Propaganda en politieke strijd als sublimatie voor rudimentair geworden instincten

Kinderen gaan naar school.., daar blijkt dat hun leraren die naïeve koppies vol stoppen met activistisch gedachtegoed. In het klaslokaal hangt de LGBTQ+ vlag demonstratief over de geografische kaart van de VS..Een video van een boze moeder die deze vlag eraf rukt en deze docent een preek geeft circuleert het internet. Die moeder is een voorbeeld! Zulke mensen zouden we meer van moeten hebben. Wat betreft die docente, zulke mensen zouden moeten worden berecht als crimineel.

Het is in mijn ogen een misdaad als je misbruik maakt van de situatie wetende dat onderwijs een plicht is, en dan radicale ideeën verspreiden die niets met taal of rekenen te maken hebben

Andere uiterste is een land als China. Daar zou niets afwijkends ongemerkt zich als radicaal denkbeeld als vernieuwend inzicht zijn intrede kunnen doen. Ik denk dat juist door onze vrije samenleving dit soort excessen als BLM, LTBGQ+, Me Too enz enz. Verschijningsvormen zijn als logisch gevolg van de mogelijkheid daartoe. Het kan, dus het komt er vanzelf. Zij het door gestaag op gang gekomen protest vanuit de samenleving weer langzaam in de kiem gesmoord tot er weer iets nieuw en meer vernuftigs op komt dagen.

 De 'rek' van een samenleving wordt -zo lijkt het- continu op de proef gesteld.

En de enige verklaring die ik hiervoor kan bedenken dat mensen het strijdtoneel betreden, zij het door middel van protesten, ideeën, niet is aangejaagd vanuit een maatschappelijk scherp dispuut van verschillende waarden, maar dit alles een dekmantel is die de innerlijke behoefte vervult van de neiging tot strijd als ding op zichzelf, daar in de loop van evolutie onze vecht/ verdediging skills rudimentair zijn geworden* en dit als het ware een leegte achterlaat, die wij zo d.m.v. actievoeren opnieuw betekenis kunnen geven.

Het zijn niet de ideeën die botsen en ons ten strijde doen trekken, nee, wij willen ten strijde trekken en passen onze ideeën hierop aan!**

 

Zo doet het misschien voorkomen dat wij gepassioneerde moralistische strijders zijn voor een betere wereld,  zijn wij in feite onze instinctieve inclinatie tot vechtdrang aan het bevredigen!

Een suffe en over-veilige omgeving als een middelbare school of universiteit zijn dan de plaatsen bij uitstek waarbij die innerlijke leegte het eerst voelbaar wordt. Hoe veiliger en meer beschermd, des te sneller onze oerinstincten overbodig raken. Als het ware in een finale van de 100 meter sprint klaarstaan, wachtend op het startschot wat nooit komt. Moedeloosheid…
Daarom zijn leerinstellingen de broedplaatsen van propaganda. (een nieuw leger vormen)

Het maakt dan niet uit wat,, zolang het maar schopt tegen de mainstream. Zolang er een kick uit te halen valt.

Ik durf te wedden dat indien de samenleving lekker gedijt bij een sterk linkse sfeer, de universiteiten het Trumpisme hadden uitgevonden!  

Het is een onbewuste zoektocht naar 'momentum' om in een eerzuchtige dekmantel (het zogenaamd opkomen voor minderheden), oerdriften te bevredigen. Die minderheden zijn niet hun doel maar eerder het vehikel.

 

*Toen wij mensen met speren liepen tussen de tijgers, leeuwen enz, niet te vergeten oorlogen tussen stammen en volkeren, heerste er een zekere mate van dreiging in de lucht. De best aangepasten hebben zich voortgeplant. Onze lichamen werden beter paraat voor en alert op strijd. Het beestje vormt zich naar zijn omgeving!
Slechts in korte tijd op de evolutionaire schaal werden de directe gevaren weggenomen door muren en verdragen. Het ‘wilde gedeelte’ in onze genen is er nog niet in 100 generaties uit. Want in de meest vredige en veilige omgeving zal een flink deel van ons overvallen worden door een innerlijk gevoel van leegte en nutteloosheid. Dus als je die drift thuis of op het werk niet kwijt kunt, dan kun je nog altijd via radicale meningen het strijdtoneel betreden en zo in die behoefte voorzien.

**Als bewijs dat het doel de strijd is en het motief slechts het middel, wil ik wijzen op het gegeven dat het niet ongebruikelijk is om van de ene school (communist) naar de ander over te springen (kapitalist). En andersom. Ook van Democraat naar Republikein, van links naar rechts. Dus van het ene kamp naar het andere. Alsof opeens door de bliksem getroffen plotseling die hele lijst van tegenovergestelde denkbeelden allemaal vervangbaar zijn voor die van nu. Het is namelijk niet zo dat partijen en staatssystemen dicht bij elkaar liggen als het gaat om overeenkomsten. Nee, en als je jouw keuze had gebaseerd op je persoonlijke waarden dan was je karakter even variabel als het weer.

Daarom denk ik dat de keuze om bij de ene partij aansluiting te zoeken, een keuze is gebaseerd op ‘spanning zoeken’, en niet gebaseerd op morele zuiverheid.
Wanneer het vaarwater te lauw en te rustig wordt, verkiezen wij soms dat andere schip!

~

Chang - Tsu en de Meester

Chang - Tsu en de Meester

Chang-Tsu was een zeer getalenteerde jonge dorpeling omstreeks 400 voor Chr. Er is erg weinig bekend over dit verhaal. Het gerucht gaat dat op een goeie dag, Chang-Tsu, -die nog maar 18 jaar was- met een probleem worstelde, en daar niet uit kwam. Hij begreep niet waarom zijn gevoel hem dwong om achter een vrouw aan te gaan, en hij zichzelf zo raar ging gedragen, alsof er 'iets' zich van hem meester maakte...

Aangekomen in de tuin van de wijze man, begon het gesprek, en de wijze wist meteen al waarvoor Chang gekomen was..

Chang) "Meester, vergeef me dat ik u om raad kom vragen.." Ik ... 'Stop!', zei de meester, die hem direct onderbrak. "Ga zitten Chang, ik heb veel over je gehoord.., men zegt dat je overal in uitblinkt.' Je bent een slimme jongen, en daarom verbaast het mij niet dat je met dit probleem naar me toe bent gekomen."

Chang) "Maar hoe kunt u weten waarvoor ik ben gekomen?"

Meester) - zwijgt - 

Toen keek de meester naar de lucht en wees naar de takken. "Kijk Chang, zie je die bloemtrossen?"

Chang) "Ja, ze zijn mooi"

Meester) 'Klopt, maar niet altijd' De bloemen zijn precies één week mooi, en zij volgen een cyclus.' De bloemen weten niet van hun eigen schoonheid, en zo ook is het met ons mensen, en die jij begeert.' Hoe meer jij erkent, hoe meer afstand jij creeert. 'Wie alleen de bloemen erkent, beledigt de boom."

Chang) * - verbaasd -*  

Meester) "Omdat jij zo slim bent, heb je overal controle op, maar liefde en lusten, laten zich niet dwingen. Liefde is vrij en altijd onzeker" Zij kan niet bestaan in gevangenschap." Jouw vraag is of of de seksualiteit het hoogste doel is dat je als man kunt bereiken, toch?" Dit, omdat het de moeilijkste taak is van het bestaan."
"Maar seks is dat absoluut niet, hooguit een troost." Het is dus eventjes, maar al snel wil je meer. Daarvoor lever je jezelf in, en dat kan je kapot maken."

