Translate

zaterdag 6 februari 2010

Oordeel zonder vooroordeel of voordeel

Dierproeven We nemen twee kooien, A, en B. In kooi A zetten we een mens, in kooi B een aap. Noch de aap noch de mens weet hoelang hij geen eten krijgt. De aap is gevangen genomen in zijn eigen omgeving, het oerwoud en de mens hier is gevangen genomen op straat vlak bij zijn huis. De proef is om te bepalen wie het meest te lijden heeft naar gelang de behandeling… We laten ze beiden verhongeren. Vervolgens stel je willekeurig de vraag aan iemand:’Voor wie is dit erger?’ voor de mens! Wordt er dan gezegd… want die ervaart het meer en is zich ervan bewust. Dus omdat je het ook nog weet, is het leed erger? Ja!, zeggen we dan. Maar dan zeg ik, ze krijgen toch diezelfde behandeling? En kunnen alle twee niet zonder voedsel. En het feit dat de mens het wel bewust ervaart, is een gevolg van zijn eigen complexiteit, en doet het in wezen zichzelf aan. Dus het extra leed als gevolg van complexiteit, is de oorzaak die niet door toedoen van de aap, en niet door toedoen van die behandeling is, maar door het ‘zichzelf aandoen’. ‘je kunt ook niet denken aan wat een leed je overkomt, misschien net als de aap, en simpelweg honger lijden’ maar oké, de mens is “zichtbaar” meer aan het lijden, (wat ook slechts een interpretatie is) Vervolgens is er gewacht tot de dood intrad, en na 13 dagen stierven zowel de aap en de mens, nog geen uur na elkaar. Ze hadden in die tijd in de kooi nooit iets anders gezien dan elkaar, en voor de rest was die kamer helemaal wit. Slechts twee kooien… in de tussentijd geen water en eten. Ze zijn allebei gestorven. Voor wie was dit erger? Weer krijg ik als antwoord; ‘voor de mens’ en weer die bewustheid als argument. Maar de aap heeft ook een dergelijke honger gehad? Ja, maar toch de mens. Oké, zeg ik; en stel dat wij in gebreke zijn voor wat betreft het peilen en dus begrijpen van het gevoel van de aap, en zijn geestelijke gesteldheid voor wat betreft zijn hardheid en pijngrens? En het tonen van emotie als gevolg van het ervaren van leed. Stel dat die aap een nog véél grotere honger prikkel of welke vorm van niet zichtbaar en bepaalbaar lijden ondergaat? Misschien een vreselijk verlangen koestert naar zijn boom, zijn bos? Ja van binnen behoorlijk verscheurd is door eenzaamheid en dorst, en dat niet zichtbaar is omdat wij dat niet kunnen bepalen, maar dat die dingen een rechtstreeks effect uitoefenen op het hele functioneren van de aap als wel zijn hele biochemische huishouden verstoort die naar buiten treedt in vormen als maagklachten, jeuk, dwangmatig gedrag ,bijten enz enz… Dan zou het een kwestie zijn van misverstand, en kun je totaal niet oordelen over wie meer leed ervaart. Dan kun je enkel nog spreken van leed tonen. “De mens toont ogenschijnlijk naar gelang onze interpretatie meer leed” dat is correct gezegd! Maar we hebben twee gevallen, en doen ze allebei hetzelfde aan. Oordelen wie meer lijdt kunnen we dus niet, dus voorlopig is het even erg. Want zeg nou zelf, heb jij vroeger nooit op je kop gekregen omdat je aan t vechten was, en de ander ging hard huilen op het moment dat meester kwam, zo dat jij de straf kreeg en hij de troost? Dan is het aan de interpretator die de keuze maakt en een vlugge verklaring neerlegt, m.a.w., hij zal partij kiezen. Zou het dan echt zo eerlijk zijn om diegenen die t hardst klagen, het eerst te helpen? Of die huilen, te helpen, of die het eerst opgeven, het eerst te helpen? En die niet klagen, en toch hard werken, omdat ze geestelijk beter in elkaar zitten, daardoor kunnen relativeren, door aan mooie dingen te denken tijdens bittere omstandigheden, of er voor kiezen om geen emotie te tonen uit overwegingen die voor de andere partij niet te begrijpen zijn, dan maar te laten zitten in benarde toestand? Is het dan echt zo, dat de sterken onder de zwakken zouden moeten lijden? Wie kabaal maakt wordt gehoord, en we trekken meteen verkeerde conclusies. Elke conclusie is het resultaat van interpretaties, maar is niet iedereen anders? Om dat zaakje gemakkelijker te maken hebben we regels en wetten. Die vertellen ons wat kan en niet