Verslaving, een bewijs van geen god

~een andere kijk ~

        Hoe fragiel het menselijk denken, het karakter is? Dat slechts één bepaald molecuul, ons hele denken overneemt! Onze besturing bespelen kan. Het is de verslaving die eigenlijk alles zegt, is als een wils zwakte, de zwakste schakel van ons zijn, blootgelegd en overgeleverd aan zijn nieuwe denken. Dat denken dat is beïnvloed door slechts een stof. Ja het is het stoffelijke welke het stoffelijke beïnvloedt. Niet de krachten van hoger af, niet de goden, maar moleculen! 

      Verslaving is het bewijs dat alle complexiteit die een mens is, ook zo kwetsbaar een mens is. En dat niet alleen, maar ook zo maakbaar als een mens is!  

Met dit gegeven, deze beïnvloedbaarheid en deze maakbaarheid waar wij als mensen mee beslecht zijn, fragiliteit, de gevaren die loeren op die kwetsbaarheid van het eigene, de houdbaarheid van het zogenaamde pure, overgeleverd aan de meningen die vormen, de ervaringen die sporen in ons denken slijten, alles wat ons denken en voelen nieuw vorm geeft, hoe kunnen wij dan toevertrouwen op het bestaan, de zekerheid van het bestaan van een god? Een god die ons heeft geschapen naar zijn evenbeeld? Oh ja?, is dat evenbeeld welke door het drinken van wijn, wellicht zijn leven lang zal slijten aan het drinken van wijn, echt een krachtige structuur dat zou moeten toevertrouwen op oude verhalen, en met een stelligheid zou volhouden, onzin van waarheid te kunnen blijven onderscheiden? 

         De mens, één systeem van stof, in leven gehouden door stof, beïnvloedt door stof, te vergaan tot stof, daarin heeft iets bovennatuurlijks niets te zoeken.
Alle overtuiging, alle zekerheid van de mens is niets sterker dan de fragiliteit van dat denkende systeem! 

                      -De mate van beïnvloedbaarheid daarvan, 

                                        tot daar en niet verder reikt onze zekerheid van dingen.-