De veranderende film cultuur

Gisteren keek ik een oude film uit 1928, het was een documentaire. "Expeditie Gobi-woestijn China"

http://www.youtube.com/watch?v=ZXqX891cuXo&feature=related

Sven Hedin, met zijn groep, trok in 8 jaar tijd die woestijn door, met 300 kamelen en dragers, helpers. De film had geen geluid, en was zwart-wit. Geluid en tekst, ging op een aparte manier. De tekst was niet in een 2 regel veld onder in het beeld, maar op een eigen zwarte pagina, met witte tekst, tussen de beelden door. Het ging rustig, en je had goed de tijd om te lezen. In het begin las ik haastig, want ik ben deze tijd gewend. Snel haastig lezen, want de volgende regels komen eraan. Nee, hier niet. Je kon de tekst 2 keer lezen, en dan nog had je een beetje tijd over om de belangrijke woorden eruit te filteren.

Geluid was eraan toegevoegd, dus niet het geluid van het beeld. Het beeld was daarom extra rustig, en je kon de scheiding van beeld en muziek daardoor goed gewaar worden. De muziek was trouwens prachtig! De muziek bij de film, het geluid bij de beelden. Het hoorde en paste er wel goed bij. Het was heel erg mooi.

Zo zie je maar weer, dat zelfs zonder de filmtechniek waarbij beeld en geluid samen worden opgenomen, er heel goede alternatieven, zeg technieken zijn om dit te compenseren. De beelden waren trouwens niet versneld, wat je wel eens gewend bent van oude filmpjes, dat de mensen allemaal peper in hun kont hebben... Nee, de cameraman draaide goed aan het zwengeltje!

Het geeft je te denken, dat de situatie, ..goed, laat ik me beperken tot film, niet verbeterd is. Wat houdt het in, verbeterd? Voor mij is verbetering niet een methode waarmee gewerkt wordt, maar het effect van het eindresultaat. Het uiteindelijke effect op mijn ervaring van blijdschap. Dus als ik van 'de dikke en de dunne' in zwart/ wit film, vrolijker word dan een Disney film van nu, dan mag ik zeggen dat de tijd niet is verbeterd qua film. Als alle films van nu, mij minder vermaken dan de films van vroeger, dan geld voor mij dat alle films in tijd achteruit zijn gegaan op kwaliteit. Maar dat is gelukkig niet waar! Vroeger had je veel slechtere films. Maar dat lag dus niet aan de technieken!! (dat was een kwestie van cultuur)

Soms kijk je een film, en die blijft je bij. Sommigen blijven je je leven lang bij. Ik had dat met The blue lagoon, en De graaf van Monte Cristo en nog velen meer. Er zijn gewoon soms films die zijn uniek, in samenstelling, verhaal, geluid, en dan niet te vergeten de details, zoals het aantal seconden rustig kijken vanuit één beeldhoek, en de stilte pauzes! (heel belangrijk en iets wat je bijna nooit meer ziet in deze tijd) 

Tegenwoordig gaat alles snel, de montage stukken beslaan niet langer dan 2 seconden. vaak wordt hij binnen 0,5 seconden geknipt. Om zoveel mogelijk verschillende beelden aan je ogen voorbij te laten gaan. Weet je wie de film dan eigenlijk maakt? jij! Jouw eigen hersens verwerken dat tot een lopend verhaal. Het is niet meer rustig kijken, maar het wordt uitputtend. Vaak is de achtergrondmuziek veel te overdreven. Dat doen ze om de waardeloze beelden te overcompenseren. Maar-dat-lukt-niet. (niet bij mij) Veel mensen laten zich (naar mij mening) veels te gemakkelijk meeslepen in de muziek. Als het maar rumoerig en hard genoeg is, liefst erg chaotisch. Dan zitten we op het puntje van onze stoel, ons hart klopt sneller, en we denken dat de film dan ook wel goed zal zijn. In feite is dit de lichamelijke stress reactie op zoveel tumult in korte tijd! 

Nee, Expeditie Gobi woestijn, spot niet met de kijker. dit geeft je een kiekje in die tijd. Hier is een droom verwezenlijkt, en 8 jaar tot een unieke film gemaakt. Er is ook een boek van. 

http://dsr.nii.ac.jp/toyobunko/E-290.9-HE01-025/V-2/page/0005.html.en

Wat me het meest heeft geraakt, is de muziek die erbij is gekozen. Meestal is het de muziek wat voor mij de film volledig verpest. Als ik ergens een hekel aan heb, is het een strijkorkest bij me film! Dan ga je toch naar een concert en niet naar de bios? 

Zo heel af en toe, heel zelden, komt er iemand aan met smaak. Dat zijn ware kunstenaars onder ons. Mensen die aanvoelen wat past en wat niet. Ik prijs hen, die de kunst weten te verstaan, van achtergrondmuziek. Beeld en geluid, in feite moeten ze elkaar versterken. Moderne films, overtreft bijna altijd het geluid het beeld. Oude films andersom, maar deze, deze docu weet het te versterken, en krijgt van mij daarom een tien!

Het is ergens best schrikken, dat zo'n oude film, zoveel impact op je heeft, dus gewoon zo goed kan zijn. In vergelijking word ik een beetje boos. Waarom hebben we dit nu niet meer? Waarom moet alles sneller, en is deze techniek volledig vergeten? Het was zo ontzettend mooi! Ik pleit voor variatie, terug in de tijd, en nee, geen rotzooi, met semi romantiek, en die ouderwetse jurkjes met giechelende meiden, en een man in pak, hoed op en een sigaret. Dat nooit meer!

http://www.youtube.com/watch?v=pXI0HcC1VRk&feature=BFa&list=AVGxdCwVVULXeGsWuMTMXJIh9WH-dHRydB&lf=list_related

Copy cat, niets is eindig

"Copy Cat, niets is eindig"



Eigenschappen, mensen en gedrag, we nemen dingen van elkaar over. Stukjes die we in elkaar aantrekkelijk vinden. Zo had ik veel baantjes in de tijd dat ik van vroege schoolverlater in de werkende wereld rondzeilde. Kwam met heel veel nieuwe mensen in contact. Ze leven nog in mijn gedachten, en ja, velen van hen, hadden bepaalde karakteristieke eigenschappen die mijn eigen gedrag veranderden. Als het ware nam ik ze over. Om de simpele reden, dat ik die van hen beter vond en meer bruikbaar. Het zijn kleine dingetjes die een ander je kan bijbrengen, en we zijn zo kort door de bocht allemaal een invloed voor en met elkaar. De beste eigenschappen geven we door, klopt, maar ook de beste eigenschappen nemen we van elkaar over.



Ik kan rustig stellen, dat ik niet alleen Emil ben, maar Emil + alles en iedereen die op een bepaalde manier indruk op me heeft gemaakt. Dat maakt me niet meer uniek, of wel? Natuurlijk wel, want wij kiezen zelf wie en wat we appreciëren.



Als ik een tabel van iemand zou opmaken, theoretisch, van alle eigenschappen die iemand samen karakteriseren, dan zou ik die persoon op papier hebben. Alles netjes verdeeld. De X-as geeft de waarde aan van grootheid en de Y-as allemaal eigenschappen boven elkaar. Het zou een heel lange lijst zijn, en natuurlijk kan dat niet, maar in theorie..., in theorie wel, en neem nu dat vel voor je en bekijk deze. Wat spreekt je erin aan, en wat zou jij, vergeleken met je eigen lijst, willen verbeteren? Want zo werkt de omgang met elkaar. door te doen, en te praten, worden die eigenschappen (data setpoints) zichtbaar. We geven stukjes van onszelf weg. En in die verbale overdracht maken we de balans op, althans, dat proberen we. Meestal laten we ons lekker verbazen. Het is ook vaak grappig, want wat je niet begrijpt, roept humor op.