kan. Zo kan iedereen die van de standaard afwijkt, weer bijgestuurd worden, en alles is onder controle… Als wij onze interpretaties, (die bovendien in ‘ons’ voordeel denken) nou eens zouden weglaten, en enkel noch naar de situatie kijken en de omstandigheden, dan zouden we meteen inzien dat het doen van dierproeven niet gerechtvaardigd is en niet te rechtvaardigen valt. Twee levensvormen op de wereld, opgesloten in kooi A en B. allebei geen eten, en allebei dood. Maar omdat de mens in kooi A een meer gerelateerd wezen is dan de aap in B, kiest ons gevoel voor A en met ons verstand voegen we daar rede aan toe. Gemakshalve zeggen we toch gewoon;’in de naam van wetenschap’ Wie zijn wetenschap? Niet die van dat dier, dat wil gewoon met rust gelaten worden! Nee, onze wetenschap, voor ons geld, niet voor onze zieken, maar voor het geld wat wij aan die zieken verdienen! We zijn tenslotte maar met ongeveer 8 miljard mensen op aarde, waaronder genoeg rijken, wat al aangeeft dat het niet in eerste instantie ter voorkoming van ons uitsterven bedoeld is. Ja, we zijn de machtigste soort, ja we zijn alom vertegenwoordigd, en kunnen doen wat we willen. We dienen de wet, die we zelf gemaakt hebben, zo nodig veranderen we die. De wet, door ons gemaakt, vreselijk. Ik denk dat de wereld beter af was als wij mensen geen wet hadden. Dan werd het een lekkere janboel, een beetje zoiets als in het wild, en bleef de populatie stabiel, en niet explosief stijgen. Dan maakten we geen mooie regels en praatjes, om al dat walgelijke gedrag te vergoelijken. De natuur heeft geen wetten, ja die zijn er wel, maar volgt ze niet. Het gedrag van de hele natuur zijn die wetten zelf. Die wetten zijn echt, en houden al een paar miljard jaar stand. Niet als in onze wereld, waar macht, het primitieve gevoel van zoogdieren, waarin de alfa van de horde genoegdoening krijgt bij het zien van onderdanig gedrag naar hem toe, door de zwakkere, vaak nog niet volgroeide soortgenoot. Nu zit dat verkleed in heel veel gedaantes, maar het is datzelfde gevoel wat we zoeken (superioriteit). Kijk maar in relaties tussen mensen hoe ver men gaat om de erkenning te krijgen die men zoekt, of beter gezegd, verlangt te krijgen. En is dat niet binnenshuis, dan wel op het werk, en ieder heeft ergens wel een rolletje waarin hij zich superieur kan wanen. Maar altijd door gebrek aan zelfvoldoening. Onvrede met weet ik wat niet allemaal. We passen niet en nergens in, en zoeken het in oppervlakkigheden, om daarin een tijdelijke troost te vinden, een afleiding. We willen allemaal meetellen en belangrijk zijn. Dat is die strevende kracht in de natuur. Die moet je niet ontkennen! En wie wel vrede met zichzelf heeft zonder daarvoor rare sprongen te maken, proficiat! En anders is het een kwestie geworden van indekken tegen problemen. Netwerken, ik kom voor jou op, en jij voor mij. Groeperingen. De alfa’s van nu, de grootmachten, deinzen nergens voor terug. En alles wat daartegen rede kan verzinnen wordt gekortwiekt. Alles wat dat tegen wil houden zal zijn neus stoten. Want binnen die grote schaal van het streven naar, is alles goed en wel geplaatst, en alles heeft er zijn rang in. Maar die ladder van aanzien, is niets dan een denkbeeldige inferioriteitsschaal, waarin men zichzelf spiegelt met wat onder zich en boven zich bevindt. Is dit niet heel zielig? Ik vind van wel. Maar ja, wie ben ik? Maar doe mij een plezier, en dat is als volgt; als je aan dierproeven meedoet, wees geen schijnheil, wees niet hypocriet en zeg gewoon dat je maling hebt aan dieren, omdat jij voelt dat je machtiger bent en een kick krijgt dat uit te oefenen. Een kick dat je de middelen hebt, om over hun ruggen, jouw poging tot alfa positie, te vergroten. Kom daar dan openlijk voor uit, zodat de gezonde mens onder ons ook wat te lachen heeft, en zichzelf niet constant hoeft te ergeren aan die laffe leugens! Dank u.

1 opmerking:

  1. Hallo Emil,

    Leven in het NU, dit vereist lef, maar zorgt wel voor het feit dat je de volle verantwoordelijkheid voor jouw eigen leven neemt.
    Vriendelijke groeten, Dik

    BeantwoordenVerwijderen

Kritisch = analytisch