Sven Hedin, met zijn groep, trok in 8 jaar tijd die woestijn door, met 300 kamelen en dragers, helpers. De film had geen geluid, en was zwart-wit. Geluid en tekst, ging op een aparte manier. De tekst was niet in een 2 regel veld onder in het beeld, maar op een eigen zwarte pagina, met witte tekst, tussen de beelden door. Het ging rustig, en je had goed de tijd om te lezen. In het begin las ik haastig, want ik ben deze tijd gewend. Snel haastig lezen, want de volgende regels komen eraan. Nee, hier niet. Je kon de tekst 2 keer lezen, en dan nog had je een beetje tijd over om de belangrijke woorden eruit te filteren.
Geluid was eraan toegevoegd, dus niet het geluid van het beeld. Het beeld was daarom extra rustig, en je kon de scheiding van beeld en muziek daardoor goed gewaar worden. De muziek was trouwens prachtig! De muziek bij de film, het geluid bij de beelden. Het hoorde en paste er wel goed bij. Het was heel erg mooi.
Zo zie je maar weer, dat zelfs zonder de filmtechniek waarbij beeld en geluid samen worden opgenomen, er heel goede alternatieven, zeg technieken zijn om dit te compenseren. De beelden waren trouwens niet versneld, wat je wel eens gewend bent van oude filmpjes, dat de mensen allemaal peper in hun kont hebben... Nee, de cameraman draaide goed aan het zwengeltje!
Het geeft je te denken, dat de situatie, ..goed, laat ik me beperken tot film, niet verbeterd is. Wat houdt het in, verbeterd? Voor mij is verbetering niet een methode waarmee gewerkt wordt, maar het effect van het eindresultaat. Het uiteindelijke effect op mijn ervaring van blijdschap. Dus als ik van 'de dikke en de dunne' in zwart/ wit film, vrolijker word dan een Disney film van nu, dan mag ik zeggen dat de tijd niet is verbeterd qua film. Als alle films van nu, mij minder vermaken dan de films van vroeger, dan geld voor mij dat alle films in tijd achteruit zijn gegaan op kwaliteit. Maar dat is gelukkig niet waar! Vroeger had je veel slechtere films. Maar dat lag dus niet aan de technieken!! (dat was een kwestie van cultuur)
Soms kijk je een film, en die blijft je bij. Sommigen blijven je je leven lang bij. Ik had dat met The blue lagoon, en De graaf van Monte Cristo en nog velen meer. Er zijn gewoon soms films die zijn uniek, in samenstelling, verhaal, geluid, en dan niet te vergeten de details, zoals het aantal seconden rustig kijken vanuit één beeldhoek, en de stilte pauzes! (heel belangrijk en iets wat je bijna nooit meer ziet in deze tijd)
Tegenwoordig gaat alles snel, de montage stukken beslaan niet langer dan 2 seconden. vaak wordt hij binnen 0,5 seconden geknipt. Om zoveel mogelijk verschillende beelden aan je ogen voorbij te laten gaan. Weet je wie de film dan eigenlijk maakt? jij! Jouw eigen hersens verwerken dat tot een lopend verhaal. Het is niet meer rustig kijken, maar het wordt uitputtend. Vaak is de achtergrondmuziek veel te overdreven. Dat doen ze om de waardeloze beelden te overcompenseren. Maar-dat-lukt-niet. (niet bij mij) Veel mensen laten zich (naar mij mening) veels te gemakkelijk meeslepen in de muziek. Als het maar rumoerig en hard genoeg is, liefst erg chaotisch. Dan zitten we op het puntje van onze stoel, ons hart klopt sneller, en we denken dat de film dan ook wel goed zal zijn. In feite is dit de lichamelijke stress reactie op zoveel tumult in korte tijd!
Nee, Expeditie Gobi woestijn, spot niet met de kijker. dit geeft je een kiekje in die tijd. Hier is een droom verwezenlijkt, en 8 jaar tot een unieke film gemaakt. Er is ook een boek van.
http://dsr.nii.ac.jp/toyobunko/E-290.9-HE01-025/V-2/page/0005.html.en
Wat me het meest heeft geraakt, is de muziek die erbij is gekozen. Meestal is het de muziek wat voor mij de film volledig verpest. Als ik ergens een hekel aan heb, is het een strijkorkest bij me film! Dan ga je toch naar een concert en niet naar de bios?
Zo heel af en toe, heel zelden, komt er iemand aan met smaak. Dat zijn ware kunstenaars onder ons. Mensen die aanvoelen wat past en wat niet. Ik prijs hen, die de kunst weten te verstaan, van achtergrondmuziek. Beeld en geluid, in feite moeten ze elkaar versterken. Moderne films, overtreft bijna altijd het geluid het beeld. Oude films andersom, maar deze, deze docu weet het te versterken, en krijgt van mij daarom een tien!
Het is ergens best schrikken, dat zo'n oude film, zoveel impact op je heeft, dus gewoon zo goed kan zijn. In vergelijking word ik een beetje boos. Waarom hebben we dit nu niet meer? Waarom moet alles sneller, en is deze techniek volledig vergeten? Het was zo ontzettend mooi! Ik pleit voor variatie, terug in de tijd, en nee, geen rotzooi, met semi romantiek, en die ouderwetse jurkjes met giechelende meiden, en een man in pak, hoed op en een sigaret. Dat nooit meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Kritisch = analytisch