"Wij gebruiken de vrouw, want zij is onze gids, en via haar poort der zaligheid duiken we de tijdloze dimensie in"  Als je alleen dat in de vrouw vereert, wordt zij een monster. "Negeer je haar, dan is zij teder en lief..."
"Deze paradox houd je gevangen, en maakt dat hetgeen je zo graag wilt, altijd onbereikbaar is.' Dit, beste Chang, is het evenwicht wat leven stuurt en in stand houdt.' En hierin liggen goed en kwaad op de loer. Deze wet zorgt dat er gestraft wordt, zonder dat wij mensen hoeven in te grijpen. Dit is de geest van het geweten."

"En zo beste Chang, ziten wij gevangen als we willen, en krijgen wij als we er niet om vragen" Het is je eigen streven, wat je in de weg zit ...
'Natuur was voordat wij mensen er waren, alleen maar strijd. 'Beschaving speelt nog maar kort een rol.' Wapenen doe je, door te ontwapenen'. Zo bereik je meer..."

 

* - er volgde een stilte - * 
 

Chang stond op, maakte een langzame eerbiedige buiging en keek naar de grond. Bleef zo 5 seconden staan, en draaide zich om. Keek nog even naar de bloeiende takken, en aaide de boom. 
De meester zag dit, en zei in zichzelf:

"Chang, Chang... jij hebt me begrepen...."

Er verscheen een lach op het gezicht van de meester, en zijn vrouw kwam vanuit het huis. 

"Wie was dat?", vroeg zij. 

"Ohh, dat was Chang", antwoordde de wijze.' Chang gaat binnenkort trouwen ...."

 

Leken uitleg vaccinatie en meer

Het immuunsysteem

 Ieder mens heeft een eigen immuunsysteem
 Zonder dit immuunsysteem kun je niet leven. (AIDS = langzaam wegvallen van immuunsysteem)

Wat is het nu eigenlijk, dit immuunsysteem?

Dit bestaat gespecialiseerde cellen met unieke eigenschappen en functies. Sommigen herkennen bacteriën en of virussen, of fragmenten daarvan.
Deze cellen zitten overal door je lichaam verspreid, maar hoofdzakelijk in je lymfesysteem met lymfeknopen. Het is een kanalensysteem net zoals het bloed met aders en slagaders. Alleen bloedvaten systeem heeft een pomp (ons hart) en het lymfesysteem niet. Verder vervoert het vocht i.p.v. bloed. Het circuleert alleen bij spierspanning en dus lichaamsbeweging. Spieren drukken tegen die vloeistofkanalen en creëeren stuwing. Doordat er kleppen in die lymfekanalen zitten, kan die vloeistof stuwing één kant op, vooruit en niet terug. Uiteindelijk zal dit vocht weer in het bloed terugkomen. Mensen met een slecht hart hebben vaker dikke benen/ voeten. Hun lichaam heeft moeite om het vocht terug te krijgen vanuit de ledematen. Hart-bloed-waterhuishouding staan in verbinding. Goed hart en veel beweging zorgen zo voor een goede verspreiding van voedingsstoffen, en afvoer van afvalstoffen. Vloeistofstroming is ook essentieel voor je immuunsysteem. Afweercellen kunnen namelijk sneller overal komen!

Herkenning en-verdediging

Onze eigen lichaamscellen hebben signaalmoleculen aan hun buitenkant die zeggen; ‘ik ben geen bedreiging, immers jij afweercel en ik delen diezelfde moleculen.’ Dit herkennen van elkaar gebeurt spontaan tijdens botsing van cellen. Het is te vergelijken met het ontmoeten van een goede vriend op straat. Je weet meteen dat het goed zit. Maar als jouw afweercellen geen herkenningspunten zien tijdens een ontmoeting, gaan ze in alarm. Wat er dan gebeurt is ingewikkeld en voor nu niet belangrijk. Wat telt is dat je moet weten dat er best veel tijd zit tussen deze herkenning van de bedreiging, en het vernietigen daarvan. Die tijd is meer dan een week. Met een gevaarlijke bacterie of virus is die week dan te laat en dit betekent dan ook de dood.

De vaccinatie

Het enige wat de vaccinatie doet en waarom deze wordt gegeven is om deze reactie tijd van minimaal een week te verkorten tot enkele dagen. En zodoende kan het levens redden. Daarnaast is de afweer-respons van je lijf sterker. Dit heeft te maken met het feit dat jouw immuunsysteem ‘leert’ en ‘onthoudt’. De inenting heeft hem geleerd, getraind en doen onthouden. En omdat virussen en bacteriën constant veranderen, zal er ook telkens een daarop gelijkend vaccin moeten worden ontwikkeld. Het DNA is onderhevig aan mutatie en verandert. Gevolg is dat onze afweer specifiek is en die verandering in bacterie/ virus kan zorgen voor vermindere afweerrespons.

Kroeg avontuur met Bart

Kroeg avontuur met Bart

Bart en ik gingen gisteren naar de film, TED. Best leuk, vooral omdat de humor van de regisseur erin doorklonk. De vele scheten die er werden gelaten, gaven een onschuldige schets weg van een volwassen kinderbrein. En dat mag! Daar is niets mis mee, het enige wat je niet moet doen, is jezelf te volwassen voelen voor dergelijke humor. Daar heb ik als groot kind dan ook geen last van.

Bart, een goede vriend van me, is tegenwoordig super sportief bezig. Hij fietst 200 kilometer per week, en traint daarbij 4 tot 5 keer per week kracht. Drinkt en rookt niet. Tot gisteren, alleen drinken dan, maar hoe!!

Hij is net als ik, ingetogen, het denkende type dat liever over dingen speculeert en tot in detail kan ingaan op onderwerpen waarin normale mensen geen interesse hebben. Ik heb hem aan de bar in de bioscoop, gisteren even fijn geconfronteerd met zijn gedrag 2 jaar geleden. Toen was Bart nog in duistere zaakjes, wat trouwens echt niets voor hem is, en juist dat maakte het zo idioot, vervelend en ook weer grappig tegelijk. Hij heeft een buitengewoon hoge intelligentie, en dat is ook zijn strop. Deze overcapaciteit steekt hij geheel aan het zichzelf in twijfel trekken, wat er meestal toe leidt dat het allemaal niet goed genoeg is.

Ik dwaal af... Wij hebben gisteren veel te veel gedronken, en ik vraag me nu af hoe het met hem is. Ik ga hem nu bellen. Eérst een voorspelling doen. Ik voorspel dat Bart nog in bed ligt en zich ziek voelt! Máár ik weet dat dit stuk onkruid zo sterk is, dat het best eens zo kan zijn dat hij net genoeg energie heeft dit allemaal met een heldere stem te camoufleren, en mij het plezier misgunt van zijn belabberde lichamelijke gesteldheid. Daar gaat ie...  Ha! Wat grappig, ja Bart was brak, máár hij had ergere katers gehad ;) Bart teert nu op een aspirine en veel water.

Oké, vanuit de bioscoop een broodje shoarma halen, en als dat nog niet genoeg was, moest hij en zou hij met mij uitgaan, want, het was tenslotte Zaterdagavond en dan gaan mensen uit. Ik wilde niet, maar Bart met bier kan weinig tegenspraak verdragen, en wordt erg goed in overhalen. Het gaat min of meer gebiedenderwijs. Daar zaten we dan, uur of 22:30 het was nog aardig leeg. "Hoe laat gaat de laatste bus terug, Emil?" Ehh 01:50", zeg ik..  "Oh dan hebben we nog even.."

