleid is deze pijn...
Liefde kan ook lang goed gaan, en we voelen ons dan heuse winnaars. Het zit hem in de probleem afhandeling. Op wie richt je je onvrede? Hoeveel onvrede heb je? Hoe argwanend of wantrouwend ben je? Ben je bang en jaloers? Gun je het een ander wel of niet? Bah! Bah! En nog eens bah! Het is niet de schuld van ons, wij slachtoffers van onze hormonen. Het zijn die verknipte ideeën. Als je alles met een verkeerd model verklaart krijg je botsingen in de uitkomsten. Een mens kan niet slecht zijn, alleen zijn ideeën. Het zijn foute ideeën die goede mensen slechte dingen laten doen. Ze worden doorgegeven, en leiden een eigen leven (Meme-Theory by Richard Dawkins). Ook wel horizontale transmissie. Deze gaat heel snel! Daarom gevaarlijk.
Wordt het niet eens tijd de mens te heroverwegen? Herwaardering van waarden en zijn. Een beetje minder perfect, een beetje minder held, een vleugje imperfectie, en een sausje van onbeholpenheid. Of gewoon een dier met dierlijke instincten, dat net als de apen, wolven, vogels, dolfijnen enz doet, maar net even meer kan, meer gereedschappen in zijn kist heeft. Dat sluit niet uit dat de rest nog net zo en in gelijke mate werkt als bij dat van de dieren. Partner keuze, ach., wij kleden het anders aan, en weer met andere dingen maken we er een beetje een spelletje van. We kunnen beter toegeven aan onze sterke impulsen en driften als zijnde echt en onontkoombaar, in plaats van onderdeel van onze gecreëerde cultuur en traditie. Het zijn aangeklede dierlijke driften. Het dier vermomd...

Wetenschappelijk eufemisme
Ethiek veronderstelt in feite dat indien we onszelf ten doel stellen een goed en rechtvaardig mens te zijn, op zijn best gezegd; het overbodige kwaad te beperken, wij hiervoor een leer nodig hebben, als een speciale tak van studie die speciaal hiervoor, (deze dilemma’s) is ingericht om uit te sluiten dat wij in onze naïviteit van zijn, ongemerkt datgene doen waar ons innerlijk streven ons toe leidt. M.a.w., zonder die “rem” zouden we absoluut veel meer en op grotere schaal kwaad en leed veroorzaken dan voor ons voortbestaan noodzakelijk was. Ten tweede zou die bruutheid in conflict komen met het plaatje van de superheld. Is de reden van onze ethiek nu gezeteld in het eerste, of het tweede?
Het maakt niet uit, wat wel uitmaakt is dat we moeten toegeven dat deugdzaamheid als onderdeel van ons gedrag niet onze sterkste kant is! Want we hebben tenslotte ethiek nodig. Ik zeg; Ethiek is menselijk vernuft in zijn meest schijnheilige vorm. Afwegingen maken tussen gradaties in leed. Wat vind de supermens dat het dier mag doorstaan? “Wij vinden het acceptabel dat...” – bio-industrie- Get my point?

Maar hoe zit het met die superheld? Ja, wij hebben helden nodig om  te bewijzen dat we het zijn. We loven grote prijzen uit, betalen veel geld en eren hen met grote foto’s en standbeelden. Zij zijn de vertolkers en bewijzen dat we zo goed zijn. We leven in een wereld van helden. We dragen ze op handen en identificeren onszelf met hen om zodoende het innerlijk te overtuigen, dat er heus geen rede is tot twijfel. Alles komt goed. We blijven streven naar beter, sneller en efficiënter. Dat laatste gaat ook ten koste aan onze rust en geeft stress.
Voor die donkere kant in ons gedrag is het taboe de redder in nood. Taboe is alles wat ons als mens belachelijk kan maken, verzwegen.

        “Wanneer de schaamte niet langer bij onze vertoning past,
                                                                        wordt zij taboe en gaat het wel!”

