De kracht van filosofie

~Over het waarom wel, en waarom niet, en de uitwerking van zuiverheid~

Waarom zou je dieper nadenken over dingen? Waarom zou je willen weten hoe het anders kan? En wat heb ik eraan om te weten hoe een ander denkt, en wat een ander vindt van dingen waar ik zelf niet over na heb gedacht? Allemaal vragen die erop duiden dat filosofie niet voor iedereen is weggelegd. Beter gezegd, niet interessant is.

Want het jammere is, niemand begint er aan! Er zijn er maar heel weinig die denken: "Weet je wat, ik ga eens mijn brein plagen en belachelijk lange zinnen lezen die ik soms 4 keer opnieuw moet lezen voordat ik 'm snap!" Ik ga mijzelf een partij dommer voelen dan de schrijver... Of, ik ga mijzelf vervelen met dingen die ik echt niet wil weten. Deze laatste geeft aan dat het eigenlijk beter ook maar niets voor je is.

Alle andere redenen zijn jammer, want wie het toch probeert, zal genoegen vinden in de inhoud van de tekst. Die lastige, veel te lange zinnen zeggen namelijk veel meer dan gewone niet lastige zinnen! Bovendien is het erg verrassend om mee te maken dat je eigen denken sterk afwijkt of juist in de lijn loopt met die van de schrijver! Die afwijking geeft je diezelfde speling ervoor terug, nl, dat alles wat daar tussen zit, jouw gedachten en die van de schrijver, deze verschillen vormen nu een nieuw veld van mogelijkheden.

Dus nogmaals, het lezen van zware kost, waarom niet? We zijn grootgebracht door onze ouders, we hebben van ze geleerd, daarna op school, op het werk, van onze vrienden, van ons zelf (ervaring door doen), maar waarom zouden we stoppen? Is het leven niet rekbaar en langer dan de tijd waarop we klaar zijn met school? En wie ben jij? Wat ben jij? Ben je niet zelf ook maar een denkend brein in een lichaam? En wat is dat brein dan? Het brein is een instrument, en dat moet je leren bespelen! Anders is het alsof je een stratenmaker een Stradivarius geeft, en een goede violist een hamer! Het is zinloos om iets van grote mogelijkheden en een grote potentie niet te benutten op diens capaciteiten. Het enige wat je remt in je ontwikkeling zou kunnen zijn een weerstand om beter te accepteren. Maar die weerstand van binnen uit is een deel van het denkend brein dat een systeem heeft gevormd tot een werkend geheel, en zichzelf afbakent uit voorzorg. Ook wel het karakter genoemd. Het karakter is lastig te veranderen. Maar zijn gereedschapskist is wel uit te breiden, en hierin ligt de vergissing! We zijn soms bang onszelf te verliezen, wanneer we voor de keuze staan onze waarden te veranderen. Ook wel "toegeven" genaamd. Daarom is toegeven voor sommige mensen erg moeilijk. Het is een angst voor zelf verlies. Maar wie zich vastbijt in zichzelf, wordt op den duur een stug mens. Ook een voorspelbaar mens, en daarmee sta je zwak, want mensen kunnen je voorzien en bespelen. En dan moet je weer in de verdediging schieten enzo...

Ik ben van mening, dat je innerlijke zelf, nooit kan veranderen door kennis, maar wel je gevoel. En daar ga ik het even over hebben. Leven is voelen! Of niet dan? Gewaar zijn, opmerken, prikkels komen binnen via zintuigen, de waarneming. Voelen kun je dus letterlijk opvatten en psychisch.

Verder ondervind ik een geestelijke bevrijding, juist door het zo gedachte "zelf" los te laten! Want dit is paradoxaal, hoe meer je het zelf, wilt behouden, des te vervelender je in je vel zit. Het "zelf" zou eigenlijk moeten heten, het "vanzelf" omdat je er niets voor hoeft te doen.

En nu het gevoel, ja.. dat wordt beter. als ik in de keuken sta, en denk even terug aan stukjes tekst dan schiet ik in de lach. Leuke dingen onthoud je gewoon. Ze versieren je brein, want ze geven je meer keuze. Het is nooit zo dat het kan schaden, want wat je niet aanstaat, laat je niet toe in jezelf, dat filter je weg. alleen datgene wat aanspreekt, geeft een klik en geeft blijdschap, en diezelfde blijdschap geeft toegang. Die toegang is niets meer of minder dan een extra stukje informatie die wordt toegelaten, toegelaten bij de rest. Die verzameling die binnen jouw goedkeuring is gevallen. Waar jij je O.K. voor hebt gegeven. Net wat ik zeg, het is alsof je nieuwe tangetjes in je gereedschapskoffer hebt gelegd. Altijd handig.