Een clown is grappig, omdat zijn acties erg onlogisch zijn. Hij trekt zijn broek andersom aan, stoot telkens zijn hoofd, en geeft het idee weg dat hij ondanks zijn lage IQ, toch plezier heeft en vertrouwt op zijn gaven. In het schouwspel waarderen wij zijn inzet. In principe is het idee dat deze clown, met al zijn tekortkomingen, niet opgeeft, een duw in onze rug. Het geeft de mensen vertrouwen en dus vergroot het gevoel van veiligheid.

Wij gooien als mens indrukken in het rond. Wij geven al doende van onszelf, en dat wordt opgemerkt. Iedereen die er iets mee kan, zal niet alleen hiernaar kijken, maar dat ook deels of helemaal, integreren in zijn eigen gedragspatroon. Zo zou je kunnen stellen, dat wie goed leeft, -een voorbeeld is voor anderen- en dus eigenschappen bezit, die prijzenswaardig zijn, eigenlijk door blijft bestaan in de mensen die na hem komen. Tot ik weet niet hoe lang verder in tijd. Wie weet of alles wat we nu zijn, de moraal die we nu bezitten, allemaal stukjes zijn uit de gedachten van hen die ons zijn voor geweest, en bovenal, een voorbeeld zijn geweest?

Ik had toen ik 19 was, een meid leren kennen. Het was gewoon een vriendin van me, (en nog steeds) Ze was wel onzeker, dat kon je niet 1,2,3.. zien, maar dat werd duidelijk toen ze het gedrag begon te kopiëren van een ander meisje uit het dorp. Dat was het brutale alles durvende type. Binnen enkele maanden was Lee, haast veranderd in Nicole. Schijnbaar waren die karaktereigenschappen van Nicole meer bruikbaar en dacht Lee daar verder mee te komen. We moesten er echt aan wennen. Maar het was haar keus. dit was wat zij wilde, zo wilde ze liever zijn, en de omgeving moet er aan wennen. We zijn allemaal een onbeschreven blad, en we tekenen daarop, wat we mooi vinden. Dit blad kun je op uitwissen en herschrijven. De inkt vervaagd..



Er is gewoon een tijd in ons leven, waarin we delen van onszelf verruilen voor die van een ander. Omdat we geloven dat we daar meer aan zullen hebben. Dat is niet erg, en ook niet raar. Maar ik zou het stapsgewijs doen. stukje bij beetje en met uiterste zorgvuldigheid. Alles heeft zijn nadeel, en dat zie je niet . Dat weten alleen die mensen zelf.
Horizontale transmissie. In de biologie betekent het iets anders. Dat is bijkomend genetisch materiaal via bacterie of virus. Alles wat het DNA verandert zonder voortplanting. Horizontale transmissie is ook het van individu tot individu verspreiden van ideeën.



Daarnaast heb je nog de bekende "meme theorie" van Richard Dawkins. Het komt hier op neer; alles wat wij geloven, waar we overtuigd van zijn, dat geven we door, verticaal en horizontaal. We verspreiden gedachtegoed sneller dan onze genen. Zo kon vroeger een heel dorp of stad in rep en roep worden gebracht, door één spookverhaal. Je kunt een duizenden jaren oude cultuur veranderen, door een verhaal te vertellen. Het gesproken woord, heeft zoveel impact! Memes, het zijn gedachten die leven in ons hoofd. Overtuigingen, dingen die we geloven. Het is maakbaar en krachtig. Een film of documentaire kan voor eeuwig jouw gedachten doen veranderen. Die gedachten van waaruit je beslist en handelt. Genen zijn voor de bouw van ons lichaam, de memes verspreiden zich vele malen sneller. Zij vormen onze geest, ons denken. Zijn vele malen machtiger. Ze kunnen levensgevaarlijk zijn. Wat wij geloven, is waar wij op vertrouwen, is wat ons maakt.



Dus, gedrag, dat los staat van het geloof of idee, is eerder de handeling en manier van uitdrukken. Het is de presentatie van de persoon. Dit is wat we apart overnemen los van theorie. Daarnaast de theorie. Het denkraam van gedachten. Ook deze nemen we over. Uit boeken, mondeling, radio en tv. Het brein rekent in mogelijkheden. "Wat is bruikbaar?" Zo kun je bepaalde handelingen en gedragingen kopiëren van een persoon die qua gedachten totaal afwijkt van die van jou. Hoe iemand lacht, heeft niets te maken met hoe die denkt. Het zijn aparte stukjes uit die grote tabel.



Toch hebben mensen altijd geprobeerd, deze twee te integreren. gedrag dat past bij bepaald gedachtegoed. Klassen, standen en hun gebruiken. Etiquette dat past bij je soort. Tijden waarin gebruiken verplicht waren, anders werd je niet voor vol aangezien. Zelfs op je gedachten werd gelet! Sommige landen zoals communistische staten, hoefde je het niet in je hoofd te halen, om bepaalde dingen te zeggen! Maar hetzelfde gedrag, zoals in het leger, schept orde en eenheid. Het neemt de chaos weg, en vergroot daarmee de controle.



We zijn niet één, we zijn een menigte. We zijn als individu een menigte van eigenschappen in een lichaam. Een samenraapsel van bruikbare etiketten. Het idee dat veel daarvan gekopieerd wordt, en gebruikt door anderen, geeft me een goed gevoel. Dit is tevens je bewijs, dat goed gedrag beloond wordt, ook al zie je dat niet. De beloning is, dat je een voorbeeld bent geweest, en wellicht door leeft, en doorgeeft, van alles wat jij daar zelf aan hebt toegevoegd!

©Snijer productie

Parasitaire liefde en offer liefde

Waarom is het zo, dat wij vaak een korte heftige relatie opbouwen die met ruzie en jaloezie eindigt?

Misschien omdat de liefde ons iets geeft, en op het moment dat die "band"er niet meer is, er geen liefde meer is, en krijgen wij niets meer. Dat lekkere gevoel, die roes..

Het voelt fout, je weet dat het gek is, maar toch eis je je deel. Je kunt zelfs kwaad worden als je dat ene belangrijke niet meer krijgt. Ik zeg, krijgt, want je bent tenslotte afhankelijk. Liefde geeft, mits beide partijen overeengestemd acteren naar elkaars wens. Ik hoef geen voorbeelden te noemen, we weten ook dankzij studies, dat een relatie hetzelfde effect heeft als een drug. En als dat ineens ophoudt, omdat een van de twee een ander heeft, komt dat keihard aan, en we worden half krankzinnig. soms zo erg dat mensen zelfmoord plegen. In de meest milde gevallen, schelden we, stalken we, sturen boze brieven, en praten we slecht over elkaar. De echte harde mensen onder ons, kunnen zich erin berusten, en zijn na een paar weken zonder al teveel ellende weer op de rails. Misschien omdat zij liefde niet beschouwen als een gevoel dat slechts geeft?

Als liefde een gever was, dan rekende deze goedzak alleen maar in de plus, en nooit in de min. Maar feit is, dat de min achteraf, veel dieper gaat dan de plus! Het is de regel van 3.