We ontmoette een raar figuur. Een beetje eng was deze. Hij bleef de hele avond een beetje rond ons hangen. Deze stond erop een dame voor ons te halen, waar wij echt niet op zaten te wachten, maar ergens in het achterhoofd leek het ons een goed idee, omdat wij te schijterig zijn, en anders kwam het er toch niet van. Dus we stemden erin toe. Vreselijk eigenlijk...

Daar stonden 3 mooie gekleurde meiden, schattig op een rijtje. Die rare dronkenlap loopt erheen, en terwijl hij in hun oortjes zijn dronkenmanstaal spettert, wijst hij onze kant op. Ik krimp ineen.... Bart gaat dan lachen op een manier waarbij hij zijn ogen bijna geheel dichtknijpt. Vol schaamte dus...

Die gozer komt terug, en de meiden willen weten hoe oud wij zijn. 33 en 34 zeg ik, en hij loopt er weer heen. Ik begin dit spelletje leuk te vinden. Kijk even hoe dat gaat, en zie een hoofd nee schudden. Shit, natuurlijk, wij zijn te oud. Die gozer komt terug, en ik zeg meteen tegen hem, "Zeg maar dat we rijk zijn" Vreemd genoeg duurde het een paar seconden of dat meisje staat achter me en wilt twee appelsapjes. Een voor haar en dat andere vriendinnetje. Ze zag er erg schattig uit, en op dat moment ging mijn rokkenjagers instinkt over in een vader instinkt. Het had waarschijnlijk met die appelsap te maken in combinatie met zoveel ogende onschuld. De lol was er af. Schattigheid kreeg de overhand, en vadergevoelens regeerden. Ik wilde niets van ze, eerder beschermen. Heel raar allemaal. Ze zagen er ergens zo kwetsbaar uit. 0,0 % brutaliteit. Komt er natuurlijk ook door dat ze met een kruk liep. Zeker iets verrekt..

De rare kwibus vond het grappig om midden in de tent, een pluk shag onder zijn neus te doen, en de Hitlergroet.. tijd om te gaan. Veel zinnigs kwam er al niet uit. In de bus had iemand overgegeven, wat ik pas zag toen ik er al doorheen gelopen was. Groen met brokken. De persoon waartoe deze maaginhoud behoorde, had goed gekauwd. Een deeltjesgrootte van ik schat, 3-4 mm met een standaarddeviatie van 1 mm.

Een uur geleden kwam mijn buurjongen Rob, een beetje klagen over de jeuk op zijn kop. Die arme snuiter heeft zijn leven lang eczeem. Arm is hij trouwens niet! Wel zuinig haha. Ik liet hem de vele vliegen zien op de klimop, die nu in bloei staat. Dus we pakten 2 trappetjes, en gingen van dichtbij de vliegen observeren. De bedrijvigheid van dichtbij zien. De miniwereld. Dat leidt lekker af. Vervolgens liet ik hem allemaal foto's zien uit het groot tropisch regenwouden boek. Uitgestrekte wouden, watervallen, vruchten, beesten. Dáár moet je wezen.....

 

In de greep van Marta

Ik heb hier veel over nagedacht. Het is haar zwijgzaamheid, die eeuwige nietszeggendheid die daarmee alles in zich schijnt te dragen. Ze wordt mysterieus omdat ze niet begrepen wordt. Je hoeft er alleen maar voor te zwijgen. Lief en onschuldig te kijken en al je privézaken voor jezelf te houden. Wat je thuis ook doet en denkt. Eigenlijk een sterk dubbel leven leiden. Werk en privé scheiden. Ik heb dat nooit gekund. Voelt zo schijnheilig aan…

 

Ergens vind ik Marta super schijnheilig. Misschien juist omdat ik haar andere kant ook ken. Die wel rechtuit zegt wat ze denkt. Die haar emotie toont en haar lusten niet ontkent.
Daarnaast is zij enorm bescheiden en ingetogen. Maar die kant hoort bij haar werkpersoonlijkheid. Ik weet nog dat ik haar nog maar kort kende, en zei; ‘Marta, het lijkt wel alsof jij twee personen in één bent.’ Dat heeft ze onthouden en vond ze niet leuk. Maar dat deze opmerking zo bleef hangen bij haar zegt toch ook wel weer wat denk ik dan.

 

Aan de andere kant, dit sterk scheiden van werk en privé is ook iets wat ik mijzelf niet toesta vanuit een gevoel dat men van mij verlangt open en eerlijk te zijn. Ik voel me onder druk gezet mij op een bepaalde manier te gedragen. Ik bewonder Marta die hier schijnbaar maling aan heeft of men haar accepteert of niet. Zij heeft een bepaalde zelfverzekerdheid dat wat zij doet, ook het juiste is. Er lijken aan al haar gedragingen geen twijfels te kleven. Misschien ben ik hierdoor gaan twijfelen aan mijzelf, mijn hele gedrag als totaal. Dit naast het hare plaatsen, geeft meteen een vervelend overzicht waarin mijn missers naar voren komen. Onze personen naast elkaar gehouden is zij statiger en fatsoenlijker. Dat niet alleen, zij toornt in alles hoog boven me uit. Behalve op gebied van kennis.

 

Maar dit alles is schijn. Marta mag dan in haar rol meer overtuigd zijn, iemand die geen enkele vorm van kritiek kan verdragen, heeft in mijn ogen zijn rol verraden. Het zegt me een hele boel. Het maakt die hele show onecht. Alles leek prachtig en super, rijk aan moraal, standvastigheid en zelfvertrouwen. Totdat je op een punt in haar doen een aanmerking hebt! Dan, op dat moment loop je tegen een ander aan. Dan wordt ze vuil. OP dat moment verlaat zij haar rol. Het is het breekpunt in haar façade. Ik heb het niet alleen tussen ons gemerkt, ook zag ik dit gebeuren terwijl een andere collega zelfs nog maar milde kritiek gaf. Haar reactie was dan buitenproportioneel geërgerd. Ik let heel scherp op haar en analyseer haast elke gelaatstrek. Misschien omdat ik iets vermoedde. Iets klopte niet. Het was allemaal te mooi om waar te zijn. Is zij dan toch ook een mens met simpele behoeften, lusten, boosheden en irritaties? Jazeker!

 

De engel Marta, die kan ik ondanks alles niet ontkennen. Haar meelevende grote bruine sympathieke ogen die dwars door je heen kijken recht je ziel in. Ogen die zoveel liefde uitstralen, waarbij je jezelf helemaal klein voelt worden, omdat tegelijkertijd het verschil tussen jou en haar zichtbaar wordt gemaakt. Iets dat zo veel compassie uit kan dragen, is iets wat daarmee zo groots wordt dat je spontaan je doelen verzet. Je kijkt in de spiegel en ziet je wanhoop, je duistere geweten, je angsten en onzekerheden. Dat maken haar ogen in je los. Maar alleen op die momenten dat je zwak in je schoenen staat en toegeeft dat je iets fout gedaan hebt! Dan krijg je die meelijwekkende blik! Schijnbaar is toegeven in haar beleving het loslaten van je identiteit, en daarmee het ergste wat er is. Alsof je een nieuwe weg moet bewandelen, alsof je daarmee een deel van jezelf ontkent of moet loslaten. Nee, toegeven is vooruitkomen in het leven, of op z’n minst verder kunnen.

