Schattige vrouwen en machteloosheid

Ik kan me niet verzetten tegen schattigheid. Misschien is dat wat schattig is, wel de sterkste prikkel die een ander bij je kan overbrengen

Vrouwen kunnen schattig zijn. Mannen hooguit lief denk ik. Dit heeft te maken met het lage vertederingsgehalte en de knokigheid in bouw.
Als een vrouw lief is in gedrag, en schattig puur op het uiterlijk bekeken, -wat natuurlijk helemaal persoonlijk van smaak is- dan sta je volledig machteloos. En dat is heerlijk. Dat gevoel is bevrijdend.
Deze combinatie is beter dan de lust in uitvoer. (ik houd het dit keer echt beschaafd) Een lieve en schattige vrouw, is eigenlijk de perfecte combinatie. Schattigheid overheerst mannelijkheid. Het onderdrukt je agressie. Met agressie bedoel ik niet per se het negatieve, maar het dierlijke.
Waarom is het schattige zo sterk? Ik denk dat dit komt omdat het onschuld uitstraalt. Schattigheid is wat overblijft als je al het vervelende wegdenkt. Het vrij zijn van schuld, wat zich uit in een bepaalde vrijheid. Dat is wat schattig wordt genoemd. Het is dat gedrag welke het minst van alle verdachtmakend is. Natuurlijk weet je niet of dit werkelijk zo is, maar het lijkt er op. Dat is genoeg.
Toen ik vorige week op de eerste afspraak kwam voor stage, ontmoette ik daar mijn begeleidster. :)
Zij heeft het allemaal. Ze doet lief, en ziet er vreselijk schattig uit. Klein, slim, mooi, leuke stem, lacht veel, zachtaardig en super behulpzaam. Ze haalt niet het slechtste in me omhoog maar het beste! (dat kan ik van mijn exen niet zeggen)
Het grappige is, dat ik geen seksuele gedachten heb over haar, en daar helemaal niet mee bezig ben. Het is mijn doel niet. Veel liever heb ik gewoon dat zij mij ziet als een leuke jongen, en wanneer ik binnenkom, een lach op haar gezicht zie. Dat is wat schattigheid met me doet. Zo ga je met lieve mensen om, net zo goed als dat zij voor anderen zijn. Gewoon omdat dit mooier is.
We zaten het werk te bespreken, mijn informatie en opdrachten, en in haar doen was ze zo vrij, dat ze me af en toe aanraakte.
Ik ben een beetje van slag. Ze heeft een ontzettend lief gezicht. E-mails beantwoord ze uitgebreid. Altijd met aardige woorden.
Zo'n vrouw wil ik goed voor zijn, en geven wat zij verdient. Liefde en aandacht. Maar ik moet er niet aan denken, om samen in de rij van de supermarkt te staan als je begrijpt wat ik bedoel. Dat zou de magie enorm bederven. Het standaard leven in...
Voor mij, iemand die bijna volledig teert op fantasie, moet geen enkele aanleiding hebben om anders te kunnen denken, dan het mooiste scenario, welke nooit haalbaar is. De werkelijkheid is zo koud en leeg. Laat er ruimte zijn voor fantasie! Dat doe je alleen met een zekere afstand. Het blanco gedeelte, het onzekere. Daar is je potentie en mogelijkheid. De echte vrijheid. Het ongerichte pad.

Ik ben iemand die geniet van de aanloop, laat dat zo lang mogelijk duren, en laten we elkaar nooit volledig kennen, want zo blijf je bijzonder voor me.
"Zolang ik je nooit zal kennen schat, zal alles mooi en spannend blijven"
Zo paradoxaal. Zodra je hebt wat je begeert, neemt het effect af. Is de begeerte niet het mooiste? Zuiver begeerte, maar niet het nemen. Niet het hebben, maar in de verte, wazig en vormloos.

Wat is het?

Het wuift naar je en verwelkomt je, en je voelt je geaccepteerd. Altijd wat overlaten voor de onzekerheid en de nieuwsgierigheid. Want zij zijn de spelende kinderen van de geest.