Nu de offer liefde. Opoffering. Het is een manier van erin gaan. Hoe je in de relatie staat. Als een junk, of als een gever. Wil je alleen hebben, of geniet je van jouw betekenis voor de ander? Als gever zijnde, krijg je ook, maar het verschil zit 'm hierin, dat je focus daar niet ligt. Als jij met de ander bezig bent, en je in je partner kunt verplaatsen, dan vind je zelf de rust en bovendien bouw je aan duurzaamheid. Slechte relaties zijn relaties tussen egoïsten. Zij willen alleen maar krijgen, en eisen hun deel. Desnoods met geweld! Dat is geen liefde mensen, dat is wederzijds parasitisme.

Ze delen beiden mee in het effect van hun samenzijn. Daar hoef je niet met goede bedoelingen in te staan, dat heeft de natuur er al helemaal ingebakken. Je kunt in zekere zin, zonder liefde en opoffering profiteren van het effect, alleen krijg je harde klappen als één van de twee plotseling andere plannen heeft. Dan rekent die andere egoïst nog op zijn portie wat niet komt, en wordt natuurlijk boos. Tja...

Dat kan niet bestaan in offer liefde. De echte vorm, waarin het geven van liefde, en het zien van het effect in harmonie zijn. De reactie van je partner bepaalt precies hoeveel jij geeft. Het is niets anders dan een vorm van liefde die zich per moment laat sturen, niet op afspraak.

Ik zeg ook niet voor niets; 'een relatie kun je niet hebben' want dan leef je een afspraken verband. Nee, een relatie is er, of is er niet. Alleen in zijn beschrijving, niet in zijn bepaling.

"Wij zijn in relatie, wij hebben er geen"

Want iets hebben, betekent dat het een ding is, en dat er regels aan verbonden zitten. Waarop anders kun je het beschrijven, dan aan zijn kenmerken?

Wij moeten niet verwachten, want verwachting is leven in de toekomst, en dat maakt de band kunstmatig. Wel kunnen wij genieten, en reageren op acties en reacties. Hoe meer verwachtingen wij kweken, des te meer neigt de relationele band naar die parasitaire. Het is een evenwicht.

Een stabiele relatie is er een die heen en weer gaat. Die verschuift, dan naar het offer, dan naar een afwachtende houding. Niemand slaagt erin, alleen maar te offeren. Puur om het simpele feit, dat iedereen wel eens een slechte dag heeft. En we daarom niet altijd zo'n edele houding kunnen uitdragen, ook al zouden we dat wel willen. Soms zijn we gewoon onmachtig over onze eigen norm.

Kunstmatige relaties, die ik de ongezonde noem, omdat deze achteraf een verraden gevoel geeft, en veel ellende. Hierin wordt veel verwacht, en men stelt graag regels op. Als in een spel. Dat maakt het voor beide parasieten gemakkelijk, want zo kunnen zij hun geven afstemmen aan het nemen. En wanneer zij beiden de balans hebben opgemaakt, kan er eventueel nog wat gebekvecht worden over bepaalde offers die teveel zijn. De compromissen.

Tot slot; Liefde zoeken is de eerste stap naar verderf, want dit is een verwachting najagen.

Ze zeggen toch dat liefde bij jezelf begint? Nou dat betekent niets meer dan liefdevol in de wereld te staan. Liefhebbend. Dat kan op zijn beurt weer, als je ook tevreden met jezelf bent, dus over een zekere innerlijke trots beschikt. Een tevredenheid uitstraalt. Daarvoor moet je je best doen! Dit is de rede dat evolutie de juiste kant opgaat, de besten planten zich voort. Vrouwen vallen op succes, niet omdat ze sletterig zijn, en dure dingen willen, maar omdat ze geen loser willen. Liever een die wel zijn best doet! Die zit vanzelfsprekend goed in zijn vel, en is tevreden en trots. Is minder geneigd zijn goede gevoel van de ander te verkrijgen, maar liever zijn goede gevoel deelt.

~Je vult elkaars leegte nooit op, maar deelt van wat je over hebt~

En als je geeft, en daarbij niets verwacht, maakt het je dan nog uit, aan wie? Het echte offer, is doelloos....

De datingsite

~de ontmoetingsplek voor narcisten, gladjakkers en druiloren, slijmprikken en seksverslaafden, wino's en freaks~

De man, vaak een sufferd vanjewelste, eerlijke beschrijving inclusief levensverhaal. Half kalend op de foto met auto, zijn grote trots. Oeps, even niet beseffend dat de vrouw hem uitlacht, snel wegklikt en doorzoekt naar de man in pak. De gladjakker. Goed inkomen, en erg met zijn werk behept.

De vrouw, altijd zo eerlijk en lief, zo vrolijk en spontaan. Ja vast! bijna 2/3 heeft minstens twee van deze termen in haar vaak zeer beperkte ingekorte beschrijving, als er al een beschrijving staat! Vaak moet een grijnzende foto voldoen, en als je meer wilt weten, dan vraag je maar! (verwacht alleen geen reactie terug) Nee, veelal heb je te maken met de vrouwelijke narcist. Elke reactie beurt haar somberheid weer op. Het geeft haar die kleine kick, waar ze zo gretig op zat te wachten. ("werkte die foto toch!, en hoef je jezelf niet zo bloot te geven")

De druiloor. Arme jongen, snap je nu nog steeds niet hoe het werkt? Ze kijkt niet naar je innerlijk, zij weet aan die foto ook wel dat je over je heen laat lopen. Je kat of hond het enige aard-wezen is dat je troost biedt, en zit echt niet te wachten op liefdesbrieven en bloemen 3 maanden nadat zij het met je heeft uitgemaakt.

De wino. Vaak een vrouw tussen de 50-65 die reeds lange gewend aan haar dagelijks troost in fles, ook tot de ontdekking komt dat wellicht een goedzak ook comfort kan bieden. Maar tot haar schrik bekomt en achteraf beter begrijpt waarom ze toch ooit met drinken was begonnen. Zij staat enigszins triest op de foto, om je niet teveel verwachtingen te geven, daar ze van zichzelf ook niet al te hoog meer van de toren blaast.

Het zijn een aantal pogingen, om achteraf met minder spijt, aan hetzelfde wijntje te nippen...

De slijmprik. Deze denkt in te spelen op de zwakke plekken van de vrouw. Vaak lukt het hem ook nog. Toch hoewel zelf gebukt gaande onder het deken van schaamte, slaagt de slijmprik er toch in een wip te scoren. Trots en stoer vertelt hij zijn vrienden, met welk een bedrevenheid hij de onbenullige vrouw, naar zijn pijpen laat dansen. Maar als dan de telefoon gaat, moet hij zich als de sodemieter excuseren! (volg hem maar een eindje, en luister goed hoe klein hij wordt!)

De freak. Dit is er een voor de vaste relatie. Heb jij ook ringen door je neus, tatoeages, 4 honden, vega en anti alles? Dan zit je al gauw geramd! Freaks herkennen elkaar gemakkelijk, en hen is een gelukkig samenzijn beschoren. Misschien nog wel de langste relatie van alle categorieën, totdat...Ahja.., totdat ze erachter komen dat zij dit eigenlijk niet zijn, en tegen elkaars façade aankijken. "Hoezo heb jij vroeger VVD gestemd?"