Wat moet hier dan toch een vreemde filosofie aan ten grondslag vallen! Die types die niet kunnen toegeven zijn wel van een heel apart kaliber! Zij opereren vanuit een totaal andere visie, zo’n beetje 10 x de impact van een religie die met de paplepel is ingegeven, in combinatie met zo’n hele cultuur, inclusief tradities! Want je kunt dit stukje ‘niet kunnen toegeven’ niet als losstaand deel zien uit een arsenaal van karaktereigenschappen. Dit is zo iets wezenlijks dat het echt met veel meer verweven is. Als je bij de fundamenten van ons zijn bent aangekomen, ligt het ergens daaronder. Het spelen van je rol, het zijn van je persoon, het hebben van een karakter, welke dan zijn de kenmerken van het totaal als één functionerend geheel. Dan zou je als mens daarin terugkijkend ook slecht twee opties hebben;

Optie A) Mijn gedrag was fout (wetende dat het fout was)

Optie B) mijn gedrag was niet fout (wetende dat het fout was)

Even er van uitgaande dat het geweten constant is. Het mag niet zo zijn dat dit komt omdat het geweten selectiever werkt bij de een dan bij de ander. En hierdoor de foutjes over het hoofd gezien worden. Dit is de enige verklaarbare uitweg. Maar die houdt geen stand, want je weet wat je doet/ gedaan hebt, en alles is terug te herleiden in termen van goed  en kwaad. Hooguit intenties zijn onzichtbaar. Maar als je pretendeert van goede wil te zijn, en alle acties daaruit komen verrot aan, dan mag je een goede advocaat van jezelf zijn om je hieruit te redden!

 

Maar waarom geeft zij naar de buitenwereld niet toe, als zij weet van zichzelf dat zij anders is. Het verbergen, waarom toch zoveel verbergen? Heeft dit geen raakvlak met die ingetogen houding en haar nietszeggendheid? Alleen zij weet dat ze anders is dan zij zich voordoet! Die geheimen, zoveel moeite dit met je mee te dragen. En ik heb tal van voorbeelden om weer voor mijzelf te verklaren dat wat ik van haar denk, waar is! Hiermee zijn Marta en ik in een psychologische patstelling beland. We kennen elkaar te goed, ik die altijd open is, en zij die alles verbergt. Ik die zegt wat hij over haar weet en denkt, en zij die dat ontkent. Dit stuk is en blijft ongrijpbaar en daarmee onzichtbaar. Ik zou heel ver moeten gaan om haar zover te krijgen dat ze eindelijk toegeeft. Daarvoor moet ze breken, en dit kan zelfs gevaarlijk zijn voor haar mentale welzijn. Laat ze maar slapen..
Alleen ik voel die behoefte haar wakker te schudden, vast te pakken, en dan af te wachten. Zij zal zich hevig verzetten, maar mijn grip is te sterk. Zij zal lichamelijk overgeleverd zijn, en zich machteloos voelen. Ik hou haar vast en fluister in haar oor; ’Rustig maar’ Zij zal haar boosheid niet meer kunnen bedwingen, maar weekt daarmee los uit haar rol. Die vervloekte rol waarin de eigenwijsheid zwakker en zwakker worden zal. Zo stel ik mij dat voor.. Iets zal voor goed veranderd zijn. Toch ben ik niet de aangewezen persoon. Ik heb het recht niet om zo voor een ander te kiezen. Probeer wel te zoeken naar wegen, maar die weg die nodig is, is te drastisch en heftig. Er is voor ons geen weg. Hoe graag je dat ook zou willen, je weet dat er echt geen opties zijn. Dit, dit is een echte onmogelijkheid. Het is misschien mogelijk, maar die prijs is te hoog. Wat rest is die hele houding die ik nooit zal begrijpen. Zij heeft het mysterie weten te behouden. Dat alleen door diezelfde eigenwijsheid die ik vervloek. Het heeft iets gecreëerd. Het heeft iets heel sterks neergezet. Iets wat je denken nooit meer zal loslaten. Het eeuwige onbegrepene.

Over de onlogische methodiek in de recruitment business

Er staat in je cv dat je pro actief bent. De recruiter vraagt of dit klopt. Je bevestigt met ja. Dan krijg je het volgende .... De vraag, ‘kun je hier een voorbeeld bij geven?’ Waarom vraagt hij/ zij dit?

Kennelijk is je woord ‘JA’ niet genoeg, dus een voorbeeld dan wel? Máár.... Is het voorbeeld ineens wel waar? Hoe valideer je dat? Vreemd hoor, ze vragen een voorbeeld te geven, en als je dat niet hebt, ben je gezakt, heb je dat wel, ben je geslaagd. Hmmmmm....

1. = het ja/ nee antwoord op de vraag; “ben je pro actief?”
2.   = het voorbeeld dat je wel/ niet kunt geven op de JA.

 

Het spelletje van de recruiter

De recruiter, (dit is echt lache, want ik ga de belachelijkheid zichtbaar maken!) is pas tevreden als je na de A = ‘JA’ , ook bij B (voorbeeld) kunt geven uit je arbeidsverleden.

1. = NEE, B = niet belangrijk
2. = JA, B =NIET (geen voorbeeld), je verliest.
3. = JA , B = WEL (je hebt een voorbeeld)   Recruiter is tevreden.

Nu is het zo, dat we niet alleen moeten kijken naar A:  JA/ NEE en B: WEL/ NIET, maar
ook tussen A en B. Wat is de meerwaarde van B (het voorbeeld) als dit voorbeeld niet echt is, maar verzonnen? M.a.w., als we wel uitgaan van A, (wel/ niet proactief zijn) in zijn ontkenning, maar argwanend worden in zijn bevestiging, is er al iets mis.
Nu B, geen voorbeeld? (NIET) en terwijl A =JA, resulteert in verlies. Maar indien WEL voorbeeld na A = JA, dan succes, recruiter tevreden. Máár.., als dus alles van B afhangt, is de JA/ NEE van A niet meer belangrijk. Het onderscheid tussen Ja/ en NEE van A is volledig verwaarloosd. Omdat alles alleen afhangt van B, het voorbeeld verhaaltje. Maar dit verhaaltje kun je nooit fact-checken.  Dus is vragen naar een voorbeeld, (stap B) volslagen zinloos.  Het verhaal staat namelijk gelijk aan de JA/ NEE van A. Even gemakkelijk of iets lastiger is het verzinnen van een voorbeeld in situatie B, als het liegen tijdens situatie A. Maar waarom hechten recruiters wel zoveel meerwaarde aan het voorbeeldverhaal, en is de JA/ NEE bevestiging op de vraag; ‘Ben je pro actief?’ niet voldoende? Dit is me een raadsel. En het lijkt erop dat ze er zelf nooit echt bij stil hebben gestaan.

Bovenal, staat (gezien de nadruk ligt op B), de selectie niet zoals je zou denken, op goede werkers, (zoals hierboven beschreven al naar toe werkt) maar op goede vertellers/ acteurs. Wie kan het best de recruiter op de tuin leiden?... Tenzij de recruiter beschikt over een ingebouwde sensor die ten minste voor 95% nauwkeurigheid (de acceptabele foutmarge) onderscheid maakt tussen echt en bedrog.

Voorbeeld 2, de stress vraag.

“Als je veel dingen moet doen op een dag, krijg je dan stress?”

