Argumenten als verlichting (ergens 2010?)

Redenen zijn exacte sleutels die maar op één slot passen

Piekeren is zoeken. Het malen met gedachten, denken, of probleemoplossend redeneren, ze dienen allemaal tot het doel van oplossing. In het Engels "solutions" Kennelijk geloven wij diep van binnen nog in de werking van de reden. Die exacte reden die jij nodig hebt om je gedrag te doen veranderen, en eigenlijk aan je onbewuste ik, datgene voorschotelt, om te kunnen laten zien:"Kijk, dit is de reden" En nu weet je beter, en nu doe je het niet meer...

Omdat al ons gedrag gestoeld is op overtuigingen, kun je met de passende contradictie gedrag veranderen. Er moet iets zitten in je denken dat wacht op een geldig tegenargument. Zolang dat argument niet komt, kunnen wij onszelf blijven verschuilen achter het gegeven:"Dit is het beste wat ik heb" Blame it on the moon

Redenen zijn heel exacte sleutels. Je kunt 1000 redenen geven om iets wat slecht is af te keuren, en dan is dat nog niet genoeg. Ik ben erachter gekomen, na jaren observatie, dat redenen wel degelijk geldig zijn, alleen voor iedereen anders. Bij de één werkt het wel, en bij de nader niet. Die zul je met andere argumenten moeten overtuigen.

Ik geef een voorbeeld

Roken..., we weten echt allemaal dat het erg slecht is, toch is dit argument niet krachtig genoeg. Kom op, zie dit in! Bijna niemand kan hiermee stoppen. Kennelijk heeft het brein een sterker tegenargument, zoals:"Het leven is kort, maak er wat van" tot en met de allerslapste drogreden: "rookvlees gaat langer mee"

Het is niet uit de lucht gegrepen dat rokers dit zeggen, want hun denken is gestoeld op deze reden. Deze reden is een geldig excuus geworden om te blijven roken. Kennelijk heeft het brein redenen nodig om zichzelf te rechtvaardigen... En elke aannemelijke reden voldoet als deze in dienst staat van zwakte! Zo zwak als de daad is, zo zwak is het excuus!

Oké, maar nu helpen de zinnen als:"Roken is dodelijk" ook niet..  Ik gok dat het brein dan zegt, "We gaan toch dood" , 'et voila', het is ontkracht. Ik durf te beweren dat ons hele denken is geprogrammeerd op waarden die zichzelf in stand houden door al of niet zwakke argumentatie, en het is de kunst om de zwakke argumentatie te verwisselen met sterke.

Zo ben ik bevriend met Peter, hij rookt al erg lang en er was niets dat hem eraf kon helpen. Allen Carr niet, niets niet. Veel pogingen gedaan, zoals met alle rokers het trieste geval is. (ik geef nu alleen een voorbeeld van roken, maar dit principe wat ik uit wil leggen geldt voor alles)
Op een dag komt Peter bij de familie Kort, en daar stond Ernst-Jan, te zwaaien op zijn benen van de whisky met een sigaret in de hand. Peter staat voor hem, en Ernst zegt tegen hem (wijzend naar zijn brandende sigaret) "Wat voegt het nu eigenlijk toe?"

Deze zin heeft Peter aan het denken gezet, -voor zijn beleving- maar ik weet wat er is gebeurd. Dit was het sleutelargument waarop Peter 's brein geen weerwoord had. Sindsdien is Peter gestopt. Dit was alles wat hij nodig had!. 'Wat voegt het nu eigenlijk toe?' Niets! Het voegt niets toe, omdat je er niet eens high van wordt, zoals je wel van hash of wiet wordt, of coke en speed. Je kunt veel argumenten geven tegen cokegebruik, maar helaas blijft het feit bestaan dat het heel erg lekker is, je enorm zelfvertrouwen krijgt, en je het gevoel geeft dat je alles aankunt. Maar roken van sigaretten?? Dat voegt echt niets toe, helemaal niets! Het enige wat je krijgt is een gejaagd neurotisch gevoel wanneer je het niet doet.

Máár, nu komt het specifieke gedeelte. Ernst -Jan, de jongen van deze mooie logische en ware uitspraak, rookt nog steeds, en Peter, niet meer dankzij deze ene zin. Deze ene zin heeft Peter elk excuus ontnomen om het toch te doen. Maar kennelijk was dit voor Ernst niet voldoende. Het kan zijn dat zijn redenatie zo veel meer complex is, dat er teveel counter-redenen zijn om elke wijze gedachte te elimineren. Het zullen, -gezien naar de aard van het probleem- zwakke argumenten zijn. Want roken is niet goed te praten. Wat je hieraan overhoudt is dit: De filosofie van de persoon wiens gedragingen zijn gestoeld op zwakke argumenten, is een verbogen visie met een in zichzelf vernederende context. Het individu zal altijd neigen naar het negatieve, omdat alleen indien het negatieve waar zou zijn, daarmee ook zijn zwakke argumentatie waar zou zijn. Het zwakke is zwak omdat het in zijn aard onwaar is, laten we dit voorop stellen. Wat ik versta onder zwakke argumenten, zij eigenlijk totaal geen argumenten, maar redenen die kant noch wal raken!