Dan tot slot, de seks verslaafde. Deze weet een poel om zich heen te bouwen van gelijksoortigheid. In de lijst van hun vrienden, komen ze hun exen tegen. "Heb jij ook met ...??" Ach ja, als je na een tijdje alle gaatjes hebt gehad, begin je gewoon van vooraf aan!

©snijer producties

Het gluiperd effect

~over het onzichtbare cultuur-barbarisme~

Niet iedereen kan winnen, niet iedereen is gezegend met een 'hard wired' brein om geweldige ontdekkingen mee te bereiken. Daar leggen we ons bij neer. Of toch niet? Nee, er zijn helaas zat figuren die ook een stukje van die taart mee-eten. Die zogezegd mee leunen op het succes dat anderen hebben voortgebracht. Denk aan spirituele 'leiders'. Zij schrijven boeken, geven lezingen over onderwerpen die kant noch wal raken, in een mist van deels wetenschappelijk jargon, gemixt met hun eigen fantasie. Zij leggen connecties die er gewoonweg niet zijn, maar pretenderen die geniale ideeën als hun eigen gevonden waarheid. In het ergste geval verklaren zij daarbij ook nog eens dat ze hun steun vinden in de wetenschap. Alsof 'de wetenschap' (wat hier wordt voorgedaan als een overeenstemmende commune) hun ideeën goedkeurt, of op z'n minst niet kan tegenspreken.
Ik heb vaak geluisterd naar dit soort geestes-kwakzalvers, en wat ze zeggen is echt je reinste flauwekul. Het zijn fantasie verhaaltjes, over eigen kracht van binnenuit, verbondenheid met het grotere geheel, Maya kalenders, energetische golven, enz. Kortom, inspelen op de behoefte van licht verdwaalde of achtergestelde, vaak eenzame mensen.Maar ik ga niet in op de bezigheden van deze groep mensen, die om de haverklap een nieuw boek schrijven, en met succes! Nee, ik ga het nu eens hebben over het effect wat deze gluiperds teweeg brengen. Waarom ik me hier nu zo aan irriteer. Want al was het slechts een kwestie van; Zij schrijven boeken en geven seminars, en mensen die er komen worden erdoor geïnspireerd, voelen zich beter, en putten meer kracht uit hun leven, dan hoorde je me niet klagen. Als dat zo was, dan was dit een goede ontwikkeling, ook al weet je dat het inhoudelijk, dus in zijn waarheid niet klopt. Dan heiligde het doel, de middelen.Het is het gluiperd effect waar ik voor waarschuw!
Cultuur
Volkeren over de wereld leven in verschillende culturen. Een cultuur kun je het beste uitleggen als een gemeenschappelijke taal, in gewoonten, gebruiken en handelingen. Dus hoe wij denken, onze opvattingen. Cultuur verbindt mensen met elkaar. Door deze gemeenschappelijke kenmerken, raken wij sneller en hechter met elkaar vertrouwd.Er zijn mensen die boeken schrijven, over onbewezen onderwerpen, die de waarheid zo weten te verdraaien, dat ieder die dit leest, heel vertekende beelden en ideeën krijgt van de wereld. Zij die dit de wereld in helpen, slaan er een lekker slaatje uit. Wetenschap is voor velen een duister moeilijk te begrijpen gebied. We horen wel eens termen, en zien wat op tv, en plakken er automatisch een vaag etiket aan. Nu komt er een persoon, die al deze vaagheid tot een "begrijpelijk" geheel maakt. Werkelijk alles wordt in een vorm gegoten, en alles lijkt betekenis te krijgen. Wat fijn! Al die vage etiketjes worden kant en klare beschrijvingen...Maar waar mensen niets tot weinig van weten, daar hoor je ze niet over praten. Logisch. Anders zou het nogal storend zijn, als iedereen zijn fantasie mixt met realiteit. Dan wordt het lastig onderscheid maken. Er is nu eenmaal een geaccepteerde ruimte waarbinnen we opereren. Iedereen weet dat 2+2 vier is. Maar zodra het onbegrepene een invulling krijgt, ojeee! Net als met religie, onze goden. Geef een stukje onbegrepen gebied een betekenis en een vorm, dan opeens praten we erover alsof het een dagelijks fenomeen is.Wat veel spirituele schrijvers doen, is de perceptie van mensen bederven. Ze plegen als het ware een vorm van cultuurbarbarisme.Als jij weet waar de zwakke plek zit onder de mensen in de maatschappij, en volgt een beetje de wetenschap, en bezit de gave om de onderwerpen zo te linken, dat het onbegrepene een bepaalde betekenis krijgt, dan verkoop je met leugens een placebo. Maar dit placebo heeft een uitwerking, net zoals het geloof in god een uitwerking heeft op menselijk gedrag. Onze overtuigingen sturen ons. Hebben effect in de maatschappij. En wat een maatschappij drijft is haar eenstemmigheid en culturele verbondenheid. Nou, het gluiperd effect werkt dit dus tegen! Het zaait sterke tweedracht in begripsvermogen. Wat waar is, wordt onwaar, en andersom. Ga maar eens na, wat één mens met zijn fantasie teweeg kan brengen onder mensen die in hem of haar geloven! Daar hebben we in het verleden genoeg voorbeelden van gezien.De gluiperd, had niet zelf het vermogen om via de eerlijke weg, zijn doel te bereiken, zijn geld te verdienen, of de status te verwerven waar hij zo om verlegen zat. Aanzien krijgen, daarvoor moet je hard werken. Vaak ook goed geschoold zijn. Daar hebben we een onderwijssysteem voor. En een markt die daarop aansluit. Niet iedereen past daar goed in, of voelt zich thuis in een werksfeer waar je gehoor moet geven aan elkaar. Waar je voorbeelden van anderen moet opvolgen, voorbeelden van hen, die zichzelf op een unieke manier bewezen hebben. Dat kan knagen aan je ego. Aan je trots. Sommigen willen zich superieur voelen, zonder dit harde traject te hoeven afleggen. Zij luisteren heel goed wat er in die sfeer gebeurd, en maken de vertaalslag naar hen, die in zekere mate ook dit gevoel koesteren, maar net niet slim genoeg zijn, deze gluiperige streek te doorzien. Deze groep mensen zit met een ander probleem. Niet een onbevredigd gevoel van superioriteit, maar met eenzaamheid en sociaal ongemak. Ze zoeken het elders, omdat de wereld vaak te hard aanvoelt. Het drukke harde leven, waarin je moet vechten voor je bestaan. Zij zijn de dupe van een systeem, dat nu eenmaal niet op alles is voorbedacht. We gaan er soms te veel vanuit, dat ieder mens naast zijn werk en bezigheden, de liefde en genegenheid vindt, die hij nodig heeft. Veel mensen zijn alleen, en grijpen snel een 'helpende' hand. Vooral een die begrijpt. De spirituele markt, is een leugenachtige, maar heel softe en kleurige! Het is een ruil van troost tegen leugens. Leugens die we gestaag maar naar hartenlust slikken. Want het doet goed.Wat de effecten hiervan zijn, weten we. De discussies, de websites waarin mensen wordt verteld dat hun baby dood kan gaan na een inenting, de meest bizarre complottheorieën, rare verhalen over channeling, praten met de doden, helderzienden, engelen, aura's. En er komt steeds meer bij, het breidt zich uit als een olievlek. En zoals de wetenschap doorgaat, zo volgen de gluiperds nauwlettend op, om bijtijds met hun verhaaltje te komen, in verdraaid leken jargon! Niet voor het algemeen belang, nee, hun belang. Hun superioriteit. Zij hebben schijt aan de lange termijn effecten.Think twice!
~Dit was een Snijer productie, even een andere kijk op de werkelijkheid~