Antwoord: Bij ‘dingen’ gaat het al fout, want voor de recruiter is het woord “Veel” in de vraagstelling reden tot logisch gevolg aan stress. Nu is in eens de hoeveelheid ‘dingen’ een bepalende factor. Je kunt dan gerust antwoorden; dat hoeveelheid en stress niet gecorreleerd zijn, maar de aard van de bezigheden wel, indien die bezigheden vervelend zijn. Veel doen kan leuk zijn, zolang je energie genoeg hebt. Terwijl één vervelende taak al stress kan geven!

Voorbeeld 3, stressbestendig

“Ben je stressbestendig?”, kan jou worden gevraagd. Opnieuw, een heel domme vraag. Aangezien stress al iets is, stress is een staat van ontregeling van het lichaam en zijn functies. Nadelig ontregeld dus.. Niemand reageert daar goed op, omdat het altijd nadelig is. De vraag die ze dus eigenlijk stellen is deze: “Functioneer je goed als je lichaam niet goed functioneert?”

Wat ze eigenlijk willen weten, maar verkeerd overbrengen is dit: ‘Kun je een hoop hebben?’
Beter gesteld is dit (en altijd specifiek!):  “Geeft het je stress indien je X of Y moet doen?”(specifieke voorbeelden, want wat voor Pietje stressvol is, is voor Sjaak helemaal niet stressvol) 

Of nog beter gesteld is gewoon: “Wat geeft jou stress?” (Simpel eigenlijk hè?!)
En als je vraagt; ‘Kun je voorbeelden geven van dingen, situaties, die je irriteren?’ krijg je dus allemaal antwoorden die stressvol voor de kandidaat zijn. Zit in die opsomming geen raakvlak met de huidige functie waarvoor de kandidaat komt, dan kan de recruiter dit afstrepen.

Recruiters maken mijns inziens dus onderscheid tussen:
             Situaties
1) Slechte werkers die slecht kunnen vertellen
2) Goede werkers die slecht kunnen vertellen
3) Slechte werkers die goed kunnen vertellen (acteurs en leugenaars)
4) Goede werkers die goed kunnen vertellen

De goede werker zit in antwoord JA bij situatie A, maar aangezien A niet relevant is, verschuift alle aandacht naar B, het vertellen, en wordt er niet logischerwijs geselecteerd op goed en slecht vertellen, als in waarheid die er wel of niet toe doet, of de leugen die er wel of niet toe doet. Maar omdat de leugen altijd een WEL vertaald, (immers, niemand zal liegen om te zeggen dat hij/ zij niet proactief is, terwijl hij/ zij dat in feite wel is).
Dus selecteert de recruiter tussen eerlijk en geen voorbeeld,(het afhaken bij A, niet pro actief, en tussen B wel proactief bij A, en WEL voorbeeld bij B. Máár kan nooit onderscheid maken tussen wel of geen waarheid in B. Als er bij A gelogen wordt, is het liegen bij B ook aannemelijk!

Wat maakt toch dat de recruiter voor het verhaaltje valt? Is die extra moeite om het verhaaltje wel of niet op te ratelen, (even  los van het feit of dit wel of niet waar zou zijn, omdat dit niet gecheckt kan worden is dit dus ook niet meer relevant!) nu zoveel zeggend?

Het zou alleen betekenisvol zijn indien er waarheidsgehalte zit in B, welke niet terug te vinden is in A. Maar omdat A en B even onzeker zijn, kun je logischerwijs geen onderscheid maken.
Recruiters vragen door om onzekerheid te verminderen, terwijl de kansen even groot blijven, en de risico’s op vals positieven groter worden!

Situaties
Kortom, de recruiter is dankzij deze bevragingsmethode onderhevig en dus overgeleverd aan zijn eigen positieve selectie op leugenaars en acteurs (3), en gelijktijdig een negatieve selectie op goede werkers zonder voorbeeld (2). M.a.w., het vangnet laat een flink deel van de goeden glippen, en behoudt een flink deel van de foute. Deze bijvangst is nu niet meer te onderscheiden. Alleen situaties (1 en 4) zijn duidelijk te onderscheiden zonder fout.

Is het niet verschrikkelijk?

Over mensen in hun waarde laten

Waarom zou je mensen in hun waarde moeten laten? En wat is die waarde dan? Weer zoiets van: 'Je mag een ander niet bekritiseren' Niet erg logisch.

Vanaf vier jarige leeftijd worden we op scholen geplaatst en het enige wat ze daar met je doen is je uit je waarde halen. De hele maatschappij is erop ingericht, niet om je in je waarde te laten, maar je uit je waarde te halen, en daarvoor in de plaats nieuwe waarden te geven. Zogenaamde 'Betere waarden' 
Dus de aanleg om met waarden te spelen en waarden te vervangen, dat voorbeeld hebben we van kleins af aan meegekregen. Waarom zou je daar niet zelf op latere leeftijd mee mogen doorgaan, en precies datgene doen, wat ze met jou gedaan hebben? Wie zijn leven besteedt aan denken, zoals een filosoof bijvoorbeeld, het zou dan toch zonde zijn als deze dit niet deelde met de niet-zo-diep-na denkende?

Ik laat niemand in hun waarde, en ik zal je zeggen waarom niet.
 

Je waarden, die zul je moeten verdedigen. Als je belachelijke waarden hebt, en je ziet dit zelf niet in, dan zou dat nogal lullig zijn als niemand je corrigeert of ten minste probeert je in te laten zien dat er nog 'andere opties' zijn. Dat wil zeggen; Als je een voorstander bent van 'ieder in zijn waarde laten' dan is dat mijn waarde om die poging toch te wagen. Helpt het niet, dan is het een kwestie van helaas. 

Maar niemand kan een regel verzinnen, zichzelf te verzekeren van kritiekloosheid. "Je moet mij in mijn waarde laten" Oh ja?? Laten wij Marc Dutroux ook dan maar fijn in zijn waarde, en al die criminele TBS-ers? Waarom zijn er dan gedragstherapeuten? Waarom bestaat er een woord als opvoeding? Wie zegt dat je na je 18e onschendbaar bent? Klaar bent en genoeg weet? Wie zegt dat je iedereen met een wat oudere kop met rust moet laten? En waarom bestaat er dan zoiets als een debat? Waar is redeneren dan goed voor?, als je iedereen lekker in zijn waarde moet laten? Vooral doen! Ja vast! Erg verstandig om iedereen in zijn waarde te laten! Maar dat was sarcasme van me.

Natuurlijk zou dit heel erg dom zijn. En het enige wat er verloren gaat wanneer je iemand niet in zijn waarde laat, is zijn of haar ego. Maar dat is niet erg. Het ego moet je liefst zo snel mogelijk van af. Daar heb je meer last van dan profijt. 
Toegeven is en blijft helaas voor het merendeel van de mensen een pijnlijke aangelegenheid. Dat doen we niet graag. Zelfs al weten we dat we ernaast zitten, en ligt het er duimendik bovenop. We misgunnen de ander het plezier van de overwinning. Kennelijk is het dan voor jou meer een strijd dan een meningsverschil gebaseerd op reden en logische gronden. Want zo zou het moeten zijn! Het is volslagen achterlijk om te denken dat jouw mening van jezelf is en dat jij die hebt uitgevonden en op de een of andere manier tot je laatste snik verdedigen moet. Zelfs als je geen gelijk hebt!