Sinds ik Schopenhauer lees, een man die in zijn schrijven veel van zichzelf laat zien, puur en een trefzeker geloof in zichzelf, -wat voor de een storend en de ander als leuk wordt ervaren- kijk ik een beetje met minder zorgen naar het leven. Mijn gevoel wordt positiever, en dat voor een filosoof van het pessimisme! Hij wordt beschouwd als de meester van het pessimisme, maar de grap is eigenlijk, dat is hij niet! Pessimisme is een kijk, die, zodra hij wordt verteld, de naïeve een gevoel van negativiteit geeft. Het werkt als een vervelende botsing met zijn realiteit. Soms zijn dingen niet leuk om te horen, maar soms moet je de dingen ook niet zo zwaar nemen, en i.p.v. in te zoomen, kijk je er naar van een grotere afstand. Want dan wordt een probleem ineens kleiner!

Maar alles wat wij als leuk ervaren, trekken we automatisch dichtbij. En als iemand dan een mening geeft, -zoals de pessimist- dan geeft dat een schokeffect. Maar de truck is, om het in een ander kader te vatten, en niet langer te kijken of jij het zelf leuk vond, maar of die uitspraak metafysische waarheid bevat. Vaak is dat zo, en de wereld wordt komisch en minder ernstig. Wij klampen ons te vaak vast aan het leuke, om het niet leuke te verdoezelen. De aard van het bestaan, is angst negeren, en de verveling op voor te blijven. En die ankerpunten van mooie overtuigingen, geven ons de zekerheid. Wanneer die worden ontkracht, ontstaat twijfel en dat is voor blijdschap funest. Zoiets.. (ik ben er geen ster in dat kan hij velen malen beter)

In ieder geval, wil ik iedereen aanraden om toch eens een poging te wagen. Om bijvoorbeeld een boek van Nietzsche, of Schopenhauer te lezen ;) Dan zie je de kwetsbaarheid van de schrijver in zo'n pure en zachte weergave, als paardenbloemen die hun zaden loslaten bij de eerste bries. Dit zijn geen arrogante mensen, maar denkers die ook voor jou dachten. Zij woelden met zichzelf en hun wereld, hun omgeving. En die dingen waar mensen mee worstelen zijn tijdloos, dus het maakt niet uit dat de ene 100 jaar geleden en de ander 150 jaar terug zijn analyses losliet op de wereld. Het zijn prachtige zuivere openlijk en eerlijke analyses. Dat kan ook niet anders, want wie de dingen echt probeert te begrijpen, moet wel starten vanuit zijn pure oorsprong, want dat is waar je begrip naar verlangt, je begrip van de wereld is wie jij echt bent!

Voor mij was het 8 jaar geleden dat ik, "Herwaardering van alle waarden" las. Ik had er grote moeite mee. Ik heb het teruggebracht naar de bieb met het idee; "wacht maar, want later ben ik hier klaar voor!" Ik was geen lezer, en nu eigenlijk nog steeds niet. Bedoel, ik moet eerst over de schrijver zelf hebben gelezen, voordat ik zijn boeken lees. De schrijver, zijn bestaan, het type mens dat het was, moet me aanspreken. Anders begin ik niet eens. Ik moet bewondering hebben voor de man of vrouw, en vanuit die bewondering lees ik. Ik moet het voelen, zijn pijn, zijn emotie, zijn humor en sarcasme, de weg om onbegrip dragelijk te maken. Sarcasme wordt altijd als plamuur gebruikt om de scheuren te dichten.

Het boek van Kahlil Gibran, "de profeet" was ook niet één, twee drie even lezen en klaar. Dat is onmogelijk bij dat boek, voor die stijl waarin het is geschreven. Daarbij moet je jezelf eerst voorbereiden. Althans, ik wel. Dan pas kun je erin komen, en het ervaren! Dat is altijd zo met moeilijke en of zware kost. Dat vereist een harmonie van jou! Een openheid en ontvankelijkheid. Dan pas, kom je echt tot een climax, als die wereld van deze schrijvers zich aan jou begint te openbaren..