Ik zeg, hou op met het eren van helden, het is haast een vorm van religie! En kap met die zucht tot perfectie en efficiëntie, want die radio DJ lult zo slap en al die reclames daar worden we ook niet vrolijk van. En die sollicitatiegesprekken, waarbij je met een plastic smile op je gezicht moet gaan liegen, is ook geen betrouwbare maatstaf. Het is allemaal onderdeel van die grote leugen. Efficiëntie is ook winst maximalisatie en maximale beïnvloeding, zeg maar gerust hersenspoeling. En alles en iedereen probeert hier op de meest gewaagde en brutale manier op in te springen. Via onze kernwaarden, onze emoties... Er wordt met ons geknoeid, met je denken, en aan alle kanten wordt er aan je getrokken. Binnen groepen word je geacht bepaalde waarden te hanteren, (een zelfde mening te zijn toegedaan) om zo een sterke (maar kunstmatige!) cohesie te vormen. Coalities. Denkbeelden, bepaalde overtuigingen worden bestraft, moreel als verwerpelijk beschouwd, met als gevolg dat je wordt buitengesloten. De mens zijn grootste vrees schijnt te zijn om te worden gedoemd tot paria. Miskent en verzwegen... Hoe ver gaan we, hoeveel van onze werkelijke eigenheid verruilen we tegen garanties in die groep te mogen blijven?
Ik zeg; hierin schuilt gevaar, want alle tegenstellingen in waarden, gedragskenmerken, als individuele eigenschappen die ons uniek maken en onderling concurreren voor de beste, dat principe wat een egalitaire werking uitoefent, komt hiermee ten einde. Om nu ergens in een bedrijf bijvoorbeeld binnen te komen, moet je je aanpassen. Dit aanpassen is niets anders dan vermommen. Oké, logisch. Op zich niet erg, en eisen stellen is goed zolang het een zekere kwaliteit wil waarborgen. En zo kun je natuurlijk wel nagaan dat dit aanpassen en inhouden van datgene wat je eigenlijk als natuurlijk wilt uitdragen, voor de ene persoon moeilijker is dan de andere naar gelang je eigenschappen in denken en welke vorm deze ook moge aannemen verschillen van de norm. Bedrijfscultuur of politieke stroming, tribalisme. Kan me voorstellen dat het ook voordelen biedt, en dat een groepsgeest een nieuw individu is, die nooit zou kunnen bestaan in enkelvoud, dus in één persoon. Misschien dat het maken van al die kleine offers, persoonlijk gewin ten bate van het groepsbelang ook jouw garantie geeft. En dat is zo! Je salaris.

En al die eendracht in groepen, botsen weer onderling. Internet laat heel de wereld zien hoe anders anderen denken en zijn.  Vraag me af of het verbindt, of afschuw wekt en haat zaait. Het doet het allemaal. Wie zich herkent in het een, voelt zich sneller thuis en met meerdere verbonden. Zolang je in je ‘eigen’ kringen blijft, blijft het rustig. Ik zeg eigen tussen haakjes, want zoals hierbovn uitgelegd, zal ieder lid van zo’n groep een stuk(je) eigenheid hebben moeten inleveren. De rem is eraf, het foutencorrectie-mechanisme werkt niet langer, en we doen dingen die we anders niet zouden doen. En omdat dit voor ieder individu geldt (want individuen blijven we in de geest, al dragen we dit niet zichtbaar naar buiten), het blijft onzichtbaar en onderdrukt zolang we denken dat we de enige zijn, onze mogelijkheid tot uiten. Immmers, er is geen zichtbare aanleiding toe omdat iedereen denkt dat de groep een optelsom is van gelijkgestemdheid (het bekende verhaaltje van de naakte keizer).

         “Datgene doen wat juist is, ook al is het in je nadeel”

De wereld wordt fake, nep, pseudo. Meer en meer en meer. Ook cognitieve dissonantie speelt een rol in het in stand houden van de verkeerde weg. We rechtvaardigen liever wat we al doen, dan openlijk toe te geven dat we fout zaten. Zelfbedrog. Moed, alles komt volgens mij neer op moed. Het is een der meest waardevolle eigenschappen die een mens kan bezitten. De innerlijke erkenning van wat goed is en wat slecht is, ongeacht je er zelf beter van wordt of niet. Datgene doen wat juist is, ook al is het in je nadeel. In dit opzicht  stijgt de mens wel degelijk uit boven zijn natuur. Maar de maatschappij is ingericht op fakers, op acteurs, op hen die weten hoe zich te gedragen in elke omstandigheid, met een groot inzicht in hetgeen wat van hen verwacht wordt. Zij die hiervoor en scherpe gevoeligheid bezitten, en niets geven om eigenheid en waarheid. De westerse maatschappij, de ontwikkelingswereld, oefent een positieve selectie uit op huichelaars. En wie zijn gedachte en zijn hart spreekt, krijgt het extra zwaar. Wie zelf nadenkt ligt onder vuur, dus die keuze wordt meteen bestraft. De selectiedruk van nu is een gevaarlijke en een verwerpelijke. Omdat we niet zien wie praat en handelt vanuit moreel opzicht of persoonlijk gewin, en niet zien wie handelt vanuit zijn groepsbelang en we dus niet weten met wie of wat we te maken hebben. Dat zou je eerst zorgvuldig moeten uitpluizen.