Emotie teorie

Emotie theorie

Twee soorten emotie;

~de verwachte en de onverwachte emotie,(de emotie-drift)~

verwachte emotie

De verwachte emotie voelen we opkomen en kunnen we zelf doseren. Dit is de prettige emotie en hiermee raken we overbodige belasting kwijt. Dit is ook de emotie die we kunnen opwekken en sturen. Dit mechanisme is een herkenning mechanisme. Voortkomend uit een diep gevoel van begrijpen. In tegenstelling tot de emotie-drift hier later uitgelegd, werkt deze precies andersom. Hierin is juist een overdosis vertrouwen en zekerheid die plotseling wordt opgewekt verantwoordelijk. Dit kan door film, tv, luisteren naar het verhaal van een ander, of een luisterend (begrijpend) oor naar jou. Of bijv. "het huilen van geluk" Centraal staat hier; VERBINTENIS

onverwachte emotie

~Deze theorie gaat ervan uit dat het pure in de mens, ontzettend gevoelig is en daarom continu bescherming vereist~

De onverwachte emotie is de emotie uit schrik, deze komt onaangekondigd en hierin doen we dingen waarvan we soms spijt krijgen. Dit door een gebrekkige controle, omdat we vervallen in het emotie moment. Ik noem de onverwachte emotie: de emotie-drift. Oncontroleerbaar.

Wat gebeurt er? We hebben een schild, een zekere mate van incasseringsvermogen. Een mate van innerlijke afsluiting voor signalen van buitenaf. Deze is afgestemd met de verwachting in het hier en nu, afhankelijk van plaats en ervaring.

Emoties worden alleen "getriggerd" indien de impact groter is dan het schild. Dan komt de actie maar al te rauw binnen en we schikken. Omdat we geraakt worden op een zere plek. In die schrik, uiten we onszelf overbeladen.

Wat je dan ziet, is de verwarring van de innerlijke mens, die zichzelf probeert te herstellen en te rechtvaardigen. Deze fase van verwarring en herstel, waarin het individu schaamte kan ondervinden, boosheid of wanhoop, is wat onterecht als emotie wordt aangeduid.

Het is een overgeleverd zijn aan onbekend terrein in onszelf. Hier heeft het fictieve filter gefaald.

Dit onbekende terrein geeft een plotselinge dosis onzekerheid, en het is niets minder dan deze onzekerheid waarin je stomme onnadenkende acties begaat. Centraal staat; VERWARRING

Ik heb ooit de emotie beschreven als "de verrader van onze pseudo-persoonlijkheid" Daar sta ik nog steeds achter.

Samenvattend;

Emotie-drift

Met onzekerheid raak je nooit vertrouwd. Zodra we plotseling het contact met het 'zelf', verliezen, ontstaat verwarring. Niemand kan altijd voorzien wat de dag zal brengen, maar we maken een inschatting. Altijd en overal. Soms schatten we verkeerd, en komt er een actie binnen op een manier die ons doet schrikken. In die verwarring schrikken we van onze kwetsbaarheid, en ben je even blootgesteld en onbeschermd. Herstellende doe je de raarste dingen.

verwachte emotie

Herkenning is misschien wel het fijnste wat een mens kan ervaren. Het zegt ons dat we op het goede spoor zitten. Het bevestigt ons. In die dankbaarheid uiten we ons beladen. 

Het bewustzijn

Sommige mensen beweren dat alles bewustzijn is. Toen kwam ik, of mijn brein, het maakt niet uit, op een ander idee ;)

"alles is bewustzijn?"..............Ik dacht aan deze; "alles is, óók bewustzijn" :)

En dan, dan denk je; 'Wat is bewustzijn dan?'>>tata ta taáááááááá

~Bewustzijn is je fantasie van de werkelijkheid~

Wie gelooft in de vrije wil? (Want die is er eigenlijk niet hé.)  Dus, vandaar de stelling hierboven...
Maar het kan dat er verschillende ideeën bestaan van iets als bewustzijn. Technische verklaringen botsen wel eens met observationele. (Wat we er doorgaans of gevoelsmatig mee bedoelen.) Iets is niet op één manier waar, maar vanuit een andere hoek bekeken net zo goed. Met andere criteria. Daarom is het wel eens lastig. Een wetenschapper zou zeggen, dat op het moment dat jij denkt dat je je vinger opsteekt op het moment dat jij dat zegt, daarom jouw wil vrij is, niet geldt, omdat er een meetbaar en zichtbare brein-activiteit te zien was, vlak voor je dat zei. Dit is de technische kant, en die valt niet te ontkennen. Daarom vraag ik me af, wie wel in vrije wil gelooft, en hoe die dit dan zien? Ik verwacht dat diegenen die in het bewustzijn geloven als zijnde de voorloper, met een eigen identiteit, ook in vrije wil geloven. Die twee gaan logischerwijs hand in hand.
In dat geval vrees ik dat je het met mijn stelling niet eens kan worden..

Ik beschouw bewustzijn dan ook als een getuige van onze eigen gang met leven. Een verstrengeling met fantasie waar verwachtingen en wensen samen ideeën vormen, en waar interpretaties naar gelang onze gemoedstoestand gekleurd worden, die van seconde op seconde onderhevig zijn aan onze biochemische routes, gevormd door alles wat om je heen gebeurt en reeds gebeurd is :)
Bewustzijn zoals ik deze beoordeel, is niet de voorloper. Elke dag worden we anders wakker. In onze slaap reset en herstelt de interpretator zich. Gaandeweg de dag, leeft het wezen op, wordt daarin de koploper, maar moet zich overgeven aan het systeem. Dit systeem waaraan het altijd onderhevig is. Onbewust, waarin het bewuste slechts de meetbare toplaag is. Denkwijzen functioneren als filters van bescherming en omgangsvormen en routines helpen het wezen zijn weg te vinden. Bewustzijn is hierin niet de introspectie naar het onbewuste, daar kunnen we niet bij. Omdat al het gedrag de afgeleiden zijn, van wat binnenin leeft. Het onveranderlijke systeem, de bron van het bestaan, het mainframe. De computer kan zichzelf niet zien, slecht een programma ontwikkelen om structuren te herkennen. Omdat het bewustzijn de afgeleide is, en functioneert als doorvoerhaven naar het onbewuste, is het eerder de lezer dan de brievenschrijver. De brief is al geschreven, maar wordt pas zichtbaar bij het openen.

Onbewust is direct, zonder brief aan jouw. Daarom ben jij niet, wanneer je dingen automatisch doet. Je bent er weer, zodra die vertraging erop zit. Met vertraging, ben jij. Jij bestaat in die fractie, die korte pauze tussen plan en uitvoering daarvan. Dat stukje daar ben je getuige van. Soms verdwijn je even, dan heb je rust. Sta niet teveel op de voorgrond, dan word je gestrest. Slapen is niets anders dan de regie over laten aan het zelf. Dan worden wij droom.

Overdag denken we te zijn, maar wij zijn, ons denken. En wat is dat denken?, juist, de getuige van het systeem. In een lichaam. Volg je het nog? 's nachts ben je niet, maar ben je in je droom net zo echt als nu je dit leest. Je lichaam reageert hetzelfde in je slaap. Je wordt bezweet wakker. Als je in je droom pist, pis je in je bed! Onbewust stuurt je direct.

