Het is stil op straat

Het miezert, vogels fluiten onophoudelijk. Er is niemand die het hoort, behalve ik. Altijd op zoek naar de stilte en de leegte, het moment dat alles mijn is. Plekken met rumoer mijd ik als de pest. Die galmende merel op het dak, maakt nog altijd meer indruk op me, dan welke sportauto dan ook, of ene onverlaat op motor.

Zie affiches op lantaarnpalen. Haastig heeft iemand van die printjes opgeplakt met de kat erop. Die kat die plots uit je leven verdwenen is, waar niemand weet van had, totdat ie weg is. Dan zie je de vruchteloze pogingen op elke hoek van de straat. Een wazige foto, zo'n foto die tussen neus en lippen door gemaakt is, op een avond zonder betekenis. Vergroot uitgeprint. De kat staat even tussen het moment van onmacht en verleden. Hij prijkt de straten in, en geeft een teken van geweest zijn. Het is voor de voorbijganger al het trieste nieuws, wat enkel de eigenaar nog niet weet, of weten wil. Hier hangt liefde voor een beest. Hier staat, dat er van een dier gehouden is. Er is altijd hoop op terugkomst, wie weet.

De straat, als je er fietst, je komt altijd mensen tegen die je niet wilt zien. mensen te groeten, of te doen als een blinde? De gedachte alleen al, telkens in het gebied te moeten komen van twijfel, maakt je een kluizenaar. Dat lijkt een bekende, en hij stopt. Het is een oude maat, eentje die dan ook deel uitmaakte van de kring. die kring van chaos en drankmisbruik. Waarom stop je als je niet wilt? Zijn zenuwachtigheid maakt mij extra relaxed. je moet wel, om de ander af te remmen. Het is een mechanisme, en je hebt geen keus. Samen nerveus doen versterkt, en je wilt niet weten waar je dan uitkomt.
Het was zo stil op straat. Is dat een rede dat ontmoetingen meer impact krijgen? zitten we daardoor allemaal in hogere sferen? Zijn het de vogels die ons gek maken, in combinatie met grauwe wolken, en hoge luchtvochtigheid? Nee het is de eenzaamheid die verstompt, en je stil laat staan bij onnozele dingen. We rotten weg, functieloos.
Houd van het woord alleen al. Alles zou een functie moeten hebben, er is altijd potentieel dat wacht op zijn nut. Zoals de affiches op de lantaarnpalen, zoals de vogels hun best doen, het geschreeuw op de mist te laten dragen naar die ene vogel van betekenis. Of die ene meid, die fietst, alleen, en die ene blik die ook niets zegt, maar waar jij dan met je stomme kop iets meer in ziet, en zo jezelf voor gek zet. Dan lach je er later om, en hebt wat meegemaakt. Want iedere poging is meer dan geen. We zetten iets in werking, maar wat? Het maakt niet uit, we maken acties, de rest volgt wel.
Langs de ramen, even een blik naar binnen. Een verbaasd persoon, wordt uit zijn moment getrokken. Die ene seconde van niet denken, die verraadt dat iedereen even kwetsbaar is. Het is lachen, de mensen zo te betrappen, want eerlijkheid zit 'm in de reflex. Tegelijkertijd is het mooi en puur. Die ene seconde is echter dan alles. Veel mensen zitten in halve hypnose achter tv. Hun gedachten de vrijheid, hun attentie gevangen. Het is het wezen dat zijn rust zoekt, middels een slimme truck. Al zou je je hand opsteken, is alles wat je ziet, reflex. Er zijn geen gedachten. Er is geen oordeel, alleen systeem, de afspiegeling van wensen en waarden.