Iedereen wil wat, iets zeggen, iets doen.
Die invulling geven op plekken waar behoefte ontstaan is.
Maar die plek bestaat niet, en is fictief.
We willen, ja wat willen we eigenlijk?
Nee hoor, we zijn niet overgeleverd aan chemische processen. Dat we op gezette tijden geprikkeld worden is toeval. Een beeld roept een gedachte op, of is het zo dat we het beeld misbruiken om die gedachte los te laten? De wereld is een overall museum waar je alles kunt vinden en meemaken, en wij zoeken daarin onze weg.
Ook niet waar, we schikken ons in de situatie die er het makkelijkst in fit. Begrijp je, de één redeneert vanuit de zelfbeslissende persoon, ik vanuit een mens als Duracel konijn dat zich van zijn vooruitkomen bewust is, behalve dan van zijn batterij, waarin de mens als ondergeschikt medium handelt. Ondergeschikt, omdat we ten prooi vallen aan prikkels, die weer op hun beurt onze keuzes beïnvloeden. Ondergeschikt, omdat we weten dat besluitvorming altijd na de inwendige prikkel komt, wat betekent dat niet wij (de waarnemer in het bewustzijn) maar onze chemische drager, ons lichaam die invulling nodig heeft.
Voor hem is de wereld een mogelijkheid, een ruimte waarin continue wordt gezocht naar de best passende invulling. Het brein functioneert niet meer of minder dan alles tegen elkaar af te wegen, de makkelijkste weg hierin te zoeken, en daarvoor allerhande berekeningen te maken, ja zelfs tot waardeoordeel aan alles te verbinden. Geen wonder dat we gespleten raken, we kunnen het niet meer berekenen, want als je goed nadenkt, is het een niet beter dan het ander, en toch heeft je mind al gekozen. Je biochemie heeft plannen met je, in je omgeving, het heeft zijn pad uitgerekend. Het is niet die trekkracht uit je omgeving wier volhoudengheid jou tot overgave dwingt, maar je eigen brein die je erin duwt!
Hij heeft zijn kansen gezien! Maar wat verstaan we onder kansen zien, prikkels die verlangen koesteren? Verlangen is maar een woord voor iets, en de prikkel kan niet praten die vuurt alleen signalen af. Het is als een baby die zijn dorst uit in geschreeuw. Nou kijk, ons lichaam en zijn cellen, werken op zeer kleinschalig niveau individueel, maar ook samen als een eenheid. Alles verbonden met het brein. Houd je het brein goed, werken de cellen optimaal. Het brein is baas, en zorgt voor het lichaam. Die verantwoordelijkheid draagt het, en daar is het goed in geworden over tijd. Het mooie is het bewustzijn hiervan, pas veel later hier aan toe gevoegd. Foutje is echter, dat het een afsplitsing is geworden van het grote geheel, en langzaam de boel begint over te nemen. Met de toenemende gevaren van dien, kwam de bewustwording goed van pas, en we konden tegen onszelf ingaan, zeg maar ons brein tegenwerken omdat die goedzak je regelrecht de dood in zou jagen, zie je, die houdt de ontwikkelingen gewoonweg niet bij. Oorlogen vergden inzicht, en hoe red je jezelf tijdens rampen? We hadden die eigenwijsheid nodig, iets dat sneller ging dan adaptatie.(het langzame aanpassingsproces van het individu aan zijn omgeving)((meer uitgebreid;'op celniveau';de hersencellen calculeren de prikkels in hun berekening in, ze gaan er zeg maar al vanuit. Externe factoren verliezen hun invloed, waarin de dingen niet langer als vreemd worden beschouwd, maar het wordt zeg maar 'part of life', en dus gewoonte. Het hele wezen is erop afgestemd, zowel fysiek als mentaal)).
Toch hebben we er ook last van, want ook al wil je dingen vaak niet, je doet het toch. Dat is te wijten aan je instinctieve gemakzucht van die nog altijd primitieve aanwezige eikel, die ook de vlucht in drank en drugs als een goede eigenschap rekent. We voelen ons er toch lekker bij? Dus voor dat denkvermogen met zijn neus op de feiten is gedrukt zijn wij mensen al veel verder met allemaal nieuwe problemen van dien aard. Voorlopig moeten we al die prikkeltjes maar even in de wind slaan, gewoon negeren. Helaas zit er een simpel systeem dat nog altijd zijn stenen tijdperk gangetje gaat. Dat rent achter bloot aan, en eet als het honger krijgt, dat scheld als het wordt tegengewerkt, dat huilt als het zijn zin niet krijgt. hoewel dit laatste een nieuwkomer is. Jawel, het leerproces uit berekening. Er werd mee gewonnen en meelij kwam op het toneel. We zijn tegenwoordig prima acteurs, maar daarover de volgende keer...
zaterdag 6 februari 2010
De prikkel is de baas
Iedereen wil wat, iets zeggen, iets doen.