Overdag heb jij de regie, of speelt je onderbewustzijn dan zijn echte spel?

De leugen regeert

~Dit is niet het verhaal van een gekrenkt hart, of geschonden trots. Nee, dit is een verhaal wat gezond fatsoen, menselijkheid en recht, tegen elkaar zet. Een logische analyse van ‘wat kan wel, en wat kan niet.’~

Wat kan en niet kan, zit ons meestal ingebakken. Dat leren we van kinds af aan. Foei!, je mag niet liegen! Vanavond eerder naar bed, zonder eten. En zo weten we wat wel of niet geoorloofd is. Maar ook krijgen we empathie, zo na de pubertijd, het inzicht je te verplaatsen in het gevoel van een ander. We leren wat kwetsen is, pas als we zelf gekwetst zijn. Want alleen dan, weet je hoe het voelt. Globaal genomen, is het niet lekker. Daarom hebben wij mensen een soort gemeenschappelijke afspraak. Iets wat ze moraal, fatsoen, of deugd noemen. We liegen niet, en zijn eerlijk, want zo leven wij zelf prettiger, en doen anderen geen pijn. Héé, makkelijk toch? Alleen schijnt het zo te wezen, dat sommigen onder ons, hier gewetensbezwaren tegen hebben. Want eerlijk zijn, kan in het eigen nadeel vallen, en hey, we denken toch zeker eerst aan onszelf, of niet? Natuurlijk, maar wie de bal kaatst…. Dan nemen we wraak, en liegen terug. Maar dat verwacht je toch zeker niet van je partner? Vertrouwen is het grootste goed, dat stuurt en draagt alles impliciet in zich. Een band schept vertrouwen, en vertrouwen bindt de band zeg maar.

Soms is het gedrag zo verdacht, dat er twijfels komen aan de oprechtheid van je partner. Dan probeer je diegene voorzichtig aan te spreken, en laat op een humane toon merken, waarmee je in de knoop zit, en of dat gedrag enige betekenis heeft. Anders dan de lieve woordjes. Want laten we eerlijk zijn, woorden komen snel en gemakkelijk, maar daden zijn een ander ding. Hoe leuk zou het zijn zeg, als iedereen echt eerlijk was over hetgeen hij zegt. Dat is gelijk een open deur voor bedriegers, want er is altijd een percentage goedzakken die wel woorden voor echt aannemen. Die zijn dan te vangen met; ’ik hou van je’ en dan is hun hele dag weer goed! Ja, woorden hebben wel degelijk effect, maar niet als je door de wol geverfd bent, dan wordt je achterdochtig, en dat is aan de ene kant goed, maar lullig voor diegenen die het wel menen. Dus nemen we een middenweg. We geloven het, onder voorwaarden. En trekken gedrag met woorden over één kam, en vergelijken. Klopt die rekensom niet, trekken we gelijk aan de bel! Verhaal halen. Eigenlijk zeggen we dit; “hallo, beste partner, je weet wel, ikke, je trouwste maat, ik heb het gevoel dat ik een partij verneukt word waar de honden geen brood van lusten.” Zou u rekening willen houden met mijn opmerking, want het is een voorzichtige indicatie dat ik me een partij verwaarloosd voel, en wie weet meer. Mijn argwaan ten aanzien van jou is aangeboord, en ik wil je niet in twijfel trekken. Ik wil fijn door het leven want ik houd van het leven, dat is o.a. de rede dat ik een partner heb, zodat ik mijn geluk met je deel, en jij het jouwe met mij. Indien je dat niet op prijs stelt, twijfelt en me daardoor ontziet, zeg me dat dan, zodat ik verder kan voordat het te laat is. (te laat refereert hier naar; het ontzien van je eigen inzicht, het negeren van die stem in je hoofd die zegt, ‘je wordt belazerd stommerd!”) en stug door geloven in de woordjes. Die snelle makkelijke woordjes die zo aangenaam klinken. Die in een klap je verstand verslaat, immers, we zijn goedgelovige beestjes, en koesteren altijd wat hoop. Hoop is best oké, maar het slokt je wel op, heel langzaam….

De Utopia redenatie, vrij van consensus

~de tocht van sprankelende liefde, naar bederf~

Ach dat achteraf gelul, alleen de geest die niets kan accepteren, verzint oneindige smoezen. Zo is het toch? Ik zeg tegen mezelf; “Dit is het, dit is de situatie. Die is niet leuk, het was klote, maar heb gehandeld naar eer en geweten. So be it!” En wat voor prachtige hypothesen ik loslaat.., allemaal niet belangrijk. Want, zoals we weten, is leven eenrichtingsverkeer.
Die film gaat heus niet terug in tijd, om jou de boel opnieuw te laten beleven. En een ander mens, tja.., daarvoor gelden weer andere regels. Ooit de stelling geponeerd dat een mens niet van zijn fouten kan leren. Nou, hier staat ongeveer waarom niet. "mogelijk lot omzeilen is absurd"

Wat houd ik over, besluitvaardigheid, met of zonder tevredenheid. Eigenlijk, ja, winst en tevredenheid. Maar redeneren naar Utopia is en blijft aantrekkelijk, en daarom interessant. Máár het uitgaan van die Utopia redenatie en de daar geldende heerlijkheid, mag en kan nooit worden verward met deze gore klerezooi, genaamd werkelijkheid. :)

Ik groet de bastaard in u.

– die zich van geen kwaad bewust is –   

Religie en spiritualiteit

~Over kritiek, logica en kwalificatie van waarden~

Veel polls houden enkel rekening met verschillen in karakter en bijbehorend denkstructuur, in andere woorden, het weerspiegelt de verdeling in het wel of niet geloven. Cijfers uit zulke peilingen geven aan dat het wel degelijk slecht is gesteld met algemene logica. Maar dat zeggen de kijkcijfers van Derik Ogilvie ook, dus dit lijkt me overbodig. Waar het om gaat is om op heldere wijze die groep te raken die zich makkelijk laten beetnemen door dergelijke bogus. Helaas moeten we verder kijken dan de verdeling in wie wel of niet in gelooft of aanhanger is van dergelijke afkeurenswaardige en bovenal ongegronde praktijken. In plaats daarvan moet je kijken naar de behoefte om er naar te kijken en erin te willen geloven. Waar komt het vandaan?, want we weten dat het niets met logica en rede van doen heeft.
Het is de wil, de troost en het profijt wat boven de waarheid staat, omdat ook waarheid zelf slechts een gereedschap is die leidt naar een maatstaf die met de minste weerstand haalbaar is. Met andere woorden, wij mensen gebruiken en geloven datgene wat ons gunstig zint. Het is een verdeling in diegene die geloven op de uitkomst van wat werkelijk is en daaraan vasthouden, ongeacht de gevolgen op korte termijn, en diegenen die alles beetpakken wat goed doet op korte termijn. Het is een tijds-realisatie, simpelweg "time management". (Philip Zimbardo) ~the time paradox~

Het geeft de relatie aan van onze keuzes en manier van denken en leven ten aanzien van onze omgeving en de voorwaarden die deze aan ons stelt. het is een karaktertrek die onderhevig is aan bepaalde kritiek vanuit ons bewust denken. Waarheid is dat over het algemeen de meer intelligente mens, minder vatbaar is voor religie, en het paranormale. Maar het hoeft niet! Ook een kerngeleerde kan geloven in Allah, en in het hiernamaals. Dit geeft aan dat er geen direct verband is met intellect en logica. Wat overblijft is indoctrinatie en gewoonte, de aanname en aangeleerde wetenswaardigheid. Vooral in vroege levensjaren. Maar dat is ook al lang bekend, en Richard Dawkins en Sam Harris zijn voorvechters op topniveau als het gaat om een goede morele algemene regelgeving op het gebeid van opvoeding, keuzes, normen en waarden. Ook zelfs met de meest gestaafde en ware onderbouwingen kom je niet door dergelijke eigenwijsheid van mensen heen, als het gaat om verandering in sociaal gedrag, begrip, voorstellingsvermogen en dus redeneren. Je relativeert nu eenmaal moeilijk het voordeel van de waarheid boven het ongelijk uit, als deze tot een bruikbaar element is geworden die de negatieve aspecten verzacht van alledaagse realiteit.