Mensen in hun waarde laten is zelfs egoïstisch. Als je in een samenleving woont is praten belangrijk, en gelijkgestemdheid schept vrede. Het is als een soort garantie. 
Het is ook fout om als individu in je waarde gelaten te willen worden. Daarmee zeg je, dat jij niet van plan bent om aan jezelf te werken. Sterker nog, niet van plan bent de poging te wagen en het eigenlijk wel goed vindt ongeacht of je gelijk hebt. Je wilt jezelf niet verbeteren, en je wilt het niet weten. Wauw, is dit niet erg tegenstrijdig met het leven zelf? Nieuwsgierigheid en ontdekken.

Ik vind daarom de uitspraak: 'Mensen in hun waarde laten', de grootste onzin. Want wat die waarde is, dat moet nog blijken.

Het is wat anders wanneer de mensen zelf aangeven in hun waarde gelaten te willen worden. Dat kan en mag en is hun goed recht. Maar daarmee verdien je als vanzelfsprekend minder respect. Het is namelijk geen fraaie eigenschap. 

 

~Dit was weer een buitengewone beschouwing op gewone zaken~
 

Het was me een waar genoegen!

(Ergens twijfel ik, uiteraard, hoe kan het ook anders? Laat me daarom als je wilt, je waarde achter. Je mening dus., dan beloof ik je daarmee te laten. In je waarde dus. En voed ik mijzelf voor eventjes met die van jou. Gewoon, om te vergelijken)

Getrouwd met je fantasie

Ben je verliefd of heb je een relatie? Dat is soms fijn. In beide toestanden speelt de fantasie de hoofdrol. De partner is daarin de afgeleide van die droom. Deze vervult de rol, als het ware de acteur in je film.

Ooit wat relaties gehad en moet zeggen, dat ik verkering had met mijn fantasie. Realiteit is dan een echte vijand. Met de oren en ogen dicht, schop je het een heel eind.

Je wilt niet weten van de gekte die de ander stuurt en overmeestert. Een goede partner is er een die alles kan negeren. Leven als zoektocht en strijd met vallen en opstaan. Daar kom je soms achter, en het enige wat je dan kunt doen, is ontkennen van wat is. 
Wij zijn marionetten en houden elkaars stokjes vast. "Dans, mijn lieveling"

De levende geest, het hebberige wezen dat verzuipt in zijn egoïsme, is en blijft 's werelds meest verrotte creatie. Al wat het doet, buiten geven en nemen, is wegen. 'Wat doet hij voor mij? '

Ik ben gek op dieren. Misschien omdat zij te stom zijn om te zien hoe rot ik ben. 
Hoe verdorven, geslepen, verknipt, gestoord, en nep.

Maar zij geven je bijna altijd wel het voordeel van de twijfel. Dat schept hoop. 
De enige drijfveer voor de mens om goed te doen, is de blije verwachting waar te maken. Het ergens voor te doen. Wat als niemand iets van je verwacht? Niets goeds? Dat staat gelijk aan het creëren van een monster. Zo ziet u maar weer, we zijn er met elkaar en voor elkaar. We zijn allemaal even schuldig aan alles wat er gebeurt. En kunnen daarom ook niet wijzen en roepen: "Daar is de slechterik"

Blijk geven van goede verwachtingen, is dat niet wat liefde geeft, maakt en is? Dat is de brandstof voor je motor. Daarom is het wantrouwen of de non-actieve houding ook funest. Ik heb altijd een hekel gehad aan 'de kat uit de boom kijk mentaliteit.' Omdat het een egoïstische niet stimulerende houding is. Het geeft niets en verwacht wel. Een zeer lelijke eigenschap. 

Die eerste stap van vriendelijkheid bezit elke potentie. Wie daar niets mee doet, staat er simpelweg niet voor open. Wie daar wel op ingaat, mag zijn kunsten tonen.
Wat je er verder bij verzint, is jouw fantasie. Deel die fantasie, anders krijg je scheve verhoudingen. Maar soms uit angst maak je weinig bespreekbaar, en ga je uit voorzorg dan maar van het beste uit. Dit is een basis voor zelfdestructie. 

Blijven dromen, dat schaadt niet. 

Relaties zijn vaak ongezonde machtsspellen. Met liefde heeft het meestal niets te maken, maar wel met Nietzsche ‘s 'will to power.' Controle.... (marionetten)

Kijk maar eens waar je lieve partner in verandert, als je jezelf opeens anders gedraagt, blijer wordt dan zij, of zij blijer dan hij... Wat zit je te lachen?! Hoe kom jij zo vrolijk? Hmmm ik vertrouw dit zaakje niet.... (volgens mij gaat hij/zij vreemd)

We houden elkaar in de smiezen, omdat we banger zijn bedrogen te worden, zodat we uit de fantasie ontwaken rechtstreeks de harde realiteit in. De werkelijkheid maakt altijd bang. Het is een akelig iets. We omgeven ons met fijne leugens. Die delen we ook. Leugens delen, is jezelf van succes verzekeren. "Welterusten schat,... (zegt ze geen welterusten terug??)"  "Dank je, jij ook welterusten"   (oefff gelukkig) 

En zo blijven we peilen, zoeken en vissen, complimenteren en zeuren. Een lekkere janboel onder één dak. Morgen naar de verjaardag van ome Joop. "En trek wat nets aan!',(wat moeten de mensen wel niet denken)  

Dating tips voor de vrouw: (een idee)

Beste vrouw, neem geen enkele datingsite als maatstaf voor het gedrag en persoonlijkheid van de man! Alleen wanneer kerels geil zijn zoeken ze het op deze manier, en de reacties zijn ernaar. Je kunt je gevleid voelen of niet, op de lange duur zegt het niets, omdat je zo geen echt contact maakt, maar een contact met het doel op lustbevrediging. 

Een man op 'jacht' is een andere man dan wie hij in wezen is. Trek geen conclusies op grond van zijn versiertoer! 
Kijk liever wel naar zijn waarden, zijn figuur en zijn gedrag als wel zijn bezigheden. 

Oh ja, een tip voor jullie profiel, dames:

"Houdt alsjeblieft eens een keer op met die standaard zin;

"Ik ben vrolijk, lief en spontaan"

Het begint me niet alleen de strot uit te hangen, maar het slaat ook helemaal nergens op. Het zijn eigenschappen die sterk onderhevig zijn aan verandering, en meer op jezelf slaan. Zeg liever iets waarvan je weet dat het goed is voor de relatie, eigenschappen die waardevast zijn." 

Verder:

Iedereen houdt van lachen en gezelligheid! Iedereen leest wel eens een boek, of gaat een film kijken, wandelt, en fietst! Iedereen vindt het fijn om met vrienden op stap te gaan. SHIT! Stop direct met clichés en het spelletje "ik ben zo normaal". Je bent niet normaal, je spoort niet en dat weet je. Je zegt gewone dingen om niet op te vallen, maar vroeg of laat val je door de mand, en overheersen je kinderachtigheid, je jaloezie en je wraakzucht weer. Dan sta je weer eventjes met beide benen op de grond, en overdenkt je profiel, en wijst weer trots naar de woorden: “ik ben vrolijk, lief en spontaan" , en het is dat alleen jij zelf hier hard in gelooft, in geloven wil, dat je je neus ophaalt voor elke vent. Als jij echt zo vrolijk was, als je echt zo spontaan was, zat je hier niet en moest je de mensen van je voordeur weren. Dan stond je telefoon vaker uit dan aan. Wie dit zegt, is een schichtig achterdochtig wezen die alleen deze kenmerken op hun waarde weet te schatten. 