Die invulling geven op plekken waar behoefte ontstaan is.
Maar die plek bestaat niet, en is fictief.
We willen, ja wat willen we eigenlijk?
Nee hoor, we zijn niet overgeleverd aan chemische processen. Dat we op gezette tijden geprikkeld worden is toeval. Een beeld roept een gedachte op, of is het zo dat we het beeld misbruiken om die gedachte los te laten? De wereld is een overall museum waar je alles kunt vinden en meemaken, en wij zoeken daarin onze weg.
Ook niet waar, we schikken ons in de situatie die er het makkelijkst in fit. Begrijp je, de één redeneert vanuit de zelfbeslissende persoon, ik vanuit een mens als Duracel konijn dat zich van zijn vooruitkomen bewust is, behalve dan van zijn batterij, waarin de mens als ondergeschikt medium handelt. Ondergeschikt, omdat we ten prooi vallen aan prikkels, die weer op hun beurt onze keuzes beïnvloeden. Ondergeschikt, omdat we weten dat besluitvorming altijd na de inwendige prikkel komt, wat betekent dat niet wij (de waarnemer in het bewustzijn) maar onze chemische drager, ons lichaam die invulling nodig heeft.
Voor hem is de wereld een mogelijkheid, een ruimte waarin continue wordt gezocht naar de best passende invulling. Het brein functioneert niet meer of minder dan alles tegen elkaar af te wegen, de makkelijkste weg hierin te zoeken, en daarvoor allerhande berekeningen te maken, ja zelfs tot waardeoordeel aan alles te verbinden. Geen wonder dat we gespleten raken, we kunnen het niet meer berekenen, want als je goed nadenkt, is het een niet beter dan het ander, en toch heeft je mind al gekozen. Je biochemie heeft plannen met je, in je omgeving, het heeft zijn pad uitgerekend. Het is niet die trekkracht uit je omgeving wier volhoudengheid jou tot overgave dwingt, maar je eigen brein die je erin duwt!
Hij heeft zijn kansen gezien! Maar wat verstaan we onder kansen zien, prikkels die verlangen koesteren? Verlangen is maar een woord voor iets, en de prikkel kan niet praten die vuurt alleen signalen af. Het is als een baby die zijn dorst uit in geschreeuw. Nou kijk, ons lichaam en zijn cellen, werken op zeer kleinschalig niveau individueel, maar ook samen als een eenheid. Alles verbonden met het brein. Houd je het brein goed, werken de cellen optimaal. Het brein is baas, en zorgt voor het lichaam. Die verantwoordelijkheid draagt het, en daar is het goed in geworden over tijd. Het mooie is het bewustzijn hiervan, pas veel later hier aan toe gevoegd. Foutje is echter, dat het een afsplitsing is geworden van het grote geheel, en langzaam de boel begint over te nemen. Met de toenemende gevaren van dien, kwam de bewustwording goed van pas, en we konden tegen onszelf ingaan, zeg maar ons brein tegenwerken omdat die goedzak je regelrecht de dood in zou jagen, zie je, die houdt de ontwikkelingen gewoonweg niet bij. Oorlogen vergden inzicht, en hoe red je jezelf tijdens rampen? We hadden die eigenwijsheid nodig, iets dat sneller ging dan adaptatie.(het langzame aanpassingsproces van het individu aan zijn omgeving)((meer uitgebreid;'op celniveau';de hersencellen calculeren de prikkels in hun berekening in, ze gaan er zeg maar al vanuit. Externe factoren verliezen hun invloed, waarin de dingen niet langer als vreemd worden beschouwd, maar het wordt zeg maar 'part of life', en dus gewoonte. Het hele wezen is erop afgestemd, zowel fysiek als mentaal)).
Toch hebben we er ook last van, want ook al wil je dingen vaak niet, je doet het toch. Dat is te wijten aan je instinctieve gemakzucht van die nog altijd primitieve aanwezige eikel, die ook de vlucht in drank en drugs als een goede eigenschap rekent. We voelen ons er toch lekker bij? Dus voor dat denkvermogen met zijn neus op de feiten is gedrukt zijn wij mensen al veel verder met allemaal nieuwe problemen van dien aard. Voorlopig moeten we al die prikkeltjes maar even in de wind slaan, gewoon negeren. Helaas zit er een simpel systeem dat nog altijd zijn stenen tijdperk gangetje gaat. Dat rent achter bloot aan, en eet als het honger krijgt, dat scheld als het wordt tegengewerkt, dat huilt als het zijn zin niet krijgt. hoewel dit laatste een nieuwkomer is. Jawel, het leerproces uit berekening. Er werd mee gewonnen en meelij kwam op het toneel. We zijn tegenwoordig prima acteurs, maar daarover de volgende keer...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Kritisch = analytisch