De dating advertentie

Je bent het die geil voor bloed wilt ruilen. rede verbuigt richting het graf van hen die er vroegtijdig aan wisten te ontsnappen. Sexappeal, je hebt het ook, je bent er ook zo een.
Ja, je bent het product van onze lusten. Maar mist de inhoud. Niets maak je waar, dan de foto van je kat op bed. Het luie beest, weerspiegelt daar je trots. En ik blijf ver uit je buurt.
Vrouw, wanneer word je nou eens wakker uit deze princessendroom?
Je denkt te weten, te hebben, de regels van het leven. Maar jouw verknipte normen, samen met je driekwart waarheid zijn meer leugenachtig dan de reclamecampagnes van de voorverkiezingen.
Je pretendeert inhoud boven uiterlijk, maar je oordeel en verstand, rijden op de rug van een paradepaard met circusversiering!
Je stelt eisen, min of meer, zo even tussen de regels door. Ze vertellen een beetje wie je zijn wilt. Jouw ideaal, de verloren strijd met leven. De droom is het die je drijft, en de droom is het die je blijft bewegen.
Hoelang kun je slapen, zonder het te weten? Wanneer was het moment, waarop je zei tegen jezelf; "nu weet ik genoeg!", en dat plaatje hebt verankerd, waaruit je nu handelt en praat, ja waaruit je nu bestaat. Waarom houdt het op, bij ook maar de minste tevredenheid? Waarom niet kritisch naar binnen blijven? Is de schrik te groot? Heel je doen en laten drijft, op 's werelds meest primitieve begrippen?
Je zoekt een man, eentje die in deze ontkenning meegaat. Bereid is om zich als loonslaaf van jouw liefde te onderwerpen..., aandacht op rantsoen. Even de schrik overkomen, om alles te ontzien waar leven werkelijk om draait. De nachtmerrie met je te delen, enkel voor het beetje genot tussen je benen. Omdat dit iets is, waar ook jij niets van begrijpt. Daarom kunnen we het met je delen. Even een nieuw terrein, ware het niet dat je dit ook weet uit te buiten, ..het economisch nut...
Dus wat je eigenlijk bedoelde te zeggen, bij het plaatsen van je advertentie is dit; "Welke idioot, is bereid, mij te beschouwen als een volwaardig mens, wat ik niet ben, en ook nooit worden kan. Dit, omdat ik teer op de wet van gelijkheid, ontstaan uit tijden van machtsmisbruik en onderdrukking. Daarom zoek ik die stakkers, die in deze maatschappij, te weinig status hebben weten te bereiken, en mij als plaatsvervanger zoeken van hun biologische waanzin." Dan zal ik in de beginne meewerken, om vervolgens langzaam via spelletjes en chantage, krengerigheid en treiter- mechanismen, mijn zin en wil doordrijven tot in het vervelende.
Je zult weten, dat ondanks al mijn imperfecties, mijn post menstrueel syndroom, zogenaamde hoofdpijnen, gebrek aan rede en logica, ik als zwakker individu, toch boven jou kom te staan."


Kusjes -X-

Dating gehannes!

...............

We beginnen met de stressreactie die ervoor zorgt dat je niet normaal jezelf kunt zijn, omdat je op een onnatuurlijke manier geforceerd in elkaars intieme sfeer komt. Het ge-eikel om leuk gevonden te worden, omdat de eerste indruk vaak bepalend is, en je slechts een schets kunt geven van je acteertalent. Daarbij je wansmaak moet verbergen voor haar vreselijk moderne interieur. De mimiek van haar gelaat die zegt; 'ik vertrouw het nog niet helemaal', kunnen blijven negeren. En vol hoop en enthousiasme die langspeelplaat op over toeren zetten. Terwijl je praat luistert je andere hersenhelft mee, om je te betrappen op onbewust toch beredeneerde grootspraak, zodat hij je bijtijds kan afremmen, en weer terug in time kan sturen.
Het merken van een desinteresse geeft dan al snel de neiging om die vervloekte zenuwen en voorbereiding, o.a, een nachtje wakker liggen, om te zetten in een gedrags-mode die neigt naar een zelf refererende onvrede in haar nadeel.
De stempel die je bij afscheid achterlaat, is de samenvatting van die dag, maar dan in die twee woorden, die een nalatigheid achterlaten, die de vrouw voor eeuwig aan je zal herinneren.
Je bent thuis, vervloekt jezelf, (+ de wereld als het echt een pestdag was), zet een lachfilm op, en vergeet, je vergeet zo snel dat je hersens vergeten waren waarvoor ze nou eigenlijk dienen.
Dit is daten, in zijn meest experimentele vorm.
Lust en wanhoop die je eigen onkunde in een notendop versieren :)

..............

De meester en de leerling

...

Ze hadden samen jaren doorgebracht, veel gesprekken en luisteren over en weer. Een speciale vertrouwensband. De leerling is ooit naar hem toegekomen. Hij kwam aan de weg, en ze raakten aan de praat. Nadjar, zo heet hij, was op weg naar de bergen. Maar iets in hem vertelde dat Candra, een dorps wijze, hem iets te vertellen had, en zo is het gekomen.
Aan de tuin van het hof, waar bloemen groeien en oude bomen staan, daar op de houten vloer waren ze altijd na het dagelijkse werk, in gesprek. Toen op een dag, gebeurde er iets bijzonders...


Na veel gesprekken zegt de meester; "Snap je het dan nog niet? Ik ben lang geleden jouw discipel geworden. Ik heb naar je geluisterd met zoveel passie.. Van meet af aan wist ik het al. Maar het maakte me niet uit, of je er zelf van op de hoogte was. De connectie, daar ging het mij om. Dingen die je me vroeg, daarop wist je vaak zelf het antwoord al. Maar je wilde het weerleggen.. Via mij kwam je dieper, en ik hoorde het aan. je had een toehoorder nodig, want in je hart was je alleen.
Jij bent in mij en ik ben in jou. Nu zijn je gedachten ook de mijne. Maar ik zal jou nooit zijn. Want het denken gaat door, en hoewel wij ouder worden, blijft zij onsterfelijk." 

...

Fantasie op een dood spoor

~de force van meme-theorie, op het randje van ons kunnen~

Zo loop je even de trap af, koffie halen...staat er een porno film aan. Wild gekreun door de kamer, en dan kijk je even puur om het tumult uit die beeldbuis. Tegenwoordig weer een scherm, beeldbuis is verouderd...