Dus kruip uit je bange holletje, stop met clichématig schrijven, probeer iets origineels, doe zo gek als je werkelijk bent en verras ons ermee. Dan kunnen ook de mannen lachen en wie weet wordt het een echt feest!

Succes!

Dating irritaties

Ik geef commentaar op een advertentie.

Soms heb je geen zin, maar als je dit leest MOET je er iets van zeggen!

"Hey....
Bla bla bla
Stuur maar berichtje, en wie weet !
Geen kus of knipoog, wel met iets origineels komen hoor smile-emoticon
Oh ik eet geen vlees
En beetje in de buurt wonen zou makkelijk zijn ja smile-emoticon "
..........................................................
Hier is werkelijk alles mis mee.

1e) Hey...(met puntjes)
2e) bla bla bla. Ik weet wat dit betekent, je voelt je te goed om voor een ander te spreken. Of, erger nog, het is niet eens nodig voor jou, jij hoogheid, om te krijgen wat je wilt.
3e) stuur maar een berichtje, en wie weet? Ja, wie weet of je netjes opgevoed bent, om ook iets terug te sturen. Wie weet mag jij je troosten aan mij, bedoel je te zeggen. Wie weet wat? Dat jij een smerige klerehoer bent bedoel je zeker!
Stuur maar berichtje.. "stuur maar", oh echt, mag het van je? Zo dank je wel hoor! Je bent nog echt te goed ook voor deze wereld!
4) Geen wat?! ..WTF lees ik nou? Gaan we eisen stellen? Wel met iets origineels komen? Vuile bitch! Wat doe jij dan? Bla bla bla is alles wat je zegt. Ik ben met stomheid geslagen door je optreden. Dit gaat werkelijk alles te buiten.
5) Wat kan mij het gvd nou nou schelen wat je vreet!
6) en jij op de maan zou wel een uitkomst wezen ja! godsamme niet te geloven die wijven.

En dan vragen sommige mensen zich af waarom ik naar de hoeren ga!

©Snijer is kwaad productie

Baas over emoties is geen emoties!

 

Ik lees/ hoor vaak de term: Baas worden over je emoties. Maar zodra gevoel emotie wordt, is het al te laat. Baas zijn hierover zou dan moeten zijn; de voorlopers van de emotie kunnen sturen. 

Het is een beetje een contradictio in terminis. Emotie is juist dat stukje dat aan de controle voorbij is gegaan. Emotie is datgene wat al is geworden. Het is te laat om te sturen, het is er uit. Zichtbaar (huilen) en hoorbaar (huilen, piepen, schelden), en in het ergste geval, voelbaar, (knal voor je kop of als in: een trap voor je kont...)

Er is gedachte, en er is gedrag. Die twee staan volgens mij fijn in wisselwerking. Gaat dit fout, dan is dit voordat er emotie ontstaat, altijd eerst grote verandering in gedachten. Die kun je hooguit de baas zijn, en niet de emotie. Dan ben je te laat. 

Je kunt gedachten dus minder snel of sneller, emotie laten worden. De tijdsindeling beheersen. Tijd heelt wonden, en relaxeert woede.
Al die keren dat ik woest mijn vriendin belde om haar even te vertellen hoe ik over haar streken (gedrag) dacht, heb ik gedaan in een opwelling waarin de boosheid op zijn piek was. We weten wel dat dit doen, dus ook het meeste kapot maakt en alles wat hieruit voortvloeit datgene oproept wat spijt heet. Ik ben spijtverslaafd. Spijt laat mij mezelf even een grote sukkel voelen, dat is goed voor het vernielen van je Ego. Het zet je weer even terug bij af, en meet je gelijk met alle mensen die je haat. Hiermee verdwijnt de haat, en alles is opgelost.

En nu nog eens zeggen dat woede niet goed is!

:)

De ellende van overdreven positief

De fout van tweedeling: Positief v/s negatief zetten

Als je de wereld plaatst in een goed en slecht categorie ga je alles kwalificeren op één aspect, en sla je al het andere over. Zo kan een redevoering een akelig karakter krijgen, omdat deze niet tot doel heeft een vrolijk praatje te zijn, maar een punt duidelijk wil maken. Daarvoor moet je soms een ander over zijn grens laten kijken, en dat kan nu eenmaal niet altijd op een goedlachse manier. Soms moet je even verder dan het schild dragen kan. Even voorbij gaan aan de vrolijkheid. "Wakker schudden" Soms zijn het juist alleen de heftige reacties die tot nadenken zetten, en alleen wanneer iemand verbaasd of verbijsterd raakt door je uitspraken, zal deze zichzelf even achter de oren krabben. 
Nee, je laat niet iedereen in zijn waarde puur omdat je van mening bent dat het ieders recht is om te kunnen vinden en te kunnen oordelen naar hartenlust. Het is goed om meningsverschillen te onderzoeken. Dat is wat discussies doen, die onderzoeken waar en op welke gronden die mening staat. 

Er is een slappe stroming onder bepaalde mensen, die schijnbaar alleen met elkaar willen lachen. Die alleen mooie dingen willen bespreken. Misschien zijn ze kwetsbaar, wanhopig of depressief dat elk vervelend akkefietje dan al snel te veel is. Die berg ellende is al zo groot van binnen, dat één gewichtig woord de boel laat instorten tot in het diepste van hun gevoel. De vrees is dat zij dan voor goed in de ellende blijven zitten. Het is alsof ze continu grijpen naar de zon. 

Sociale interactie is te complex om te classificeren op alleen positief of negatief. Dat is een erg vernauwde kijk op zaken. We weten allemaal wel dat sommige mensen overheersend klagen en zeveren, en ja, daar word je moe van. Maar is het niet zo dat deze mensen dit doen om emotionele afstand te garanderen voor zichzelf omdat ze bang zijn voor intimiteit? Ik denk het wel, en het is dan ook erg makkelijk hier doorheen te prikken en deze types even over die angstbrug heen te helpen. Tenzij je zo'n zwart-wit denker bent, en jezelf alleen met je positieve vriendjes omringt, dan ga je dit soort mensen uit de weg. Bang voor besmetting. Bang dat het je leeg zuigt.

Ik zal je een geheimpje verklappen. Leeg was je dan al hoor! Je kunt beter inzien dat je zelf niets te bieden hebt. Mijn ervaring met superzeikerds is, dat er meestal een gevoelig persoon achter de knoppen zit, die zichzelf in de veiligheid modus heeft gezet. Ja een domme manier, dat klopt, maar mensen maken nu eenmaal veel stomme keuzes. "Zelfmutilatie boven genezing weet je wel." Misschien een misplaatste trots maar de grootste angst is en blijft nog altijd het tonen van eigen kwetsbaarheid. Dan liever helemaal niets.
Dit is een evolutionair principe, want groepsdieren die zwak waren werden verstoten. Zwakte tonen we daarom liever niet. 

Soms zijn superzeikerds best grappig, want in hun afstand doen ze meestal wel hun best toch ook grappig te zijn. Ze willen je gerust niet van zich afjagen, maar kom gewoon niet te dichtbij.

Zeiken kan ook een ziekte zijn. Maar dat is overdreven positief doen ook. Ik ga nog liever om met een zeikerd. Van die Ultra-positivisten heb ik mijn buik flink vol. Die snappen helemaal niets van de wereld, en lijken in een continue vrees te verkeren voor alles wat hun roze wolk ontkent. Een zeikerd kan lachen, het hoeft niet. Maar een Ultra-positivist kan niet zeiken, is niet oprecht boos, en dan wordt het linke soep!