Wie van zijn slechte gewoonten af wil, zal moeten ophouden met zijn filosofie te onderbouwen op negatieve contemplatie. De bezinning van de wereld als een desastreuze eenheid, het kwaad dat zijn eigen ondergang nadert. Omdat alles in zijn aard verrot is. Ziet u nu hoe het werkt? Wij vergoelijken onze onkunde en fouten, wetende, maar toch tegelijkertijd negerende, omdat ze bekrachtigd worden door slappe argumenten, welke geen argumenten zijn, maar regels om je brein te foppen. Je brein koopt die onzin, als je zegt:"Er is maar één weg naar je longen, en die moet geasfalteerd worden" Je brein kan geen onderscheid maken tussen onzin argumenten en geldige. Kon hij dit wel, maakten we niet zoveel fouten. Kennelijk is onze redenatie generator van nature uit heel erg naïef. Vreselijk naïef!

Er is goed nieuws en slecht nieuws, afhankelijk hoe je het gebruikt.

Het goede nieuws is, dat je echt alles kunt veranderen aan jezelf. Daarmee bedoel ik die dingen waarvan je weet dat het je benadeelt, maar om de een of andere mysterieuze reden niet kunt veranderen. Dat kan wel! Punt is, je moet de juiste argumenten vinden. Dat argument welke precies in jouw slot valt, en "pop" hij slaat open en de deur naar inzicht is daar! Dat inzicht wat tot dan toe altijd aan je brein verborgen bleef. Het bleef verborgen omdat er valse argumenten omheen zaten. Deze waren vals omdat ze het gedrag verhinderden zichzelf te verbeteren, uit een onbegrepen vorm van luiheid. Onbegrepen, want de kern die schuilt in het feit dat wij willens en wetens domme dingen doen, maar toch niet kunnen veranderen, blijft een raadsel. Ik bedoel die redenen die wij dus hebben om een drogreden in de plaatst te zetten van een krachtig argument. (het feit dat je jezelf vastklampt aan een onzin reden, en geen krachtargument)

Wat ik hier als verklaring aan kan toeschuiven is dit volgende: De waarheid is dan te pessimistisch. Want als wij werkelijk alleen krachtige argumenten hanteerden, zou dat nooit los kunnen staan van een leven met een open en eerlijk vizier. Daarvoor moet je flink wat illusie loslaten. Dat kan in het geval van inzicht loosheid, problemen geven, omdat je geen waarde kunt toekennen aan je bestaan. Wie niet het fijne uit het verwaarloosbare kan halen, is gedoemd tot zelfbegoocheling.

  

Dit principe gaat uit van één waarheid. Wij denken indien er problemen zijn. Een probleem is alles waarvoor geen direct antwoord klaar is. Een simpele rekensom kan voor iemand voorkomen als probleem. Weet hij de methode, dan is het ineens geen probleem meer. Weet hij dit niet, of snapt diegene de methode niet, dan zal deze zichzelf eerder wijsmaken dat de methode niet deugt. Wiskunde deugt niet. Of, "Wat heb ik er aan?" Dit zeggen altijd diegenen die het niet kunnen. Dit is de strategie van je brein. Via dit mechanisme, wordt jouw hele persoonlijkheid bepaald en je gedrag. Weet dat wij denken en piekeren omdat wij weten, omdat wij van binnen weten dat met de juiste argumenten, zelfs de meest hardleerse truck van je onwil wordt bestreden. Je moet alleen de voor jouw geldende argumenten vinden. Argumenten moet je zien als mogelijkheden. Een argument is geen krachtterm an sich. Want voor de een werkt hij wel, en voor de ander niet. Dit is de reden dat wij niet allemaal diezelfde boeken goed vinden. Maar dat iedereen datgene pakt wat hem of haar goed doet. (aansluiting vinden op vooraf ingestelde argumentatie, al of niet zwak)
Wanneer je aansluiting vindt op zwakke argumentatie, ontstaat humor. Wat is lachen anders?

Het openlijk zichzelf bespotten, omdat wij toch stiekem weten dat hetgeen we hanteren als gedachtegoed, eigenlijk in zijn aard onjuist is. De humor wordt grillig naarmate deze zelfbegoocheling vordert.