Een slanke blondine, op haar handen en knieën, die ons kijkers even laat weten dat elk opvolgend stootje, bijna wel een verdubbeling geeft aan genot. Luidkeels en nasaal, predikt ze haar evangelie van genot. Maar waar houdt dit op? Je zou toch zeggen dat er in die toonladder een climax moet zitten? Jawel, en die is dan ook snel bereikt. Opnieuw beginnen dan maar? Van laag naar hoog? Nee, dat staat ook zo raar, dus gaat ze met de hoogste noot verder, als een verdere vlakke lijn in de grafiek rechts bovenaan. Een hartslag zonder hartslag. Best een vreemd gezicht, als die vent de zijne eruit haalt, om dan zo'n oversized snee aan te staren. Erg uitnodigend ziet het er niet uit. Doet me denken aan een oud broodtrommel elastiek dat 4 winters in de voortuin heeft gelegen. Die 'rek' die het nog bezit is zo ongeveer het beeld van de achterkant van deze blondine. Ook geen gezicht trouwens, zo'n scheur onder zo'n strak kontje. Wordt dan echt alles tot in de puntjes uitgebuit? Alles moet hier zwichten voor seksueel genot. Maar natuurlijk is dit film. Wij, de kijker, moeten op onze dierlijke snaren worden bespeeld. En haar acteertalent, maakt voor jou je spelletje compleet. Maar als, als er wel een stukje verstand mee wilt kijken naar wat je innerlijke reptiel zo bezighoudt, dan is ook snel de lol eraf! Dan denk je “ja en nu?” Je steekt 'm erin, en de rest is daar een continuüm van... Meer wordt het niet. Meer valt er echt niet van te maken. Ze schreeuwt genot alsof het steeds haar eerste keer is, maar die snee, die snee van net, is daar het omgekeerde bewijs van. Dat botst een beetje met die fantasie. Waarom zo'n grote snee? Waarom moeten ze me het weer zo moeilijk maken? Nu moet ik weer iets nieuws verzinnen, om de stupiditeit te blijven ontzien. Tips, ideeën? Mail me emilsnijer@hotmail.com

 

De spirituele mentaliteit

De spirituele “mentaliteit!”

Warning!!

inhoud is weinig positief. maar als je het "totaal" omarmt, neem je ook haar keerzijde. Daar dit simpelweg onderdeel is van. Het gaat mij niet om positief of negatief. Voor velen echter wel, vandaar deze waarschuwing. Hier wordt een statement gemaakt en iets verduidelijkt. Je kunt het ermee eens zijn, je kunt het ook niet. Ik hoop dat sommigen er herkenning in vinden. Echter, ik wil niemand betichten en verbeteren. Ik hoop dat deze tekst zelf tot verbetering leidt.

~Het nieuwe ultra-positivisme~

Deze houdt gestaag de kop in de wolken. Want in die wolk zie je niets, hoor je niets, en blijft de gedachte levend. De wondere wereld waarin alles goed, vredig en vooral erg sappig is. De spirituele mentaliteit lijkt haast wel al het negatieve te ontkennen. In ieder geval hebben ze er helemaal niets mee. Alles is mooi, en niets wordt onderuit gehaald. Kritiek is taboe. Dit is ook geen terrein van lering, maar meer een paradijs waarin iedereen zijn ding kan doen, zonder tegenspraak. Alles wordt onvoorwaardelijk geaccepteerd, mits je bezigheden en uitspraken in het positieve kader blijven passen, zodat je de rest niet uit die wolk verjaagd. Die wolk is namelijk fijn, en dat wil men graag zo houden!

Een vulkaan op springen

Reden van dit alles? Heel simpel. Men voelt zich van binnen rot. De ene hikt tegen een depressie aan, en weer een ander kampt met zwaarmoedige gevoelens, zoals spijt en of schuld. Dit is niet prettig, en erover praten heeft tot dan toe alleen maar geleid tot een meer bewust ervaren van deze vervelende gevoelens. Dan blijft er natuurlijk nog een ding over. We ontkennen ons gevoel, en doen alsof er niets maar dan ook niets aan de hand is, en bewegen ons in een richting die hieraan anschluss geeft. De boekjes, bomvol verzachtende woorden, geven een aai over het bange kind, wanneer men door de bladzijden gaat. De plaatjes, de kleuren, het magische, vertellen je eigenlijk dat alles dromerig is, dus ook je echte gevoelens. Die gevoelens die je min of meer dwongen deze stap te ondernemen. Maar we zitten in een roze wereld, en niets schijnt ons nog te raken, schijnt...

Als we aan chinees carnaval denken, zien we allemaal die grote wandelende, of vechtende draken van papier. Die grote koppen, die op en neer dansen. We weten allemaal dat daar een rij chinezen onder staan en deze draak voortbewegen. Zo is het ook met het ultra-positivisme. Natuurlijk zijn deze mensen niet echt positief, integendeel. Je breekt er, indien je er mee te maken hebt, (vaak onbedoeld), tot je schrik wel eens doorheen. Wat je dan ziet, is heel iets anders dan een vrolijke maan danser. Dan is die reactie die je krijgt niet vanuit de pseudo-persoonlijkheid, die van de Ultra-positivist, maar uit dat andere vakje. Dat vakje waar je liever niet inkijkt. Wat daaruit komt, is zo rot, zo akelig en vies, dat je er echt van schrikt. Het is de keerzijde van de schijnvertoning.

Positivisten-kringen (….samen sterk....)

Men is zo begaan in het likken, ophemelen van shit, mooi praten van al dat lelijk is, en zwetsen over leugens en hun goedkeuring geven aan bedrog, dat een werkelijkheid aankomt als een doodsklap.

Waar we in het echte leven verliezen, winnen we in de speculatieve.

Waarom is bedrog voor deze mensen juist geen bedrog? Waarom volgen zij die dingen die juist niet te bewijzen zijn? Waarom die ongelooflijke interesse in het onechte? En waarom is datgene wat wel waar en bewezen is, voor hun juist weer niet interessant?

“Omdat hun problematiek echt is, en als je wat echt is ontkent, verdwijnt daarmee hun problematiek”

We keren gewoon alles om! We duiken zo de fantasiewereld in, die in grote lijnen lijkt op de werkelijke wereld, maar waarin alles anders gestuurd wordt. Niet door fysische wetten en toeval, maar oorzaak en gevolg regels, veelal vanuit het bewust zijn hiervan. In deze wereld is men direct verantwoordelijk voor eigen gevoel. Wie slecht denkt, omringt zich zogezegd met duister, slechte karma, en een zwarte aura. In feite is een kwaaie kop, of chagrijnige porem overal niet gewenst, en stoot je daarmee mensen van je af. Maar zie je hoe de regels werken? Alles wat gebeurt, gebeurt in hun wereld om een andere reden. De controleerbare wereld. Dus kop in de wolken, en niets kan je nog deren.

Praktijk

De ultra-positivist, ik heb er altijd ruzie mee. Nee, dat lok ik niet uit. Nee, ik zoek geen ruzie, maar die etters interpreteren mij negatief. Ze vallen me aan met vuile woorden. Ik denk omdat mijn interesses en dus schrijfsels vaak te dicht in hun gevarenzone komen !! Dat wat ik prijs, ligt in hun ontkenning. Daar kan ik niets aan doen. Voor mij is spiritualiteit een verbreding van de horizon en een verdieping van de geest.

-Geen vlucht uit reality-

Ik prijs hen die dit delen. Ik betreur het feit, dat heel veel mensen toch ronddolen in een wereld die hiervoor niet bedoeld is. Dit geeft vervelende confrontaties, boze uitspattingen, en schrik op de gezichten van hen die door deze roze façade zijn misleid.