...............
We beginnen met de stressreactie die ervoor zorgt dat je niet normaal jezelf kunt zijn, omdat je op een onnatuurlijke manier geforceerd in elkaars intieme sfeer komt. Het ge-eikel om leuk gevonden te worden, omdat de eerste indruk vaak bepalend is, en je slechts een schets kunt geven van je acteertalent. Daarbij je wansmaak moet verbergen voor haar vreselijk moderne interieur. De mimiek van haar gelaat die zegt; 'ik vertrouw het nog niet helemaal', kunnen blijven negeren. En vol hoop en enthousiasme die langspeelplaat op over toeren zetten. Terwijl je praat luistert je andere hersenhelft mee, om je te betrappen op onbewust toch beredeneerde grootspraak, zodat hij je bijtijds kan afremmen, en weer terug in time kan sturen.
Het merken van een desinteresse geeft dan al snel de neiging om die vervloekte zenuwen en voorbereiding, o.a, een nachtje wakker liggen, om te zetten in een gedrags-mode die neigt naar een zelf refererende onvrede in haar nadeel.
De stempel die je bij afscheid achterlaat, is de samenvatting van die dag, maar dan in die twee woorden, die een nalatigheid achterlaten, die de vrouw voor eeuwig aan je zal herinneren.
Je bent thuis, vervloekt jezelf, (+ de wereld als het echt een pestdag was), zet een lachfilm op, en vergeet, je vergeet zo snel dat je hersens vergeten waren waarvoor ze nou eigenlijk dienen.
Dit is daten, in zijn meest experimentele vorm.
Lust en wanhoop die je eigen onkunde in een notendop versieren :)
..............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Kritisch = analytisch