 Eensgezindheid, of eenstemmigheid

Dit geeft de schijn van diezelfde argumentatie. Als een waas over de geestelijke gesteldheid van de mensen wie als zodanig worden geportretteerd. Maar dit kan niet en is onmogelijk. De kans dat iedereen eenzelfde netwerk hanteert van onderbouwing voor alles wat deze doet, is 0,0. Wat er werkelijk gaande is, in geval van ogenschijnlijke eenstemmigheid is aanpassing en onderdrukking. Ook niet te vergeten het actief negeren van eigen waarden. De argumentatie hiervan kan tweeledig zijn: 'Of je bent je bewust van het feit dat je meerdere het echt beter weet, of je bent je bewust van het feit dat het niet toekennen van jou medewerking aan de alfa, zal leiden tot nadelige gevolgen.'

Argumenten als verlichting

Ieder juist argument, -met "juist" bedoel ik die krachtterminologie welke in staat is je gemakzucht te blokkeren- geeft je een tweeledig antwoord.

A) Je visie is met het stellen van dit argument verbreed. Welke als gevolg heeft dat alles wat hieraan vastkleeft daar ook zijn noemenswaardige en ingecalculeerde gevolgen uit voortvloeien, welke niet of nauwelijks zonder keiharde tegen argumentatie teniet kunnen worden gedaan. Met andere woorden, door het accepteren van het een, neem je het gevolg ook tot je rekening.

B) Je kunt met het accepteren niet meer terug. Als vanzelfsprekend zullen met een argument, -de logica die jij hanteert- ook nieuwe incoherente problemen door diezelfde rechter worden beoordeeld! Ik bedoel: Als je een duidelijke stelling inneemt, zal dit gevolgen hebben voor vergelijkbare situaties, welke je omwille van je besluitvaardigheid en geloof over diezelfde kam zal scheren. Het brein doet namelijk niets anders dan vergelijkingen maken. Dat gaat volledig automatisch. Alles wordt gecategoriseerd. Dit actief negeren heeft de term Hypocriet. Een hypocriet is niemand anders dan diegene die zijn waarden niet naleeft, maar wel ophoudt.

 Argumenten, indien juist in lijn met de rest van het gedachtegoed, een verlichting. Omdat indien coherent met de rest van de mening, deze slechts kan bevestigen. Hiermee hebben we meteen de kracht van wetenschap te pakken! Alles moet coherent zijn, zo niet, dan kun je ervan op aan dat je fout zit! Wetenschap is het brein van binnen in uitvoer. Maar dan met een regel dat het in zichzelf contradictief is. Het probeert zichzelf tegen te spreken. Dit doet ons denken niet, en ons denken vormt compromissen met daaraan gemakzuchtige denkbeelden. Denkbeelden die gestoeld zijn op een pseudo optimisme, en daarvoor continu bewijs voor moet aandragen. De gelovige, zal altijd moeten worden 'bijgespijkerd' omdat anders zijn gedachten die variëren van een kopje koffie inschenken, tot de wasmachine bedienen, zijn ontoelaatbare incoherentie zullen blootleggen aan het logistische apparaat. Daarom moeten leugens zichzelf continu verbeteren. Anders worden zij als vanzelf ontkracht! Ons brein is dus zogezegd uitgerust met een anti-fout methodiek. Maar gemakzucht en lafheid leggen dit stil, om redenen die ik tot op heden niet kan verklaren. Ik heb het eerder verklaard en deze was dat ik dus niet wist waarom het zo is. Ik kom dan uit op inlevingsvermogen/ voorstellingsvermogen, dus hetgeen betekenis kan geven aan niet noemenswaardige dingen. Van niets iets te maken.

  Het is nu 03:00 's nachts ik ben kapot, heb 2 dagen gezopen en gefeest, en amper geslapen. Dat is goed voor het brein! Daarvan word ik scherper. Reden is simpel. Mijn motivatie om de zaken te verdraaien in het voordeel van mijn gemakzucht is weg,, daar ik toch al volledig lamgeslagen ben. De geest wordt eerlijk, naarmate het lichaam vermoeid raakt. De leugen is daarom ook gezeteld in de energie, niet in de gedachte! Het is het spel dat wij er omheen breien, en de fantasie waarmee wij daar leven in blijven inblazen, die vermoeid. Voel je je ook zo futloos? Be real! Houd dan jezelf niet langer voor de gek, want het stomme verstand heeft steeds weer een zetje nodig van je, om in zijn onkunde te kunnen blijven volharden.

Wie de weg van de minste weerstand zou volgen, zou zijn gelijke tegenkomen.