                         “De list is hoewel verwerpelijk, effectiever...”

We denken dat het deugdzaam is je te scharen en voorzichtig te labelen bij een groep die datgene uitdraagt waar je het meest voor voelt, al was het alleen maar om tegendruk te geven aan die groepen die zo veel in strijd staan met die van jou. Maar dit is een self fullfilling prophecy.  De vicieuze cirkel.  Het enige wat goed is voor de wereld is meer moedige mensen die als individuen in het leven staan. En zo op wereldschaal, daar waar mensen elkaar tegenkomen, deze verschillen elkaar ontmoeten. Het zal grappig zijn, en dan weer de verbazing tarten. Maar de verschillen kunnen nooit groot zijn,want individuen hebben een rem. Zij leveren geen identiteit in aan een groepsgeest die zodoende blind een kant op schiet. Die rem die groepen niet hebben, en verder ontwikkelt en binnen de kortste keren radicale vormen aanneemt. Misschien is moed wel zeldzaam, en zijn de moedigste al gesneuveld, op zijn minst flink uitgedund door de listige mensen. Hierin is moed is de os die de ploeg trekt, en de list de boer. De list is hoewel verwerpelijk, effectiever. En de natuur  werkt niet volgens morele visie. Daarin tellen geen goed noch kwaad. Daarin telt efficiëntie en ruimte van mogelijkheid. Alleen mensen kunnen dit bedenken, dat wat goed is en wat niet. Het wordt in allerhande jassen gekleed, vermomd en vervalst, zodat wat slecht is goed lijkt. Of heel slecht , tot minder slecht. Daarin zijn we meesters geworden. Die enkeling onder ons die zich hieraan kapot ergert: Laat je horen!! Het zijn sommige schrijvers, sprekers, de rebellen van de tijdsgeest. Ze liggen onder vuur, worden geliquideerd en belaagd. Omdat, wie zichzelf, zijn waarden en idealen heeft verraden voor garanties, voelt woede bij het zien van moedige mensen. Want zij zijn het die een spiegel voorhouden.
Wat werkt en niet werkt wordt enkel en alleen bepaald door zichtbaar werkend resultaat. We kijken naar onze voorbeelden, en wat zeggen zij? Ach, wat ze van binnen ook denken, ook zij zijn zich bewust van de fragiliteit van hun positie, en wat ze zeggen is daarom niet betrouwbaar en dus irrelevant.
Het enige wat je kunt doen, is je afwenden van de massa, de beïnvloeding. Om een origineel en onbevangen geest te worden, zou je geen tv moeten kijken, en geen krant moeten lezen. De zaken worden altijd kortzichtig beschreven door een gekleurde lens die niet de jouwe is. Kijk om je heen, en trek je conclusie, debatteer en lees veel boeken. Vergelijk de zaken op verschillende niveaus met elkaar. Want ondertussen groeien we weg van wie we zijn en wat we werkelijk denken en vinden. Om geaccepteerd te worden in het massa-apparaat die jouw garanties kan bieden op bestaanszekerheid, moeten we acteren, liegen, en veel van onze gedachten negeren. En zo kruipt de fake over de wereld, als een grote slang die zich voedt aan alle huichelarij. Ik denk even aan Japan, volgens mij is de contradictie tussen innerlijk en uiterlijk nergens ter wereld zo gigantisch. De leugen is daar zo opgeblazen dat het de spot drijft met zichzelf. Het land met het hoogste aantal zelfmoorden. 

Het is allemaal onderdeel van het verknipte zelfbeeld, de held en het heldenplaatje.  
                                                                       ~