Zij sparen onbewust al hun frustraties op, en het zijn dan ook vulkanen op springen. Hun lachen is op den duur niet meer echt, en al hun woorden zijn hol. Dus praten ze over energieën en engelen. Want daar kom je dan op uit. Zij worden in hun gedrag zo kunstmatig, dat zij in een onwerkelijke wereld gaan leven, met de bijbehorende onwerkelijke overtuigingen. Dit komt allemaal omdat zij zich focussen op alleen het positieve en daarmee is het hele evenwicht zoek. Zo week je los van realiteit, en word je in je pogingen alleen het mooie na te jagen, een anti-pool van werkelijkheid.
 

Bovendien is het tamelijk ongezond om actief het negatieve te ontwijken, want zo maak je jezelf een volkomen vreemde voor nare dingen, en leer je het af om je te wapenen in tijden dat het allemaal minder goed gaat dan je gehoopt had. Waardoor je, indien het zover is, nog verder in je positieve wereldje duikt. De enige oplossingen die je dan vindt, zitten in een nog meer surreële wereld. Dan kom je uit bij de geesten, lichtwerkers en engelen. Deze mensen zijn zo uiterst kwetsbaar geworden, door alleen het mooie te willen zien, dat elke confrontatie met de werkelijkheid en alles wat dit mag inhouden, de harde waarheid, discussie of zelfs een lichte vorm van agressie dan al veel te veel is. 

 

Een tip: Je vergroot je levensgeluk NIET door je alleen te focussen op mooie dingen. Juist niet!
Wat je wel doet, is je weerbaarheid verlagen, en daarmee je kwetsbaarheid vergroten.
 

Boekenwinkels liggen vol met goedkope fantasie oplossingen die jouw zwakke 'ik-je' nog zwakker maken. Die leugens ruilen tegen weerbaarheid. Die je afhankelijk maken van een gestoord gedachte-systeem. Je zult steeds meer gekte opslokken om oplossingen te geven voor kleine probleempjes waar je anders geen last van zou hebben. De truck van dit genre van literatuur is, dat zij de lezer het idee geven dat zij hoog gevoelig zijn. Dit lijkt een waarheid als een koe, want de lezer erkent dit als een match van 100%, maar dit is niet waar. Wat er gaande is, heb ik hierboven beschreven. Ze zijn gewoon alleen maar weerloos. Zij hebben niet gevochten maar zijn gevlucht. Zij keken naar het positieve, ontweken het negatieve, wat gewoon een ander woord is voor die onvermijdelijke dingen in het leven die er gewoon bij horen. 

Uit balans geslagen hulpeloze die tegen schizofrenie aanhikken. Overtuigd van hun gave, en supergevoeligheid. Een missie om goedheid te delen en uit te zenden. Ho! Ik geniet van mijn stommiteit en fouten. Ik wil me af en toe moeten schamen voor mijn gedrag. Dit maakt het leven uitdagend, lachwekkend (zo niet voor mijzelf, dan toch zeker wel de ander)

Ik kan lachen om zaken waar jij van rilt en waarschijnlijk voor wegrent. Wie is hier dan rijker? Ben jij gezegend met een denkende geest die overal voor wegrent wat hem niet aanstaat. Die zichzelf rot voelt bij het minste geringste problematische? Die dichtslaat als iemand ruzie maakt? Die niet naar een ruzie kan luisteren, en zo echt zou gaan begrijpen wat er aan de hand is?, maar in plaats daarvan zijn oren dichtstopt en wegloopt? En roept dat je het negatieve zat bent? Dan ben je ook iemand die op weg is naar de afgrond, maar denkt dat dit de juiste weg is. Sorry voor je, van vluchten word je niet beter. Ik zeg niet dat je het leuk moet vinden wanneer je met een kwaad persoon te maken krijgt. Sla hem van mijn part de hersens in. Dan heb je het ook opgelost. Dreig er eerst mee, wie weet of het helpt?

Nergens moet je accepteren waar je ook verandering kunt aanbrengen. Laat je horen. Maar duik niet weg in een hoekje met een excuus voor jezelf waar jij je achter verschuilt, en vervolgens steun vindt in het positivistische geleuter. Dit zijn werkelijk van moeder aarde losgeslagen figuren zonder ruggengraat. 

Vuur met vuur bestrijden

Oog om oog, tand om tand! Alles beter dan jezelf een lafaard voelen, en daarom verknipte ideologieën aanhangen, omdat je anders niet met jezelf kunt leven.

Als je karakter hebt, dan kijk je naar het hele plaatje, en knip je niet de mooie beelden uit de foto. Dan accepteer je en probeer je te begrijpen. Want begrijpen alleen al, verlicht. Wat niet begrepen wordt, blijft zich steeds herhalen. Kijk daarom niet één kant op. Kijk naar het totaal, ren niet weg, en probeer te verklaren zonder te wijzen. Als je kunt lachen, dan doe je het goed. En alleen als je echt kwaad kunt zijn, kun je echt lachen, anders niet. Dat is onmogelijk. Dan ben je nep, en dat voelen normale mensen. Die zullen je ontwijken, en wat je overhoudt zijn alleen die types die net zo wazig, week, weerloos en kwetsbaar zijn als jij. Maar je hebt je steun, zolang deze groep elkaar erkent, blijft de gedachte levend. 
(geen redden meer aan) 

Het is net zoals bij sektes. Die idioten die zichzelf buitensluiten van de maatschappij. De leider wilt dit zodat gezonde rede van buitenaf geen gevaar kan vormen. Hij wilt zijn volgelingen in de ban houden van zijn ideeën. Zolang iedereen met hetzelfde overgoten wordt, blijft de eenheid bestaan. Eenheid versterkt. Eenheid radicaliseert. Maar het ergste en gevaarlijkste is; Eenheid verzwakt het individu. Daarom wordt er gedreigd met uitsluiting, want zonder de rest, ben je niets meer. Hoe meer zielsverwanten, des te kleiner de kans op genezing. Spirituele boekjes zijn de goeroes op afstand. Mensen maak je zwak en afhankelijk, en Astro-tv gedijt er goed op!

 

 

Verantwoording: 

Niets is met de bedoeling geschreven anderen te beschimpen, maar om diegenen die twijfelen en hier al ideeën over hadden, een setje te geven en versterking te bieden tegen de ellende die positivisten teweegbrengen. Want zij zijn vaak diegenen die anderen continu betitelen als negatief, en keren hun rug. 

Er bestaat niet zoiets als negatief. Wel bestaat er iets als Niet willen inzien, en Niet willen accepteren. 
Dat is soms goed en soms niet. Maar om stelselmatig ontwijkgedrag te vertonen, en alles te vermijden of verketteren wat je niet aanstaat is ziekelijk.

Je kunt jezelf in je roze wereldje opsluiten, en overal zul je steun vinden en gelijkgestemden. Zelfs de meest gestoorde ideeën vinden ergens in de wereld wel hun steun. Dat maakt het nog niet goed of waar. Zolang het individu zich ophangt aan de groep, wordt de groep wel sterker, maar verzwakt het individu.

'De lemniscaat heeft in dit artikel geen enkele betekenis dan lokaas om ook die mensen beet te grijpen die ik wil toespreken.'