De verneukeratieve moraalridder

Wat zal ik zeggen, het is te gemakkelijk om een morele uitspraak te doen, over bepaalde onderwerpen. Maar de vraag is; Moet je altijd de zaken "moreel verantwoordelijk" beschouwen? Dat zou alleen nuttig zijn in een wereld die in zichzelf moreel en verantwoordelijk zou zijn. 

De verneukeratieve moraalridder

Het verneukeratieve van moraalridder spelen, in tijden dat spanningen oplopen, is dat je altijd gelijk hebt. Jij hebt gelijk, ten alle tijden, als je zegt dat stigmatisering slecht is. Of wanneer iemand een volk of ras verkettert. Dan heb je op voorhand gelijk. Want dat is ethisch verkeerd om te doen. Racisme is fout, klaar.

Maar... Dit zeggen staat gelijk aan het openlijk in twijfel trekken van mensen hun waardestelsels. In feite zeg je; "Jullie oordeel is niet gebaseerd op 'rede en eerlijkheid.' Je kunt eigenlijk niet in tijden waarin veel mensen over hun grens van acceptabel zijn gegaan, zeggen, "Dit is fout". Dat weten zij zelf het beste, maar hun persoonlijke belangen en drijfveren, al of niet gevormd uit angst of slechte ervaringen, negeren deze ethische regels.

Het is kennelijk erg genoeg. Daarom denk ik dat mensen die zelf niet de behoefte voelen om zich tegen bijvoorbeeld de Islam te verzetten, beter gewoon niets kunnen doen. Als er toch spanningen zijn, maak je het erger door partijdige bemoeienis, terwijl je daar niet diezelfde innerlijke emotionele drijfveer voor hebt, als diegenen die dat wel doen.

Wat ik denk dat het beste is, is kijken wat er gebeurt. Analytisch. Elke actie krijgt vanzelf zijn reactie, en bereikt een plateaufase. Diegenen die zich het eerst erger misdragen, zullen vanzelf uit de band schieten. Het is een probleem tussen diegenen die er problemen mee hebben. Niet diegenen die problemen hebben met de herrieschoppers. Dat is een te gemakkelijke strijd. Je weet dat je van een afstand gelijk hebt, maar hebt er niets te zoeken.

Er wordt snel van je gedacht, dat je die situatie misbruikt, om met je moraal onder de arm, goede sier te maken.
Het is niet jouw ergernis, dus bemoei je er niet mee. Zij die ergernissen ervaren, hun ergernissen zijn wel degelijk echt. Net als hun motivatie om hun onvrede uit te roepen. Laat ieder het zijne. Wij moeten minder beleren, omdat die actie alleen al, de kwade oppositie radicaliseert. Het is alsof men dan in overdrive gaat, die extra versnelling om door de golf van kritiek te beuken. Kritiek uit eigen omgeving, erger is er niet. Wat de een wel ziet, is voor de ander nog een dikke grijze mist. En vanuit die mist roepen; "er ligt niets op de weg", is natuurlijk als een blinde roepen! Puur uit een gevoel van vertrouwen. Maar dit vertrouwen ligt niet verankerd in wetenschap, maar hoop en diens verwachting. Meestal een aanhangsel van eigen ideologie.

Islam was maar een voorbeeld, waar het om gaat is het betuttelen en neersabelen van hen die klagen. Zij die menen een soort van catastrofaal doembeeld in zicht te zien, en daarom voortijdig aan de bel willen trekken. Dit betuttelen is dan een keiharde ontkenning van deze mensen hun kennis en ervaring. Een dikke belediging. Bovendien is het arrogant. Luisteren is moeilijk voor deze groep, die vast zit in eigen overtuiging, niet zo zeer overtuiging, het is meer een anti-overtuiging. Wanneer er ergens een groep opstaat en A beweert, zeggen zij per definitie B. Puur omdat het beeld van A, naargeestig overkomt. In deze ontkenning worden die dingen die wel erg zijn en de aandacht verdienen, over het hoofd gezien, door een struisvogel met zijn kop in het zand.

Nogmaals, wat jouw ergernis niet is, zou je je bemoeienis logischerwijs ook niet moeten rondbazuinen. Jij bent geen haar beter, en hebt niet meer bestaansrecht dan een ander. Iedereen mag er het zijne van zeggen. Maar dit wordt helaas gestigmatiseerd. Kijk maar naar de PVV. Op de VU waar ik zit, en waarschijnlijk op heel veel andere Universiteiten, is het bijna een taboe. Er heerst een mentaliteit waarin je beter uit je hoofd kunt laten ook maar iets positiefs over Geert Wilders te zeggen. Maar ik denk dat dit berust op vooroordeel en een soort van gedachte-mode. Een nieuw verschijnsel, met een dikke laag ontkenning en goede sier.

En weet je, nu denkt u lezer waarschijnlijk dat ik voor de PVV ben, en als u dat denkt, is dit niets dan logisch. Maar ik moet u daarin dan teleur stellen. Ik stem niet. Politiek interesseert mij niets. En nee, ik klaag en bemoei me dan ook niet op dat terrein. Maar ik mag wel zeggen, dat ik niet stem omdat mijn hele vertrouwen in politici zo laag is, dat ik me daar te goed voor voel en mijzelf nog serieus neem, liever dan me in de maling te laten nemen door mooi weer spelers. Politici hebben geen principes. Hebben ze wel, waarschijnlijk, maar spreken die niet uit. Alleen heel voor de hand liggende, die waar iedereen het wel mee eens is. Zoals; 'Vandalisme moet stoppen', of; 'meer wegen', 'meer werkgelegenheid'. etc etc..

Hadden zij wel hun  expliciete principes uitgesproken, dan verdeelde de bevolking zich gelijk in groepen. In vóórs en tegens. Dit is natuurlijk dom, als je zoveel mogelijk stemmen wilt!

Geert deed dit wel. Misschien snapte hij dit principe niet. Ik waardeer wel de eerlijkheid hiervan. Of moet ik zeggen; De domme oprechtheid?