Propaganda en politieke strijd als sublimatie voor rudimentair geworden instincten

Kinderen gaan naar school.., daar blijkt dat hun leraren die naïeve koppies vol stoppen met activistisch gedachtegoed. In het klaslokaal hangt de LGBTQ+ vlag demonstratief over de geografische kaart van de VS..Een video van een boze moeder die deze vlag eraf rukt en deze docent een preek geeft circuleert het internet. Die moeder is een voorbeeld! Zulke mensen zouden we meer van moeten hebben. Wat betreft die docente, zulke mensen zouden moeten worden berecht als crimineel.

Het is in mijn ogen een misdaad als je misbruik maakt van de situatie wetende dat onderwijs een plicht is, en dan radicale ideeën verspreiden die niets met taal of rekenen te maken hebben

Andere uiterste is een land als China. Daar zou niets afwijkends ongemerkt zich als radicaal denkbeeld als vernieuwend inzicht zijn intrede kunnen doen. Ik denk dat juist door onze vrije samenleving dit soort excessen als BLM, LTBGQ+, Me Too enz enz. Verschijningsvormen zijn als logisch gevolg van de mogelijkheid daartoe. Het kan, dus het komt er vanzelf. Zij het door gestaag op gang gekomen protest vanuit de samenleving weer langzaam in de kiem gesmoord tot er weer iets nieuw en meer vernuftigs op komt dagen.

 De 'rek' van een samenleving wordt -zo lijkt het- continu op de proef gesteld.

En de enige verklaring die ik hiervoor kan bedenken dat mensen het strijdtoneel betreden, zij het door middel van protesten, ideeën, niet is aangejaagd vanuit een maatschappelijk scherp dispuut van verschillende waarden, maar dit alles een dekmantel is die de innerlijke behoefte vervult van de neiging tot strijd als ding op zichzelf, daar in de loop van evolutie onze vecht/ verdediging skills rudimentair zijn geworden* en dit als het ware een leegte achterlaat, die wij zo d.m.v. actievoeren opnieuw betekenis kunnen geven.

Het zijn niet de ideeën die botsen en ons ten strijde doen trekken, nee, wij willen ten strijde trekken en passen onze ideeën hierop aan!**

 

Zo doet het misschien voorkomen dat wij gepassioneerde moralistische strijders zijn voor een betere wereld,  zijn wij in feite onze instinctieve inclinatie tot vechtdrang aan het bevredigen!

Een suffe en over-veilige omgeving als een middelbare school of universiteit zijn dan de plaatsen bij uitstek waarbij die innerlijke leegte het eerst voelbaar wordt. Hoe veiliger en meer beschermd, des te sneller onze oerinstincten overbodig raken. Als het ware in een finale van de 100 meter sprint klaarstaan, wachtend op het startschot wat nooit komt. Moedeloosheid…
Daarom zijn leerinstellingen de broedplaatsen van propaganda. (een nieuw leger vormen)

Het maakt dan niet uit wat,, zolang het maar schopt tegen de mainstream. Zolang er een kick uit te halen valt.

Ik durf te wedden dat indien de samenleving lekker gedijt bij een sterk linkse sfeer, de universiteiten het Trumpisme hadden uitgevonden!  

Het is een onbewuste zoektocht naar 'momentum' om in een eerzuchtige dekmantel (het zogenaamd opkomen voor minderheden), oerdriften te bevredigen. Die minderheden zijn niet hun doel maar eerder het vehikel.

 

*Toen wij mensen met speren liepen tussen de tijgers, leeuwen enz, niet te vergeten oorlogen tussen stammen en volkeren, heerste er een zekere mate van dreiging in de lucht. De best aangepasten hebben zich voortgeplant. Onze lichamen werden beter paraat voor en alert op strijd. Het beestje vormt zich naar zijn omgeving!
Slechts in korte tijd op de evolutionaire schaal werden de directe gevaren weggenomen door muren en verdragen. Het ‘wilde gedeelte’ in onze genen is er nog niet in 100 generaties uit. Want in de meest vredige en veilige omgeving zal een flink deel van ons overvallen worden door een innerlijk gevoel van leegte en nutteloosheid. Dus als je die drift thuis of op het werk niet kwijt kunt, dan kun je nog altijd via radicale meningen het strijdtoneel betreden en zo in die behoefte voorzien.

**Als bewijs dat het doel de strijd is en het motief slechts het middel, wil ik wijzen op het gegeven dat het niet ongebruikelijk is om van de ene school (communist) naar de ander over te springen (kapitalist). En andersom. Ook van Democraat naar Republikein, van links naar rechts. Dus van het ene kamp naar het andere. Alsof opeens door de bliksem getroffen plotseling die hele lijst van tegenovergestelde denkbeelden allemaal vervangbaar zijn voor die van nu. Het is namelijk niet zo dat partijen en staatssystemen dicht bij elkaar liggen als het gaat om overeenkomsten. Nee, en als je jouw keuze had gebaseerd op je persoonlijke waarden dan was je karakter even variabel als het weer.

Daarom denk ik dat de keuze om bij de ene partij aansluiting te zoeken, een keuze is gebaseerd op ‘spanning zoeken’, en niet gebaseerd op morele zuiverheid.
Wanneer het vaarwater te lauw en te rustig wordt, verkiezen wij soms dat andere schip!

~